-
Notifications
You must be signed in to change notification settings - Fork 0
/
Copy pathauthor-arlou.html
208 lines (205 loc) · 37.8 KB
/
author-arlou.html
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
34
35
36
37
38
39
40
41
42
43
44
45
46
47
48
49
50
51
52
53
54
55
56
57
58
59
60
61
62
63
64
65
66
67
68
69
70
71
72
73
74
75
76
77
78
79
80
81
82
83
84
85
86
87
88
89
90
91
92
93
94
95
96
97
98
99
100
101
102
103
104
105
106
107
108
109
110
111
112
113
114
115
116
117
118
119
120
121
122
123
124
125
126
127
128
129
130
131
132
133
134
135
136
137
138
139
140
141
142
143
144
145
146
147
148
149
150
151
152
153
154
155
156
157
158
159
160
161
162
163
164
165
166
167
168
169
170
171
172
173
174
175
176
177
178
179
180
181
182
183
184
185
186
187
188
189
190
191
192
193
194
195
196
197
198
199
200
201
202
203
204
205
206
207
208
<!DOCTYPE html>
<html>
<head>
<meta charset="utf-8" />
<meta http-equiv="X-UA-Compatible" content="IE=edge">
<meta property="og:title" content="Мiнкульт. Уладзімір Арлоў">
<meta property="og:site_name" content="Лiтаратурны часопic">
<meta property="og:url" content="http://www.minkult.me/author-arlou.html">
<meta property="og:description" content="Аўтар шматлікіх кніг прозы, паэзіі, гістарычных эсэ. Ляўрэат некалькіх літаратурных прэмій">
<meta property="og:image" content="img/uladzimir_arlou_minkult.jpg">
<link rel="icon" type="image/png" href="img/insight.png"/>
<title>MNKLT. Уладзімір Арлоў</title>
<meta name="viewport" content="width=device-width, initial-scale=1">
<link rel="stylesheet" type="text/css" media="screen" href="css/styles.css" />
<link rel="stylesheet" type="text/css" media="screen" href="css/media.css" />
<script src="https://yastatic.net/share2/share.js" async="async"></script>
</head>
<body class="deco arl">
<header>
<div class="menu menu-authors">
<div class="dropdown">
<div onclick="myFunction()" class="dropbtn"><i class="fas fa-bars"></i></div>
<div id="myDropdown" class="dropdown-container">
<a class ="waves-effect" href="index.html#author" title="know your author">Аўтары</a>
<a class ="waves-effect" href="index.html#team">Рэдакцыя</a>
</div>
</div>
</div>
</header>
<main>
<section class="read">
<div class="content read-content">
<div class ="intro">
<h2>Уладзімір <br>Арлоў</h2>
<figure>
<img src="img/uladzimir_arlou_minkult.jpg" alt="Уладзімір Арлоў">
<figcaption>ximik.info</figcaption>
</figure>
<p class="bio">Нарадзіўся ў 1953 г. у Полацку. Скончыў гістарычны факультэт БДУ. Аўтар шматлікіх кніг прозы, паэзіі, гістарычных эсэ. Ляўрэат некалькіх літаратурных прэмій, у тым ліку — "Эўрапейскі паэт свабоды" (Гданьск, 2010).
</p>
<div class="divider"></div>
</div>
<div class="text">
<h3>Я марыў стаць шпіёнам</h3>
<div class="divide-columns">
<p>Сёння не будзем гаварыць ні пра паэта, якога амаль год трымаюць у турме за легкадумны вершык, ні пра чыесьці спаленыя партрэты, ні пра новыя арышты.</p>
<p>Давай уявім, што там, за вакном, звычайная для Еўропы прыпозненая вясна, і я раскажу табе якую-небудзь займальную гісторыю, штосьці такое, аб чым мужчына і жанчына, якія адчулі прыхільнасць адно да аднаго і ўжо не першы год адчуваюць яе да добрага чырвонага віна, могуць гутарыць зараз за столікам кавярні недзе там, дзе разлічваюцца кронамі альбо крэдытнымі карткамі.</p>
<p>Напрыклад?.. Напрыклад, калі пачынаць ab avo*, паслухай, кім я марыў стаць у дзяцінстве.</p>
<p>Зрэшты, я выказаўся не зусім дакладна. Мары вырастаюць на падмурку хоць нейкага жыццёвага досведу, а я збіраюся казаць пра свае першыя гады, калі толькі пачынаў адасабляць сябе ад навакольнага свету, калі дарослыя ўжо бралі мяне з сабою ў кіно (тэлевізараў на нашай вуліцы ды, пэўна, і ва ўсім горадзе тады не было), але кніга яшчэ доўга заставалася таямніцаю за сямю пячаткамі. Тут, згадзіся, трэба весці гаворку не пра асэнсаваныя мары, а пра своеасаблівыя сны наяве...</p>
<p>Калі ласка, бутэлечку ламбрускі. Што яшчэ? Два келіхі і попелку.</p>
<p>Так, менавіта пра сны наяве, тлумачыць якія мы павінны зыходзячы не з іх літаральнага сэнсу, а паводле той самай методыкі, што і сны звычайныя, у якіх злоўленая рыба абяцае не рыбалку, а цяжарнасць, а пажар – грошы.</p>
<p>Калі ў такім узросце ў дзіцяці пытаюцца, кім яно хоча стаць, то вядуць дыялог з падсвядомасцю, а таму трохі дзіўна, што дзіцячым адказам на гэтае сакраментальнае пытанне не надавалі належнае ўвагі адэпты псіхааналізу.</p>
<p>Афіцыянт не спяшаецца, і з твайго дазволу я пачну з таго, што выдатна памятаю не толькі тое, кім хацеў быць, але і тое, кім ні ў якім разе не хацеў. Прычым гэты антывыбар, у адрозненне ад выбару са знакам плюс, нярэдка, як гэта здараецца і ў свеце дарослых, быў абгрунтаваны значна лепей. Вытлумачыць, чым той ці іншы чалавек табе не даспадобы, заўсёды, на мой погляд, прасцей, чым знайсці прычыны сваёй прыхільнасці.</p>
<p>Дык вось, гадоў з двух з паловай я быў перакананы, што ніякая сіла не змусіць мяне, як вырасту, зрабіцца следчым.</p>
<p>Следчым працаваў дзядзька Чаглей, які жыў у нашым драўляным доме праз сценку.</p>
<p>Дзядзька Чаглей прыехаў у Полацак з Сібіры, але ў той дзень, калі ён падхапіў мяне сваімі дужымі валасатымі рукамі пад пашкі і падкінуў над галавой, а я з гэтае верхатуры абсікаў яму бліскучы плех, у той дзень пра паходжанне нашага суседа, як і пра існаванне ягонай далёкае радзімы, я і не здагадваўся, а мой пругкі і трапны струменьчык нарадзіўся не ад нейкага перададзенага па генах асаблівага пачуцця да сібіракоў або да міліцэйскіх следчых, а ўсяго толькі ад лішку радасных пачуццяў, што перапаўнялі маю юную істоту.</p>
<p>Тым не меней пасля гэтага бяскрыўднага здарэння дзядзька Чаглей да скону дзён знелюбіў мяне. Ён ніколі – дарма што сваіх дзяцей яны з цёткай Клавай, якую ўсе звалі Чаглеіхай, не дачакаліся – не пачаставаў мяне ні цукеркаю, ні марозівам, наогул нічым, апрача нязменна насупленага калючага позірку, якім апошні раз адарыў з труны пасля сваёй ранняе смерці ад хваробы са смешнаю назваю «рак».</p>
<p>Малюючы гэтую псіхалагічную сітуацыю, можна знайсці безліч іншых дэталяў, аднак галоўную ролю ў маім рашучым нежаданні рабіцца следчым адыгралі не Чаглеевы п’янкі і не абванітаваныя жоўтыя вяргіні пад нашымі вокнамі, а – грыбы лісічкі, якія мама смажыла з цыбуляй і якія наш сусед прынцыпова не еў, заяўляючы, што ў іх у Сібіры такую смакату ўважаюць за паганкі і ўвогуле збіраюць адны баравікі. Помсцячыся сібірскім дзікунам за лісічкі, я і паставіў на прафесіі следчага вечны крыж.</p>
<p>Наступнай непрымальнаю ні пры якіх умовах была прафесія цырульніка. Тут мая непахісная наважлівасць вынікала з бацькавых аповедаў пра франтавога сябра, які ў нейкім венгерскім гарадку, пакуль мой тата-лейтэнант пазіраваў перад фотаапаратам, зайшоў у цырульню пагаліцца і прапаў. Потым тата разам з «нашым» патрулём знайшоў мёртвага сябра ў спіжарні – над тазам крыві і з перарэзаным ад вуха да вуха горлам.</p>
<p>Да пятага класа я наадрэз адмаўляўся хадзіць у нашую цырульню «Ландыш», і бацькі мусілі купіць ручную машынку і карнаць мае шорсткія кудзеры каля кухоннае пліты. Напоўнены цёмнай крывёю таз, відаць, адклаўся ў самой геннай памяці, бо ў мяне ніколі не паўставала дылемы: насіць бараду альбо не, і ніводнага разу ў жыцці я так і не зведаў, што значыць пагаліцца ў цырульні.</p>
<p>Але найбольш зацята я не хацеў – не здзіўляйся – стаць кампазітарам. Я проста панічна баяўся гэтага, бо ў размовах бацькоў і іхніх знаёмых кампазітар быў нязменным пасмешышчам. На лавачцы каля дома ці ў нейкай застоліцы, паміж свежымі гарадскімі плёткамі і сакрэтамі марынавання гуркоў і памідораў, хтосьці абавязкова згадваў «нашага кампазітара», і хутка прысутныя клаліся ад рогату, зноў і зноў пераказваючы тую гісторыю і аздабляючы яе ўсё новымі маляўнічымі драбніцамі. Жанчыны паказвалі на дзяцей і трэслі на мужоў пальцамі, але засцярогі былі перастрахоўкаю: хоць малеча кшталту мяне і заходзілася ад смеху заадно з дарослымі, звязаць звесткі пра нейкую палюбоўніцу, пра пастаўленую ёй на адным месцы пячатку музычнай школы і пра мужаў пісталет, ад кулі якога кампазітар мог загінуць, аднак яму хапіла спрыту ўцячы і схавацца дзесьці ў Менску, звязаць усё гэта ў адзін ланцужок мы былі яшчэ не здольныя.</p>
<p>Ну вось нарэшце і віно. Такое? Тады – за тваё ўменне слухаць.</p>
<p>Развіццё тых падзеяў ва ўсім іх ужо міфалагізаваным трагікамізме я ўявіў класе ў восьмым, калі ў музычнай радыёперадачы назвалі прозвішча даволі вядомага і цяпер кампазітара і праз незачыненыя дзверы я міжволі падслухаў, як пракаментаваў паведамленне мой бацька, чалавек наогул суровы і не надта гаваркі, але з несумнеўным талентам апавядальніка.</p>
<p>Той, каго называлі кампазітарам, у гады майго маленства працаваў дырэктарам гарадской музычнай школы, пісаў песні на вершы мясцовых паэтаў і круціў раман з афіцэрскаю жонкай. Як я зразумеў, звычайным месцам іх спатканняў быў дырэктарскі кабінет, у якім дзеля такіх выпадкаў стаяла, як выказаўся мой бацька, дзяжурная канапа. Аднойчы на гэтай канапе кампазітар і паставіў сваёй пасіі там, дзе спіна пераходзіць у больш спакуслівую частку цела, казённую пячатку.</p>
<p>Цяжка сказаць, якая логіка штурхнула яго на гэты неардынарны крок: ці то раптам разгуляліся ўласніцкія інстынкты, ці то пячатка, як тая знакамітая чэхаўская стрэльба, мусіла «стрэліць» ужо з прычыны адной сваёй прысутнасці на месцы дзеяння. Але што б там ні было, на тым самым адмысловым месцы ў кампазітаравай абранніцы з’явіўся фіялетавы адбітак з надпісам: «Полацкая дзіцячая музычная школа». Надпіс, бясспрэчна, атрымаўся добра чытэльны, іначай муж-афіцэр не схапіў бы ўначы пісталет і праштампаванай прыгажуні не трэба было б па тэлефоне папярэджваць каханка аб небяспецы, а таму – ратавацца ўцёкамі, каб урэшце пераехаць у Менск, скончыць кансерваторыю, сапраўды зрабіцца кампазітарам і доўгі час не выступаць перад публікаю, пабойваючыся, што ў зале можа апынуцца афіцэр з пісталетам.</p>
<p>Карацей, кампазітарам у маленстве я не згадзіўся б стаць ні за якія грошы, нават за тыя, што бацькам ніколі не хапала, каб купіць мне ровар, на якім я, на свой сорам, так і не навучыўся ездзіць.</p>
<p>Затое мяне не трэба было ўгаворваць на вадалаза.</p>
<p>Згодны, давай вып’ем за маю першую мару.</p>
<p>Вадалазаў я ўпершыню ўбачыў, калі ў Дзвіне ўтапілася дзяўчына з суседняй вуліцы.</p>
<p>Яны прыязджалі ўранні на машыне-«казле» і марудліва, як на запаволеных кінакадрах, выгружалі на бераг сваё мудрагелістае прычындалле. Найбольшае захапленне ў маёй душы выклікалі боты з таўшчэзнымі алавянымі падэшваі, якія мы не маглі нават зрушыць з месца, і круглы шалом з вялізнымі вачыма-ілюмінатарамі.</p>
<p>На трэці дзень дзяўчыну выцягнулі з днаі, закруціўшы ў брызент, некуды павезлі.</p>
<p>Вартаўнік лодачнай станцыі дзядзька Мойша сцвярджаў, што за кожнага знойдзенага тапельца даюць вялікую прэмію. Прашамацела чутка, што дзеля гэтага вадалазы самі топяць людзей, чапляюць ім да ног камяні, а потым «знаходзяць» у прыкмечаным месцы.</p>
<p>Я не верыў. Я быў пэўны, што тапельцаў у Дзвіне не будзе бракаваць і без гэтага, і ўяўляў, як вырасту і буду гэтаксама абуваць цяжэзныя боты і шалом з ілюмінатарамі, да якіх пад вадой будуць падплываць і – вочы ў вочы – глядзець на мяне дзвінскія шчупакі. Я буду добра шукаць тапельцаў і часта атрымліваць прэміі, а пасля – самавіта рассцілаць на траве газеціну, няспешна кроіць на ёй сала, не моршчачыся піць з пляшкі з малінавай галоўкаю гарэлку і мачаць зялёны цыбульны хвост у горбачку солі. Кульнуўшы апошнюю чарку і са смакам дажаваўшы цыбуліну, я буду закурваць і, як старэйшы вадалаз дзядзя Коля, напяваць загадкавую фразу: «Пара-па-бабам, пара-па-бабам...»</p>
<p>Апрача тапельцаў, я павінен быў знайсці на дне ракі яшчэ і жалезную скрынку грошай. Цікава, што тапельцы мне ўпарта не сніліся, а вось скрынку я бачыў у сне шмат разоў і дакладна ведаў, як яна будзе выглядаць: аброслая перлавіцамі і спавітая багавіннем, з пудовым іржавым замком і белым чэрапам са скрыжаванымі косткамі, акурат такім, які быў на трансфарматарных будках і які ў нас чамусьці называлі іванам іванавічам.</p>
<p>Тапельцы прысніцца мне так і не паспелі, бо пасля таго, як дзядзьку Чаглея завезлі на могілкі, у нас з’явіўся новы сусед, а з ім і мая новая мроя.</p>
<p>Суседа, які пасяліўся на кватэры ў жонкі следчага Чаглея, звалі дзядзькам Жэнем, і ён працаваў патолагаанатамам. Вымавіць гэткае складанае слова, як і не менш складаную першую літару ягонага імя, я, вядома, не мог і таму казаў, што, калі вырасту вялікі, буду, як «дзядзя Зеня».</p>
<p>У дзядзьку Жэню мне не падабалася толькі адно: абсалютна неспасцігальнае нежаданне хоць раз узяць мяне з сабою на працу.</p>
<p>Усё астатняе страшэнна падабалася.</p>
<p>Падабалася, што ад суседа заўсёды струменіў пах адэкалону, які наводзіў на думку, што там, дзе дзядзька працуе, якраз адэкалон і робяць.</p>
<p>Падабалася ягоная жонка, цётка Таня, якая ўлетку кожны дзень купляла мне марозіва.</p>
<p>Падабаліся нават і не надта прыхільныя размовы, што круціліся вакол іхняе сям’і.</p>
<p>Дарослых немаведама чаму абыходзіла, што дзядзька Жэня і цётка Таня нейкія «нераспісаныя».</p>
<p>На маю думку, не было нічога кепскага і ў тым, што яны «нераспісаныя», і ў тым, што, каб ехаць на адпачынак у купэ ўдваіх, дзядзька Жэня купіў у купэйны вагон не два, а чатыры білеты.</p>
<p>Яшчэ падабалася, што, калі на святы цётка Таня клікала маіх бацькоў да сябе пасядзець, на стале ў нашых суседзяў стаяла не гарэлка, а віно.</p>
<p>Ты ведаеш, я не забыў, як яны паміж сабою чокаліся. Кожны раз тройчы: спачатку звычайна, потым вось так, яе келіх зверху, а потым – зверху ягоны.</p>
<p>Яны абое былі высокія, станістыя і чарнявыя. Дзядзька Жэня насіў прыгожыя чорныя вусы, у цёткі Тані над верхняй вуснінай таксама прабіваўся цёмны пушок, які па часе абяцаў ператварыцца ў акуратныя вусікі. Я думаў, што, можа, з гэтае прычыны Чаглеіха і казала пра кватарантаў за вочы – «мае жыды».</p>
<p>Аднаго разу бацькі, кудысьці з’ехаўшы, даручылі клопаты пра мяне дзядзіжэневай жонцы, і, калі мы пайшлі палуднаваць у сталоўку гарадскога Дома афіцэраў і цётка Таня замовіла несусветна смачную, як мне здавалася, страву з экзатычнаю назваю «шніцаль», а потым сустрэла сяброў і тыя запыталіся, ці не ейны я сын, а яна адказала, што так, ейны, і пацікавілася, ці падобны я да яе, тады, памятаю, мне было ніякавата зусім не таму, што такім чынам я сам таксама трапляў у лік «жыдоў». Я чуў лёгкі сорам, што гатовы адмовіцца ад родных бацькоў, але зрабіць з сабою нічога не мог: калі ў патолагаанатамы бяруць толькі «жыдоў», я згодны быў запісацца ў «жыды».</p>
<p>Усё на свеце канчаецца, прычым у дзяцінстве гэта адбываецца хутчэй.</p>
<p>Ці то паўплывала празмерная сакрэтнасць прапахлай адэкалонам дзядзіжэневай прафесіі, ці то прарасло пасеянае фільмамі пра «нашых» разведчыкаў зерне савецкага патрыятызму, але аднойчы я прачнуўся з цвёрдым намерам пайсці ў шпіёны. П’ем за нашых шпіёнаў!</p>
<p>Мяне вабіла не столькі рамантыка, як канкрэтнасць гэтага занятку.</p>
<p>У адрозненне ад духмяна-таямнічых сфераў дзейнасці патолага-анатамаў, тут усё выглядала ясна і проста, як яблык-антонаўка з нашага саду.</p>
<p>Мяне і маю радыстку павінны былі скінуць з самалёта над Амерыкай, каб мы прабраліся ў галоўны амерыканскі штаб і ўкралі галоўны план атамнай бамбёжкі Савецкага Саюза. Ваганняў наконт кандыдатуры напарніцы не існавала: радысткай будзе маё першае мужчынскае захапленне – дачка дырэктара мамінай школы Людачка, з якой я ўпершыню сустрэўся чатыры гады таму на навагодняй ёлцы. Наша ўзаемная сімпатыя аказалася такой моцнаю, што мы дружна намачылі штонікі і потым цэлы год я вымагаў ад мамы завязваць мне хустачку і абвяшчаў, што хачу быць Людачкай. (Гэты момант варта адцеміць: перш чым зрабіцца вадалазам, я імкнуўся пабыць жанчынай.)</p>
<p>Апусціўшыся на парашутах, мы з Людачкай пасяляемся ў маленькім брудным пакоі халоднага і змрочнага амерыканскага хмарачоса. Мы, як дарослыя, абняўшыся, спім у адным ложку і дзеля маскіроўкі гаворым выключна па-амерыканску, а таксама не купляем ананасаў, каб амерыканцы не падумалі, што іх у нас няма. З дапамогаю аднаго галоднага беспрацоўнага мурына я пракрадаюся ў штаб і, перастраляўшы з кулямёта чалавек васямнаццаць амерыканскіх палкоўнікаў, выкрадаю план бамбёжкі Масквы і ўсёй нашай вялікай і магутнай Радзімы, пасля чаго вяртаюся ў халодны пакойчык хмарачоса. Мая радыстка Людачка ляжыць у ложку з незнаёмым мурынам; я не ведаю, навошта яны ўдзень накрыліся коўдраю, але адчуваю, што, хоць амерыканскія мурыны і за нас, тут нешта нячыстае, і таму з асалодаю ўсаджваю ў незнаёмага мурына кулямётную чаргу. З ложка ляцяць чырвоныя пырскі, але Людачка не плача, а перавязвае мне раны і складвае рацыю, бо пасланы па нас самалёт ужо знаходзіцца ў паветры.</p>
<p>Медалі і ордэны нам уручаў сам галоўны «наш» Хрушчоў, якога дарослыя фамільярна называлі Мікітам і лаялі за нейкую кукурузу і за тое, што ў крамах няма хлеба. Я ж, наадварот, быў удзячны Хрушчову, бо дастаткова было выйсці з весніц на вуліцу, як ад чаргі, што вілася вакол хлебнае крамы, умомант кідалася некалькі цётак, якія ўзахапы ўгаворвалі пастаяць у чарзе разам з імі. У выніку гэтага нескладанага манеўру крамніца давала цётцы лішні бохан хлеба, а я атрымліваў дзвесце грамаў злепленых у камяк ірысак альбо падушачак.</p>
<p>Ты, вядома, разумееш, што мне праглася быць шпіёнам выключна і безварыянтна савецкім.</p>
<p>Пэўныя сумневы на гэты конт варухнуцца ў душы толькі праз шмат гадоў у зацішным кутку берлінскага прадмесця, на мастку цераз ручай на мяжы ўсходняга і заходняга сектараў, дзе дзве сістэмы мянялі сваіх выкрытых агентаў.</p>
<p>Вось, бадай, і ўсё. Тое лета, калі я марыў стаць савецкім шпіёнам, было апошнім перад школаю, у якой нашы летуценныя цнатлівыя душы мусілі канчаткова заблытацца ў шырока раскінутым нераце ўжо зацверджаных без нас ідэяў і мараў. Але тут пачынаецца зусім іншая гісторыя. Ты кажаш, у цябе хлопчык. У такім разе можаш лічыць, што, калі цяпер ён хоча быць вадалазам, патолагаанатамам альбо шпіёнам, у яго ёсць значныя шанцы зрабіцца беларускім пісьменнікам.</p>
<p>Урэшце, апошнім часам мне зноў заманулася падацца ў шпіёны. Як ты думаеш, да чаго б гэта?</p>
<p><em>1997 г.</em></p>
<p> </p>
<p><em>За апавяданне «Я марыў стаць шпіёнам» і аповесць «Ордэн Белай Мышы» ў 2016 г. Уладзімір Арлоў атрымаў міжнародную літаратурную прэмію «Алека» (Балгарыя).</em></p>
</div>
</div>
</div>
</section>
<section class="how-help">
<div class="how-help-content">
<div class="title">
<h2>Хочаш дапамагчы часопicу?</h2>
</div>
<ul class="collapsible popout">
<li>
<div class="collapsible-header">
<a href="mailto:[email protected]"><i class="far fa-envelope"></i></a>
<h3>Напiшы тэкст</h3>
</div>
<div class="collapsible-body">
<p>Наш фармат, прабачце – "Фармат!", абсалютна нефарматны, мы адкрытыя для ўсяго на сьвеце, для свабоды творчасьці і волі думкі, мастацкай непаўторнасьці ды яркасьці, для нас кожны тэкст – гэта спачатку акт мастацтва, а ўжо потым – фармальнасьці кшталту правапісу ды іншага, бо ўзровень мастацкасьці не існуе ў прыродзе. Немагчыма знайсьці правілы, формулу альбо пралічыць штосьці, што стварае чалавек, бо заўжды кожны тэкст, карціна, перформанс, будзе вынікам сумы "ПІ" у квадраце, са сваім доўгім хвастом пагрэшнасьці... Бо ідэалу не існуе, а толькі межы, якія ствараюць самі людзі, асабліва тыя, хто сьвята верыць у сваю праўду мастацтва, якая можа быць усяго толькі прывідам, які падпарадкоўваў тых самых бязмозглых выконваць загад, працу: "Я рабіў сваю работу, свой арбайтэн"</p>
</div>
</li>
<li>
<div class="collapsible-header">
<a href="https://www.facebook.com/donate/569783351178699/10230470277559638">
<i class="fab fa-facebook-square"></i>
</a>
<h3>Стань фундатарам</h3>
</div>
<div class="collapsible-body">
<div class="support-block content">
<div class="support-block-sublock">
<a href="https://www.facebook.com/donate/569783351178699/10230470277559638" title="Ulej">
<h4>5 USD</h4>
<p>Дзякуй ад "Мінкульта".</p>
<img src="img/kitty.svg" alt="kitty thanks u flaticon">
</a>
</div>
<div class="support-block-sublock">
<a href="https://www.facebook.com/donate/569783351178699/10230470277559638" title="Ulej">
<h4>15 USD</h4>
<p>Перадзамова нумара</p>
<img src="img/kitty-3.svg" alt="kitty perorders minkult flaticon">
</a>
</div>
<div class="support-block-sublock">
<a href="https://www.facebook.com/donate/569783351178699/10230470277559638" title="Ulej">
<h4>30 USD</h4>
<p>Нумар з аўтографамі</p>
<img src="img/kitty-2.svg" alt="kitty sign minkult flaticon">
</a>
</div>
</div>
</div>
</li>
</ul>
</div>
</section>
</main>
<footer>
<div class="footer-content content">
<div class="footer-block">
<h4>Падпiшыся на Мiнкульт</h4>
<p>Пакiнь e-mail, каб атрымлiваць навiны часопicа</p>
<form id="form1" name="form1" class="wufoo topLabel page" accept-charset="UTF-8" autocomplete="off" enctype="multipart/form-data" method="post" novalidate="" action="https://coughka.wufoo.com/forms/zawjggu13oayjo/#public">
<div class="form-content">
<label class="desc" id="title1" for="Field1">
Email
</label>
<input id="Field1" name="Field1" type="email" spellcheck="false" class="field text medium" value="" maxlength="255" tabindex="1" placeholder="e-mail">
<input id="saveForm" name="saveForm" class="btTxt submit" type="submit" value="→">
<input type="hidden" id="idstamp" name="idstamp" value="TceZwVYv7Ff+ftd4jjehgYF+ab+OUUQQySG0Z+2dap4=">
</div>
</form>
</div>
<div class="footer-block">
<div class="menu-footer">
<a href="index.html#author">Аўтары</a>
<a href="index.html#team">Рэдакцыя</a>
<a href="support.html">Падтрымка</a>
</div>
<div>
<p><small>E-mail: [email protected]</small></p>
<p><small>Выкарыстанне матэрыялаў Мiнкульт магчыма толькі з пісьмовага дазволу рэдакцыі.<br>
Актыўная спасылка на старонку Мiнкульт, якая ўтрымлівае арыгінал публікацыі, абавязковая.<br>
Сайт можа ўтрымліваць кантэнт, не прызначаны для прагляду асобаў, малодшых за 27 гадоў.</small>
</p>
</div>
</div>
</div>
</footer>
<div class="subfooter">
<small><a href="https://www.instagram.com/chkalava/" title="Make tea not war">Андрэй Пакроўскі</a> <i class="fas fa-crow"></i></small>
</div>
<script src="https://code.jquery.com/jquery-2.2.0.min.js" type="text/javascript"></script>
<script type="text/javascript" src="js/materialize.js"></script>
<script>
$(document).ready(function(){
$('.collapsible.popout').collapsible();
$('.dropdown-trigger').dropdown({
constrainWidth:false
});
});
</script>
<script src="js/dropdw.js"></script>
</body>
</html>