pizzi-readings-fa.txt

<div type="textpart" subtype="reading" n="1">
<head>Pizzi from 58 to 63</head>
<head>Vullers from page 16; P.1, 30. 32; C. 12. 1; Vullers ends at page 20; P.1, 40. 42; C. 15. 16</head>
<head>Khaleghi Page 24 Line 50</head>
<l n="1">

خجسته سیامک یکی پور داشت

</l>
<l n="2">

که نزد نیا جای دستور داشت

</l>
<l n="3">

گرانمایه را نام هوشنگ بود

</l>
<l n="4">

تو گفتی همه هوش و فرهنگ بود

</l>
<l n="5">

به نزد نیا یادگار پدر

</l>
<l n="6">

نیا پروریده مر او را به بر

</l>
<l n="7">
<del>
نیایش به جای پسر داشتی
</del>
</l>
<l n="8">
<del>
جز او بر کسی چشم نگماشتی‏
</del>
</l>
<l n="9">
<del>
چو بنهاد دل کینه و جنگ را
</del>
</l>
<l n="10">
<del>
بخواند آن گرانمایه هوشنگ را
</del>
</l>
<l n="11">
<del>
همه رفتنی‌ها بدو باز گفت
</del>
</l>
<l n="12">
<del>
همه رازها برگشاد از نهفت
</del>
</l>
<l n="13">
<del>
که من لشکری کرد خواهم همی
</del>
</l>
<l n="14">
<del>
خروشی برآورد خواهم همی
</del>
</l>
<l n="15">
<del>
تو را بود باید همی پیش رو
</del>
</l>
<l n="16">
<del>
که من رفتنی‏‌ام تو سالار نو
</del>
</l>
<l n="17">
<del>
پری و پلنگ انجمن کرد و شیر
</del>
</l>
<l n="18">
<del>
ز درندگان گرگ و ببر دلیر
</del>
</l>
<l n="19">
<del>
سپاه دد و دام و مرغ و پری
</del>
</l>
<l n="20">
<del>
سپهدار با گبر و کنداوری
</del>
</l>
<l n="21">
<del>
پس پشت لشکر کیومرث شاه
</del>
</l>
<l n="22">
<del>
نبیره به پیش اندرون با سپاه‏
</del>
</l>
<l n="23">
<del>
بیامد سیه دیو با ترس و باک
</del>
</l>
<l n="24">
<del>
همی بآسمان بر پراگنده خاک
</del>
</l>
<l n="25">
<del>
ز هرای درندگان چنگ دیو
</del>
</l>
<l n="26">
<del>
شده سست بر چشم گیهان خدیو
</del>
</l>
<l n="27">
<del>
به هم در فتادند هر دو گروه
</del>
</l>
<l n="28">
<del>
شدند از دد و دام دیوان ستوه
</del>
</l>
<l n="29">
<del>
بیازید هوشنگ چون شیر چنگ
</del>
</l>
<l n="30">
<del>
جهان کرد بر دیو نستوه تنگ
</del>
</l>
<l n="31">
<del>
کشیدش سراپای یک سر دوال
</del>
</l>
<l n="32">
<del>
سپهبد برید آن سر بی‌‏همال‏
</del>
</l>
<l n="33">
<del>
به پای اندر افگند و بسپرد خوار
</del>
</l>
<l n="34">
<del>
دریده برو چرم و برگشته کار
</del>
</l>
<l n="35">
<del>
چو آمد مر آن کینه را خواستار
</del>
</l>
<l n="36">
<del>
سر آمد کیومرث را روزگار
</del>
</l>
<l n="37">
<del>
برفت و جهان مر دری ماند از اوی
</del>
</l>
<l n="38">
<del>
نگر تا که را نزد او آبروی‏
</del>
</l>
<l n="39">
<del>
جهان فریبنده را گرد کرد
</del>
</l>
<l n="40">
<del>
ره سود بنمود و مایه نخورد
</del>
</l>
<l n="41">
<del>
جهان سربسر چون فسانه‌ست و بس
</del>
</l>
<l n="42">
<del>
نماند بد و نیک بر هیچ کس
</del>
</l>
<l n="43">
<del>
جهاندار هوشنگ با رای و داد
</del>
</l>
<l n="44">
<del>
به جای نیا تاج بر سر نهاد
</del>
</l>
<l n="45">
<del>
بگشت از برش چرخ سالی چهل
</del>
</l>
<l n="46">
<del>
پر از هوش مغز و پر از رای دل
</del>
</l>
<l n="47">
<del>
چو بنشست بر جایگاه مهی
</del>
</l>
<l n="48">
<del>
چنین گفت بر تخت شاهنشهی
</del>
</l>
<l n="49">
<del>
که بر هفت کشور منم پادشا
</del>
</l>
<l n="50">
<del>
به هر جای پیروز و فرمانروا
</del>
</l>
<l n="51">
<del>
به فرمان یزدان پیروزگر
</del>
</l>
<l n="52">
<del>
بداد و دهش تنگ بسته کمر
</del>
</l>
<l n="53">
<del>
و زان پس جهان یک سر آباد کرد
</del>
</l>
<l n="54">
<del>
همه روی گیتی پر از داد کرد
</del>
</l>
<l n="55">
<del>
نخستین یکی گوهر آمد به چنگ
</del>
</l>
<l n="56">
<del>
بدانش ز آهن جدا کرد سنگ
</del>
</l>
<l n="57">
<del>
سر مایه کرد آهن آبگون
</del>
</l>
<l n="58">
<del>
کز آن سنگ خارا کشیدش برون
</del>
</l>
<l n="59">
<del>
چو بشناخت آهنگری پیشه کرد
</del>
</l>
<l n="60">
<del>
کجا زو تبر  ارّه و تیشه کرد
</del>
</l>
<l n="61">
<del>
چو این کرده شد چارهٔ آب ساخت
</del>
</l>
<l n="62">
<del>
ز دریا برآورد و هامون نواخت
</del>
</l>
<l n="63">
<del>
به جوی و به رود آب را راه کرد
</del>
</l>
<l n="64">
<del>
به فر کئی رنج کوتاه کرد
</del>
</l>
<l n="65">
<del>
چو آگاه مردم بر آن بر فزود
</del>
</l>
<l n="66">
<del>
پراگندن تخم و کشت و درود
</del>
</l>
<l n="67">
<del>
بسیچید پس هر کسی نان خویش
</del>
</l>
<l n="68">
<del>
بورزید و بشناخت سامان خویش
</del>
</l>
<l n="69">
<del>
از آن پیش کاین کارها شد بسیچ
</del>
</l>
<l n="70">
<del>
نبد خوردنیها جز از میوه هیچ
</del>
</l>
<l n="71">
<del>
همه کار مردم نبودی به برگ
</del>
</l>
<l n="72">
<del>
که پوشیدنی‌شان همه بود برگ
</del>
</l>
<l n="73">
<del>
نیا را همی بود آئین و کیش
</del>
</l>
<l n="74">
<del>
پرستیدن ایزدی بود پیش
</del>
</l>
<l n="75">
<del>
بدان گه بدی آتش خوب‌رنگ
</del>
</l>
<l n="76">
<del>
چو مر تازیان است محراب سنگ
</del>
</l>
<l n="77">
<del>
به سنگ اندر آتش از او شد پدید
</del>
</l>
<l n="78">
<del>
کز او روشنی در جهان گسترید
</del>
</l>
<l n="79">
<del>
یکی روز شاه جهان سوی کوه
</del>
</l>
<l n="80">
<del>
گذر کرد با چند کس هم‌گروه
</del>
</l>
<l n="81">
<del>
پدید آمد از دور چیزی دراز
</del>
</l>
<l n="82">
<del>
سیه رنگ و تیره تن و تیز تاز
</del>
</l>
<l n="83">
<del>
دو چشم از بر سر چو دو چشمه خون
</del>
</l>
<l n="84">
<del>
ز دود دهانش جهان تیره‌‏گون
</del>
</l>
<l n="85">
<del>
نگه کرد هوشنگ با هوش و سنگ
</del>
</l>
<l n="86">
<del>
گرفتش یکی سنگ و شد پیش جنگ
</del>
</l>
<l n="87">
<del>
به زور کیانی بیازید دست
</del>
</l>
<l n="88">
<del>
جهانسوز مار از جهان‌جو بجست
</del>
</l>
<l n="89">
<del>
بر آمد به سنگ گران سنگ خرد
</del>
</l>
<l n="90">
<del>
همان و همین سنگ بشکست خرد
</del>
</l>
<l n="91">
<del>
فروغی پدید آمد از هر دو سنگ
</del>
</l>
<l n="92">
<del>
دل سنگ گشت از فروغ آذرنگ
</del>
</l>
<l n="93">
<del>
نشد مار کشته و لیکن ز راز
</del>
</l>
<l n="94">
<del>
پدید آمد آتش از آن سنگ باز
</del>
</l>
<l n="95">
<del>
هر آن کس که بر سنگ آهن زدی
</del>
</l>
<l n="96">
<del>
از او روشنائی پدید آمدی
</del>
</l>
<l n="97">
<del>
جهاندار پیش جهان آفرین
</del>
</l>
<l n="98">
<del>
نیایش همی کرد و خواند آفرین
</del>
</l>
<l n="99">
<del>
که او را فروغی چنین هدیه داد
</del>
</l>
<l n="100">
<del>
همین آتش آنگاه قبله نهاد
</del>
</l>
<l n="101">
<del>
بگفتا فروغی‌ست این ایزدی
</del>
</l>
<l n="102">
<del>
پرستید باید اگر بخردی‏
</del>
</l>
<l n="103">
<del>
شب آمد بر افروخت آتش چو کوه
</del>
</l>
<l n="104">
<del>
همان شاه در گرد او با گروه‏
</del>
</l>
<l n="105">
<del>
یکی جشن کرد آن شب و باده خورد
</del>
</l>
<l n="106">
<del>
سده نام آن جشن فرخنده کرد
</del>
</l>
<l n="107">
<del>
ز هوشنگ ماند این سده یادگار
</del>
</l>
<l n="108">
<del>
بسی باد چون او دگر شهریار
</del>
</l>
<l n="109">
<del>
کز آباد کردن جهان شاد کرد
</del>
</l>
<l n="110">
<del>
جهانی به نیکی از او یاد کرد
</del>
</l>
<l n="111">
<del>
بدان ایزدی فرّ و جاه کیان
</del>
</l>
<l n="112">
<del>
ز نخچیر گور و گوزن ژیان
</del>
</l>
<l n="113">
<del>
جدا کرد گاو و خر و گوسپند
</del>
</l>
<l n="114">
<del>
به ورز آورید آنچه بد سودمند
</del>
</l>
<l n="115">
<del>
جهاندار هوشنگ با هوش گفت
</del>
</l>
<l n="116">
<del>
بدارید شان را جدا جفت جفت
</del>
</l>
<l n="117">
<del>
بدیشان بورزید و زیشان خورید
</del>
</l>
<l n="118">
<del>
همی باج را خویشتن پرورید
</del>
</l>
<l n="119">
<del>
ز پویندگان هر چه مویش نکوست
</del>
</l>
<l n="120">
<del>
بکشت وز ایشان بر آهیخت پوست
</del>
</l>
<l n="121">
<del>
چو سنجاب و قاقم چو روباه گرم
</del>
</l>
<l n="122">
<del>
چهارم سمورست کش موی نرم‏
</del>
</l>
<l n="123">
<del>
بدین گونه از چرم پویندگان
</del>
</l>
<l n="124">
<del>
بپوشید بالای گویندگان
</del>
</l>
<l n="125">
<del>
ببخشید و گسترد و خورد و سپرد
</del>
</l>
<l n="126">
<del>
برفت و جز از نام نیکی نبرد
</del>
</l>
<l n="127">
<del>
چهل سال با شادکامی و ناز
</del>
</l>
<l n="128">
<del>
به داد و دهش بود آن سرفراز
</del>
</l>
<l n="129">
<del>
بسی رنج برد اندر آن روزگار
</del>
</l>
<l n="130">
<del>
به افسون و اندیشه بی‌‏شمار
</del>
</l>
<l n="131">
<del>
چو پیش آمدش روزگار بهی
</del>
</l>
<l n="132">
<del>
از او مر دری ماند تخت مهی
</del>
</l>
<l n="133">
<del>
زمانه نه دادش زمانی درنگ
</del>
</l>
<l n="134">
<del>
شد آن شاه هوشنگ با هوش و هنگ
</del>
</l>
<l n="135">
<del>
نپیوست خواهد جهان با تو مهر
</del>
</l>
<l n="136">
<del>
نه نیز آشکارا نمایدت چهر
</del>
</l>
</div>
<div type="textpart" subtype="reading" n="2">
<head>Pizzi from 65 to 72</head>
<head>Vullers from page 27; P.1, 54.; C. 21. Vullers ends at page 33; P.1, 62. 64; C. 25. 26</head>
<head>Mohl Page 28 and Macan 108(pdf)</head>
<head>Khaleghi page 45 line 75</head>
<l n="137">
<del>
یکی مرد بود اندر آن روزگار
</del>
</l>
<l n="138">
<del>
ز دشت سواران نیزه گذار
</del>
</l>
<l n="139">
<del>
گرانمایه هم شاه و هم نیک مرد
</del>
</l>
<l n="140">
<del>
ز ترس جهاندار با باد سرد
</del>
</l>
<l n="141">
<del>
که مرداس نام گرانمایه بود
</del>
</l>
<l n="142">
<del>
بداد و دهش برترین پایه بود
</del>
</l>
<l n="143">
<del>
مر او را ز دوشیدنی چارپای
</del>
</l>
<l n="144">
<del>
ز هر یک هزار آمدندی به جای
</del>
</l>
<l n="145">
<del>
بز و اشتر و میش را همچنین
</del>
</l>
<l n="146">
<del>
به دوشندگان داده بد پاک دین‏
</del>
</l>
<l n="147">
<del>
همان گاو دوشا به فرمانبری
</del>
</l>
<l n="148">
<del>
همان تازی اسپ رمنده فری
</del>
</l>
<l n="149">
<del>
به شیر آن کسی را که بودی نیاز
</del>
</l>
<l n="150">
<del>
بدان خواسته دست بردی فراز
</del>
</l>
<l n="151">
<del>
پسر بد مر آن پاک دین را یکی
</del>
</l>
<l n="152">
<del>
کش از مهر بهره نبود اندکی
</del>
</l>
<l n="153">
<del>
جهانجوی را نام ضحاک بود
</del>
</l>
<l n="154">
<del>
دلیر و سبکسار و ناباک بود
</del>
</l>
<l n="155">
<del>
همان بیوراسپش همی خواندند
</del>
</l>
<l n="156">
<del>
چنین نام بر پهلوی راندند
</del>
</l>
<l n="157">
<del>
کجا بیور از پهلوانی شمار
</del>
</l>
<l n="158">
<del>
بود در زبان دری ده هزار
</del>
</l>
<l n="159">
<del>
از اسپان تازی به زرین ستام
</del>
</l>
<l n="160">
<del>
او را بود بیور که بردند نام
</del>
</l>
<l n="161">
<del>
شب و روز بودی دو بهره به زین
</del>
</l>
<l n="162">
<del>
ز راه بزرگی نه از راه کین
</del>
</l>
<l n="163">
<del>
چنان بد که ابلیس روزی پگاه
</del>
</l>
<l n="164">
<del>
بیامد بسان یکی نیک‌خواه
</del>
</l>
<l n="165">
<del>
دل مهتر از راه نیکی ببرد
</del>
</l>
<l n="166">
<del>
جوان گوش گفتار او را سپرد
</del>
</l>
<l n="167">
<del>
همانا خوش آمدش گفتار اوی
</del>
</l>
<l n="168">
<del>
نبود آگه از زشت کردار اوی
</del>
</l>
<l n="169">
<del>
بدو داد هوش و دل و جان پاک
</del>
</l>
<l n="170">
<del>
برآگند بر تارک خویش خاک
</del>
</l>
<l n="171">
<del>
چو ابلیس دانست کو دل بداد
</del>
</l>
<l n="172">
<del>
بر افسانه‌اش گشت نهمار شاد
</del>
</l>
<l n="173">
<del>
فراوان سخن گفت زیبا و نغز
</del>
</l>
<l n="174">
<del>
جوان را ز دانش تهی بود مغز
</del>
</l>
<l n="175">
<del>
همی گفت دارم سخن‌ها بسی
</del>
</l>
<l n="176">
<del>
که آن را جز از من نداند کسی
</del>
</l>
<l n="177">
<del>
جوان گفت برگوی و چندین مپای
</del>
</l>
<l n="178">
<del>
بیاموز ما را تو ای نیک‌رای
</del>
</l>
<l n="179">
<del>
بدو گفت پیمانت خواهم نخست
</del>
</l>
<l n="180">
<del>
پس آنگه سخن برگشایم درست
</del>
</l>
<l n="181">
<del>
جوان ساده‌دل بود پیمانش کرد
</del>
</l>
<l n="182">
<del>
چنان کو بفرمود سوگند کرد
</del>
</l>
<l n="183">
<del>
که راز تو با کس نگویم ز بن
</del>
</l>
<l n="184">
<del>
ز تو بشنوم هر چه گوئی سخن
</del>
</l>
<l n="185">
<del>
بدو گفت جز تو کسی در سرای
</del>
</l>
<l n="186">
<del>
چرا باید ای نامور کدخدای
</del>
</l>
<l n="187">
<del>
چه باید پدر چون پسر چون تو بود
</del>
</l>
<l n="188">
<del>
یکی پندت از من بباید شنود
</del>
</l>
<l n="189">
<del>
زمانه بدین خواجه سالخورد
</del>
</l>
<l n="190">
<del>
همی دیر ماند تو اندر نورد
</del>
</l>
<l n="191">
<del>
بگیر این سر مایه در گاه اوی
</del>
</l>
<l n="192">
<del>
تو را زیبد اندر جهان جای اوی
</del>
</l>
<l n="193">
<del>
بر این گفته من چو داری وفا
</del>
</l>
<l n="194">
<del>
جهان را تو باشی یکی پادشا
</del>
</l>
<l n="195">
<del>
چو ضحاک بشنید اندیشه کرد
</del>
</l>
<l n="196">
<del>
ز خون پدر شد دلش پر ز درد
</del>
</l>
<l n="197">
<del>
به ابلیس گفت این سزاوار نیست
</del>
</l>
<l n="198">
<del>
دگر گوی کین از در کار نیست
</del>
</l>
<l n="199">
<del>
بدو گفت گر بگذری زین سخن
</del>
</l>
<l n="200">
<del>
بتابی ز پیمان و سوگند من
</del>
</l>
<l n="201">
<del>
بماند به گردنت سوگند و بند
</del>
</l>
<l n="202">
<del>
شوی خوار و ماند پدرت ارجمند
</del>
</l>
<l n="203">
<del>
سر مرد تازی به دام آورید
</del>
</l>
<l n="204">
<del>
چنان شد که فرمان او برگزید
</del>
</l>
<l n="205">
<del>
بپرسید کین چاره با من بگوی
</del>
</l>
<l n="206">
<del>
نبرتابم از رای تو هیچ روی
</del>
</l>
<l n="207">
<del>
بدو گفت من چاره سازم تو را
</del>
</l>
<l n="208">
<del>
به خورشید سر بر فرازم ترا
</del>
</l>
<l n="209">
<del>
تو در کار خاموش می‌باش و بس
</del>
</l>
<l n="210">
<del>
نباید مرا یاری از هیچکس
</del>
</l>
<l n="211">
<del>
چنان چون بباید بسازم تمام
</del>
</l>
<l n="212">
<del>
تو تیغ سخن برمکش از نیام
</del>
</l>
<l n="213">
<del>
مر آن پادشا را در اندر سرای
</del>
</l>
<l n="214">
<del>
یکی بوستان بود بس دلگشای
</del>
</l>
<l n="215">
<del>
گرانمایه شبگیر برخاستی
</del>
</l>
<l n="216">
<del>
ز بهر پرستش بیاراستی
</del>
</l>
<l n="217">
<del>
سر و تن بشستی نهفته بباغ
</del>
</l>
<l n="218">
<del>
پرستنده با او نبردی چراغ
</del>
</l>
<l n="219">
<del>
بر آن رای واژونه دیو نژند
</del>
</l>
<l n="220">
<del>
یکی ژرف چاهی بره بر بکند
</del>
</l>
<l n="221">
<del>
پس ابلیس واژونه آن ژرف چاه
</del>
</l>
<l n="222">
<del>
به خاشاک پوشید و بسپرد راه
</del>
</l>
<l n="223">
<del>
شب آمد سوی باغ بنهاد روی
</del>
</l>
<l n="224">
<del>
سر تازیان مهتری نامجوی
</del>
</l>
<l n="225">
<del>
چو آمد به نزدیک آن ژرف چاه
</del>
</l>
<l n="226">
<del>
یکایک نگون شد سر بخت شاه
</del>
</l>
<l n="227">
<del>
به چاه اندر افتاد و بشکست پست
</del>
</l>
<l n="228">
<del>
شد آن نیک‌‏دل مرد یزدان پرست
</del>
</l>
<l n="229">
<del>
به هر نیک و بد شاه آزاد مرد
</del>
</l>
<l n="230">
<del>
به فرزند برنا زده باد سرد
</del>
</l>
<l n="231">
<del>
همی پروریدش به ناز و به رنج
</del>
</l>
<l n="232">
<del>
بدو بود شاد و بدو داد گنج
</del>
</l>
<l n="233">
<del>
چنان بدکنش شوخ فرزند اوی
</del>
</l>
<l n="234">
<del>
نجست از ره مهر پیوند اوی
</del>
</l>
<l n="235">
<del>
به خون پدر گشت هم‌داستان
</del>
</l>
<l n="236">
<del>
ز دانا شنیدستم این داستان
</del>
</l>
<l n="237">
<del>
که فرزند بد گر بود نرّه شیر
</del>
</l>
<l n="238">
<del>
به خون پدر هم نباشد دلیر
</del>
</l>
<l n="239">
<del>
فرومایه ضحاک بیدادگر
</del>
</l>
<l n="240">
<del>
بدین چاره بگرفت گاه پدر
</del>
</l>
<l n="241">
<del>
به سر بر نهاد افسر تازیان
</del>
</l>
<l n="242">
<del>
بر ایشان ببخشود سود و زیان‏
</del>
</l>
<l n="243">
<del>
چو ابلیس پیوسته دید آن سخن
</del>
</l>
<l n="244">
<del>
یکی بند دیگر نو افگند بن
</del>
</l>
<l n="245">
<del>
بدو گفت چون سوی من تافتی
</del>
</l>
<l n="246">
<del>
ز گیتی همه کام دل یافتی
</del>
</l>
<l n="247">
<del>
اگر همچنین نیز پیمان کنی
</del>
</l>
<l n="248">
<del>
نپیچی ز گفتار و فرمان کنی
</del>
</l>
<l n="249">
<del>
جهان سر بسر پادشاهی تو راست
</del>
</l>
<l n="250">
<del>
دد و دام با مرغ و ماهی تو راست
</del>
</l>
<l n="251">
<del>
چو این گفته شد ساز دیگر گرفت
</del>
</l>
<l n="252">
<del>
دگر گونه چاره گرفت ای شگفت
</del>
</l>
<l n="253">
<del>
جوانی بر آراست از خویشتن
</del>
</l>
<l n="254">
<del>
سخن‏گوی و بینا دل و پاک تن
</del>
</l>
<l n="255">
<del>
همیدون به ضحاک بنهاد روی
</del>
</l>
<l n="256">
<del>
نبودش جز از آفرین گفت و گوی
</del>
</l>
<l n="257">
<del>
بدو گفت گر شاه را در خورم
</del>
</l>
<l n="258">
<del>
یکی نامور پاک خوالیگرم
</del>
</l>
<l n="259">
<del>
چو بشنید ضحاک بنواختش
</del>
</l>
<l n="260">
<del>
ز بهر خورش جایگه ساختش
</del>
</l>
<l n="261">
<del>
کلید خورش‌خانهٔ پادشا
</del>
</l>
<l n="262">
<del>
بدو داد دستور فرمان‌روا
</del>
</l>
<l n="263">
<del>
فراوان نبود آن زمان پرورش
</del>
</l>
<l n="264">
<del>
که کمتر بد از کشتنیها خورش
</del>
</l>
<l n="265">
<del>
جز از رستنیها نخوردند چیز
</del>
</l>
<l n="266">
<del>
زهر چز زمین سر برآورد نیز
</del>
</l>
<l n="267">
<del>
پس آهرمن بدکنش رای کرد
</del>
</l>
<l n="268">
<del>
به دل کشتن جانور جای کرد
</del>
</l>
<l n="269">
<del>
ز هر گونه از مرغ و از چارپای
</del>
</l>
<l n="270">
<del>
خورش کرد و یک‌یک بیاورد‏ به جای
</del>
</l>
<l n="271">
<del>
به خونش بپرورد بر سان شیر
</del>
</l>
<l n="272">
<del>
بدان تا کند پادشا را دلیر
</del>
</l>
<l n="273">
<del>
سخن هر چه گویدش فرمان کند
</del>
</l>
<l n="274">
<del>
به فرمان او دل گروگان کند
</del>
</l>
<l n="275">
<del>
خورش زردهٔ خایه دادش نخست
</del>
</l>
<l n="276">
<del>
بدان داشتش چند گه تندرست
</del>
</l>
<l n="277">
<del>
بخورد و برو آفرین کرد سخت
</del>
</l>
<l n="278">
<del>
مزه یافت زان خوردنش شوربخت
</del>
</l>
<l n="279">
<del>
چنین گفت ابلیس نیرنگ‏ساز
</del>
</l>
<l n="280">
<del>
که جاوید زی شاه گردن فراز
</del>
</l>
<l n="281">
<del>
که فردات زین گونه سازم خورش
</del>
</l>
<l n="282">
<del>
کز او باشدت سربسر پرورش
</del>
</l>
<l n="283">
<del>
برفت و همه شب سگالش گرفت
</del>
</l>
<l n="284">
<del>
که فردا چه سازد ز خوردن شگفت
</del>
</l>
<l n="285">
<del>
دگر روز چون گنبد لاجورد
</del>
</l>
<l n="286">
<del>
برآورد و بنمود یاقوت زرد
</del>
</l>
<l n="287">
<del>
خورشها ز کبک و تذرو سپید
</del>
</l>
<l n="288">
<del>
بسازید و آمد دلی پر امید
</del>
</l>
<l n="289">
<del>
شه تازیان چون به خوان دست برد
</del>
</l>
<l n="290">
<del>
سر کم خرد مهر او را سپرد
</del>
</l>
<l n="291">
<del>
سوم روز خوان را به مرغ و بره
</del>
</l>
<l n="292">
<del>
بیاراستش گونه‏‌گون یک سره
</del>
</l>
<l n="293">
<del>
به روز چهارم چو بنهاد خوان
</del>
</l>
<l n="294">
<del>
خورش ساخت از پشت گاو جوان
</del>
</l>
<l n="295">
<del>
بدو اندرون زعفران و گلاب
</del>
</l>
<l n="296">
<del>
همان سال خورده می و مشک‌ناب
</del>
</l>
<l n="297">
<del>
چو ضحاک دست اندر آورد و خورد
</del>
</l>
<l n="298">
<del>
شگفت آمدش زان هشیوار مرد
</del>
</l>
<l n="299">
<del>
بدو گفت بنگر که تا آرزوی
</del>
</l>
<l n="300">
<del>
چه خواهی بخواه از من ای نیک‏خوی
</del>
</l>
<l n="301">
<del>
خورشگر بدو گفت کای پادشا
</del>
</l>
<l n="302">
<del>
همیشه بزی شاد و فرمان روا
</del>
</l>
<l n="303">
<del>
مرا دل سراسر پر از مهر تست
</del>
</l>
<l n="304">
<del>
همه توشه جانم از چهر تست
</del>
</l>
<l n="305">
<del>
یکی حاجتستم زنزدیک شاه
</del>
</l>
<l n="306">
<del>
و گرچه مرا نیست این پایگاه
</del>
</l>
<l n="307">
<del>
که فرمان دهد شاه تا کتف اوی
</del>
</l>
<l n="308">
<del>
ببوسم بمالم بر او چشم و روی
</del>
</l>
<l n="309">
<del>
چو ضحاک بشنید گفتار اوی
</del>
</l>
<l n="310">
<del>
نهانی ندانست بازار اوی
</del>
</l>
<l n="311">
<del>
بدو گفت دادم من  این کام تو
</del>
</l>
<l n="312">
<del>
بلندی بگیرد مگر نام تو
</del>
</l>
<l n="313">
<del>
بفرمود تا دیو چون جفت او
</del>
</l>
<l n="314">
<del>
همی بوسه داد بر کفت او
</del>
</l>
<l n="315">
<del>
چو بوسید  شد در زمین ناپدید
</del>
</l>
<l n="316">
<del>
کس اندر جهان این شگفتی ندید
</del>
</l>
<l n="317">
<del>
دو مار سیه از دو کتفش برست
</del>
</l>
<l n="318">
<del>
غمی گشت و از هر سوی چاره جست
</del>
</l>
<l n="319">
<del>
سرانجام ببرید هر دو ز کفت
</del>
</l>
<l n="320">
<del>
سزد گر بمانی ازین در شگفت
</del>
</l>
<l n="321">
<del>
چو شاخ درخت آن دو مار سیاه
</del>
</l>
<l n="322">
<del>
بر آمد دگر باره از کفت شاه
</del>
</l>
<l n="323">
<del>
پزشکان فرزانه گرد آمدند
</del>
</l>
<l n="324">
<del>
همه یک به یک داستانها زدند
</del>
</l>
<l n="325">
<del>
ز هر گونه نیرنگها ساختند
</del>
</l>
<l n="326">
<del>
مر آن درد را چاره نشناختند
</del>
</l>
<l n="327">
<del>
بسان پزشکی پس ابلیس تفت
</del>
</l>
<l n="328">
<del>
به فرزانگی نزد ضحاک رفت
</del>
</l>
<l n="329">
<del>
بدو گفت کین بودنی کار بود
</del>
</l>
<l n="330">
<del>
بمان تا چه گردد نباید درود
</del>
</l>
<l n="331">
<del>
خورش ساز و آرامشان ده بخورد
</del>
</l>
<l n="332">
<del>
نشاید جز این چاره نیز کرد
</del>
</l>
<l n="333">
<del>
بجز مغز مردم مده‌‏شان خورش
</del>
</l>
<l n="334">
<del>
مگر خود بمیرند زین پرورش
</del>
</l>
<l n="335">
<del>
نگر نره دیو اندر این جست‌وجوی
</del>
</l>
<l n="336">
<del>
چه جست و چه دید اندر این گفتگوی
</del>
</l>
<l n="337">
<del>
مگر تا یکی چاره سازد نهان
</del>
</l>
<l n="338">
<del>
که پردخته ماند ز مردم جهان
</del>
</l>
</div>
<div type="textpart" subtype="reading" n="3">
<head>Pizzi from 73 to 78</head>
<head>Vullers from page 59; P.1, 108. ; C. 44. 45. Vullers ends at page 61; P.1, 110. 112.; C. 46. 47.</head>
<l n="339">
<del>
جهاندار ضحاک زان گفت و ‏گوی
</del>
</l>
<l n="340">
<del>
به هوش آمد و تیز بنهاد روی
</del>
</l>
<l n="341">
<del>
بفرمود تا بر نهادند زین
</del>
</l>
<l n="342">
<del>
بر آن راه‌پویان باریک بین
</del>
</l>
<l n="343">
<del>
بیامد دمان با سپاهی گران
</del>
</l>
<l n="344">
<del>
همه نرّه دیوان و جنگ آوران
</del>
</l>
<l n="345">
<del>
ز بی‏‌راه مر کاخ را بام و در
</del>
</l>
<l n="346">
<del>
گرفت و به کین اندر آورد سر
</del>
</l>
<l n="347">
<del>
سپاه فریدون چو آگه شدند
</del>
</l>
<l n="348">
<del>
همه سوی آن راه بی‏ره شدند
</del>
</l>
<l n="349">
<del>
ز اسپان جنگی فرو ریختند
</del>
</l>
<l n="350">
<del>
در آن جای تنگی بر آویختند
</del>
</l>
<l n="351">
<del>
به هر بام و در مردم شهر بود
</del>
</l>
<l n="352">
<del>
کسی کش ز جنگ‌آوری بهر بود
</del>
</l>
<l n="353">
<del>
همه در هوای فریدون بدند
</del>
</l>
<l n="354">
<del>
که از جور ضحاک پر خون بدند
</del>
</l>
<l n="355">
<del>
ز دیوارها خشت و از بام سنگ
</del>
</l>
<l n="356">
<del>
به کوی اندرون تیغ و تیر خدنگ
</del>
</l>
<l n="357">
<del>
ببارید چون ژاله ز ابر سیاه
</del>
</l>
<l n="358">
<del>
کسی را نبد بر زمین جایگاه
</del>
</l>
<l n="359">
<del>
به شهر اندرون هر که برنا بدند
</del>
</l>
<l n="360">
<del>
چو پیران که در جنگ دانا بدند
</del>
</l>
<l n="361">
<del>
سوی لشکر آفریدون شدند
</del>
</l>
<l n="362">
<del>
ز نیرنگ ضحاک بیرون شدند
</del>
</l>
<l n="363">
<del>
ز آواز گردان بتوفید کوه
</del>
</l>
<l n="364">
<del>
زمین شد ز نعل ستوران ستوه
</del>
</l>
<l n="365">
<del>
به سر بر ز گرد سیاه ابر بست
</del>
</l>
<l n="366">
<del>
به نیزه دل سنگ خارا بخست
</del>
</l>
<l n="367">
<del>
خروشی برآمد ز آتشکده
</del>
</l>
<l n="368">
<del>
که بر تخت گر شاه باشد دده
</del>
</l>
<l n="369">
<del>
همه پیر و برناش فرمان بریم
</del>
</l>
<l n="370">
<del>
یکایک ز گفتار او نگذریم
</del>
</l>
<l n="371">
<del>
نخواهیم بر گاه ضحاک را
</del>
</l>
<l n="372">
<del>
مر آن اژدهادوش ناپاک را
</del>
</l>
<l n="373">
<del>
سپاهی و شهری به کردار کوه
</del>
</l>
<l n="374">
<del>
سراسر به جنگ اندرون هم‌گروه
</del>
</l>
<l n="375">
<del>
از آن شهر روشن یکی تیره گرد
</del>
</l>
<l n="376">
<del>
برآمد که خورشید شد لاجورد
</del>
</l>
<l n="377">
<del>
هم از رشک ضحاک شد چاره جوی
</del>
</l>
<l n="378">
<del>
ز لشکر سوی کاخ بنهاد روی
</del>
</l>
<l n="379">
<del>
به آهن سراسر بپوشید تن
</del>
</l>
<l n="380">
<del>
بدان تا نداند کس از انجمن
</del>
</l>
<l n="381">
<del>
برآمد یکایک به کاخ بلند
</del>
</l>
<l n="382">
<del>
به دست اندرون شست یازی کمند
</del>
</l>
<l n="383">
<del>
بدید آن سیه نرگس شهرناز
</del>
</l>
<l n="384">
<del>
پر از جادوئی با فریدون براز
</del>
</l>
<l n="385">
<del>
دو رخساره روز و دو زلفش چو شب
</del>
</l>
<l n="386">
<del>
گشاده به نفرین ضحاک لب
</del>
</l>
<l n="387">
<del>
بدانست کان کار است ایزدی
</del>
</l>
<l n="388">
<del>
رهائی نیابد ز دست بدی
</del>
</l>
<l n="389">
<del>
به مغز اندرش آتش رشک خاست
</del>
</l>
<l n="390">
<del>
به ایوان کمند اندر افگند راست
</del>
</l>
<l n="391">
<del>
همان تیز خنجر کشید از نیام
</del>
</l>
<l n="392">
<del>
نبگشاد راز و نه برگفت نام
</del>
</l>
<l n="393">
<del>
به چنگ اندرش آبگون دشنه بود
</del>
</l>
<l n="394">
<del>
به خون پری‌چهرگان تشنه بود
</del>
</l>
<l n="395">
<del>
ز بالا چو پی بر زمین بر نهاد
</del>
</l>
<l n="396">
<del>
بیامد فریدون به کردار باد
</del>
</l>
<l n="397">
<del>
بدان گرزه گاوسار دست برد
</del>
</l>
<l n="398">
<del>
بزد بر سرش ترک را کرد خرد
</del>
</l>
<l n="399">
<del>
بیامد سروش خجسته دمان
</del>
</l>
<l n="400">
<del>
مزن گفت کو را نیامد زمان
</del>
</l>
<l n="401">
<del>
همیدون شکسته ببندش چو سنگ
</del>
</l>
<l n="402">
<del>
ببر تا دو کوه آیدت پیش تنگ
</del>
</l>
<l n="403">
<del>
به کوه اندرون به بود بند اوی
</del>
</l>
<l n="404">
<del>
نیاید برش خویش و پیوند اوی
</del>
</l>
<l n="405">
<del>
فریدون چو بشنید ناسود دیر
</del>
</l>
<l n="406">
<del>
کمندی بیاراست از چرم شیر
</del>
</l>
<l n="407">
<del>
ببندی ببستش دو دست و میان
</del>
</l>
<l n="408">
<del>
که نگشاید آن بند پیل ژیان
</del>
</l>
<l n="409">
<del>
نشست از بر تخت زرّین اوی
</del>
</l>
<l n="410">
<del>
بیفگند ناخوب آئین اوی
</del>
</l>
<l n="411">
<del>
بفرمود كردن به در بر خروش
</del>
</l>
<l n="412">
<del>
كه ای نامداران با فر و هوش
</del>
</l>
<l n="413">
<del>
نباید كه باشید با ساز جنگ
</del>
</l>
<l n="414">
<del>
وز این باره جوئید یکی نام و ننگ
</del>
</l>
<l n="415">
<del>
سپاهى نباید كه با پیشه‏‌ور
</del>
</l>
<l n="416">
<del>
به یك روى جویند هر دو هنر
</del>
</l>
<l n="417">
<del>
یكى كارورز و دگر گرزدار
</del>
</l>
<l n="418">
<del>
سزاوار هر كس پدیدست كار
</del>
</l>
<l n="419">
<del>
چو این كار آن جوید آن كار این
</del>
</l>
<l n="420">
<del>
پر آشوب گردد سراسر زمین
</del>
</l>
<l n="421">
<del>
ببند اندرست آنكه ناپاك بود
</del>
</l>
<l n="422">
<del>
جهان را ز كردار او باك بود
</del>
</l>
<l n="423">
<del>
شما دیر مانید و خرّم بوید
</del>
</l>
<l n="424">
<del>
به رامش سوى ورزش خود شوید
</del>
</l>
<l n="425">
<del>
شنیدند مردم سخن‌های شاه
</del>
</l>
<l n="426">
<del>
از آن پرهنر مرد با دستگاه‏
</del>
</l>
<l n="427">
<del>
و زان پس همه نامداران شهر
</del>
</l>
<l n="428">
<del>
كسی را که بود از زر و گنج بهر
</del>
</l>
<l n="429">
<del>
برفتند با رامش و خواسته
</del>
</l>
<l n="430">
<del>
همه دل به فرمانش آراسته
</del>
</l>
<l n="431">
<del>
فریدون فرزانه بنواخت‌شان
</del>
</l>
<l n="432">
<del>
ز راه خرد پایگه ساخت‌شان
</del>
</l>
<l n="433">
<del>
همه پندشان داد و كرد آفرین
</del>
</l>
<l n="434">
<del>
همی یاد كرد از جهان آفرین
</del>
</l>
<l n="435">
<del>
همى گفت كین جایگاه منست
</del>
</l>
<l n="436">
<del>
به فال اختر بومتان روشن‌ست‏
</del>
</l>
<l n="437">
<del>
كه یزدان پاك از میان گروه
</del>
</l>
<l n="438">
<del>
بر انگیخت ما را ز البرز كوه
</del>
</l>
<l n="439">
<del>
بدان تا جهان از بد اژدها
</del>
</l>
<l n="440">
<del>
به فر من آید شما را رها
</del>
</l>
<l n="441">
<del>
چو بخشایش آورد نیكى دهش
</del>
</l>
<l n="442">
<del>
به نیكى بباید سپردن رهش
</del>
</l>
<l n="443">
<del>
منم كدخداى جهان سربسر
</del>
</l>
<l n="444">
<del>
نباید نشستن به یك جاى بر
</del>
</l>
<l n="445">
<del>
و گرنه من ایدر همى بودمى
</del>
</l>
<l n="446">
<del>
بسى با شما روز پیمودمى
</del>
</l>
<l n="447">
<del>
مهان پیش او خاك دادند بوس
</del>
</l>
<l n="448">
<del>
ز درگاه برخاست آواى كوس
</del>
</l>
<l n="449">
<del>
همه شهر دیده به درگاه بر
</del>
</l>
<l n="450">
<del>
خروشان بر آن روز کوتاه بر
</del>
</l>
<l n="451">
<del>
که تا اژدها را برون آورید
</del>
</l>
<l n="452">
<del>
به بند کمندی چنانچون سزید
</del>
</l>
<l n="453">
<del>
دمادم برون رفت لشكر ز شهر
</del>
</l>
<l n="454">
<del>
و زان شهر نایافته هیچ بهر
</del>
</l>
<l n="455">
<del>
ببردند ضحاك را بسته خوار
</del>
</l>
<l n="456">
<del>
به پشت هیونى بر افگنده زار
</del>
</l>
<l n="457">
<del>
همى راند زین گونه تا شیرخوان
</del>
</l>
<l n="458">
<del>
جهان را چو این بشنوى پیر خوان
</del>
</l>
<l n="459">
<del>
بسا روزگارا كه بر كوه و دشت
</del>
</l>
<l n="460">
<del>
گذشته‌ست و بسیار خواهد گذشت
</del>
</l>
<l n="461">
<del>
بدان گونه ضحاك را بسته سخت
</del>
</l>
<l n="462">
<del>
سوى شیر خوان برد بیدار بخت
</del>
</l>
<l n="463">
<del>
همى راند او را به كوه اندرون
</del>
</l>
<l n="464">
<del>
همى خواست كارد سرش را نگون
</del>
</l>
<l n="465">
<del>
بیامد هم آنگه خجسته سروش
</del>
</l>
<l n="466">
<del>
به خوبى یكى راز گفتش بگوش
</del>
</l>
<l n="467">
<del>
كه این بسته را تا دماوند كوه
</del>
</l>
<l n="468">
<del>
ببر همچنان تازیان بی‌گروه
</del>
</l>
<l n="469">
<del>
مبر جز كسى را كه نگزیردت
</del>
</l>
<l n="470">
<del>
به هنگام سختى ببر گیردت
</del>
</l>
<l n="471">
<del>
بیاورد ضحاك را چون نوند
</del>
</l>
<l n="472">
<del>
به كوه دماوند كردش ببند
</del>
</l>
<l n="473">
<del>
چون بندی بر آن بند بفزود نیز
</del>
</l>
<l n="474">
<del>
نبود از بد بخت مانیده چیز
</del>
</l>
<l n="475">
<del>
از او نام ضحاک چون خاک شد
</del>
</l>
<l n="476">
<del>
جهان از بد او همه پاک شد
</del>
</l>
<l n="477">
<del>
گسسته شد از خویش و پیوند او
</del>
</l>
<l n="478">
<del>
بمانده به کوه اندرون بند او
</del>
</l>
<l n="479">
<del>
به کوه اندرون جای تنگش گزید
</del>
</l>
<l n="480">
<del>
نگه کرد غاری بنش ناپدید
</del>
</l>
<l n="481">
<del>
بیاورد مسمارهای گران
</del>
</l>
<l n="482">
<del>
به جائی که مغزش نبود اندر آن
</del>
</l>
<l n="483">
<del>
فرو بست دستش بدان کوه باز
</del>
</l>
<l n="484">
<del>
بدان تا بماند به سختی دراز
</del>
</l>
<l n="485">
<del>
بماند او بر این گونه آویخته
</del>
</l>
<l n="486">
<del>
وز او خون دل بر زمین ریخته
</del>
</l>
</div>
<div type="textpart" subtype="reading" n="4">
<head>Pizzi from 79 to 86</head>
<head>Vullers from page 69; P.1, 124.126 ; C. 53. Vullers ends at page 74; P.1, 132. 134.; C. 55. 56.</head>
<l n="487">
<del>
فرستاده شاه را پیش خواند
</del>
</l>
<l n="488">
<del>
فراوان سخن‌ها به خوبی براند
</del>
</l>
<l n="489">
<del>
که من شهریار تو را کهترم
</del>
</l>
<l n="490">
<del>
به هر چه او بفرمود فرمانبرم
</del>
</l>
<l n="491">
<del>
بگویش که گر چه تو هستی بلند
</del>
</l>
<l n="492">
<del>
سه فرزند تو بر تو هست ارجمند
</del>
</l>
<l n="493">
<del>
پسر خود گرامی بود شاه را
</del>
</l>
<l n="494">
<del>
به ویژه که زیبا بود گاه را
</del>
</l>
<l n="495">
<del>
سخن هر چه گفتی پذیرم همی
</del>
</l>
<l n="496">
<del>
ز فرزند اندازه گیرم همی
</del>
</l>
<l n="497">
<del>
اگر پادشا دیده خواهد ز من
</del>
</l>
<l n="498">
<del>
و گر دشت گردان و تخت یمن
</del>
</l>
<l n="499">
<del>
مرا خوارتر چون سه فرزند خویش
</del>
</l>
<l n="500">
<del>
نبینم بهنگام بایست پیش
</del>
</l>
<l n="501">
<del>
پس ار شاه را این چنین است کام
</del>
</l>
<l n="502">
<del>
نشاید زدن جز به فرمانش گام
</del>
</l>
<l n="503">
<del>
به فرمان شاه این سه فرزند من
</del>
</l>
<l n="504">
<del>
برون آنگه آید ز پیوند من
</del>
</l>
<l n="505">
<del>
کجا من ببینم سه شاه تو را
</del>
</l>
<l n="506">
<del>
فروزنده‌ی تاج و گاه تو را
</del>
</l>
<l n="507">
<del>
بیایند شادان به نزدیک من
</del>
</l>
<l n="508">
<del>
شود روشن این خان تاریک من
</del>
</l>
<l n="509">
<del>
شود شادمان دل به دیدارشان
</del>
</l>
<l n="510">
<del>
ببینم روا‌ن‌های بیدارشان
</del>
</l>
<l n="511">
<del>
پس آنگه سه روشن جهان بین من
</del>
</l>
<l n="512">
<del>
بدیشان سپارم به آیین من
</del>
</l>
<l n="513">
<del>
چو بینم کشان دل پر از داد هست
</del>
</l>
<l n="514">
<del>
به زنهارشان دست گیرم به دست
</del>
</l>
<l n="515">
<del>
گر آید به دیدار ایشان نیاز
</del>
</l>
<l n="516">
<del>
فرستم سبکشان بر شاه باز
</del>
</l>
<l n="517">
<del>
سراینده جندل چو پاسخ شنید
</del>
</l>
<l n="518">
<del>
ببوسید تختش چنان‌چون سزید
</del>
</l>
<l n="519">
<del>
پر از آفرین لب ز ایوان اوی
</del>
</l>
<l n="520">
<del>
سوی شهریار جهان کرد روی
</del>
</l>
<l n="521">
<del>
بیامد چو نزد فریدون رسید
</del>
</l>
<l n="522">
<del>
بگفت آن کجا گفت و پاسخ شنید
</del>
</l>
<l n="523">
<del>
سه فرزند را خواند شاه جهان
</del>
</l>
<l n="524">
<del>
نهفته برون آورید از نهان
</del>
</l>
<l n="525">
<del>
از آن رفتن جندل و رای خویش
</del>
</l>
<l n="526">
<del>
سخن‌ها همه پاک بنهاد پیش
</del>
</l>
<l n="527">
<del>
چنین گفت کین شهریار یمن
</del>
</l>
<l n="528">
<del>
سر انجمن سرو سایه فکن
</del>
</l>
<l n="529">
<del>
ز ناسفته گوهر سه دختر بود
</del>
</l>
<l n="530">
<del>
نبودش پسر دختر افسرش بود
</del>
</l>
<l n="531">
<del>
سروش ار بیابد چو ایشان عروس
</del>
</l>
<l n="532">
<del>
مگر پیش هر سه دهد خاک بوس‏
</del>
</l>
<l n="533">
<del>
ز بهر شما از پدر خواستم
</del>
</l>
<l n="534">
<del>
سخن‌ها بایسته آراستم
</del>
</l>
<l n="535">
<del>
کنون‏‌تان بباید بر او شدن
</del>
</l>
<l n="536">
<del>
زهر بیش و کم رای فرخ زدن
</del>
</l>
<l n="537">
<del>
سراینده باشید و بسیار هوش
</del>
</l>
<l n="538">
<del>
به گفتار او بر نهاده دو گوش
</del>
</l>
<l n="539">
<del>
به چربی سخن‌هاش پاسخ دهید
</del>
</l>
<l n="540">
<del>
چو پرسد سخن رای فرّخ نهید
</del>
</l>
<l n="541">
<del>
ازی را که پرورده پادشا
</del>
</l>
<l n="542">
<del>
نباید که باشد مگر پارسا
</del>
</l>
<l n="543">
<del>
سخن‏گوی و روشن دل و پاک دین
</del>
</l>
<l n="544">
<del>
به کاری که پیش آیدش پیش بین
</del>
</l>
<l n="545">
<del>
زبان راستی را بیاراسته
</del>
</l>
<l n="546">
<del>
خرد خواسته گنج ناخواسته
</del>
</l>
<l n="547">
<del>
شما هر چه گویم ز من بشنوید
</del>
</l>
<l n="548">
<del>
اگر کار بندید خرّم بوید
</del>
</l>
<l n="549">
<del>
یکی ژرف بین است شاه یمن
</del>
</l>
<l n="550">
<del>
که چون او نباشد به هر انجمن
</del>
</l>
<l n="551">
<del>
سخن‌گوی روشن‌دل و پاک تن
</del>
</l>
<l n="552">
<del>
سزای ستودن به هر انجمن
</del>
</l>
<l n="553">
<del>
همش گنج بسیار و هم لشکرست
</del>
</l>
<l n="554">
<del>
همش دانش و رای و هم افسرست
</del>
</l>
<l n="555">
<del>
نباید که یابد شما را زبون
</del>
</l>
<l n="556">
<del>
به کار آورد مرد دانا فسون
</del>
</l>
<l n="557">
<del>
به روز نخستین  یکی بزمگاه
</del>
</l>
<l n="558">
<del>
بسازد شما را دهد پیشگاه
</del>
</l>
<l n="559">
<del>
سه خورشیدرخ‌ را چو باغ بهار
</del>
</l>
<l n="560">
<del>
بیارد پر از بوی و رنگ و نگار
</del>
</l>
<l n="561">
<del>
نشاند بر آن تخت شاهنشهی
</del>
</l>
<l n="562">
<del>
سه خورشیدرخ را چو سرو سهی
</del>
</l>
<l n="563">
<del>
به بالا و دیدار هر سه یکی
</del>
</l>
<l n="564">
<del>
که از مه ندانند باز اندکی
</del>
</l>
<l n="565">
<del>
از این هر سه کهتر بود پیشرو
</del>
</l>
<l n="566">
<del>
مهین از پس و در میان ماه نو
</del>
</l>
<l n="567">
<del>
نشیند کهین نزد مهتر پسر
</del>
</l>
<l n="568">
<del>
مهین باز نزد کهین تاجور
</del>
</l>
<l n="569">
<del>
میانه نشیند هم اندر میان
</del>
</l>
<l n="570">
<del>
بدان کت ز دانش نیاید زیان
</del>
</l>
<l n="571">
<del>
بپرسد شما را کز این سه همال
</del>
</l>
<l n="572">
<del>
کدامین شناسید مهتر به سال
</del>
</l>
<l n="573">
<del>
میانه کدام است و کهتر کدام
</del>
</l>
<l n="574">
<del>
بباید بدین گونه‌تان برد نام
</del>
</l>
<l n="575">
<del>
بگویید کان برترین کهتر است
</del>
</l>
<l n="576">
<del>
مهین را نشستن نه اندر خورست
</del>
</l>
<l n="577">
<del>
میانه خود اندر میان‌ست راست
</del>
</l>
<l n="578">
<del>
برآمد تو را کار و پیکار کاست
</del>
</l>
<l n="579">
<del>
گرانمایه و پاک هر سه پسر
</del>
</l>
<l n="580">
<del>
همه دل نهاده بگفت پدر
</del>
</l>
<l n="581">
<del>
ز پیش فریدون برون آمدند
</del>
</l>
<l n="582">
<del>
پر از دانش و پر فسون آمدند
</del>
</l>
<l n="583">
<del>
به جز رای و دانش چه اندر خورد
</del>
</l>
<l n="584">
<del>
پسر را که چون آن پدر پرورد
</del>
</l>
<l n="585">
<del>
چو خورشید زد عکس بر آسمان
</del>
</l>
<l n="586">
<del>
پراگند بر لاژورد ارغوان‏
</del>
</l>
<l n="587">
<del>
برفتند و هر سه بیاراستند
</del>
</l>
<l n="588">
<del>
ابا خویشتن موبدان خواستند
</del>
</l>
<l n="589">
<del>
کشیدند با لشکری چون سپهر
</del>
</l>
<l n="590">
<del>
همه نامداران خورشید چهر
</del>
</l>
<l n="591">
<del>
چو از آمدن‌شان شد آگاه سرو
</del>
</l>
<l n="592">
<del>
بیاراست لشکر چو پرّ تذرو
</del>
</l>
<l n="593">
<del>
فرستادشان لشکر گشن پیش
</del>
</l>
<l n="594">
<del>
چه بیگانه فرزانگان و چه خویش
</del>
</l>
<l n="595">
<del>
شدند این سه پر مایه اندر یمن
</del>
</l>
<l n="596">
<del>
برون آمدند از یمن مرد و زن
</del>
</l>
<l n="597">
<del>
همه گوهر و زعفران ریختند
</del>
</l>
<l n="598">
<del>
همه مشک با می بر آمیختند
</del>
</l>
<l n="599">
<del>
همه یال اسپان پر از مشک و می
</del>
</l>
<l n="600">
<del>
پراگنده دینار در زیر پی
</del>
</l>
<l n="601">
<del>
یکی کاخ آراسته چون بهشت
</del>
</l>
<l n="602">
<del>
همه سیم و زد اندر افگنده خشت
</del>
</l>
<l n="603">
<del>
به دیبای رومی بیآراسته
</del>
</l>
<l n="604">
<del>
چو مایه بدو اندرون خواسته
</del>
</l>
<l n="605">
<del>
فرود آورید اندر آن کاخ شان
</del>
</l>
<l n="606">
<del>
چو شب روز شد کرد گستاخ شان
</del>
</l>
<l n="607">
<del>
سه دختر چنانچون فریدون بگفت
</del>
</l>
<l n="608">
<del>
سپهبد برون آورید از نهفت
</del>
</l>
<l n="609">
<del>
به دیدار هر سه چو تابنده ماه
</del>
</l>
<l n="610">
<del>
نشایست کردن بدیشان نگاه
</del>
</l>
<l n="611">
<del>
نشستند هر سه بر آن هم نشان
</del>
</l>
<l n="612">
<del>
که گفتش فریدون به گردن‌کشان
</del>
</l>
<l n="613">
<del>
از این سه گرانمایه پرسید مه
</del>
</l>
<l n="614">
<del>
کز این سه ستاره کدام‌ست که
</del>
</l>
<l n="615">
<del>
میانه کدام است و مهتر کدام
</del>
</l>
<l n="616">
<del>
بباید بر این گونه‌تان برد نام
</del>
</l>
<l n="617">
<del>
بگفتند ز آن گونه کآموختند
</del>
</l>
<l n="618">
<del>
سبک‌چشم نیرنگ بردوختند
</del>
</l>
<l n="619">
<del>
شگفتی فرو ماند سرو یمن
</del>
</l>
<l n="620">
<del>
همی دون دلیران آن انجمن
</del>
</l>
<l n="621">
<del>
بدانست شاه گرانمایه زود
</del>
</l>
<l n="622">
<del>
کز آمیختن رنگ نآمدش سود
</del>
</l>
<l n="623">
<del>
چنین گفت آری همین است ره
</del>
</l>
<l n="624">
<del>
کهین را به که داد و مه را به که
</del>
</l>
<l n="625">
<del>
بدان‌گه که پیوسته شد کارشان
</del>
</l>
<l n="626">
<del>
به هم درکشیدند بازارشان
</del>
</l>
<l n="627">
<del>
سه افسرور از پیش سه تاجور
</del>
</l>
<l n="628">
<del>
رخانشان پر از خون ز شرم پدر
</del>
</l>
<l n="629">
<del>
سوی خانه رفتند با ناز و شرم
</del>
</l>
<l n="630">
<del>
پر از رنگ رخ لب پر از آواز نرم
</del>
</l>
<l n="631">
<del>
سر تازیان سرو شاه یمن
</del>
</l>
<l n="632">
<del>
می آورد و می‌خواره کرد انجمن
</del>
</l>
<l n="633">
<del>
به رامش بیآراست بگشاد لب
</del>
</l>
<l n="634">
<del>
همی خورد تا تیره‌تر گشت شب
</del>
</l>
<l n="635">
<del>
سه پور فریدون سه داماد اوی
</del>
</l>
<l n="636">
<del>
بخوردند می هر سه بر یاد اوی
</del>
</l>
<l n="637">
<del>
بدانگه که می چیره شد بر خرد
</del>
</l>
<l n="638">
<del>
کجا خواب و آسائش اندر خورد
</del>
</l>
<l n="639">
<del>
سبک بر سر آبگیر گلاب
</del>
</l>
<l n="640">
<del>
بفرمودشان ساختن جای خواب
</del>
</l>
<l n="641">
<del>
به پالیز زیر گل‌افشان درخت
</del>
</l>
<l n="642">
<del>
بخفت آن سه آزاده‌ی نیکبخت
</del>
</l>
<l n="643">
<del>
سر تازیان شاه افسونگران
</del>
</l>
<l n="644">
<del>
یکی چاره اندیشه کرد اندران
</del>
</l>
<l n="645">
<del>
برون آمد از گلشن خسروی
</del>
</l>
<l n="646">
<del>
بیآراست آرایش جادوی
</del>
</l>
<l n="647">
<del>
برآورد سرما و باد دمان
</del>
</l>
<l n="648">
<del>
بدان تا سر آرد بر ایشان زمان
</del>
</l>
<l n="649">
<del>
چنان شد که بفسرد هامون وراغ
</del>
</l>
<l n="650">
<del>
به سر بر نیارست پرید زاغ
</del>
</l>
<l n="651">
<del>
سه فرزند آن شاه افسون‌گشای
</del>
</l>
<l n="652">
<del>
بجستند زان سخت سرما ز جای
</del>
</l>
<l n="653">
<del>
بدان ایزدی فر و فرزانگی
</del>
</l>
<l n="654">
<del>
به افسون شاهان و مردانگی
</del>
</l>
<l n="655">
<del>
بر آن بند جادو ببستند راه
</del>
</l>
<l n="656">
<del>
نکرد ایچ سرما بدیشان نگاه
</del>
</l>
<l n="657">
<del>
چو خورشید بر زد سر از تیغ کوه
</del>
</l>
<l n="658">
<del>
بیآمد سبک مرد افسون‌پژوه
</del>
</l>
<l n="659">
<del>
به نزد سه داماد آزاد مرد
</del>
</l>
<l n="660">
<del>
که بیند رخان‌شان شده لاجورد
</del>
</l>
<l n="661">
<del>
فسرده به سرما و برگشته کار
</del>
</l>
<l n="662">
<del>
بمانده سه دختر بدو یادگار
</del>
</l>
<l n="663">
<del>
چنین خواست کردن بدیشان نگاه
</del>
</l>
<l n="664">
<del>
نه بر آرزو گشت خورشید و ماه
</del>
</l>
<l n="665">
<del>
سه آزاده را دید چون ماه نو
</del>
</l>
<l n="666">
<del>
نشسته بر آن خسروی گاه نو
</del>
</l>
<l n="667">
<del>
بدانست افسون نیامد به کار
</del>
</l>
<l n="668">
<del>
نباید بدین برد خود روزگار
</del>
</l>
<l n="669">
<del>
نشستن گهی ساخت شاه یمن
</del>
</l>
<l n="670">
<del>
همه نامداران شدند انجمن
</del>
</l>
<l n="671">
<del>
در گنجهای کهن کرد باز
</del>
</l>
<l n="672">
<del>
گشاد آنکه یک چند گه بود راز
</del>
</l>
<l n="673">
<del>
سه خورشید رخ را چو باغ بهشت
</del>
</l>
<l n="674">
<del>
که موبد چو ایشان صنوبر نکشت
</del>
</l>
<l n="675">
<del>
ابا تاج و با گنج نادیده رنج
</del>
</l>
<l n="676">
<del>
مگر زلفشان دیده رنج شکنج
</del>
</l>
<l n="677">
<del>
بیاورد و هر سه بدیشان سپرد
</del>
</l>
<l n="678">
<del>
که سه ماه نو بود و سه شاه گرد
</del>
</l>
<l n="679">
<del>
ز کینه به دل گفت شاه یمن
</del>
</l>
<l n="680">
<del>
که بد زافریدون نیآمد به من‏
</del>
</l>
<l n="681">
<del>
بد از من که هرگز مبادم نشان
</del>
</l>
<l n="682">
<del>
که ماده شد از تخم نرّه کیان‏
</del>
</l>
<l n="683">
<del>
به اختر کسی دان که دخترش نیست
</del>
</l>
<l n="684">
<del>
چو دختر بود روشن اخترش نیست‏
</del>
</l>
<l n="685">
<del>
به پیش همه موبدان سرو گفت
</del>
</l>
<l n="686">
<del>
که زیبا بود ماه را شاه جفت
</del>
</l>
<l n="687">
<del>
بدانید کین سه جهان‌بین من
</del>
</l>
<l n="688">
<del>
سپردم بدیشان به آیین من
</del>
</l>
<l n="689">
<del>
بدان تا چو دیده بدارندشان
</del>
</l>
<l n="690">
<del>
چو جان پیش دل بر نگارندشان
</del>
</l>
<l n="691">
<del>
خروشید و بار عروسان ببست
</del>
</l>
<l n="692">
<del>
ابر برز شرزه هیونان مست
</del>
</l>
<l n="693">
<del>
ز گوهر یمن گشته افروخته
</del>
</l>
<l n="694">
<del>
عماری یک اندر دگر دوخته
</del>
</l>
<l n="695">
<del>
چو فرزند باشد به آیین و فرّ
</del>
</l>
<l n="696">
<del>
گرامی به دل بر چه ماده چه نر
</del>
</l>
<l n="697">
<del>
ابا چتر و با خواسته شاهوار
</del>
</l>
<l n="698">
<del>
کسی کردشان و برآراست کار
</del>
</l>
<l n="699">
<del>
به سوی فریدون نهادند روی
</del>
</l>
<l n="700">
<del>
جوانان بیدار دل راه جوی
</del>
</l>
</div>
<div type="textpart" subtype="reading" n="5">
<head>Pizzi from 88 to 89</head>
<head>Vullers from page 127 ; P.1, 208.210 ; C. 93.94. Vullers ends at page 128; P.1, 210 ; C. 94.</head>
<l n="701">
<del>
چو آن کرده شد روز برگشت و بخت
</del>
</l>
<l n="702">
<del>
بپژمرد برگ کیانی درخت
</del>
</l>
<l n="703">
<del>
کرانه گزید از بر تاج و گاه
</del>
</l>
<l n="704">
<del>
نهاده بر خود سر آن سه شاه
</del>
</l>
<l n="705">
<del>
همی هر زمان زار بگریستی
</del>
</l>
<l n="706">
<del>
به دشواری اندر همی زیستی
</del>
</l>
<l n="707">
<del>
به نوحه درون هر زمانی بزار
</del>
</l>
<l n="708">
<del>
چنین گفتی آن نامور شهریار
</del>
</l>
<l n="709">
<del>
که برگشت و تاریك شد روز من
</del>
</l>
<l n="710">
<del>
از آن سه دل افروز دلسوز من
</del>
</l>
<l n="711">
<del>
به زاری چنین کشته در پیش من
</del>
</l>
<l n="712">
<del>
به کینه به كام بداندیش من
</del>
</l>
<l n="713">
<del>
هم از بدخوئی هم ز کردار بد
</del>
</l>
<l n="714">
<del>
به روی جوانان چنین بد رسد
</del>
</l>
<l n="715">
<del>
نبردند فرمان من لاجرم
</del>
</l>
<l n="716">
<del>
جهان گشت بر هر سه برنا دژم
</del>
</l>
<l n="717">
<del>
پر از خون دل و پر گریه دو روی
</del>
</l>
<l n="718">
<del>
چنین تا زمانه سر آمد بروی
</del>
</l>
<l n="719">
<del>
فریدون بشد نام از او ماند باز
</del>
</l>
<l n="720">
<del>
بر آمد بر این روزگاری دراز
</del>
</l>
<l n="721">
<del>
همه نیکنامی بد و راستی
</del>
</l>
<l n="722">
<del>
که کرد ای پسر سود از کاستی
</del>
</l>
<l n="723">
<del>
منوچهر بنهاد تاج کیان
</del>
</l>
<l n="724">
<del>
ببستش به زنار خونین میان
</del>
</l>
<l n="725">
<del>
بر آئین شاهان یکی دخمه کرد
</del>
</l>
<l n="726">
<del>
چه از زر سرخ و چه از لاژورد
</del>
</l>
<l n="727">
<del>
نهادند زیر اندرش تخت عاج
</del>
</l>
<l n="728">
<del>
بیاویختند از بر عاج تاج
</del>
</l>
<l n="729">
<del>
به پدرود کردنش رفتند پیش
</del>
</l>
<l n="730">
<del>
چنان‌چون بود رسم آئین و کیش
</del>
</l>
<l n="731">
<del>
در دخمه بستند بر شهریار
</del>
</l>
<l n="732">
<del>
شد آن ارجمند از جهان خوار و زار
</del>
</l>
<l n="733">
<del>
منوچهر یك هفته با درد بود
</del>
</l>
<l n="734">
<del>
دو چشمش پر آب و دو رخ زرد بود
</del>
</l>
<l n="735">
<del>
جهانا سراسر فسوسی و باد
</del>
</l>
<l n="736">
<del>
به‌ تو نیست مرد خردمند شاد
</del>
</l>
<l n="737">
<del>
یكایك همی پروری شان به ناز
</del>
</l>
<l n="738">
<del>
چه کوتاه عمر و چه عمر دراز
</del>
</l>
<l n="739">
<del>
چو مر داده را باز خواهی ستد
</del>
</l>
<l n="740">
<del>
چه غم گر بود خاك آن گر بسد
</del>
</l>
<l n="741">
<del>
اگر شهریاری و گر زیردست
</del>
</l>
<l n="742">
<del>
چر از تو جهان این نفس را گسست
</del>
</l>
<l n="743">
<del>
همه درد و خوشی تو شد چو خواب
</del>
</l>
<l n="744">
<del>
به جاوید ماندن دلت را متاب
</del>
</l>
<l n="745">
<del>
خنك آن کز او نیکوئی یادگار
</del>
</l>
<l n="746">
<del>
بماند اگر بنده گر شهریار
</del>
</l>
</div>
<div type="textpart" subtype="reading" n="6">
<head>Pizzi from 91 to 113</head>
<head>Vullers from page 148; P.1, 250. ; C. 108.109. Vullers ends at page 167; P.1, 268. 270.; C. 122</head>
<l n="747">
<del>
چنان بد که روزی چنان کرد رای
</del>
</l>
<l n="748">
<del>
که در پادشاهی بجنبد ز جای
</del>
</l>
<l n="749">
<del>
برون رفت با ویژه گردان خویش
</del>
</l>
<l n="750">
<del>
که با وی یکی بودشان رای و کیش
</del>
</l>
<l n="751">
<del>
سوی کشور هندوان کرد رای
</del>
</l>
<l n="752">
<del>
سوی کابل و دنبر و مرغ و مای
</del>
</l>
<l n="753">
<del>
بهر جای گاهی بیاراستی
</del>
</l>
<l n="754">
<del>
می و رود و رامشگران خواستی
</del>
</l>
<l n="755">
<del>
گشاده در گنج و افگنده رنج
</del>
</l>
<l n="756">
<del>
بر آئین و رسم سرای سپنج
</del>
</l>
<l n="757">
<del>
ز زابل به کابل رسید آن زمان
</del>
</l>
<l n="758">
<del>
گراز آن و خندان دل و شادمان
</del>
</l>
<l n="759">
<del>
یکی پادشاه بود مهراب نام
</del>
</l>
<l n="760">
<del>
زبردست و با گنج و گسترده کام
</del>
</l>
<l n="761">
<del>
به بالا به کردار آزاده سرو
</del>
</l>
<l n="762">
<del>
به رخ چون بهار و به رفتن تذرو
</del>
</l>
<l n="763">
<del>
دل بخردان داشت مغز ردان
</del>
</l>
<l n="764">
<del>
دو کتف یلان و هش موبدان
</del>
</l>
<l n="765">
<del>
ز ضحاک تازی گهر داشتی
</del>
</l>
<l n="766">
<del>
ز کابل همه بوم و بر داشتی
</del>
</l>
<l n="767">
<del>
همی داد هر سال با سام ساو
</del>
</l>
<l n="768">
<del>
که با وی به رزمش نبود ایچ تاو
</del>
</l>
<l n="769">
<del>
چو آگه شد از کار دستان سام
</del>
</l>
<l n="770">
<del>
کابل بیامد به هنگام بام
</del>
</l>
<l n="771">
<del>
ابا گنجم و اسپان آراسته
</del>
</l>
<l n="772">
<del>
غلامان و هر گونهٔ خواسته
</del>
</l>
<l n="773">
<del>
ز دینار و یاتوت و مشك و عبیر
</del>
</l>
<l n="774">
<del>
ز دیبای زربفت و خز و حریر
</del>
</l>
<l n="775">
<del>
یکی تاج پر گوهر شاهوار
</del>
</l>
<l n="776">
<del>
یکی طوق زرین زبرجدنگار
</del>
</l>
<l n="777">
<del>
سران سرکه بودند و کابل سپاه
</del>
</l>
<l n="778">
<del>
بیاورد با خویشتن سوی راه
</del>
</l>
<l n="779">
<del>
چو آمد به دستان سام آگهی
</del>
</l>
<l n="780">
<del>
که زیبا مهی آید اندر مهی
</del>
</l>
<l n="781">
<del>
پذیره شدش زال و بنواختش
</del>
</l>
<l n="782">
<del>
ز آئین یکی پایگه ساختش
</del>
</l>
<l n="783">
<del>
سوی تخت پیروزه باز آمدند
</del>
</l>
<l n="784">
<del>
گشاده دل و بزم ساز آمدند
</del>
</l>
<l n="785">
<del>
یکی پهلوانی نهادند خوان
</del>
</l>
<l n="786">
<del>
نشستند بر خوان او فرخان
</del>
</l>
<l n="787">
<del>
گسارنده‌ی می می آورد و جام
</del>
</l>
<l n="788">
<del>
نگه کرد مهراب در پور سام
</del>
</l>
<l n="789">
<del>
خوش آمد هماناش دیدار اوی
</del>
</l>
<l n="790">
<del>
دلش تیزتر گشت بر کار اوی
</del>
</l>
<l n="791">
<del>
که چو مهراب بر خاست از خوان زال
</del>
</l>
<l n="792">
<del>
نگه کرد زال اندران برز و یال
</del>
</l>
<l n="793">
<del>
چنین گفت با مهتران زال زر
</del>
</l>
<l n="794">
<del>
که زیبنده تر زین که بندد کمر
</del>
</l>
<l n="795">
<del>
به چهر و به بالای او مرد نیست
</del>
</l>
<l n="796">
<del>
کسی گوئی او را همآورد نیست
</del>
</l>
<l n="797">
<del>
یکی نامدار از میان مهان
</del>
</l>
<l n="798">
<del>
چنین گفت با پهلوان جهان
</del>
</l>
<l n="799">
<del>
پس پردهٔ او یکی دختر است
</del>
</l>
<l n="800">
<del>
که رویش ز خورشید روشنتر است
</del>
</l>
<l n="801">
<del>
ز سر تا به پایش به کردار عاج
</del>
</l>
<l n="802">
<del>
به رخ چون بهشت و به بالا چو ساج
</del>
</l>
<l n="803">
<del>
بر آن سفت سیمین در مشکین کمند
</del>
</l>
<l n="804">
<del>
سرش گشته چون حلقهٔ پایبند
</del>
</l>
<l n="805">
<del>
دهانش چو گلنار و لب ناروان
</del>
</l>
<l n="806">
<del>
ز سیمین برش رسته دو ناردان
</del>
</l>
<l n="807">
<del>
دو چشمش بسان دو نرگس به باغ
</del>
</l>
<l n="808">
<del>
مژه تیرگی برده از پر زاغ
</del>
</l>
<l n="809">
<del>
دو ابرو بسان كمان طراز
</del>
</l>
<l n="810">
<del>
بر او توز پوشیده از مشك ناز
</del>
</l>
<l n="811">
<del>
اثر ماه جوئی همه روی اوست
</del>
</l>
<l n="812">
<del>
وگر مشك بوئی همه بوی اوست
</del>
</l>
<l n="813">
<del>
بهشتی ست سر تا سر آراسته
</del>
</l>
<l n="814">
<del>
پر آرائش و رامش و خواسته
</del>
</l>
<l n="815">
<del>
برآورد مر زال را دل به جوش
</del>
</l>
<l n="816">
<del>
چنان شد کز او رفت آرام و هوش
</del>
</l>
<l n="817">
<del>
شب آمد در اندیشه بنشست زار
</del>
</l>
<l n="818">
<del>
به نادیده بر شد به جان سوگوار
</del>
</l>
<l n="819">
<del>
چو زد بر سر کوه بر تیغ شید
</del>
</l>
<l n="820">
<del>
جهان شد بسان بلور سپید
</del>
</l>
<l n="821">
<del>
در بار بگشاد دستان سام
</del>
</l>
<l n="822">
<del>
برفتند گردان بززین نیام
</del>
</l>
<l n="823">
<del>
در پهلوان را بیاراستند
</del>
</l>
<l n="824">
<del>
چو بالای پرمایگان خواستند
</del>
</l>
<l n="825">
<del>
همی رفت مهراب کابل خدای
</del>
</l>
<l n="826">
<del>
سوی خیمهٔ زال زابل خدای
</del>
</l>
<l n="827">
<del>
چو آمد به نزدیکی بارگاه
</del>
</l>
<l n="828">
<del>
خروش آمد از در که بگشای راه
</del>
</l>
<l n="829">
<del>
سوی پهلوان اندرون رفت گو
</del>
</l>
<l n="830">
<del>
بسان درختی پر از بار نو
</del>
</l>
<l n="831">
<del>
دل زال شد شاد و بنواختش
</del>
</l>
<l n="832">
<del>
وز آن انجمن سر بر افراختش
</del>
</l>
<l n="833">
<del>
بپرسید کز من چه خواهی بخواه
</del>
</l>
<l n="834">
<del>
ز تخت و ز مهر و ز تیغ و کلاه
</del>
</l>
<l n="835">
<del>
بدو گفت مهراب کای پادشا
</del>
</l>
<l n="836">
<del>
سرافراز و پیروز و فرمانروا
</del>
</l>
<l n="837">
<del>
مرا آرزو در زمانه یکیست
</del>
</l>
<l n="838">
<del>
که آن آرزو بر تو دشوار نیست
</del>
</l>
<l n="839">
<del>
که آئی به شادی سوی خان من
</del>
</l>
<l n="840">
<del>
چو خورشید روشن کنی جان من
</del>
</l>
<l n="841">
<del>
چنین داد پاسخ که این رای نیست
</del>
</l>
<l n="842">
<del>
به خان تو اندر مرا جای نیست
</del>
</l>
<l n="843">
<del>
نباشد بدین سام هم‌داستان
</del>
</l>
<l n="844">
<del>
همان شاه چون بشنود داستان
</del>
</l>
<l n="845">
<del>
که ما می گساریم و مستان شویم
</del>
</l>
<l n="846">
<del>
سوی خانهٔ بت پرستان شویم
</del>
</l>
<l n="847">
<del>
جز این هرچه گوئی تو پاسخ دهیم
</del>
</l>
<l n="848">
<del>
بدیدار تو رای فرخ نهیم
</del>
</l>
<l n="849">
<del>
چو بشنید مهراب کرد آفرین
</del>
</l>
<l n="850">
<del>
به دل زال را خواند ناپاك دین
</del>
</l>
<l n="851">
<del>
خرامان برفت از بر تخت اوی
</del>
</l>
<l n="852">
<del>
همی آفرین خواند بر بخت اوی
</del>
</l>
<l n="853">
<del>
بر او هیچکس چشم نگماشتند
</del>
</l>
<l n="854">
<del>
مر او را ز دیوانگان داشتند
</del>
</l>
<l n="855">
<del>
از آن کو نه هم دین و همراه بود
</del>
</l>
<l n="856">
<del>
زبان از ستودنش کوتاه بود
</del>
</l>
<l n="857">
<del>
چو دستان سام از پسش بنگرید
</del>
</l>
<l n="858">
<del>
ستودش فراوان چنان چون سزید
</del>
</l>
<l n="859">
<del>
چو روشن‌دل پهلوان را بدوی
</del>
</l>
<l n="860">
<del>
چنان گرم دیدند با گفتگوی
</del>
</l>
<l n="861">
<del>
مر او را سٹودند یك یك مهان
</del>
</l>
<l n="862">
<del>
بزرگان و نام آوران جهان
</del>
</l>
<l n="863">
<del>
ز بالا و دیدار و آهستگی
</del>
</l>
<l n="864">
<del>
ز بایستگی هم ز شایستگی
</del>
</l>
<l n="865">
<del>
دل زال یکباره دیوانه گشت
</del>
</l>
<l n="866">
<del>
خرد دور شد عشق فرزانه گشت
</del>
</l>
<l n="867">
<del>
از اندیشگان زال شد خسته دل
</del>
</l>
<l n="868">
<del>
بر آن کار بنهاد پیوسته دل
</del>
</l>
<l n="869">
<del>
همی بود پیچان دل از گفت و گوی
</del>
</l>
<l n="870">
<del>
مگر تیره گرددش زین آبروی
</del>
</l>
<l n="871">
<del>
همی گشت یک چند بر سر سپهر
</del>
</l>
<l n="872">
<del>
دل زال آگنده یكسر ز مهر
</del>
</l>
<l n="873">
<del>
چنان به که مهراب روزی پگاه
</del>
</l>
<l n="874">
<del>
خرامان بیامد از آن بارگاه
</del>
</l>
<l n="875">
<del>
گذر کرد سوی شبستان خویش
</del>
</l>
<l n="876">
<del>
دو خورشید دید اندر ایوان خویش
</del>
</l>
<l n="877">
<del>
و یکی همچو رودابهٔ خوب چهر
</del>
</l>
<l n="878">
<del>
یکی همچو سیندخت با رای و مهر
</del>
</l>
<l n="879">
<del>
بیاراسته همچو باغ بهار
</del>
</l>
<l n="880">
<del>
سراپای پر رنگ و بوی و نگار
</del>
</l>
<l n="881">
<del>
شگفتی به رودابه اندر بماند
</del>
</l>
<l n="882">
<del>
جهان آفرین را بر او بر بخواند
</del>
</l>
<l n="883">
<del>
یکی سرو دید از برش گرد ماه
</del>
</l>
<l n="884">
<del>
نهاده ز عنبر به سر بر کلاه
</del>
</l>
<l n="885">
<del>
به دیبا و گوهر بیاراسته
</del>
</l>
<l n="886">
<del>
بسان بهشتی پر از خواسته
</del>
</l>
<l n="887">
<del>
بپرسید سیندخت مهراب را
</del>
</l>
<l n="888">
<del>
ز خوش‌آب بگشاد عناب را
</del>
</l>
<l n="889">
<del>
که چون رفتی امروز و چون آمدی
</del>
</l>
<l n="890">
<del>
که کوتاه باد از تو دست بدی
</del>
</l>
<l n="891">
<del>
چه مردیست آن پیرسر پور سام
</del>
</l>
<l n="892">
<del>
همی تخت یاد آیدش یا کنام
</del>
</l>
<l n="893">
<del>
خوی مردمی هیچ دارد همی
</del>
</l>
<l n="894">
<del>
پی نامداران سپارد همی
</del>
</l>
<l n="895">
<del>
چه گوید ز سیمرغ فرخنده زال
</del>
</l>
<l n="896">
<del>
چگونه است چهر و چگونه است یال
</del>
</l>
<l n="897">
<del>
چنین داد مهراب پاسخ بدوی
</del>
</l>
<l n="898">
<del>
که ای سرو سیمین بر و خوب روی
</del>
</l>
<l n="899">
<del>
به گیتی در از پهلوانان گرد
</del>
</l>
<l n="900">
<del>
پی زال‌زر کس نیارد سپرد
</del>
</l>
<l n="901">
<del>
چو دست و عنانش به ایوان نگار
</del>
</l>
<l n="902">
<del>
نبینی و بر زین چنو یك سوار
</del>
</l>
<l n="903">
<del>
دل شیر نر دارد و زور پیل
</del>
</l>
<l n="904">
<del>
دو دستش به کردار دریای نیل
</del>
</l>
<l n="905">
<del>
چو بر گاه باشد زرافشان بود
</del>
</l>
<l n="906">
<del>
چو در جنگ باشد سرافشان بود
</del>
</l>
<l n="907">
<del>
رخش سرخ مانندهٔ ارغوان
</del>
</l>
<l n="908">
<del>
جوان سال و بیدار و بختش جوان
</del>
</l>
<l n="909">
<del>
به کین اندرون چون نهنگ بلاست
</del>
</l>
<l n="910">
<del>
به زین اندرون تیز چنگ اژدهاست
</del>
</l>
<l n="911">
<del>
نشانندهٔ خاك در کین بخون
</del>
</l>
<l n="912">
<del>
فشانندهٔ خنجر آبگون
</del>
</l>
<l n="913">
<del>
از آهو همین کش سپیدست موی
</del>
</l>
<l n="914">
<del>
نجوید جز این مردم عیب جوی
</del>
</l>
<l n="915">
<del>
سپیدی مویش بزیبد همی
</del>
</l>
<l n="916">
<del>
تو گوئی که دلها فریبد همی
</del>
</l>
<l n="917">
<del>
چو بشنید رودابه این گفت وگوی
</del>
</l>
<l n="918">
<del>
بر افروخت گلنارگون کرد روی
</del>
</l>
<l n="919">
<del>
دلش گشت پر آتش از مهر زال
</del>
</l>
<l n="920">
<del>
از او دور شد خورد و آرام و هال
</del>
</l>
<l n="921">
<del>
چو بگرفت جای خرد آرزوی
</del>
</l>
<l n="922">
<del>
دگرگونه بر شد به آئین و خوی
</del>
</l>
<l n="923">
<del>
چه نیکو سخن گفت آن رایزن
</del>
</l>
<l n="924">
<del>
ز مردان مکن یاد در پیش زن
</del>
</l>
<l n="925">
<del>
دل زن همان دیو را هست جای
</del>
</l>
<l n="926">
<del>
ز گفتار باشند جوینده رای
</del>
</l>
<l n="927">
<del>
ورا پنج ترك پرستنده بود
</del>
</l>
<l n="928">
<del>
پرستنده و مهربان بنده بود
</del>
</l>
<l n="929">
<del>
بدین بندگان خردمند گفت
</del>
</l>
<l n="930">
<del>
که بگشاد خواهم نهان از نهفت
</del>
</l>
<l n="931">
<del>
شما یك به یك رازدار منید
</del>
</l>
<l n="932">
<del>
پرستنده و غمگسار منید
</del>
</l>
<l n="933">
<del>
بدانید هر پنج و آگاه بید
</del>
</l>
<l n="934">
<del>
همه ساله با بخت همراه بید
</del>
</l>
<l n="935">
<del>
که من عاشقی ام چو بحر دمان
</del>
</l>
<l n="936">
<del>
از او بر شده موج بر آسمان
</del>
</l>
<l n="937">
<del>
پر از مهر زال است روشن دلم
</del>
</l>
<l n="938">
<del>
به خواب اندر اندیشه زو نگسلم
</del>
</l>
<l n="939">
<del>
دل و جان و هوشم پر از مهر اوست
</del>
</l>
<l n="940">
<del>
شب و روز اندیشهٔ چهر اوست
</del>
</l>
<l n="941">
<del>
یکی چاره باید کنون ساختن
</del>
</l>
<l n="942">
<del>
دل و جانم از غم بپرداختن
</del>
</l>
<l n="943">
<del>
نداند کسی راز من جز شما
</del>
</l>
<l n="944">
<del>
که هم مهربانید و هم پارسا
</del>
</l>
<l n="945">
<del>
پرستندگان را شگفت آمد آن
</del>
</l>
<l n="946">
<del>
که بد کاری آید ز دخت ردان
</del>
</l>
<l n="947">
<del>
همه پاسخش را بیاراستند
</del>
</l>
<l n="948">
<del>
به تنگی دل از جای برخاستند
</del>
</l>
<l n="949">
<del>
که ای افسر بانوان جهان
</del>
</l>
<l n="950">
<del>
سرافراز دختر میان مهان
</del>
</l>
<l n="951">
<del>
ستوده ز هندوستان تا به چین
</del>
</l>
<l n="952">
<del>
میان شبستان چو روشن نگین
</del>
</l>
<l n="953">
<del>
به بالای تو در چمن سرو نیست
</del>
</l>
<l n="954">
<del>
چو رخسار تو تابش پرو نیست
</del>
</l>
<l n="955">
<del>
نگار رخ تو قنوج و مای
</del>
</l>
<l n="956">
<del>
فرستند نزدیك خاور خدای
</del>
</l>
<l n="957">
<del>
تو را خود دیده درون شرم نیست
</del>
</l>
<l n="958">
<del>
پدر را به نزد تو آزرم نیست
</del>
</l>
<l n="959">
<del>
که آن را که اندازد از بر پدر
</del>
</l>
<l n="960">
<del>
تو خواهی که او را بگیری ببر
</del>
</l>
<l n="961">
<del>
که پروردهٔ مرغ باشد بکوه
</del>
</l>
<l n="962">
<del>
نشانی شده در میان گروه
</del>
</l>
<l n="963">
<del>
کس از مادران پیر هرگز نزاد
</del>
</l>
<l n="964">
<del>
ور آن کس که زاید نباشد نژاد
</del>
</l>
<l n="965">
<del>
چنین سرخ در بسد و مشك موی
</del>
</l>
<l n="966">
<del>
شگفتی بود گر بود پیرجوی
</del>
</l>
<l n="967">
<del>
جهانی سراسر پر از مهر توست
</del>
</l>
<l n="968">
<del>
به ایرانها صورت چهر توست
</del>
</l>
<l n="969">
<del>
تو را با چنین روی و بالای و موی
</del>
</l>
<l n="970">
<del>
ز چرخ چهارم خور آیدت شوی
</del>
</l>
<l n="971">
<del>
چو رودابه گفتار ایشان شنید
</del>
</l>
<l n="972">
<del>
چو از باد آتش دلش بر دمید
</del>
</l>
<l n="973">
<del>
بر ایشان یکی بانگ بر زد به خشم
</del>
</l>
<l n="974">
<del>
بتابید روی و بخوابید چشم
</del>
</l>
<l n="975">
<del>
پس آنگه به خشم و به روی دژم
</del>
</l>
<l n="976">
<del>
به ابرو ز خشم اندر آورده خم
</del>
</l>
<l n="977">
<del>
چنین گفت کای خام پیکار تان
</del>
</l>
<l n="978">
<del>
شنیدن نیرزید گفتار تان
</del>
</l>
<l n="979">
<del>
نه قیصر بخواهم نه فغفور چین
</del>
</l>
<l n="980">
<del>
نه از تاجداران ایران زمین
</del>
</l>
<l n="981">
<del>
به بالای من پور سام‌ست زال
</del>
</l>
<l n="982">
<del>
ابا بازوی شیر و با کتف و یال
</del>
</l>
<l n="983">
<del>
گرش پیر خوانند یا نوجوان
</del>
</l>
<l n="984">
<del>
مرا هست آرام جان و روان
</del>
</l>
<l n="985">
<del>
جز او هرگز اندر دل من مباد
</del>
</l>
<l n="986">
<del>
جز از وی بر من میارید یاد
</del>
</l>
<l n="987">
<del>
مرا مهر او دل ندیده گزید
</del>
</l>
<l n="988">
<del>
همان دوستی از شنیده گزید
</del>
</l>
<l n="989">
<del>
بر او مهربانم نه بر روی و موی
</del>
</l>
<l n="990">
<del>
به سوی هنر گشتمش مهرجوی
</del>
</l>
<l n="991">
<del>
پرستنده آگه شد از راز اوی
</del>
</l>
<l n="992">
<del>
چو بشنید دل خسته آواز اوی
</del>
</l>
<l n="993">
<del>
به آواز گفتند ما بنده‌ایم
</del>
</l>
<l n="994">
<del>
بدل مهربان و پرستنده‌ایم
</del>
</l>
<l n="995">
<del>
نگه کن کنون تا چه فرمان دهی
</del>
</l>
<l n="996">
<del>
نیاید زفرمان تو جز بھی
</del>
</l>
<l n="997">
<del>
یکی گفت زیشان که ای سروبن
</del>
</l>
<l n="998">
<del>
نگر تا نداند کسی این سخن
</del>
</l>
<l n="999">
<del>
سیه نرگسانت پر از شرم باد
</del>
</l>
<l n="1000">
<del>
رخانت همیشه پر آزرم باد
</del>
</l>
<l n="1001">
<del>
اگر جادوی باید آموختن
</del>
</l>
<l n="1002">
<del>
به بند و فسون چشمها دوختن
</del>
</l>
<l n="1003">
<del>
بپریم تا مرغ جادو شویم
</del>
</l>
<l n="1004">
<del>
بپوئیم در چاره آهو شویم
</del>
</l>
<l n="1005">
<del>
مگر شاه را نزد ماه آوریم
</del>
</l>
<l n="1006">
<del>
به نزدیك تو پایگاه آوریم
</del>
</l>
<l n="1007">
<del>
لب لعل رودابه پر خنده کرد
</del>
</l>
<l n="1008">
<del>
رخان معصفر سوی بنده کرد
</del>
</l>
<l n="1009">
<del>
که این بند را گر بوی کاربند
</del>
</l>
<l n="1010">
<del>
درختی برومند کاری بلند
</del>
</l>
<l n="1011">
<del>
که هر روز یاقوت بار آورد
</del>
</l>
<l n="1012">
<del>
خرد بار آن در کنار آورد
</del>
</l>
<l n="1013">
<del>
پرستنده برخاست از پیش اوی
</del>
</l>
<l n="1014">
<del>
بر آن چاره بیچاره بنهاد روی
</del>
</l>
<l n="1015">
<del>
به دیبای رومی بیاراستند
</del>
</l>
<l n="1016">
<del>
سر زلف بر گل بپیراستند
</del>
</l>
<l n="1017">
<del>
برفتند هر پنج تا رودبار
</del>
</l>
<l n="1018">
<del>
ز هر بوی و رنگی چو خرم بهار
</del>
</l>
<l n="1019">
<del>
مه فرودین و سر سال بود
</del>
</l>
<l n="1020">
<del>
لب رود لشکرگه زال بود
</del>
</l>
<l n="1021">
<del>
از آن سوی رود آن کنیزان بدند
</del>
</l>
<l n="1022">
<del>
ز دستان همی داستانها زدند
</del>
</l>
<l n="1023">
<del>
همی گل چدند از لب رودبار
</del>
</l>
<l n="1024">
<del>
رخان چون گلستان و گل در کنار
</del>
</l>
<l n="1025">
<del>
بگشتند هر سو همی گل چدند
</del>
</l>
<l n="1026">
<del>
سراپرده را چون برابر شدند
</del>
</l>
<l n="1027">
<del>
نگه کرد دستان زتخت بلند
</del>
</l>
<l n="1028">
<del>
بپرسید کین گل‌پرستان کی‌ند
</del>
</l>
<l n="1029">
<del>
چرا گل چدند از گلستان ما
</del>
</l>
<l n="1030">
<del>
نترسند مانا ز فرمان ما
</del>
</l>
<l n="1031">
<del>
چنین گفت گوینده با پهلوان
</del>
</l>
<l n="1032">
<del>
که از کاخ مهراب روشن روان
</del>
</l>
<l n="1033">
<del>
پرستندگان را سوی گلستان
</del>
</l>
<l n="1034">
<del>
فرستد همی ماه کابلستان
</del>
</l>
<l n="1035">
<del>
چو بشنید دستان دلش بر دمید
</del>
</l>
<l n="1036">
<del>
ز بس مهر بر جای خود نارمید
</del>
</l>
<l n="1037">
<del>
خرامید با بندهٔ پر شتاب
</del>
</l>
<l n="1038">
<del>
جهانجوی دستان از این سوی آب
</del>
</l>
<l n="1039">
<del>
چو زان سو پرستندگان دید زال
</del>
</l>
<l n="1040">
<del>
کمان خواست از ترك و بفراخت یال
</del>
</l>
<l n="1041">
<del>
پیاده همی شد ز بهر شکار
</del>
</l>
<l n="1042">
<del>
خشیشار دید اندر آن رودبار
</del>
</l>
<l n="1043">
<del>
كمان ترك گلرخ به زه بر نهاد
</del>
</l>
<l n="1044">
<del>
به دست چپ پهلوان در نهاد
</del>
</l>
<l n="1045">
<del>
بزد بانگ تا مرغ برخاست ز آب
</del>
</l>
<l n="1046">
<del>
همی تیر انداخت اندر شتاب
</del>
</l>
<l n="1047">
<del>
ز پروازش آورد آنگه فرود
</del>
</l>
<l n="1048">
<del>
چکان خون وشی شد از او آب رود
</del>
</l>
<l n="1049">
<del>
به ترك آنگهی گفت زان سو گذر
</del>
</l>
<l n="1050">
<del>
بیاور تو آن مرغ افگنده پر
</del>
</l>
<l n="1051">
<del>
به کشتی گذر کرد ترك سترگ
</del>
</l>
<l n="1052">
<del>
خرامید نزد پرستنده ترك
</del>
</l>
<l n="1053">
<del>
پرستنده با ریدك ماه روی
</del>
</l>
<l n="1054">
<del>
سخن گفت زان پهلو نامجوی
</del>
</l>
<l n="1055">
<del>
که این شیرباز او گو پیلتن
</del>
</l>
<l n="1056">
<del>
چه مردست و شاه کدام انجمن
</del>
</l>
<l n="1057">
<del>
که بگشاد زین گونه تیر از کمان
</del>
</l>
<l n="1058">
<del>
چه سنجد به پیش اندرش بدگمان
</del>
</l>
<l n="1059">
<del>
ندیدیم زیبنده تر زین سوار
</del>
</l>
<l n="1060">
<del>
به تیر و کمان بر چنین کامگار
</del>
</l>
<l n="1061">
<del>
پری روی دندان به لب بر نهاد
</del>
</l>
<l n="1062">
<del>
مکن گفت زین گونه بر شاه یاد
</del>
</l>
<l n="1063">
<del>
شه نیمروزست فرزند سام
</del>
</l>
<l n="1064">
<del>
که دستانش خوانند شاهان به نام
</del>
</l>
<l n="1065">
<del>
نگردد فلك بر چون او یك سوار
</del>
</l>
<l n="1066">
<del>
زمانه نبیند چون او نامدار
</del>
</l>
<l n="1067">
<del>
پرستنده با ریدك ماه روی
</del>
</l>
<l n="1068">
<del>
بخندید و گفتش که چونین مگوی
</del>
</l>
<l n="1069">
<del>
که ماهیست مهراب را در سرای
</del>
</l>
<l n="1070">
<del>
به یك سر ز شاه تو برتر بپای
</del>
</l>
<l n="1071">
<del>
به بالای ساجست و همرنگ عاج
</del>
</l>
<l n="1072">
<del>
یکی ایزدی بر سر از مشك تاج
</del>
</l>
<l n="1073">
<del>
دهانش به تنگی دل مستمند
</del>
</l>
<l n="1074">
<del>
سر زلف چون حلقهٔ پایبند
</del>
</l>
<l n="1075">
<del>
دو جادوش پر خواب و پر آبروی
</del>
</l>
<l n="1076">
<del>
پر از لاله رخسار و چون مش موی
</del>
</l>
<l n="1077">
<del>
نفس را مگر بر لبش راه نیست
</del>
</l>
<l n="1078">
<del>
چون او در جهان نیز یك ماه نیست
</del>
</l>
<l n="1079">
<del>
خرامان ز کابلستان آمدیم
</del>
</l>
<l n="1080">
<del>
بر شاه زابلستان آمدیم
</del>
</l>
<l n="1081">
<del>
بدین چاره تا آن لب لعل فام
</del>
</l>
<l n="1082">
<del>
کنیم آشنا با لب پور سام
</del>
</l>
<l n="1083">
<del>
سزا باشد و سخت در خور بود
</del>
</l>
<l n="1084">
<del>
که با زال رودابه همبر بود
</del>
</l>
<l n="1085">
<del>
چو بشنید زآن بندگان این پیام
</del>
</l>
<l n="1086">
<del>
رخش گشت زین گفت‌ها لعل نام
</del>
</l>
<l n="1087">
<del>
چنین گفت با بندگان خوب چهر
</del>
</l>
<l n="1088">
<del>
که با ماه خوب‌ست رخشنده مهر
</del>
</l>
<l n="1089">
<del>
از ایشان چو برگشت خندان غلام
</del>
</l>
<l n="1090">
<del>
بپرسید از او نامور پور سام
</del>
</l>
<l n="1091">
<del>
که با تو چه گفت آن که خندان شدی
</del>
</l>
<l n="1092">
<del>
گشاده لب و سیم دندان شدی
</del>
</l>
<l n="1093">
<del>
بگفت آنچه بشنید با پهلوان
</del>
</l>
<l n="1094">
<del>
ز شادی دل پهلوان شد جوان
</del>
</l>
<l n="1095">
<del>
چنین گفت با ریدك ماه روی
</del>
</l>
<l n="1096">
<del>
که رو آن پرستندگان را بگوی
</del>
</l>
<l n="1097">
<del>
که از گلستان یك زمان مگذرید
</del>
</l>
<l n="1098">
<del>
مگر با گل از باغ گوهر برید
</del>
</l>
<l n="1099">
<del>
نباید شدن تان سوی کاخ باز
</del>
</l>
<l n="1100">
<del>
بدان تا پیامی فرستم به راز
</del>
</l>
<l n="1101">
<del>
درم خواست با زر و گوهر ز گنج
</del>
</l>
<l n="1102">
<del>
گرانمایه دیبای زربفت پنج
</del>
</l>
<l n="1103">
<del>
بفرمود کین نزد ایشان برید
</del>
</l>
<l n="1104">
<del>
کسی را مگوئید و پنهان برید
</del>
</l>
<l n="1105">
<del>
برفتند زى ماه رخساره پنج
</del>
</l>
<l n="1106">
<del>
ابا گرم گفتار و دینار و گنج
</del>
</l>
<l n="1107">
<del>
بدیشان سپردند زر و گهر
</del>
</l>
<l n="1108">
<del>
بنام جهان پهلوان زال‌زړ
</del>
</l>
<l n="1109">
<del>
پرستنده با ماه دیدار گفت
</del>
</l>
<l n="1110">
<del>
که هرگز نماند سخن در نهفت
</del>
</l>
<l n="1111">
<del>
مگر آن که باشد میان دو تن
</del>
</l>
<l n="1112">
<del>
سه تن نا نهان‌ست و چار انجمن
</del>
</l>
<l n="1113">
<del>
بگو ای خردمند پاکیزه رای
</del>
</l>
<l n="1114">
<del>
سخن گر به رازست با ما سرای
</del>
</l>
<l n="1115">
<del>
پرستنده گفتند با یکدگر
</del>
</l>
<l n="1116">
<del>
که آمد به دام اندرون شیر نر
</del>
</l>
<l n="1117">
<del>
کنون کام رودابه و کام زال
</del>
</l>
<l n="1118">
<del>
به جای آمد این بود فرخنده فال
</del>
</l>
<l n="1119">
<del>
بیامد سیه چشم گنجور شاه
</del>
</l>
<l n="1120">
<del>
که بود اندر آن کار دستور شاه
</del>
</l>
<l n="1121">
<del>
سخن هرچه بشنید ز آن دلنواز
</del>
</l>
<l n="1122">
<del>
همی گفت پیش سپهبد به راز
</del>
</l>
<l n="1123">
<del>
سپهبد خرامید تا گلستان
</del>
</l>
<l n="1124">
<del>
به نزد کنیزان کابلستان
</del>
</l>
<l n="1125">
<del>
پری‌روی گل‌رخ بتان طراز
</del>
</l>
<l n="1126">
<del>
برفتند و بردند پیشش نماز
</del>
</l>
<l n="1127">
<del>
سپهبد بپرسید ز ایشان سخن
</del>
</l>
<l n="1128">
<del>
ز بالا و دیدار آن سروبن
</del>
</l>
<l n="1129">
<del>
ز گفتار و دیدار و رای و خرد
</del>
</l>
<l n="1130">
<del>
بدان تا که با او چه اندر خورد
</del>
</l>
<l n="1131">
<del>
بگوئید با من یكایك سخن
</del>
</l>
<l n="1132">
<del>
به کژی مگر نفگنید ایچ بن
</del>
</l>
<l n="1133">
<del>
اگر راستی تان بود گفت وگوی
</del>
</l>
<l n="1134">
<del>
به نزدیك من تان بود آبروی
</del>
</l>
<l n="1135">
<del>
و گر هیچ کژی گمانی برم
</del>
</l>
<l n="1136">
<del>
به زیر پی پیل تان بسپرم
</del>
</l>
<l n="1137">
<del>
رخ بندگان گشت چون سندروس
</del>
</l>
<l n="1138">
<del>
به پیش سپهبد زمین داد بوس
</del>
</l>
<l n="1139">
<del>
از ایشان یکی بود کهتر به سال
</del>
</l>
<l n="1140">
<del>
که او شد سخنگوی پر دل به زال
</del>
</l>
<l n="1141">
<del>
چنین گفت کز مادر اندر جهان
</del>
</l>
<l n="1142">
<del>
نزاید کسی در میان مهان
</del>
</l>
<l n="1143">
<del>
به دیدار سام و به بالای او
</del>
</l>
<l n="1144">
<del>
به پاکی دل و دانش و رای اوی
</del>
</l>
<l n="1145">
<del>
دگر کس چو تو ای سوار دلیر
</del>
</l>
<l n="1146">
<del>
بدین برز و بالا و بازوی شیر
</del>
</l>
<l n="1147">
<del>
سه دیگر چو رودابهٔ خوب‌روی
</del>
</l>
<l n="1148">
<del>
یکی سرو سیمین با رنگ و بوی
</del>
</l>
<l n="1149">
<del>
ز سر تا به پایش گل‌ست و سمن
</del>
</l>
<l n="1150">
<del>
به سرو سهی بر سهیل یمن
</del>
</l>
<l n="1151">
<del>
از آن گنبد سیم سر بر زمین
</del>
</l>
<l n="1152">
<del>
فرو کشته بر گل کمند کمین
</del>
</l>
<l n="1153">
<del>
به مشك و به عنبر سرش بافته
</del>
</l>
<l n="1154">
<del>
به یاقوت و گوهر تنش تافته
</del>
</l>
<l n="1155">
<del>
سر زلف و جعدش چو مشکین زره
</del>
</l>
<l n="1156">
<del>
فگنده‌ست گوئی گره بر گره
</del>
</l>
<l n="1157">
<del>
بت آرای چون او نبینی به چین
</del>
</l>
<l n="1158">
<del>
بر او ماه و پروین کنند آفرین
</del>
</l>
<l n="1159">
<del>
سپهبد پرستنده را گفت گرم
</del>
</l>
<l n="1160">
<del>
سخن‌های شیرین به آواز نرم
</del>
</l>
<l n="1161">
<del>
که اکنون چه چاره‌ست با من بگوی
</del>
</l>
<l n="1162">
<del>
یکی راه جستن به نزدیك اوى
</del>
</l>
<l n="1163">
<del>
که ما را دل و جان پر از مهر اوست
</del>
</l>
<l n="1164">
<del>
همه آرزو دیدن چهر اوست
</del>
</l>
<l n="1165">
<del>
پرستنده گفتا چو فرمان دهی
</del>
</l>
<l n="1166">
<del>
بتازیم تا کاخ سرو سهی
</del>
</l>
<l n="1167">
<del>
ز فرخنده رای جهان پهلوان
</del>
</l>
<l n="1168">
<del>
ز دیدار و گفتار و روشن روان
</del>
</l>
<l n="1169">
<del>
فریبیم و گوئیم هر گونه چیز
</del>
</l>
<l n="1170">
<del>
میان اندرون نیست واژونه نیز
</del>
</l>
<l n="1171">
<del>
سر مشک‌بویش به دام آوریم
</del>
</l>
<l n="1172">
<del>
لبش بر لب پورسام آوریم
</del>
</l>
<l n="1173">
<del>
خرامد مگر پهلوان با کمند
</del>
</l>
<l n="1174">
<del>
به نزدیک ایوان و کاخ بلند
</del>
</l>
<l n="1175">
<del>
ببین آن‌گهی تا خوش آید تو را
</del>
</l>
<l n="1176">
<del>
بدین گفته رامش فزاید تو را
</del>
</l>
<l n="1177">
<del>
برفتند خوبان و برگشت زال
</del>
</l>
<l n="1178">
<del>
شبی دیریاز آن به بالای سال
</del>
</l>
<l n="1179">
<del>
رسیدند خوبان به درگاه کاخ
</del>
</l>
<l n="1180">
<del>
به دست اندرون هر یك از گل دو شاخ
</del>
</l>
<l n="1181">
<del>
نگه کرد دربان بر آراست جنگ
</del>
</l>
<l n="1182">
<del>
زبان کرد گستاخ و دل کرد تنگ
</del>
</l>
<l n="1183">
<del>
که بی‌گه ز درگاه بیرون شوید
</del>
</l>
<l n="1184">
<del>
شگفت آیدم تا شما چون شوید
</del>
</l>
<l n="1185">
<del>
بتان پاسخش را بیاراستند
</del>
</l>
<l n="1186">
<del>
به دلتنگی از جای برخاستند
</del>
</l>
<l n="1187">
<del>
که امروز روز دگر گونه نیست
</del>
</l>
<l n="1188">
<del>
به باغ گلان دیو واژونه نیست
</del>
</l>
<l n="1189">
<del>
بهار آمد از گلستان گل چنیم
</del>
</l>
<l n="1190">
<del>
ز روی زمین شاخ سنبل چنیم
</del>
</l>
<l n="1191">
<del>
به فرمان رودابهٔ ماه‌چهر
</del>
</l>
<l n="1192">
<del>
پی گل برفتیم زایدر به مهر
</del>
</l>
<l n="1193">
<del>
تو را چیست ز این گونه گفتارها
</del>
</l>
<l n="1194">
<del>
که گل چیده‌ام از سر خارها
</del>
</l>
<l n="1195">
<del>
نگهبان در گفت كامروز کار
</del>
</l>
<l n="1196">
<del>
نباید گرفتن به دیگر شمار
</del>
</l>
<l n="1197">
<del>
که زال سپهبد به كابل نبود
</del>
</l>
<l n="1198">
<del>
زمین پر ز خرگاه و لشکر نبود
</del>
</l>
<l n="1199">
<del>
نبینید کز کاخ کابل خدای
</del>
</l>
<l n="1200">
<del>
به زین اندر آرد به شبگیر پای
</del>
</l>
<l n="1201">
<del>
همه روزش آمد شدن پیش اوست
</del>
</l>
<l n="1202">
<del>
که هستند با یکدیگر سخت دوست
</del>
</l>
<l n="1203">
<del>
اگر تان ببیند چنین گل به دست
</del>
</l>
<l n="1204">
<del>
کند بر زمین تان هم آنگاه پست
</del>
</l>
<l n="1205">
<del>
میائید دیگر برون از حرم
</del>
</l>
<l n="1206">
<del>
مبادا که آید سخن بیش و کم
</del>
</l>
<l n="1207">
<del>
شدند اندر ایوان بتان طراز
</del>
</l>
<l n="1208">
<del>
نشستند و با ماه گفتند راز
</del>
</l>
<l n="1209">
<del>
که هرگز ندیدیم زین گونه شید
</del>
</l>
<l n="1210">
<del>
رخی همچو گل روی و مویش سپید
</del>
</l>
<l n="1211">
<del>
بر افروخت رودابه را دل ز مهر
</del>
</l>
<l n="1212">
<del>
به امید آن تا ببیندش چهر
</del>
</l>
<l n="1213">
<del>
نهادند دینار و گوهرش پیش
</del>
</l>
<l n="1214">
<del>
بپرسید رودابه از کم و بیش
</del>
</l>
<l n="1215">
<del>
که چون بود تان کار با پور سام
</del>
</l>
<l n="1216">
<del>
به دیدن به است از به آواز و نام
</del>
</l>
<l n="1217">
<del>
پری چهره هر پنج بشتافتند
</del>
</l>
<l n="1218">
<del>
چو با ماه جای سخن یافتند
</del>
</l>
<l n="1219">
<del>
که زال آن سوار جهان سربه‌سر
</del>
</l>
<l n="1220">
<del>
نباشد چون او کس به آئین و فر
</del>
</l>
<l n="1221">
<del>
که مردیست بر سان سرو سهی
</del>
</l>
<l n="1222">
<del>
همش زیب و هم فر شاهنشهی
</del>
</l>
<l n="1223">
<del>
همش رنگ و بوی و همش تل و شاخ
</del>
</l>
<l n="1224">
<del>
سواری میان لاغر و بر فراخ
</del>
</l>
<l n="1225">
<del>
دو چشمش چو دو نرگس آبگون
</del>
</l>
<l n="1226">
<del>
لبانش چو بسد رخانش چو خون
</del>
</l>
<l n="1227">
<del>
کف و ساعدش چون کف شیر نر
</del>
</l>
<l n="1228">
<del>
هشیوار و موبد دل و شاه‌فر
</del>
</l>
<l n="1229">
<del>
سراسر سپیدست مویش به رنگ
</del>
</l>
<l n="1230">
<del>
از آهو همین‌ست و این نیست ننگ
</del>
</l>
<l n="1231">
<del>
به رخ جعد آن پهلوان جهان
</del>
</l>
<l n="1232">
<del>
چو سیمین زره بر گل ارغوان
</del>
</l>
<l n="1233">
<del>
که گوئی همی آن‌چنان بایدی
</del>
</l>
<l n="1234">
<del>
و گر نیستی مهر نفزایدی
</del>
</l>
<l n="1235">
<del>
به دیدار تو داده‌ایمش نوید
</del>
</l>
<l n="1236">
<del>
ز ما باز برگشت دل پر امید
</del>
</l>
<l n="1237">
<del>
کنون چارهٔ کار مهمان بساز
</del>
</l>
<l n="1238">
<del>
بفرمای تا بر چه کردیم باز
</del>
</l>
<l n="1239">
<del>
چنین گفت با بندگان سروبن
</del>
</l>
<l n="1240">
<del>
که دیگر شدستی برای و سخن
</del>
</l>
<l n="1241">
<del>
همان زال کو مرغ پرورده بود
</del>
</l>
<l n="1242">
<del>
چنان پیرسر بود و پژمرده بود
</del>
</l>
<l n="1243">
<del>
به رخ شد کنون چون گل ارغوان
</del>
</l>
<l n="1244">
<del>
سهی قد و زیبا رخ و پهلوان
</del>
</l>
<l n="1245">
<del>
رخ من به پیشش بیاراستید
</del>
</l>
<l n="1246">
<del>
بگفتید وز آن پس بها خواستید
</del>
</l>
<l n="1247">
<del>
همی گفت و لب‌ها پر از خنده داشت
</del>
</l>
<l n="1248">
<del>
رخان همچو گلنار آگنده داشت
</del>
</l>
<l n="1249">
<del>
چنین گفت پس بانوی بانوان
</del>
</l>
<l n="1250">
<del>
پرستندهٔ را کز ایدر دوان
</del>
</l>
<l n="1251">
<del>
به مژده شبانگه سوی او شوید
</del>
</l>
<l n="1252">
<del>
بگوئید و گفتار او بشنوید
</del>
</l>
<l n="1253">
<del>
که کامت بر آمد بیارای کار
</del>
</l>
<l n="1254">
<del>
بیا تا ببینی مهی پر نگار
</del>
</l>
<l n="1255">
<del>
پرستنده با بانوی ماه روی
</del>
</l>
<l n="1256">
<del>
چنین گفت که اکنون ره چاره جوی
</del>
</l>
<l n="1257">
<del>
که یزدان هر آنچه‌ات هوا بود داد
</del>
</l>
<l n="1258">
<del>
سرانجام این کار فرخنده باد
</del>
</l>
<l n="1259">
<del>
همی کار سازید رودابه زود
</del>
</l>
<l n="1260">
<del>
نهانی ز خویشان او هر که بود
</del>
</l>
<l n="1261">
<del>
یکی خانه بودش چو خرم بهار
</del>
</l>
<l n="1262">
<del>
ز چهر بزرگان بر او بر نگار
</del>
</l>
<l n="1263">
<del>
به دیبای چینی بیاراستند
</del>
</l>
<l n="1264">
<del>
طبق‌های زرین بپیراستند
</del>
</l>
<l n="1265">
<del>
می و مشك و عنبر بر آمیختند
</del>
</l>
<l n="1266">
<del>
عقیق و زبرجد فرو ریختند
</del>
</l>
<l n="1267">
<del>
بنفشه گل و نرگس و ارغوان
</del>
</l>
<l n="1268">
<del>
سمن شاخ و سوسن به دیگر کران
</del>
</l>
<l n="1269">
<del>
همه زر و پیروزه بد جام شان
</del>
</l>
<l n="1270">
<del>
به روشن گلاب اندر آشام شان
</del>
</l>
<l n="1271">
<del>
از آن خانهٔ دخت خورشید روی
</del>
</l>
<l n="1272">
<del>
بر آمد همی تا به خورشید بوی
</del>
</l>
<l n="1273">
<del>
چو خورشید تابنده شد ناپدید
</del>
</l>
<l n="1274">
<del>
در حجره بستند و گم شد کلید
</del>
</l>
<l n="1275">
<del>
پرستنده شد سوی دستان سام
</del>
</l>
<l n="1276">
<del>
که شد ساخته کار بگذار گام
</del>
</l>
<l n="1277">
<del>
سپهبد سوی کاخ بنهاد روی
</del>
</l>
<l n="1278">
<del>
چنان‌چون بود مردم جفت جوی
</del>
</l>
<l n="1279">
<del>
بر آمد سید چشم گلرخ به بام
</del>
</l>
<l n="1280">
<del>
چو سرو سهی بر سرش ماه تام
</del>
</l>
<l n="1281">
<del>
چو از دور دستان سام سوار
</del>
</l>
<l n="1282">
<del>
پدید آمد این دختر نامدار
</del>
</l>
<l n="1283">
<del>
دو بیجاده بگشاد و آواز داد
</del>
</l>
<l n="1284">
<del>
که شاد آمدی ای جوان مردزاد
</del>
</l>
<l n="1285">
<del>
درود جهان آفرین بر تو باد
</del>
</l>
<l n="1286">
<del>
بر آن کس که او چون تو فرزند زاد
</del>
</l>
<l n="1287">
<del>
پرستنده خرم دل و شاد باد
</del>
</l>
<l n="1288">
<del>
چنانی سراپای کو کرد یاد
</del>
</l>
<l n="1289">
<del>
پیاده بدین سان ز پرده سرایه
</del>
</l>
<l n="1290">
<del>
برنجیدت آن خسروانی دو پای
</del>
</l>
<l n="1291">
<del>
سپهبد چو از باره آوا شنید
</del>
</l>
<l n="1292">
<del>
نگه کرد خورشید‌رخ را بدید
</del>
</l>
<l n="1293">
<del>
شده بام از او گوهر تابناك
</del>
</l>
<l n="1294">
<del>
ز تاب رخش سرخ یاقوت خاك
</del>
</l>
<l n="1295">
<del>
چنین داد پاسخ که ای ماه‌چهر
</del>
</l>
<l n="1296">
<del>
درودت ز من آفرین از سپهر
</del>
</l>
<l n="1297">
<del>
چه مایه شبان دیده اندر سماك
</del>
</l>
<l n="1298">
<del>
خروشان بدم پیش یزدان پاك
</del>
</l>
<l n="1299">
<del>
همی خواستم تا خدای جهان
</del>
</l>
<l n="1300">
<del>
نماید به من رویت اندر نهان
</del>
</l>
<l n="1301">
<del>
کنون شاد گشتم به آواز تو
</del>
</l>
<l n="1302">
<del>
بدین چرب گفتار با ناز تو
</del>
</l>
<l n="1303">
<del>
یکی چارهٔ راه دیدار جوی
</del>
</l>
<l n="1304">
<del>
چه باشی تو بر باره و من به کوی
</del>
</l>
<l n="1305">
<del>
پری‌چهر گفت سپهبد شنود
</del>
</l>
<l n="1306">
<del>
ز سر شعر گلنار بگشاد زود
</del>
</l>
<l n="1307">
<del>
فرو هشت گیسو از آن کنگره
</del>
</l>
<l n="1308">
<del>
که یازید و شد تا به بن یکسره
</del>
</l>
<l n="1309">
<del>
پس از باره رودابه آواز داد
</del>
</l>
<l n="1310">
<del>
که ای پهلوان بچهٔ گرد زاد
</del>
</l>
<l n="1311">
<del>
کنون زود برتاز و برکش میان
</del>
</l>
<l n="1312">
<del>
بر شیر بگشای و چنگ کیان
</del>
</l>
<l n="1313">
<del>
بگیر این سیه گیسو از یك سوم
</del>
</l>
<l n="1314">
<del>
ز بهر تو باید همی گیسوم
</del>
</l>
<l n="1315">
<del>
نگه کرد زال اندر آن ماه روی
</del>
</l>
<l n="1316">
<del>
شگفت آمدش ز آن چنان گفتگوی
</del>
</l>
<l n="1317">
<del>
بسائید مشکین کمندش به بوس
</del>
</l>
<l n="1318">
<del>
که بشنید آواز بوسش عروس
</del>
</l>
<l n="1319">
<del>
چنین داد پاسخ که این نیست داد
</del>
</l>
<l n="1320">
<del>
چنین روز خورشید روشن مباد
</del>
</l>
<l n="1321">
<del>
که من خیره را دست بر جان زنم
</del>
</l>
<l n="1322">
<del>
بر این خسته دل تیز پیکان زنم
</del>
</l>
<l n="1323">
<del>
کمند از رهی بستد و داد خم
</del>
</l>
<l n="1324">
<del>
بیفگند خوار و نزد هیچ دم
</del>
</l>
<l n="1325">
<del>
به حلقه در آمد سر کنگره
</del>
</l>
<l n="1326">
<del>
بر آمد ز بن تا به سر یكسره
</del>
</l>
<l n="1327">
<del>
چو بر بام آن باره بنشست باز
</del>
</l>
<l n="1328">
<del>
بیامد پری روی و بردش نماز
</del>
</l>
<l n="1329">
<del>
گرفت آنا زمان دست دستان به دست
</del>
</l>
<l n="1330">
<del>
برفتند هر دو به کردار مست
</del>
</l>
<l n="1331">
<del>
فرود آمد از بام کاخ بلند
</del>
</l>
<l n="1332">
<del>
به دست اندرون دست شاخ بلند
</del>
</l>
<l n="1333">
<del>
سوی خانهٔ زرنگار آمدند
</del>
</l>
<l n="1334">
<del>
بدان مجلس شاهوار آمدند
</del>
</l>
<l n="1335">
<del>
بهشتی به آراسته پر ز نور
</del>
</l>
<l n="1336">
<del>
پرستنده بر پای در پیش خور
</del>
</l>
<l n="1337">
<del>
شگفت اندر آن مانده بد زال‌زر
</del>
</l>
<l n="1338">
<del>
بدان روی و آن موی و آن زیب و فر
</del>
</l>
<l n="1339">
<del>
ابا یاره با طوق و با گوشوار
</del>
</l>
<l n="1340">
<del>
ز دیبای و گوهر چو باغ بهار
</del>
</l>
<l n="1341">
<del>
دو رخساره چون لاله اندر چمن
</del>
</l>
<l n="1342">
<del>
سر جعد زلفش شکن بر شکن
</del>
</l>
<l n="1343">
<del>
همان زال با فر شاهنشهی
</del>
</l>
<l n="1344">
<del>
نشسته بر ماه با فرهی
</del>
</l>
<l n="1345">
<del>
حمایل یکی دشنه اندر برش
</del>
</l>
<l n="1346">
<del>
ز یاقوت سرخ افسری بر سرش
</del>
</l>
<l n="1347">
<del>
ز دیدنش رودابه می نارمید
</del>
</l>
<l n="1348">
<del>
به دزدیده در وی همی بنگرید
</del>
</l>
<l n="1349">
<del>
بدان شاخ و یال و بدان فر و برز
</del>
</l>
<l n="1350">
<del>
که خارا چو خار آمدی ز او به گرز
</del>
</l>
<l n="1351">
<del>
فروغ رخش را که جان بر فروخت
</del>
</l>
<l n="1352">
<del>
در او بیش دیدی دلش بیش سوخت
</del>
</l>
<l n="1353">
<del>
سپهبد چنین گفت با ماه روی
</del>
</l>
<l n="1354">
<del>
که ای سرو سیمین بر و مشک‌بوی
</del>
</l>
<l n="1355">
<del>
منوچهر چون بشنود داستان
</del>
</l>
<l n="1356">
<del>
نباشد بدین کار هم‌داستان
</del>
</l>
<l n="1357">
<del>
همان سام نیرم برآرد خروش
</del>
</l>
<l n="1358">
<del>
کف اندازد و بر من آید به جوش
</del>
</l>
<l n="1359">
<del>
و لیکن سرمایه جان‌ست و تن
</del>
</l>
<l n="1360">
<del>
همان خوار گیرم بپوشم کفن
</del>
</l>
<l n="1361">
<del>
پذیرفتم از دادگر داورم
</del>
</l>
<l n="1362">
<del>
که هرگز ز پیمان تو نگذرم
</del>
</l>
<l n="1363">
<del>
شوم پیش یزدان ستایش کنم
</del>
</l>
<l n="1364">
<del>
چو یزدان پرستان نیایش کنم
</del>
</l>
<l n="1365">
<del>
مگر کو دل سام و شاه زمین
</del>
</l>
<l n="1366">
<del>
بشوید ز پیکار و از خشم و کین
</del>
</l>
<l n="1367">
<del>
جهان آفرین بشنود گفت من
</del>
</l>
<l n="1368">
<del>
مگر کآشکارا شوی جفت من
</del>
</l>
<l n="1369">
<del>
بدو گفت رودابه من همچنین
</del>
</l>
<l n="1370">
<del>
پذیرفتم از داور کیش و دین
</del>
</l>
<l n="1371">
<del>
که بر من نباشد کسی پادشاه
</del>
</l>
<l n="1372">
<del>
جهان آفرین بر زبانم گواه
</del>
</l>
<l n="1373">
<del>
جز از پهلوان جهان زا‌ل‌زر
</del>
</l>
<l n="1374">
<del>
که با تاج و گنج‌ست و با نام و فر
</del>
</l>
<l n="1375">
<del>
همی مهرشان هر زمان بیش بود
</del>
</l>
<l n="1376">
<del>
خرد دور بد آرزو پیش بود
</del>
</l>
<l n="1377">
<del>
چنین تا سپیده برآمد ز جای
</del>
</l>
<l n="1378">
<del>
تبیره برآمد ز‌ پرده سرای
</del>
</l>
<l n="1379">
<del>
پس آن ماه را زال پدرود کرد
</del>
</l>
<l n="1380">
<del>
تن خویش تار و برش پود کرد
</del>
</l>
<l n="1381">
<del>
سر مژه کردند هر دو پر آب
</del>
</l>
<l n="1382">
<del>
زبان برکشیدند بر آفتاب
</del>
</l>
<l n="1383">
<del>
که ای فر گیتی یکی لخت نیز
</del>
</l>
<l n="1384">
<del>
یکایك نبایست آمد هنیز
</del>
</l>
<l n="1385">
<del>
ز بالا کمند اندر افگند زال
</del>
</l>
<l n="1386">
<del>
فرود آمد از کاخ فرخ همال
</del>
</l>
</div>
<div type="textpart" subtype="reading" n="7">
<head>Pizzi from 115 to 117</head>
<l n="1387">
<del>
چنان اژدها کو ز رود کشف
</del>
</l>
<l n="1388">
<del>
برون آمد و کرد گیتی چو کف
</del>
</l>
<l n="1389">
<del>
زمین شهر تا شهر بالای او
</del>
</l>
<l n="1390">
<del>
همان کوه تا کوه پهنای او
</del>
</l>
<l n="1391">
<del>
جهان را از او بود دل پر هراس
</del>
</l>
<l n="1392">
<del>
همی داشتندی شب و روز پاس
</del>
</l>
<l n="1393">
<del>
هوا پاک کرده ز پرندگان
</del>
</l>
<l n="1394">
<del>
همان روی گیتی ز درندگان
</del>
</l>
<l n="1395">
<del>
ز تفش همی پر کرگس بسوخت
</del>
</l>
<l n="1396">
<del>
زمین زیر زهرش همی بر فروخت
</del>
</l>
<l n="1397">
<del>
نهنگ دژم برکشیدی ز آب
</del>
</l>
<l n="1398">
<del>
همان از هوا تیزپران عقاب
</del>
</l>
<l n="1399">
<del>
زمین گشت بی مردم و چارپای
</del>
</l>
<l n="1400">
<del>
جهانی مر او را سپردند جای
</del>
</l>
<l n="1401">
<del>
چو دیدم که اندر جهان کس نبود
</del>
</l>
<l n="1402">
<del>
که با او همی دست یارست سود
</del>
</l>
<l n="1403">
<del>
به زور جهاندار یزدان پاك
</del>
</l>
<l n="1404">
<del>
بیفکندم از دل همه ترس و باك
</del>
</l>
<l n="1405">
<del>
میان را ببستم بنام بلند
</del>
</l>
<l n="1406">
<del>
نشستم بر آن پیل پیکر سمند
</del>
</l>
<l n="1407">
<del>
به زین اندرون گرزهٔ گاوسر
</del>
</l>
<l n="1408">
<del>
به باز او کمان و به گردن سپر
</del>
</l>
<l n="1409">
<del>
برفتم به سان نهنگ دژم
</del>
</l>
<l n="1410">
<del>
مرا تیز چنگ و ورا تیز دم
</del>
</l>
<l n="1411">
<del>
مرا کرد پدرود هر کس که دید
</del>
</l>
<l n="1412">
<del>
که بر اژدها گرز خواهم کشید
</del>
</l>
<l n="1413">
<del>
رسیدمش دیدم چو کوه بلند
</del>
</l>
<l n="1414">
<del>
کشان موی سر بر زمین چون کمند
</del>
</l>
<l n="1415">
<del>
زبانش بسان درختی سیاه
</del>
</l>
<l n="1416">
<del>
زفر باز کرده فگنده به راه
</del>
</l>
<l n="1417">
<del>
چو دو آبگیرش پر از خون دو چشم
</del>
</l>
<l n="1418">
<del>
مرا دید غرید و آمد به خشم
</del>
</l>
<l n="1419">
<del>
گمانی چنان بردم ای شهریار
</del>
</l>
<l n="1420">
<del>
که دارد مگر آتش اندر کنار
</del>
</l>
<l n="1421">
<del>
جهان پیش چشمم چو دریا نمود
</del>
</l>
<l n="1422">
<del>
به ابر سیه بر شده تیره دود
</del>
</l>
<l n="1423">
<del>
زبانگش بلرزید روی زمین
</del>
</l>
<l n="1424">
<del>
ز زهرش زمین شد چو دریای چین
</del>
</l>
<l n="1425">
<del>
برو بر زدم بانگ بر سان شیر
</del>
</l>
<l n="1426">
<del>
چنان چون بود کار مرد دلیر
</del>
</l>
<l n="1427">
<del>
یکی تیر الماس پیکان خدنگ
</del>
</l>
<l n="1428">
<del>
به چرخ اندرون راندم بی درنگ
</del>
</l>
<l n="1429">
<del>
به سوی زفر کردم آن تیر رام
</del>
</l>
<l n="1430">
<del>
بدان تا بدوزم زبانش به کام
</del>
</l>
<l n="1431">
<del>
چو شد دوخته یك کران از دهانش
</del>
</l>
<l n="1432">
<del>
بماند از شگفتی به بیرون زبانش
</del>
</l>
<l n="1433">
<del>
هم اندر زمان دیگری همچنان
</del>
</l>
<l n="1434">
<del>
زدم بر دهانش بپیچید از آن
</del>
</l>
<l n="1435">
<del>
سه دیگر زدم بر میان زفرش
</del>
</l>
<l n="1436">
<del>
برآمد همی جوش خون از جگرش
</del>
</l>
<l n="1437">
<del>
چو تنگ اندر آورد با من زمین
</del>
</l>
<l n="1438">
<del>
بر آهختم آن گاوسر گرز کین
</del>
</l>
<l n="1439">
<del>
به نیروی یزدان گیهان خدای
</del>
</l>
<l n="1440">
<del>
بر انگیختم پیلتن را ز جای
</del>
</l>
<l n="1441">
<del>
زدم بر سرش گرزهٔ گاوچهر
</del>
</l>
<l n="1442">
<del>
بر او کوه بارید گفتی سپهر
</del>
</l>
<l n="1443">
<del>
شکستم سرش چون سر ژنده پیل
</del>
</l>
<l n="1444">
<del>
فرو ریخته زو زھر چون رود نیل
</del>
</l>
<l n="1445">
<del>
بزخمی چنان شد که دیگر نخاست
</del>
</l>
<l n="1446">
<del>
ز مغزش زمین گشت با کوه راست
</del>
</l>
<l n="1447">
<del>
کشف رود پر خون و زرداب گشت
</del>
</l>
<l n="1448">
<del>
زمین جای آرامش و خواب گشت
</del>
</l>
<l n="1449">
<del>
همه کوهساران پر از مرد و زن
</del>
</l>
<l n="1450">
<del>
همی آفرین خواندندی به من
</del>
</l>
<l n="1451">
<del>
جهانی بر آن جنگ نظاره بود
</del>
</l>
<l n="1452">
<del>
که آن اژدها زشت پتیاره بود
</del>
</l>
<l n="1453">
<del>
مرا سام یك زخم از آن خواندند
</del>
</l>
<l n="1454">
<del>
جهانی به من گوهر افشاندند
</del>
</l>
<l n="1455">
<del>
چو زو باز گشتم تن روشنم
</del>
</l>
<l n="1456">
<del>
برهنه شد از نامور جوشنم
</del>
</l>
<l n="1457">
<del>
فرو ریخت از باره برگستوان
</del>
</l>
<l n="1458">
<del>
وز آن زهر بد چند گاهم زیان
</del>
</l>
<l n="1459">
<del>
بر آن بوم تا سالیان بر نبود
</del>
</l>
<l n="1460">
<del>
جز از سوخته خاك خاور نبود
</del>
</l>
</div>
<div type="textpart" subtype="reading" n="8">
<head>Pizzi from 118 to 125</head>
<l n="1461">
<del>
بسی بر نیامد بر این روزگار
</del>
</l>
<l n="1462">
<del>
که آزاده سرو اندر آمد به بار
</del>
</l>
<l n="1463">
<del>
بهار دل‌افروز پژمرده شد
</del>
</l>
<l n="1464">
<del>
دلش با غم و رنج بسپرده شد
</del>
</l>
<l n="1465">
<del>
ز بس بار کو داشت در اندرون
</del>
</l>
<l n="1466">
<del>
همی راند رودابه از دیده خون
</del>
</l>
<l n="1467">
<del>
شکم سخت شد فربه و تن گران
</del>
</l>
<l n="1468">
<del>
شد آن ارغوانی رخش زعفران
</del>
</l>
<l n="1469">
<del>
بدو گفت مادر که ای جان مام
</del>
</l>
<l n="1470">
<del>
چه بودت که گشتی چنین زردفام
</del>
</l>
<l n="1471">
<del>
چنین دان پاسم که من روز و شب
</del>
</l>
<l n="1472">
<del>
همی بر گشایم به فریاد لب
</del>
</l>
<l n="1473">
<del>
چنان گشته بی خواب و پژمرده ام
</del>
</l>
<l n="1474">
<del>
تو گوئی که من زندهٔ مرده ام
</del>
</l>
<l n="1475">
<del>
همانا زمان آمدستم فراز
</del>
</l>
<l n="1476">
<del>
وز این بار بردن نیابم جواز
</del>
</l>
<l n="1477">
<del>
بی آرام سیندخت از درد اوی
</del>
</l>
<l n="1478">
<del>
گرستی چو دیدی رخ زرد اوی
</del>
</l>
<l n="1479">
<del>
چنین تا گه زادن آمد فراز
</del>
</l>
<l n="1480">
<del>
به خواب و به آرام بودش نیاز
</del>
</l>
<l n="1481">
<del>
تو گفتی به سنگستش آگنده پوست
</del>
</l>
<l n="1482">
<del>
و یا زآهن است آن که بوده دروست
</del>
</l>
<l n="1483">
<del>
چنان شد که یک روز از او رفت هوش
</del>
</l>
<l n="1484">
<del>
از ایوان دستان بر آمد خروش
</del>
</l>
<l n="1485">
<del>
خروشید سیندخت و بشخود روی
</del>
</l>
<l n="1486">
<del>
بکند آن سیه گیسوی مشکبوی
</del>
</l>
<l n="1487">
<del>
یکایك به دستان رسید آگهی
</del>
</l>
<l n="1488">
<del>
که پژمرده شد برگ سرو سهی
</del>
</l>
<l n="1489">
<del>
به بالین رودابه شد زال زر
</del>
</l>
<l n="1490">
<del>
پر از آب رخسار و خسته جگر
</del>
</l>
<l n="1491">
<del>
شبستان همه بندگان کنده موی
</del>
</l>
<l n="1492">
<del>
برهنه سر و موی و تر کرده روی
</del>
</l>
<l n="1493">
<del>
بدل آن گهی زال اندیشه کرد
</del>
</l>
<l n="1494">
<del>
وز اندیشه آسان‌ترش گشت درد
</del>
</l>
<l n="1495">
<del>
همان پر سیمرغش آمد به یاد
</del>
</l>
<l n="1496">
<del>
بخندید و سیندخت را مژده داد
</del>
</l>
<l n="1497">
<del>
یکی مجمر آورد و آتش فروخت
</del>
</l>
<l n="1498">
<del>
وز آن پر سیمرغ لختی بسوخت
</del>
</l>
<l n="1499">
<del>
هم اندر زمان تیره‌گون شد هوا
</del>
</l>
<l n="1500">
<del>
پدید آمد آن مرغ فرمانروا
</del>
</l>
<l n="1501">
<del>
چو ابری که بارانش مرجان بود
</del>
</l>
<l n="1502">
<del>
چه مرجان که آرامش جان بود
</del>
</l>
<l n="1503">
<del>
برو کرد زال آفرین دراز
</del>
</l>
<l n="1504">
<del>
ستودش فراوان و بردش نماز
</del>
</l>
<l n="1505">
<del>
چنین گفت سیمرغ کین غم چراست
</del>
</l>
<l n="1506">
<del>
به چشم هزبر اندرون نم چراست
</del>
</l>
<l n="1507">
<del>
از این سرو سیمین بر ماه روی
</del>
</l>
<l n="1508">
<del>
یکی کودك آید تو را نام جوی
</del>
</l>
<l n="1509">
<del>
که خاك پی او ببوسد هزبر
</del>
</l>
<l n="1510">
<del>
نیارد به سر بر گذشتنش ابر
</del>
</l>
<l n="1511">
<del>
وز آواز او چرم جنگی پلنگ
</del>
</l>
<l n="1512">
<del>
شود چاك چاك و بخاید دو چنگ
</del>
</l>
<l n="1513">
<del>
هر آن گرد کآواز گوپال اوی
</del>
</l>
<l n="1514">
<del>
ببیند بر و بازوی یال اوی
</del>
</l>
<l n="1515">
<del>
ز آواز او اندر آید ز جای
</del>
</l>
<l n="1516">
<del>
دل مرد جنگی پولادخای
</del>
</l>
<l n="1517">
<del>
برای و خرد سام سنگی بود
</del>
</l>
<l n="1518">
<del>
به خشم اندرون شیر جنگی بود
</del>
</l>
<l n="1519">
<del>
به بالای سرو و به نیروی پیل
</del>
</l>
<l n="1520">
<del>
به انگشت خشت افکند بر دو میل
</del>
</l>
<l n="1521">
<del>
نیاید به گیتی ز راه رهش
</del>
</l>
<l n="1522">
<del>
به فرمان دادار نیکی دهش
</del>
</l>
<l n="1523">
<del>
بیاورد یکی خنجر آبگون
</del>
</l>
<l n="1524">
<del>
یکی مرد بینادل و پر فسون
</del>
</l>
<l n="1525">
<del>
نخستین به می ماه را مست کن
</del>
</l>
<l n="1526">
<del>
ز دل بیم و اندیشه را پست کن
</del>
</l>
<l n="1527">
<del>
تو بنگر که بینادل افسون کند
</del>
</l>
<l n="1528">
<del>
ز صندوق تا شیر بیرون کند
</del>
</l>
<l n="1529">
<del>
بکافد تهی‌گاه سرو سهی
</del>
</l>
<l n="1530">
<del>
نباشد مر او را ز درد آگهی
</del>
</l>
<l n="1531">
<del>
وز او بچهٔ شیر بیرون کشد
</del>
</l>
<l n="1532">
<del>
همه پهلوی ماه در خون کشد
</del>
</l>
<l n="1533">
<del>
وز آن پس بدوزد کجا کرد چاك
</del>
</l>
<l n="1534">
<del>
ز دل دور کن ترس و اندوه و باك
</del>
</l>
<l n="1535">
<del>
گیاهی که گویم تو با شیر و مشك
</del>
</l>
<l n="1536">
<del>
بکوب و بکن هر سه در سایه خشك
</del>
</l>
<l n="1537">
<del>
بسای و بیالای بر خستگیش
</del>
</l>
<l n="1538">
<del>
به بینی هم اندر زمان رستگیش
</del>
</l>
<l n="1539">
<del>
بر آن مال از آن پس یکی پر من
</del>
</l>
<l n="1540">
<del>
خجسته بود سایهٔ فر من
</del>
</l>
<l n="1541">
<del>
تو را زین سخن شاد باید بدن
</del>
</l>
<l n="1542">
<del>
به پیش جهاندار باید شدن
</del>
</l>
<l n="1543">
<del>
که او دادن این خسروانی درخت
</del>
</l>
<l n="1544">
<del>
که هر روز نو بشگفاندت بخت
</del>
</l>
<l n="1545">
<del>
بدین كار دل هیچ غمگین مدار
</del>
</l>
<l n="1546">
<del>
که شاخ برومندت آید به بار
</del>
</l>
<l n="1547">
<del>
بگفت و یکی پر ز باز او بکند
</del>
</l>
<l n="1548">
<del>
فگند و به پرواز بر شد بلند
</del>
</l>
<l n="1549">
<del>
بشد زال و آن پر او بر گرفت
</del>
</l>
<l n="1550">
<del>
برفت و بکرد آنچه گفت ای شگفت
</del>
</l>
<l n="1551">
<del>
بر آن کار نظاره بد یك جهان
</del>
</l>
<l n="1552">
<del>
همه دیده پر خون و خسته روان
</del>
</l>
<l n="1553">
<del>
فرو ریخت از دیده سیندخت خون
</del>
</l>
<l n="1554">
<del>
که کودك ز پهلو کی آید برون
</del>
</l>
<l n="1555">
<del>
بیامد یکی موبد چیره دست
</del>
</l>
<l n="1556">
<del>
مر آن ماه‌رخ را به می کرد مست
</del>
</l>
<l n="1557">
<del>
بكافید بی رنج پهلوی ماه
</del>
</l>
<l n="1558">
<del>
بتابید مر بچه را سر ز راه
</del>
</l>
<l n="1559">
<del>
چنان بی گزندش برون آورید
</del>
</l>
<l n="1560">
<del>
که کس در جهان این شگفتی ندید
</del>
</l>
<l n="1561">
<del>
یکی بچه بد چون تو شیرفش
</del>
</l>
<l n="1562">
<del>
به بالا بلند و به دیدار کش
</del>
</l>
<l n="1563">
<del>
شگفت اندر او مانده بد مرد و زن
</del>
</l>
<l n="1564">
<del>
که نشنید کس بچهٔ پیلتن
</del>
</l>
<l n="1565">
<del>
شبانروز مادر ز می خفته بود
</del>
</l>
<l n="1566">
<del>
ز می خفته و دل زهش رفته بود
</del>
</l>
<l n="1567">
<del>
همان زخمگاه‌ش فرو دوختند
</del>
</l>
<l n="1568">
<del>
به دارو همه درد بسپوختند
</del>
</l>
<l n="1569">
<del>
چو از خواب بیدار شد سروبن
</del>
</l>
<l n="1570">
<del>
به سیندخت بگشاد لب بر سخن
</del>
</l>
<l n="1571">
<del>
بر او زر و گوهر بر افشاندند
</del>
</l>
<l n="1572">
<del>
ابرکردگار آفرین خواندند
</del>
</l>
<l n="1573">
<del>
مر آن بچه را پیش او تاختند
</del>
</l>
<l n="1574">
<del>
بسان سپهری بر افراختند
</del>
</l>
<l n="1575">
<del>
به یك روزه گفتی که یك ساله بود
</del>
</l>
<l n="1576">
<del>
یکی تودهٔ سوسن و لاله بود
</del>
</l>
<l n="1577">
<del>
بخندید از آن بچه سرو سهی
</del>
</l>
<l n="1578">
<del>
بدید اندر او فر شاهنشهی
</del>
</l>
<l n="1579">
<del>
بگفتا برستم غم آمد به سر
</del>
</l>
<l n="1580">
<del>
نهادند رستمش نام پسر
</del>
</l>
<l n="1581">
<del>
از او زال و سیندخت خرم شدند
</del>
</l>
<l n="1582">
<del>
بفرمود تا زیرکان آمدند
</del>
</l>
<l n="1583">
<del>
یکی کودکی دوختند از حریر
</del>
</l>
<l n="1584">
<del>
به بالای آن شیر ناخورده شیر
</del>
</l>
<l n="1585">
<del>
در او اندر آگنده موی سمور
</del>
</l>
<l n="1586">
<del>
به رخ بر نگاریده ناهید و هور
</del>
</l>
<l n="1587">
<del>
به بازوش بر اژدهای دلیر
</del>
</l>
<l n="1588">
<del>
به چنگ اندرش داده چنگال شیر
</del>
</l>
<l n="1589">
<del>
به زیر کش اندر گرفته سنان
</del>
</l>
<l n="1590">
<del>
به یك دست گوپال به دیگر عنان
</del>
</l>
<l n="1591">
<del>
نشاندندش آنگه بر اسپ سمند
</del>
</l>
<l n="1592">
<del>
به گرد اندرش چاکران نیز چند
</del>
</l>
<l n="1593">
<del>
چو شد کار یکسر همه ساخته
</del>
</l>
<l n="1594">
<del>
چنان‌چون ببایست پرداخته
</del>
</l>
<l n="1595">
<del>
هیونی تگاور برانگیختند
</del>
</l>
<l n="1596">
<del>
به فرمان بر آن بر درم ریختند
</del>
</l>
<l n="1597">
<del>
مر آن صورت رستم گرزدار
</del>
</l>
<l n="1598">
<del>
ببردند نزدیك سام سوار
</del>
</l>
<l n="1599">
<del>
یکی جشن کردند در گلستان
</del>
</l>
<l n="1600">
<del>
ز کابلستان تا به زابلستان
</del>
</l>
<l n="1601">
<del>
همه دشت با باده و نای بود
</del>
</l>
<l n="1602">
<del>
به هر کنج صد مجلس آرای بود
</del>
</l>
<l n="1603">
<del>
به كابل درون گشت مهراب شاد
</del>
</l>
<l n="1604">
<del>
به مژده به درویش دینار داد
</del>
</l>
<l n="1605">
<del>
به زابلستان از کران تا کران
</del>
</l>
<l n="1606">
<del>
نشسته به هر جای رامشگران
</del>
</l>
<l n="1607">
<del>
نبود مهتر از کھتران بر فزود
</del>
</l>
<l n="1608">
<del>
به هم در نشستند چون تار و پود
</del>
</l>
<l n="1609">
<del>
پس آن پیکر رستم شیرخوار
</del>
</l>
<l n="1610">
<del>
ببردند نزدیك سام سوار
</del>
</l>
<l n="1611">
<del>
فرستاده بنهاد در پیش سام
</del>
</l>
<l n="1612">
<del>
نگه کرد و خرم شد و شادکام
</del>
</l>
<l n="1613">
<del>
ابر سام یل موی بر پای خاست
</del>
</l>
<l n="1614">
<del>
مرا ماند این پرنیان گفت راست
</del>
</l>
<l n="1615">
<del>
اگر نیم از این پیکر آید تنش
</del>
</l>
<l n="1616">
<del>
سرش ابر ساید زمین دامنش
</del>
</l>
<l n="1617">
<del>
وز آن پس فرستاده را پیش خواست
</del>
</l>
<l n="1618">
<del>
درم ریخت تا با سرش گشت راست
</del>
</l>
<l n="1619">
<del>
بیاراست جشنی که خورشید وماه
</del>
</l>
<l n="1620">
<del>
نظاره شدند اندران جشنگاه
</del>
</l>
<l n="1621">
<del>
به شادی بر آمد ز درگاه کوس
</del>
</l>
<l n="1622">
<del>
بیاراست میدان چو چشم خروس
</del>
</l>
<l n="1623">
<del>
در آن شهر سگسار و مازندران
</del>
</l>
<l n="1624">
<del>
بفرمود آذین کران تا کران
</del>
</l>
<l n="1625">
<del>
می آورد و رامشگران را بخواند
</del>
</l>
<l n="1626">
<del>
بخواهندگان بر درم بر فشاند
</del>
</l>
<l n="1627">
<del>
چو یك هفته بگذشت ز آن گونه کار
</del>
</l>
<l n="1628">
<del>
نویسنده بنشاند آن نامدار
</del>
</l>
<l n="1629">
<del>
بدان نامهٔ زال پاسخ نبشت
</del>
</l>
<l n="1630">
<del>
بیاراست چون مرغزار بهشت
</del>
</l>
<l n="1631">
<del>
نخست آفرین کرد بر کردگار
</del>
</l>
<l n="1632">
<del>
بر آن شادمان گردش روزگار
</del>
</l>
<l n="1633">
<del>
ستودن گرفت آنگهی زال را
</del>
</l>
<l n="1634">
<del>
خداوند شمشیر و گوپال را
</del>
</l>
<l n="1635">
<del>
پس آمد بر آن پیکر پرنیان
</del>
</l>
<l n="1636">
<del>
که یال یلان داشت فر کیان
</del>
</l>
<l n="1637">
<del>
بفرمود کو را چنان ارجمند
</del>
</l>
<l n="1638">
<del>
بدارید کز دم نیابد گزند
</del>
</l>
<l n="1639">
<del>
نیایش همی کردم اندر نهان
</del>
</l>
<l n="1640">
<del>
شب و روز با کردگار جهان
</del>
</l>
<l n="1641">
<del>
که روزی ببیند جهان‌بین من
</del>
</l>
<l n="1642">
<del>
ز تخم تو پوری بر آئین من
</del>
</l>
<l n="1643">
<del>
کنون شد مرا و تو را پشت راست
</del>
</l>
<l n="1644">
<del>
نباید جز از زندگانیش خواست
</del>
</l>
<l n="1645">
<del>
فرستاده آمد چو باد دمان
</del>
</l>
<l n="1646">
<del>
بر زال روشن دل و شادمان
</del>
</l>
<l n="1647">
<del>
بدو گفت یک یک ز شادی سام
</del>
</l>
<l n="1648">
<del>
که چون خود بر افراخت این نیکنام
</del>
</l>
<l n="1649">
<del>
پس آنگاه نامه بر زا‌ل‌زر
</del>
</l>
<l n="1650">
<del>
نهاد و بدو داد پند پدر
</del>
</l>
<l n="1651">
<del>
چو بشنید زال این سخنهای نغز
</del>
</l>
<l n="1652">
<del>
به دل گشت خرم گو پاك مغز
</del>
</l>
<l n="1653">
<del>
به شادیش بر شادمانی فزود
</del>
</l>
<l n="1654">
<del>
بر افراخت گردن به چرخ کبود
</del>
</l>
<l n="1655">
<del>
همی گشت از آن گونه بر سر جهان
</del>
</l>
<l n="1656">
<del>
برهنه شد آن رازهای نهان
</del>
</l>
<l n="1657">
<del>
به رستم همی داد ده دایه شیر
</del>
</l>
<l n="1658">
<del>
کجا می شد آن شیر پرمایه سیر
</del>
</l>
<l n="1659">
<del>
چو از شیر آمد سوی خوردنی
</del>
</l>
<l n="1660">
<del>
شد از نان و از گوشت پروردنی
</del>
</l>
<l n="1661">
<del>
بدی پنج مرده مر او را خورش
</del>
</l>
<l n="1662">
<del>
بماندند مردم از آن پرورش
</del>
</l>
<l n="1663">
<del>
چو رستم بپیمود بالای هشت
</del>
</l>
<l n="1664">
<del>
بسان یکی سرو آزاده گشت
</del>
</l>
<l n="1665">
<del>
چنان شد که رخشان ستاره شود
</del>
</l>
<l n="1666">
<del>
جهان بر ستاره نظاره شود
</del>
</l>
<l n="1667">
<del>
تو گفتی که سام یلستی به جای
</del>
</l>
<l n="1668">
<del>
به بالا و فرهنگ و دیدار و رای
</del>
</l>
</div>
<div type="textpart" subtype="reading" n="9">
<head>Pizzi from 128 to 136</head>
<head>Vullers from page 290; P.1, 452. ; C. 211.212. Vullers ends at page 297 ; P.1, 460.462. ; C. 217.</head>
<l n="1669">
<del>
به رستم چنین گفت فرخنده زال
</del>
</l>
<l n="1670">
<del>
که بر گیر گوپال و بفراز یال
</del>
</l>
<l n="1671">
<del>
برو تازیان تا به البرز کوه
</del>
</l>
<l n="1672">
<del>
گزین کن یکی لشکر هم‌گروه
</del>
</l>
<l n="1673">
<del>
ابر کی‌قباد آفرین کن یکی
</del>
</l>
<l n="1674">
<del>
مکن پیش او در درنگ اندکی
</del>
</l>
<l n="1675">
<del>
بدو هفته باید که ایدر بوی
</del>
</l>
<l n="1676">
<del>
گه و بی‌گه از تاختن نغنوی
</del>
</l>
<l n="1677">
<del>
بگوئی که لشکر تو را خواستند
</del>
</l>
<l n="1678">
<del>
همی تخت شاهی بیاراستند
</del>
</l>
<l n="1679">
<del>
که درخورد تاج کیان جز تو کس
</del>
</l>
<l n="1680">
<del>
نبینیم شاها تو فریادرس
</del>
</l>
<l n="1681">
<del>
چو زال زر این داستانها بگفت
</del>
</l>
<l n="1682">
<del>
تهمتن زمین را به مژگان برفت
</del>
</l>
<l n="1683">
<del>
به رخش اندر آمد همانگاه شاد
</del>
</l>
<l n="1684">
<del>
گرازان بیامد بر کی‌قباد
</del>
</l>
<l n="1685">
<del>
ز ترکان بسی بد طلایه به راه
</del>
</l>
<l n="1686">
<del>
رسید اندر ایشان یل صف پناه
</del>
</l>
<l n="1687">
<del>
برآویخت با نامداران به جنگ
</del>
</l>
<l n="1688">
<del>
یكی گرزه‌ٔ گاوپیکر به چنگ
</del>
</l>
<l n="1689">
<del>
برآورد گرز و بر آمد بجوش
</del>
</l>
<l n="1690">
<del>
همی کوفت گرز و همی زد خروش
</del>
</l>
<l n="1691">
<del>
رمید از دل ترك یكباره هوش
</del>
</l>
<l n="1692">
<del>
به بازو بسی گشت بی تار و توش
</del>
</l>
<l n="1693">
<del>
دلیران توران بر آویختند
</del>
</l>
<l n="1694">
<del>
سرانجام از رزم بگریختند
</del>
</l>
<l n="1695">
<del>
نهادند سر سوی افراسیاب
</del>
</l>
<l n="1696">
<del>
همه دل پر از خون و دیده پر آب
</del>
</l>
<l n="1697">
<del>
بگفتند او را همه بیش و کم
</del>
</l>
<l n="1698">
<del>
سپهبد شد از کار ایشان دژم
</del>
</l>
<l n="1699">
<del>
بفرمود تا نزل او شد قلون
</del>
</l>
<l n="1700">
<del>
ز ترکان دلیری گوی پر فسون
</del>
</l>
<l n="1701">
<del>
بدو گفت بگزین لشکر سوار
</del>
</l>
<l n="1702">
<del>
وز ایدر برو تا در شهریار
</del>
</l>
<l n="1703">
<del>
دلیر و خردمند و هشیار باش
</del>
</l>
<l n="1704">
<del>
به پاس اندرون سخت بیدار باش
</del>
</l>
<l n="1705">
<del>
که ایرانیان مردم ریمنند
</del>
</l>
<l n="1706">
<del>
همی ناگهان بر طلایه زنند
</del>
</l>
<l n="1707">
<del>
برون آمد از نزد خسرو قلون
</del>
</l>
<l n="1708">
<del>
به پیش اندرون مردم رهنمون
</del>
</l>
<l n="1709">
<del>
سر راه بر نامداران ببست
</del>
</l>
<l n="1710">
<del>
به مردان جنگی و پیلان مست
</del>
</l>
<l n="1711">
<del>
وز آن روی رستم دلیر گزین
</del>
</l>
<l n="1712">
<del>
بپیمود زی شاه ایران زمین
</del>
</l>
<l n="1713">
<del>
ز یك میل ره تا به البرز کوه
</del>
</l>
<l n="1714">
<del>
یکی جایگه دید بس با شکوه
</del>
</l>
<l n="1715">
<del>
درختان بسیار و آب روان
</del>
</l>
<l n="1716">
<del>
نشستنگه مردم نو جوان
</del>
</l>
<l n="1717">
<del>
یکی تخت بنهاده نزدیك آب
</del>
</l>
<l n="1718">
<del>
برو ریخته مشکناب و گلاب
</del>
</l>
<l n="1719">
<del>
جوانی به کردار تابنده ماه
</del>
</l>
<l n="1720">
<del>
نشسته بر آن تخت در سایه‌گاه
</del>
</l>
<l n="1721">
<del>
رده بر کشیده بسی پهلوان
</del>
</l>
<l n="1722">
<del>
به رسم بزرگان کمر بر میان
</del>
</l>
<l n="1723">
<del>
بیاراسته مجلس شاهوار
</del>
</l>
<l n="1724">
<del>
بسان بهشتی به رنگ و نگار
</del>
</l>
<l n="1725">
<del>
چو دیدند مر پهلوان را به راه
</del>
</l>
<l n="1726">
<del>
پذیره شدندش از آن جایگاه
</del>
</l>
<l n="1727">
<del>
بگفتند ای پهلو نامدار
</del>
</l>
<l n="1728">
<del>
نشاید از آن جات کردن گذار
</del>
</l>
<l n="1729">
<del>
که ما میزبان و تو مهمان ما
</del>
</l>
<l n="1730">
<del>
فرود آی اینجا به فرمان ما
</del>
</l>
<l n="1731">
<del>
بدان تا همه دست شادی بریم
</del>
</l>
<l n="1732">
<del>
به یاد رخ نامور می خوریم
</del>
</l>
<l n="1733">
<del>
تهمتن بدیشان چنین گفت باز
</del>
</l>
<l n="1734">
<del>
که ای نامداران گردن فراز
</del>
</l>
<l n="1735">
<del>
مرا رفت باید به البرز کوه .
</del>
</l>
<l n="1736">
<del>
به کاری که بسیار دارد شکوه
</del>
</l>
<l n="1737">
<del>
نشاید بماندن از این کار باز
</del>
</l>
<l n="1738">
<del>
که پیش است بسیار رنجم دراز
</del>
</l>
<l n="1739">
<del>
همه مرز ایران پر از دشمن‌ست
</del>
</l>
<l n="1740">
<del>
به ھر دودهٔ ماتم و شیون‌ست
</del>
</l>
<l n="1741">
<del>
سرتخت ایران ابی شهریار
</del>
</l>
<l n="1742">
<del>
مرا باده خوردن نیاید به کار
</del>
</l>
<l n="1743">
<del>
بگفتند ای نامور پهلوان
</del>
</l>
<l n="1744">
<del>
اگر سوی البرز پوئی نوان
</del>
</l>
<l n="1745">
<del>
سزد گر بگوئی تو ای نامجوی
</del>
</l>
<l n="1746">
<del>
که آنجا که را می‌کنی جستجوی
</del>
</l>
<l n="1747">
<del>
که ما خیل آن مرز فرخنده ایم
</del>
</l>
<l n="1748">
<del>
که ایدر چنین بزم افگنده ایم
</del>
</l>
<l n="1749">
<del>
بدان‌جا تو را رهنمونی کنیم
</del>
</l>
<l n="1750">
<del>
به هنگام یاری فزونی کنیم
</del>
</l>
<l n="1751">
<del>
چنین داد پاسخ بدان انجمن
</del>
</l>
<l n="1752">
<del>
که شاهی بدان‌جاست پاکیزه تن
</del>
</l>
<l n="1753">
<del>
سرافراز را کی‌قبادست بام
</del>
</l>
<l n="1754">
<del>
ز تخم فریدون با داد و کام
</del>
</l>
<l n="1755">
<del>
نشانی دهیدم سوی کی‌قباد
</del>
</l>
<l n="1756">
<del>
کسی کز شما دارد او را به یاد
</del>
</l>
<l n="1757">
<del>
سر آن دلیران زبان برگشاد
</del>
</l>
<l n="1758">
<del>
که دارم نشانی من از کی‌قباد
</del>
</l>
<l n="1759">
<del>
گر آیی فرود اندر این خان ما
</del>
</l>
<l n="1760">
<del>
بیفروزی از روی خود جان ما
</del>
</l>
<l n="1761">
<del>
بگویم تو را من نشان قباد
</del>
</l>
<l n="1762">
<del>
که او را چگونه‌ست رسم و نهاد
</del>
</l>
<l n="1763">
<del>
تهمتن ز رخش اندر آمد چو باد
</del>
</l>
<l n="1764">
<del>
چو بشنید زان‌سان نشان قباد
</del>
</l>
<l n="1765">
<del>
بیامد دمان تا لب رودبار
</del>
</l>
<l n="1766">
<del>
نشستند در زیر آن سایه دار
</del>
</l>
<l n="1767">
<del>
جوان از بر تخت زرین نشست
</del>
</l>
<l n="1768">
<del>
گرفته یکی دست رستم به دست
</del>
</l>
<l n="1769">
<del>
به دست دگر جام پر باده کرد
</del>
</l>
<l n="1770">
<del>
وز او یاد مردان آزاده کرد
</del>
</l>
<l n="1771">
<del>
دگر جام باده به رستم سپرد
</del>
</l>
<l n="1772">
<del>
بدو گفت کای نام‌بردار گرد
</del>
</l>
<l n="1773">
<del>
بپرسیدی از من نشان قباد
</del>
</l>
<l n="1774">
<del>
تو این نام را از که داری به یاد
</del>
</l>
<l n="1775">
<del>
بدو گفت رستم که از پهلوان
</del>
</l>
<l n="1776">
<del>
پیام آوریدم به روشن روان
</del>
</l>
<l n="1777">
<del>
سر تخت ایران بیاراستند
</del>
</l>
<l n="1778">
<del>
بزرگان به شاهی ورا خواستند
</del>
</l>
<l n="1779">
<del>
پدرم آن گزین مهان سر بسر
</del>
</l>
<l n="1780">
<del>
که خوانند او را همی زال‌زر
</del>
</l>
<l n="1781">
<del>
مرا گفت رو تا به البرز کوه
</del>
</l>
<l n="1782">
<del>
قباد دلاور ببین با گروه
</del>
</l>
<l n="1783">
<del>
به شاهی برو آفرین کن یکی
</del>
</l>
<l n="1784">
<del>
مکن پیش او در درنگ اندکی
</del>
</l>
<l n="1785">
<del>
بگویش که گردان تو را خواستند
</del>
</l>
<l n="1786">
<del>
سر تخت شاهی بیاراستند
</del>
</l>
<l n="1787">
<del>
نشان ار توانی تو دادن مرا
</del>
</l>
<l n="1788">
<del>
دهی و به شاهی رسانی ورا
</del>
</l>
<l n="1789">
<del>
ز گفتار رستم دلیر جوان
</del>
</l>
<l n="1790">
<del>
بخندید و گفتش که ای پهلوان
</del>
</l>
<l n="1791">
<del>
ز تخم فریدون منم کی‌قباد
</del>
</l>
<l n="1792">
<del>
پدر بر پدر نام دارم به یاد
</del>
</l>
<l n="1793">
<del>
چو بشنید رستم فرو برد سر
</del>
</l>
<l n="1794">
<del>
به خدمت فرود آمد از تخت زر
</del>
</l>
<l n="1795">
<del>
که ای خسرو خسروان جهان
</del>
</l>
<l n="1796">
<del>
پناه دلیران و پشت مهان
</del>
</l>
<l n="1797">
<del>
سر تخت ایران به كام تو باد
</del>
</l>
<l n="1798">
<del>
تن ژنده پیلان به نام تو باد
</del>
</l>
<l n="1799">
<del>
نشست تو بر تخت شاهنشهی
</del>
</l>
<l n="1800">
<del>
همت سرکشی باد و هم فرهی
</del>
</l>
<l n="1801">
<del>
درودی رسانم به شاه جهان
</del>
</l>
<l n="1802">
<del>
ز زال سپهبد گو پهلوان
</del>
</l>
<l n="1803">
<del>
اگر شاہ فرمان دهد بنده را
</del>
</l>
<l n="1804">
<del>
که بگشایم از بند گوینده را
</del>
</l>
<l n="1805">
<del>
پیامی بگویم ز جنگ آوران
</del>
</l>
<l n="1806">
<del>
به نزدیکی شاه روشن روان
</del>
</l>
<l n="1807">
<del>
قباد دلاور بر آمد ز جای
</del>
</l>
<l n="1808">
<del>
به گفتار او داد بس هوش و رای
</del>
</l>
<l n="1809">
<del>
تهمتن همان‌گه زبان برگشاد
</del>
</l>
<l n="1810">
<del>
پیام سپهدار ایران بداد
</del>
</l>
<l n="1811">
<del>
سخن چون به گوش سپهبد رسید
</del>
</l>
<l n="1812">
<del>
ز شادی دل اندر برش بر طپید
</del>
</l>
<l n="1813">
<del>
بیارید پس گفت جام نبید
</del>
</l>
<l n="1814">
<del>
به یاد تهمتن به لب در کشید
</del>
</l>
<l n="1815">
<del>
تهمتن همیدون یکی جام می
</del>
</l>
<l n="1816">
<del>
بخورد آفرین کرد بر جان کی
</del>
</l>
<l n="1817">
<del>
توئی از فریدون فرخ نشان
</del>
</l>
<l n="1818">
<del>
که رستم شد از دیدنش شادمان
</del>
</l>
<l n="1819">
<del>
ابی تو مبادا جهان یک زمان
</del>
</l>
<l n="1820">
<del>
نه اورنگ شاهی و تاج کیان
</del>
</l>
<l n="1821">
<del>
بر آمد خروش از دل زیر و بم
</del>
</l>
<l n="1822">
<del>
فراوان شده شادی اندوه کم
</del>
</l>
<l n="1823">
<del>
چو دوری بگشت از می ارغوان
</del>
</l>
<l n="1824">
<del>
بر افروخت رخسار شاه جهان
</del>
</l>
<l n="1825">
<del>
شهنشه چنین گفت با پهلوان
</del>
</l>
<l n="1826">
<del>
که خوابی بدیدم به روشن روان
</del>
</l>
<l n="1827">
<del>
که از سوی ایران دو باز سپید
</del>
</l>
<l n="1828">
<del>
یکی تاج رخشان به کردار شید
</del>
</l>
<l n="1829">
<del>
خرامان و نازان رسیدی برم
</del>
</l>
<l n="1830">
<del>
نهادندی آن تاج را بر سرم
</del>
</l>
<l n="1831">
<del>
چو بیدار گشتم شدم پر امید
</del>
</l>
<l n="1832">
<del>
از آن تاج رخشان و باز سپید
</del>
</l>
<l n="1833">
<del>
بیاراستم مجلس شاهوار
</del>
</l>
<l n="1834">
<del>
بدین سان که بینی بدین جویبار
</del>
</l>
<l n="1835">
<del>
تهمتن مرا شد چو باز سپید
</del>
</l>
<l n="1836">
<del>
رسیدم ز تاج دلیران نوید
</del>
</l>
<l n="1837">
<del>
تهمتن چو بشنید آن خواب شاه
</del>
</l>
<l n="1838">
<del>
ز باز و ز تاج فروزان چو ماه
</del>
</l>
<l n="1839">
<del>
چنین گفت با شاه کندآوران
</del>
</l>
<l n="1840">
<del>
نشان‌ست خوابت ز پیغمبران
</del>
</l>
<l n="1841">
<del>
کنون خیز تا سوی ایران شویم
</del>
</l>
<l n="1842">
<del>
به یاری به نزد دلیران شویم
</del>
</l>
<l n="1843">
<del>
قباد اندر آمد چو آتش ز جای
</del>
</l>
<l n="1844">
<del>
ببور نبرد اندر آورد پای
</del>
</l>
<l n="1845">
<del>
کمر بر میان بست رستم چو باد
</del>
</l>
<l n="1846">
<del>
بیامد گرازان ابا کی‌قباد
</del>
</l>
<l n="1847">
<del>
شب و روز از تاختن نغنوید
</del>
</l>
<l n="1848">
<del>
چنین تا به نزد طلایه رسید
</del>
</l>
<l n="1849">
<del>
قلون دلاور شد آگه ز کار
</del>
</l>
<l n="1850">
<del>
پذیره بیامد سوی کارزار
</del>
</l>
<l n="1851">
<del>
شهنشاه ایران چو زان گونه دید
</del>
</l>
<l n="1852">
<del>
برابر همی خواست صف برکشید
</del>
</l>
<l n="1853">
<del>
تهمتن بدو گفت کای شهریار
</del>
</l>
<l n="1854">
<del>
تو را رزم جستن نیاید به کار
</del>
</l>
<l n="1855">
<del>
من و رخش و گوپال و برگستوان
</del>
</l>
<l n="1856">
<del>
همانا ندارند با ما توان
</del>
</l>
<l n="1857">
<del>
دل و گرز و بازو مرا یار بس
</del>
</l>
<l n="1858">
<del>
نخواهم جز ایزد نگهدار کس
</del>
</l>
<l n="1859">
<del>
مرین دست و گلرنگ در زیر من
</del>
</l>
<l n="1860">
<del>
که آید بر گرز و شمشیر من
</del>
</l>
<l n="1861">
<del>
بگفت این و از جای بر کرد رخش
</del>
</l>
<l n="1862">
<del>
به زخمی سواری همی کرد پخش
</del>
</l>
<l n="1863">
<del>
یکی را گرفتی زدی بر دگر
</del>
</l>
<l n="1864">
<del>
ز بینی فرو ریختی مغز سر
</del>
</l>
<l n="1865">
<del>
یكایك ربودی سواران ز زین
</del>
</l>
<l n="1866">
<del>
به سر پنجه و بر زدی بر زمین
</del>
</l>
<l n="1867">
<del>
به نیرو بینداختی شان ز دست
</del>
</l>
<l n="1868">
<del>
سر و گردن و پشت شان می شکست
</del>
</l>
<l n="1869">
<del>
قلون دید دیوی بجسته ز بند
</del>
</l>
<l n="1870">
<del>
به دست اندرون گرز و بر زین کمند
</del>
</l>
<l n="1871">
<del>
بر او حمله آورد مانند باد
</del>
</l>
<l n="1872">
<del>
بزد نیزه و بند جوشن گشاد
</del>
</l>
<l n="1873">
<del>
تهمتن بزد دست و نیزه گرفت
</del>
</l>
<l n="1874">
<del>
قلون از دلیریش مانده شگفت
</del>
</l>
<l n="1875">
<del>
ستد نیزه از دست او نامدار
</del>
</l>
<l n="1876">
<del>
بغرید چون تندر از کوهسار
</del>
</l>
<l n="1877">
<del>
بزد نیزه و بر ربودش ز زین
</del>
</l>
<l n="1878">
<del>
نهاد آن بن نیزه را بر زمین
</del>
</l>
<l n="1879">
<del>
قلون گشت چون مرغ بر بابزن
</del>
</l>
<l n="1880">
<del>
بدیدند لشکر همه تن به تن
</del>
</l>
<l n="1881">
<del>
براند از برش رخش و بسپرد خوار
</del>
</l>
<l n="1882">
<del>
برآوردش از مغز یكسر دمار
</del>
</l>
<l n="1883">
<del>
سواران همه روی برگاشتند
</del>
</l>
<l n="1884">
<del>
قلون را بدان‌جای بگذاشتند
</del>
</l>
<l n="1885">
<del>
هزیمت شد از وی سپاه قلون
</del>
</l>
<l n="1886">
<del>
به یکبارگی بخت گشته نگون
</del>
</l>
<l n="1887">
<del>
تهمتن گذشت از طلایه سوار
</del>
</l>
<l n="1888">
<del>
بیامد شتابان سوی کوهسار
</del>
</l>
<l n="1889">
<del>
کجا بد علفزار و آب روان
</del>
</l>
<l n="1890">
<del>
فرود آمد آن جایگه پهلوان
</del>
</l>
<l n="1891">
<del>
چنین تا شب تیره آمد فراز
</del>
</l>
<l n="1892">
<del>
تهمتن همی کرد هر گونه ساز
</del>
</l>
<l n="1893">
<del>
ز آرایش جامهٔ پهلوی
</del>
</l>
<l n="1894">
<del>
همان تاج و هم بارهٔ خسروی
</del>
</l>
<l n="1895">
<del>
چو شب تیره شد پهلو پیش‌بین
</del>
</l>
<l n="1896">
<del>
بر آراست با شاه ایران زمین
</del>
</l>
<l n="1897">
<del>
به نزدیك زال آوریدش به شب
</del>
</l>
<l n="1898">
<del>
به آمدشدن هیچ نگشاد لب
</del>
</l>
<l n="1899">
<del>
نشستند یك هفته با رای زن
</del>
</l>
<l n="1900">
<del>
شدند اندر آن موبدان انجمن
</del>
</l>
<l n="1901">
<del>
که شاهی چو شه کی‌قباد از جهان
</del>
</l>
<l n="1902">
<del>
نباشد کس از آشکار و نهان
</del>
</l>
<l n="1903">
<del>
همیدون ببودند یك هفته شاد
</del>
</l>
<l n="1904">
<del>
به بزم و ببه اده بر کی‌قباد
</del>
</l>
<l n="1905">
<del>
بهشتم بیاراستند تخت عاج
</del>
</l>
<l n="1906">
<del>
بیاویختند از بر عاج تاج
</del>
</l>
</div>
<div type="textpart" subtype="reading" n="10">
<head>Pizzi from 138 to 148</head>
<head>Vullers from page 366; P.1, 552.554. ; C. 267.268. Vullers ends at page 375 P.1, 564. ; C. 274.</head>
<l n="1907">
<del>
چو رستم ز مازندران گشت باز
</del>
</l>
<l n="1908">
<del>
شه جاودان رزم را کرد ساز
</del>
</l>
<l n="1909">
<del>
سراپرده از شهر بیرون کشید
</del>
</l>
<l n="1910">
<del>
سپه را همه سری هامون کشید
</del>
</l>
<l n="1911">
<del>
چو گرد سپاه از میان بر دمید
</del>
</l>
<l n="1912">
<del>
همان رنگ خورشید شد ناپدید
</del>
</l>
<l n="1913">
<del>
نه هامون پدید و نه دشت و نه کوه
</del>
</l>
<l n="1914">
<del>
زمین گشت از پای پیلان ستوه
</del>
</l>
<l n="1915">
<del>
همی راند لشکر چو باد دمان
</del>
</l>
<l n="1916">
<del>
نجست ایچ هنگام رفتن زمان
</del>
</l>
<l n="1917">
<del>
چو آگاهی آمد به کاووس شاه
</del>
</l>
<l n="1918">
<del>
که تنگ اندر آمد دیوان سپاه
</del>
</l>
<l n="1919">
<del>
بفرمود تا رستم زال‌زر
</del>
</l>
<l n="1920">
<del>
ببندد نخستین بدان کین کمر
</del>
</l>
<l n="1921">
<del>
به طوس و به گودرز و کشوادگان
</del>
</l>
<l n="1922">
<del>
به گیو و به گرگین آزادگان
</del>
</l>
<l n="1923">
<del>
بفرمود تا لشکر آراستند
</del>
</l>
<l n="1924">
<del>
سنان و سپرها بپیراستند
</del>
</l>
<l n="1925">
<del>
سراپردهٔ شهریار و سران
</del>
</l>
<l n="1926">
<del>
کشیدند بر دشت مازندران
</del>
</l>
<l n="1927">
<del>
سوی میمنه طوس نوذر به پای
</del>
</l>
<l n="1928">
<del>
دل کوه پر نالهٔ كره‌نای
</del>
</l>
<l n="1929">
<del>
چو گودرز و کشواد بر میسره
</del>
</l>
<l n="1930">
<del>
شده کوه آهن همه یکسره
</del>
</l>
<l n="1931">
<del>
سپهدار کاووس در قلبگاه
</del>
</l>
<l n="1932">
<del>
ز هر سو رده بر کشیده سپاه
</del>
</l>
<l n="1933">
<del>
به پیش سپاه اندرون پیلتن
</del>
</l>
<l n="1934">
<del>
که در جنگ هرگز ندیدی شکن
</del>
</l>
<l n="1935">
<del>
یکی نامداری مازندران
</del>
</l>
<l n="1936">
<del>
به گردن بر آورده گرز گران
</del>
</l>
<l n="1937">
<del>
که جویا بدش نام و جوینده بود
</del>
</l>
<l n="1938">
<del>
گرایندهٔ گرز و گوینده بود
</del>
</l>
<l n="1939">
<del>
به دستوری شاه جویا برفت
</del>
</l>
<l n="1940">
<del>
به پیش سپهدار کاؤس تفت
</del>
</l>
<l n="1941">
<del>
همی جوشن اندر تنش بر فروخت
</del>
</l>
<l n="1942">
<del>
همی تف تیغش زمین را بسوخت
</del>
</l>
<l n="1943">
<del>
بیامد به ایرانیان بر گذشت
</del>
</l>
<l n="1944">
<del>
بتوفید از آواز او کره و دشت
</del>
</l>
<l n="1945">
<del>
همی گفت با من که جوید نبرد
</del>
</l>
<l n="1946">
<del>
کسی کو برانگیزد از آب گرد
</del>
</l>
<l n="1947">
<del>
نشد هیچکس پیش جویا برون
</del>
</l>
<l n="1948">
<del>
نه رگ‌شان بجنبید گویی نه خون
</del>
</l>
<l n="1949">
<del>
به آواز گفت آن زمان شهریار
</del>
</l>
<l n="1950">
<del>
چه بود ای دلیران و مردان کار
</del>
</l>
<l n="1951">
<del>
کز این دیو دل‌تان چنین خیره شد
</del>
</l>
<l n="1952">
<del>
از آواز او روی‌تان تیره شد
</del>
</l>
<l n="1953">
<del>
ندادند پاسخ دلیران به شاه
</del>
</l>
<l n="1954">
<del>
ز جویا بپژمرد گفتی سپاه
</del>
</l>
<l n="1955">
<del>
یکی برگرایید رستم عنان
</del>
</l>
<l n="1956">
<del>
به گردن بر آورد رخشان سنان
</del>
</l>
<l n="1957">
<del>
که دستور باشد مرا شهریار
</del>
</l>
<l n="1958">
<del>
شدن پیش این دیو ناسازگار
</del>
</l>
<l n="1959">
<del>
چنین گفت کاوس کین کار توست
</del>
</l>
<l n="1960">
<del>
از ایران نخواهد کس این رزم جست
</del>
</l>
<l n="1961">
<del>
برو کافریننده یار تو باد
</del>
</l>
<l n="1962">
<del>
همه دیو و جادو شکار تو باد
</del>
</l>
<l n="1963">
<del>
برانگیخت رخش دلاور ز جای
</del>
</l>
<l n="1964">
<del>
به چنگ اندرون نیزهٔ سرگرای
</del>
</l>
<l n="1965">
<del>
به آورده رفت چون پیل مست
</del>
</l>
<l n="1966">
<del>
پلنگی به زیر اژدهائی به دست
</del>
</l>
<l n="1967">
<del>
عنان را بپیچید و بر خاست گرد
</del>
</l>
<l n="1968">
<del>
ز بانگش بلرزید دشت نبرد
</del>
</l>
<l n="1969">
<del>
به جویا چنین گفت کای بدنشان
</del>
</l>
<l n="1970">
<del>
بیفکنده نامت گردن‌کشان
</del>
</l>
<l n="1971">
<del>
کنون بر تو بر جای بخشایش است
</del>
</l>
<l n="1972">
<del>
نه هنگام آرام و آسایش است
</del>
</l>
<l n="1973">
<del>
بگرید تو را آنکه زاینده بود
</del>
</l>
<l n="1974">
<del>
فزاینده بود ار گزاینده بود
</del>
</l>
<l n="1975">
<del>
بدو گفت جویا که ایمن مشو
</del>
</l>
<l n="1976">
<del>
ز جویا و از خنجر سرد رو
</del>
</l>
<l n="1977">
<del>
که اکنون بدرد جگر مادرت
</del>
</l>
<l n="1978">
<del>
بگرید بدین جوشن و مغفرت
</del>
</l>
<l n="1979">
<del>
چو رستم شنید این سخن‌ها تمام
</del>
</l>
<l n="1980">
<del>
برآورد یك نعره و گفت نام
</del>
</l>
<l n="1981">
<del>
زجای اندر آمد چو کوه روان
</del>
</l>
<l n="1982">
<del>
هم‌آورد او گشت تیره‌روان
</del>
</l>
<l n="1983">
<del>
عنان بر گرائید و برگاشت روی
</del>
</l>
<l n="1984">
<del>
نبد جنگ رستم ورا آرزوی
</del>
</l>
<l n="1985">
<del>
گریزان شد از نامدار دلیر
</del>
</l>
<l n="1986">
<del>
تهمتن برید مانند شیر
</del>
</l>
<l n="1987">
<del>
پس پشت او اندر آمد چو گرد
</del>
</l>
<l n="1988">
<del>
سنان بر کمربند او راست کرد
</del>
</l>
<l n="1989">
<del>
بزد نیزه بر بند درع و زره
</del>
</l>
<l n="1990">
<del>
زره را نماند ایچ بند و گره
</del>
</l>
<l n="1991">
<del>
ز زینش جدا کرد و بر داشتش
</del>
</l>
<l n="1992">
<del>
چو بر بابزن مرغ برگاشتش
</del>
</l>
<l n="1993">
<del>
بینداخت از پشت اسپش به خاك
</del>
</l>
<l n="1994">
<del>
دھن پر ز خاك و زره چاك چاك
</del>
</l>
<l n="1995">
<del>
دلیران و گردان مازندران
</del>
</l>
<l n="1996">
<del>
به خیره فرو ماندند اندر آن
</del>
</l>
<l n="1997">
<del>
سپه شد شکسته دل و زرد روی
</del>
</l>
<l n="1998">
<del>
بر آمد ز آوردگه گفتگوی
</del>
</l>
<l n="1999">
<del>
بفرمود سالار مازندران
</del>
</l>
<l n="2000">
<del>
به یکسر سپاه از کران تا کران
</del>
</l>
<l n="2001">
<del>
که سر بر فرازید و جنگی آورید
</del>
</l>
<l n="2002">
<del>
همه رسم و راه پلنگ آورید
</del>
</l>
<l n="2003">
<del>
شنیدند گردان همه سربه‌سر
</del>
</l>
<l n="2004">
<del>
مر آن گفته شاه پرخاشگر
</del>
</l>
<l n="2005">
<del>
به کینه از آن لشکری بی شمار
</del>
</l>
<l n="2006">
<del>
فراوان بیامد سوی کارزار
</del>
</l>
<l n="2007">
<del>
سپهدار ایران چو زان‌گونه دید
</del>
</l>
<l n="2008">
<del>
ز جا اندر آمد چنان چون سزید
</del>
</l>
<l n="2009">
<del>
همه یکسره تیغ کین آختند
</del>
</l>
<l n="2010">
<del>
بهم دیگران اندر انداختند
</del>
</l>
<l n="2011">
<del>
برآمد هر دو سپه بوق و کوس
</del>
</l>
<l n="2012">
<del>
هوا نیلگون شد زمین آبنوس
</del>
</l>
<l n="2013">
<del>
چو برق درخشنده از تیره میغ
</del>
</l>
<l n="2014">
<del>
همی آتش افروخت از گرز و تیغ
</del>
</l>
<l n="2015">
<del>
هوا گشت سرخ و سیاه و بنفش
</del>
</l>
<l n="2016">
<del>
ز بس نیزه و گونه گونه درفش
</del>
</l>
<l n="2017">
<del>
ز آواز دیوان و از تیره گرد
</del>
</l>
<l n="2018">
<del>
ز غریدن کوس و اسپ نبرد
</del>
</l>
<l n="2019">
<del>
شکافید کوه و زمین بر درید
</del>
</l>
<l n="2020">
<del>
بدان گونه پیگار کین کس ندید
</del>
</l>
<l n="2021">
<del>
چکاچاك گرز آمد و تیغ و تیر
</del>
</l>
<l n="2022">
<del>
ز خون یلان دشت گشت آبگیر
</del>
</l>
<l n="2023">
<del>
زمین شد به کردار دریای قیر
</del>
</l>
<l n="2024">
<del>
همه موجش از خنجر و گرز و تیر
</del>
</l>
<l n="2025">
<del>
دمان بادپایان چو کشتی بر آب
</del>
</l>
<l n="2026">
<del>
سوی غرق دارند گفتی شتاب
</del>
</l>
<l n="2027">
<del>
همی گرز بارید بر خود و ترگ
</del>
</l>
<l n="2028">
<del>
چو باد خزان بارد از بید برگ
</del>
</l>
<l n="2029">
<del>
به یك هفته در لشکر نامجوی
</del>
</l>
<l n="2030">
<del>
به روی اندر آورده زین گونه روی
</del>
</l>
<l n="2031">
<del>
بهشتم جهاندار کاووس شاه
</del>
</l>
<l n="2032">
<del>
ز سر بر گرفت آن کیانی کلاه
</del>
</l>
<l n="2033">
<del>
به پیش جهان داور رهنمای
</del>
</l>
<l n="2034">
<del>
بیامد همی بود گریان به پای
</del>
</l>
<l n="2035">
<del>
وز آن پس بمالید بر خاك روی
</del>
</l>
<l n="2036">
<del>
چنین گفت کای داور راست‌گوی
</del>
</l>
<l n="2037">
<del>
بر این نوه دیوان بی ترس و باك
</del>
</l>
<l n="2038">
<del>
ایا آفرینندهٔ آب و خاك
</del>
</l>
<l n="2039">
<del>
مرا ده تو فیروزی و فرهی
</del>
</l>
<l n="2040">
<del>
به من تازه کن تخت شاهنشهی
</del>
</l>
<l n="2041">
<del>
بپوشید از آن پس به مغفر سرش
</del>
</l>
<l n="2042">
<del>
بیامد بر نامور لشکرش
</del>
</l>
<l n="2043">
<del>
خروش آمد و نالهٔ کره‌نای
</del>
</l>
<l n="2044">
<del>
بجنبید چون کوه لشکر ز جای
</del>
</l>
<l n="2045">
<del>
سپهبد بفرمود تا گیو و طوس
</del>
</l>
<l n="2046">
<del>
ز پشت سپاه اندر آورد کوس
</del>
</l>
<l n="2047">
<del>
چو گودرز با زنگه شاوران
</del>
</l>
<l n="2048">
<del>
چو رهام و گرگین جنگ آوران
</del>
</l>
<l n="2049">
<del>
گرازه بیامد به‌سان گراز
</del>
</l>
<l n="2050">
<del>
درفشی بر افراخته هشت یاز
</del>
</l>
<l n="2051">
<del>
چو فرهاد و خراد و برزین و گیو
</del>
</l>
<l n="2052">
<del>
سرافراز بهرام و گستهم نیو
</del>
</l>
<l n="2053">
<del>
دمنده بدان رزمگاه آمدند
</del>
</l>
<l n="2054">
<del>
به نوی همه کینه خواه آمدند
</del>
</l>
<l n="2055">
<del>
تهمتن به قلب اندر آمد نخست
</del>
</l>
<l n="2056">
<del>
زمین را به خون دلیران بشست
</del>
</l>
<l n="2057">
<del>
چو گودرز و کشواد بر میمنه
</del>
</l>
<l n="2058">
<del>
سلیح و سپه برد و کوس و بنه
</del>
</l>
<l n="2059">
<del>
از آن میمنه تا بدان میسرة
</del>
</l>
<l n="2060">
<del>
بشد گیو چون گرگ پیش بره
</del>
</l>
<l n="2061">
<del>
ز شبگیر تا تیره گشت آفتاب
</del>
</l>
<l n="2062">
<del>
همی خون به جوی اندر آمد چو آب
</del>
</l>
<l n="2063">
<del>
ز چهرة بشد شرم و آئین و مهر
</del>
</l>
<l n="2064">
<del>
همی گرز بارید گفتی سپهر
</del>
</l>
<l n="2065">
<del>
ز کشته به هر جای بر توده گشت
</del>
</l>
<l n="2066">
<del>
گیاها به مغز سر آلوده گشت
</del>
</l>
<l n="2067">
<del>
چو رعد خروشنده شد بوق و کوس
</del>
</l>
<l n="2068">
<del>
خور اندر پس پردهٔ آبنوس
</del>
</l>
<l n="2069">
<del>
از آن سو که بد شاه مازندران
</del>
</l>
<l n="2070">
<del>
بشد پیلتن با سپاهی گران
</del>
</l>
<l n="2071">
<del>
زمانی نکرد او یله جای خویش
</del>
</l>
<l n="2072">
<del>
بیفشرد بر کینه‌گه پای خویش
</del>
</l>
<l n="2073">
<del>
خود و دیو و پیلان پرخاشجوی
</del>
</l>
<l n="2074">
<del>
به روی اندر آورده یكباره روی
</del>
</l>
<l n="2075">
<del>
سپهدار چنین گفت با سروران
</del>
</l>
<l n="2076">
<del>
که ای نامداران جنگ آوران
</del>
</l>
<l n="2077">
<del>
یك امروز در کار چستی کنید
</del>
</l>
<l n="2078">
<del>
به مردانگی بس درستی کنید
</del>
</l>
<l n="2079">
<del>
کشیدند شمشیر و گرز آن سران
</del>
</l>
<l n="2080">
<del>
بر آمیخت با هم سپاه گران
</del>
</l>
<l n="2081">
<del>
جهانجوی کرد از جهاندار یاد
</del>
</l>
<l n="2082">
<del>
سناندار نیزه به دارنده داد
</del>
</l>
<l n="2083">
<del>
بر آهیخت گرز و برآورد جوش
</del>
</l>
<l n="2084">
<del>
هوا گشت از آواز او پر خروش
</del>
</l>
<l n="2085">
<del>
از آواز آن گرد سالارکش
</del>
</l>
<l n="2086">
<del>
نه با دیو جان و نه با پیل هش
</del>
</l>
<l n="2087">
<del>
وز آن پس تهمتن یکی نیزه خواست
</del>
</l>
<l n="2088">
<del>
سوی شاه مازندران تاخت راست
</del>
</l>
<l n="2089">
<del>
چو تندر خروشان شده هر دوان
</del>
</l>
<l n="2090">
<del>
شه جادوان رستم پهلوان
</del>
</l>
<l n="2091">
<del>
چو بر نیزهٔ رستم افکند چشم
</del>
</l>
<l n="2092">
<del>
نماند ایچ با او دلیری و خشم
</del>
</l>
<l n="2093">
<del>
دل رستم از کینه آمد به جوش
</del>
</l>
<l n="2094">
<del>
بر آورد چون شیر شرزه خروش
</del>
</l>
<l n="2095">
<del>
یکی نیزه زد بر کمربند اوی
</del>
</l>
<l n="2096">
<del>
ز گبر اندر آمد به پیوند اوی
</del>
</l>
<l n="2097">
<del>
شد از جادوئی تنش یك لخت کوه
</del>
</l>
<l n="2098">
<del>
از ایران نظاره بر آن بر گروه
</del>
</l>
<l n="2099">
<del>
تهمتن فرو ماند از او در شگفت
</del>
</l>
<l n="2100">
<del>
سناندار نیزه به گردن گرفت
</del>
</l>
<l n="2101">
<del>
رسید اندران جای کاوس شاه
</del>
</l>
<l n="2102">
<del>
ابا پیل و کوس و درفش و سپاه
</del>
</l>
<l n="2103">
<del>
به رستم چنین گفت کای سرفراز
</del>
</l>
<l n="2104">
<del>
چه بودت که ایدر بماندى دراز
</del>
</l>
<l n="2105">
<del>
چنین گفت رستم که چون رزم سخت
</del>
</l>
<l n="2106">
<del>
ببود و بر افروخت بیدار بخت
</del>
</l>
<l n="2107">
<del>
مرا دید چون شاه مازندران
</del>
</l>
<l n="2108">
<del>
به گردن بر آورده گرز گران
</del>
</l>
<l n="2109">
<del>
به رخش دلاور سپردم عنان
</del>
</l>
<l n="2110">
<del>
زدم بر کمربند گبرش سنان
</del>
</l>
<l n="2111">
<del>
گمانم چنان بد که او سرنگون
</del>
</l>
<l n="2112">
<del>
کنون آید از کوههٔ زین برون
</del>
</l>
<l n="2113">
<del>
بر این گونه شد سنگ در پیش من
</del>
</l>
<l n="2114">
<del>
نبود آگه از كم و از بیش من
</del>
</l>
<l n="2115">
<del>
به لشکرگه‌ش برد خواهم کنون
</del>
</l>
<l n="2116">
<del>
مگر کآید از سنگ خارا برون
</del>
</l>
<l n="2117">
<del>
فرمود شه تا از آن جایگاه
</del>
</l>
<l n="2118">
<del>
برندش به نزدیکی پایگاه
</del>
</l>
<l n="2119">
<del>
لشکر هر آن کس که به زورمند
</del>
</l>
<l n="2120">
<del>
بسودند سنگ آزمودند چند
</del>
</l>
<l n="2121">
<del>
نه برخاست از جای سنگ گران
</del>
</l>
<l n="2122">
<del>
میانه درون شاه مازندران
</del>
</l>
<l n="2123">
<del>
گو پیلتن کرد چنگال باز
</del>
</l>
<l n="2124">
<del>
بر آن آزمایش نبودش نیاز
</del>
</l>
<l n="2125">
<del>
بر آن گونه آن سنگ را بر گرفت
</del>
</l>
<l n="2126">
<del>
کز او ماند لشکر سراسر شگفت
</del>
</l>
<l n="2127">
<del>
پیاده همی رفت بر كتف کوه
</del>
</l>
<l n="2128">
<del>
خروشان پس پشت او در گروه
</del>
</l>
<l n="2129">
<del>
ابر کردگار آفرین خواندند
</del>
</l>
<l n="2130">
<del>
به رستم زر و گوهر افشاندند
</del>
</l>
<l n="2131">
<del>
به پیش سراپردهٔ شاه برد
</del>
</l>
<l n="2132">
<del>
بیفگند و ایرانیان را سپرد
</del>
</l>
<l n="2133">
<del>
بدو گفت ار ایدون که پیدا شوی
</del>
</l>
<l n="2134">
<del>
بگردی از این تنبل و جادوی
</del>
</l>
<l n="2135">
<del>
وگرنه به پولاد تیز و تبر
</del>
</l>
<l n="2136">
<del>
ببرم همه سنگ را سربسر
</del>
</l>
<l n="2137">
<del>
چو بشنید شد همچو یک پاره ابر
</del>
</l>
<l n="2138">
<del>
به‌ سر برش پولاد و در تنش گبر
</del>
</l>
<l n="2139">
<del>
تهمتن گرفت آن زمان دست اوى
</del>
</l>
<l n="2140">
<del>
بخندید و زی شاه بنهاد روی
</del>
</l>
<l n="2141">
<del>
چنین گفت کاوردم این لخت کوه
</del>
</l>
<l n="2142">
<del>
ز بیم تبر شد به چنگم ستوه
</del>
</l>
<l n="2143">
<del>
بدو در نگه کرد کاووس شاه
</del>
</l>
<l n="2144">
<del>
ندیدش سزاوار تخت و کلاه
</del>
</l>
<l n="2145">
<del>
یکی زشت رو بود و بالا دراز
</del>
</l>
<l n="2146">
<del>
سر و گردن و یشك همچون گراز
</del>
</l>
<l n="2147">
<del>
و زان رنج‌های کهن یاد کرد
</del>
</l>
<l n="2148">
<del>
دلش خسته بد لب پر از باد سرد
</del>
</l>
<l n="2149">
<del>
به دژخیم فرمود تا تیغ تیز
</del>
</l>
<l n="2150">
<del>
بگیرد تنش را کند ریزه ریز
</del>
</l>
<l n="2151">
<del>
تهمتن گرفت آن‌گهی ریش او
</del>
</l>
<l n="2152">
<del>
کشید و برون بردش از پیش او
</del>
</l>
<l n="2153">
<del>
به فرمان آن خسرو نامدار
</del>
</l>
<l n="2154">
<del>
بکردند از آن پس او را پاره پار
</del>
</l>
<l n="2155">
<del>
به لشکرگه‌ش کس فرستاد زود
</del>
</l>
<l n="2156">
<del>
بفرمود تا خواسته هرچه بود
</del>
</l>
<l n="2157">
<del>
ز گنج و ز تخت و ز تاج و کمر
</del>
</l>
<l n="2158">
<del>
ز اسپ و سلیح و ز تیغ و گهر
</del>
</l>
<l n="2159">
<del>
نهادند هر جای چون کوه کوه
</del>
</l>
<l n="2160">
<del>
برفتند لشکر همه هم گروه
</del>
</l>
<l n="2161">
<del>
سزاوار هرکس ببخشید گنج
</del>
</l>
<l n="2162">
<del>
به ویژه کسی کش فزون بود رنج
</del>
</l>
<l n="2163">
<del>
ز دیوان آن‌کس که بد ناسپاس
</del>
</l>
<l n="2164">
<del>
وز ایشان دل انجمن پر هراس
</del>
</l>
<l n="2165">
<del>
بفرمودشان تا بریدند سر
</del>
</l>
<l n="2166">
<del>
فگندند جائی که بد ره‌گذر
</del>
</l>
<l n="2167">
<del>
از آن پس بیامد به جای نماز
</del>
</l>
<l n="2168">
<del>
همی گفت با داور پاك راز
</del>
</l>
<l n="2169">
<del>
که ای دادگر داور کارساز
</del>
</l>
<l n="2170">
<del>
تو کردی مرا در جهان بی نیاز
</del>
</l>
<l n="2171">
<del>
تو دادی مرا دست بر جادوان
</del>
</l>
<l n="2172">
<del>
سر بخت پیرم تو کردی جوان
</del>
</l>
<l n="2173">
<del>
به یك هفته بر پیش یزدان پاك
</del>
</l>
<l n="2174">
<del>
همی با نیایش بپیمود خاك
</del>
</l>
<l n="2175">
<del>
بهشتم در گنج‌ها کرد باز
</del>
</l>
<l n="2176">
<del>
ببخشید بر هر که بودش نیاز
</del>
</l>
<l n="2177">
<del>
همی گشت یك هفته زین گونه نیز
</del>
</l>
<l n="2178">
<del>
ببخشید بر هر که بایست چیز
</del>
</l>
<l n="2179">
<del>
سوم هفته چون کارها گشت راست
</del>
</l>
<l n="2180">
<del>
می و جام یاقوت و بیجاده خواست
</del>
</l>
<l n="2181">
<del>
به یك هفته با جام می بد به دست
</del>
</l>
<l n="2182">
<del>
به مازندران کرد جای نشست
</del>
</l>
</div>
<div type="textpart" subtype="reading" n="11">
<head>Pizzi from 151 to 154</head>
<head>Vullers from page 409; P.2, 49.42. ; C. 297.298. Vullers ends at page 412 ; P.2, 44.46. ; C. 299.300.</head>
<l n="2183">
<del>
چنان بد که ابلیس روزی پگاه
</del>
</l>
<l n="2184">
<del>
یکی انجمن کرد پنهان ز شاه
</del>
</l>
<l n="2185">
<del>
به دیوان چنین گفت كامروز کار
</del>
</l>
<l n="2186">
<del>
به رنج و به سختی‌ست با شهریار
</del>
</l>
<l n="2187">
<del>
یکی دیو باید کنون چرب دست
</del>
</l>
<l n="2188">
<del>
که داند همه رسم و راه نشست
</del>
</l>
<l n="2189">
<del>
شود جان کاووس بیره کند
</del>
</l>
<l n="2190">
<del>
به دیوان بر این رنج کوته کند
</del>
</l>
<l n="2191">
<del>
بگرداندش سر ز یزدان پاك
</del>
</l>
<l n="2192">
<del>
فشاند بر آن فر زیباش خاک
</del>
</l>
<l n="2193">
<del>
شنیدند و بر دل گرفتند یاد
</del>
</l>
<l n="2194">
<del>
کس از بیم کاووس پاسخ نداد
</del>
</l>
<l n="2195">
<del>
یکی دیو دژخیم بر پای خاست
</del>
</l>
<l n="2196">
<del>
چنین گفت کین نغز کاری مراست
</del>
</l>
<l n="2197">
<del>
بگردانمش سر ز دین خدای
</del>
</l>
<l n="2198">
<del>
کس این راز جز من نیارد به جای
</del>
</l>
<l n="2199">
<del>
غلامی بیاراست از خویشتن
</del>
</l>
<l n="2200">
<del>
سخنگوی و شایسته انجمن
</del>
</l>
<l n="2201">
<del>
همی بود تا نامور شهریار
</del>
</l>
<l n="2202">
<del>
ز پهلو برون رفت بهر شکار
</del>
</l>
<l n="2203">
<del>
بیامد به پیشش زمین بوس داد
</del>
</l>
<l n="2204">
<del>
کی دسته گل به کاووس داد
</del>
</l>
<l n="2205">
<del>
چنین گفت کاین فر زیبای تو
</del>
</l>
<l n="2206">
<del>
همی چرخ گردان سزد جای تو
</del>
</l>
<l n="2207">
<del>
به كام تو شد روی گیتی همه
</del>
</l>
<l n="2208">
<del>
شبانی و گردن‌فرازان رمه
</del>
</l>
<l n="2209">
<del>
پری آدمی دیو پیشت به پای
</del>
</l>
<l n="2210">
<del>
چو جمشید گشتی جهان کدخدای
</del>
</l>
<l n="2211">
<del>
یکی کار ماندست تا در جهان
</del>
</l>
<l n="2212">
<del>
نشان تو هرگز نگردد نهان
</del>
</l>
<l n="2213">
<del>
چه دارد همی آفتاب از تو راز
</del>
</l>
<l n="2214">
<del>
که چون گردد اندر نشیب و فراز
</del>
</l>
<l n="2215">
<del>
چگونه‌ست ماه و شب و روز چیست
</del>
</l>
<l n="2216">
<del>
بر این گردش چرخ سالار کیست
</del>
</l>
<l n="2217">
<del>
گرفتی زمین و آنچه بد کام تو
</del>
</l>
<l n="2218">
<del>
شود آسمان نیز در دام تو
</del>
</l>
<l n="2219">
<del>
دل شاه از آن دیو بی‌راه شد
</del>
</l>
<l n="2220">
<del>
روانش ز اندیشه کوتاه شد
</del>
</l>
<l n="2221">
<del>
گمانش چنان بد که گردان سپهر
</del>
</l>
<l n="2222">
<del>
به گیتی مرا در نموده‌ست مهر
</del>
</l>
<l n="2223">
<del>
ندانست کاین چرخ را پایه نیست
</del>
</l>
<l n="2224">
<del>
ستاره فراوان و ایزد یکی ست
</del>
</l>
<l n="2225">
<del>
همه زیر فرمانش بیچاره اند
</del>
</l>
<l n="2226">
<del>
که با شورش و جنگ و پتیاره اند
</del>
</l>
<l n="2227">
<del>
جهان آفرین بی نیازست از این
</del>
</l>
<l n="2228">
<del>
ز بهر تو باید سپهر و زمین
</del>
</l>
<l n="2229">
<del>
پر اندیشه شد جان آن پادشا
</del>
</l>
<l n="2230">
<del>
که تا چون شود بی پر اندر هوا
</del>
</l>
<l n="2231">
<del>
ز دانندگان بس بپرسید شاه
</del>
</l>
<l n="2232">
<del>
کز این خاك چند ست تا چرخ ماه
</del>
</l>
<l n="2233">
<del>
ستاره شمر گفت و خسرو شنید
</del>
</l>
<l n="2234">
<del>
یکی کژ و ناخوب چاره گزید
</del>
</l>
<l n="2235">
<del>
بفرمود پس تا به هنگام خواب
</del>
</l>
<l n="2236">
<del>
برفتند سوی نشیم عقاب
</del>
</l>
<l n="2237">
<del>
از آن بچه بسیار بر داشتند
</del>
</l>
<l n="2238">
<del>
به هر خانهٔ یك دو بگذاشتند
</del>
</l>
<l n="2239">
<del>
همی پرورانید شان سال و ماه
</del>
</l>
<l n="2240">
<del>
به مرغ و کباب و بره چند گاه
</del>
</l>
<l n="2241">
<del>
چو نیرو گرفتند هر یك چو شیر
</del>
</l>
<l n="2242">
<del>
بر آن سان که غرم اندر آرند زیر
</del>
</l>
<l n="2243">
<del>
ز عود قماری یکی تخت کرد
</del>
</l>
<l n="2244">
<del>
سر تخت‌ها را به زر سخت کرد
</del>
</l>
<l n="2245">
<del>
به پهلوش بر نیزهای دراز
</del>
</l>
<l n="2246">
<del>
ببست و بر آن گونه بر کرد ساز
</del>
</l>
<l n="2247">
<del>
بیاویخت بر نیزه ران برة
</del>
</l>
<l n="2248">
<del>
ببست اندر اندیشه دل یکسره
</del>
</l>
<l n="2249">
<del>
از آن پس عقاب دلاور چهار
</del>
</l>
<l n="2250">
<del>
بیاورد و بر تخت بست استوار
</del>
</l>
<l n="2251">
<del>
نشست از بر تخت کاوس کی
</del>
</l>
<l n="2252">
<del>
نهاده به پیش اندرون جام می
</del>
</l>
<l n="2253">
<del>
چو شد گرسنه تیزپران عقاب
</del>
</l>
<l n="2254">
<del>
سوی گوشت کردند هر یك شتاب
</del>
</l>
<l n="2255">
<del>
ز روی زمین تخت بر داشتند
</del>
</l>
<l n="2256">
<del>
ز هامون به ابر اندر افراشتند
</del>
</l>
<l n="2257">
<del>
بدان حد که‌شان بود نیرو به جای
</del>
</l>
<l n="2258">
<del>
سوی گوشت کردند آهنگ و رای
</del>
</l>
<l n="2259">
<del>
شنیدم که کاوس از آن بر فلك
</del>
</l>
<l n="2260">
<del>
همی رفت تا بگذرد از ملك
</del>
</l>
<l n="2261">
<del>
دگر گفت از آن رفت بر آسمان
</del>
</l>
<l n="2262">
<del>
که تا جنگ سازد تیر و کمان
</del>
</l>
<l n="2263">
<del>
ز هر گونه‌ای هست آواز این
</del>
</l>
<l n="2264">
<del>
نداند به جز پر خرد راز این
</del>
</l>
<l n="2265">
<del>
پریدند بسیار و ماندند باز
</del>
</l>
<l n="2266">
<del>
چنین باشد آن‌کس که گیردش آز
</del>
</l>
<l n="2267">
<del>
چو با مرغ پرنده نیرو نماند
</del>
</l>
<l n="2268">
<del>
غمین گشت و پرها به خوی در نشاند
</del>
</l>
<l n="2269">
<del>
نگونسار گشتند از ابر سیاه
</del>
</l>
<l n="2270">
<del>
کشان از هوا نیزه و تخت شاه
</del>
</l>
<l n="2271">
<del>
سوی بیشهٔ شهر چین آمدند
</del>
</l>
<l n="2272">
<del>
به آمل به روی زمین آمدند
</del>
</l>
<l n="2273">
<del>
نگردش تباه از شگفتی جهان
</del>
</l>
<l n="2274">
<del>
همی بودنی داشت اندر نهان
</del>
</l>
<l n="2275">
<del>
سیاوش از او خواست آمد پدید
</del>
</l>
<l n="2276">
<del>
ببایست لختی چمید و چرید
</del>
</l>
<l n="2277">
<del>
به جای بزرگی و تخت نشست
</del>
</l>
<l n="2278">
<del>
پشیمانی و رنج بودش به دست
</del>
</l>
<l n="2279">
<del>
بمانده به بیشه درون خوار و زار
</del>
</l>
<l n="2280">
<del>
نیایش همی کرد با کردگار
</del>
</l>
<l n="2281">
<del>
همی کرد پوزش ز کرده گناه
</del>
</l>
<l n="2282">
<del>
ورا می بجستند هر سو سپاه
</del>
</l>
</div>
<div type="textpart" subtype="reading" n="12">
<head>Pizzi from 156 to 175</head>
<l n="2283">
<del>
کنون از ره رستم جنگجوی
</del>
</l>
<l n="2284">
<del>
یکی داستانست با رنگ و بوی
</del>
</l>
<l n="2285">
<del>
شنیدم که روزی گو پیلتن
</del>
</l>
<l n="2286">
<del>
یکی سور کرد از در انجمن
</del>
</l>
<l n="2287">
<del>
به جائی کجا نام او بد نوند
</del>
</l>
<l n="2288">
<del>
بدو اندرون کاخ‌های بلند
</del>
</l>
<l n="2289">
<del>
کجا آذر برز برزین کنون
</del>
</l>
<l n="2290">
<del>
بدان جا فروزد همی رهنمون
</del>
</l>
<l n="2291">
<del>
بزرگان ایران بدان بزمگاه
</del>
</l>
<l n="2292">
<del>
شدند انجمن نامور یك سپاه
</del>
</l>
<l n="2293">
<del>
چو طوس و چو گودرز کشوادگان
</del>
</l>
<l n="2294">
<del>
چو بهرام و چون گیو آزادگان
</del>
</l>
<l n="2295">
<del>
چو گرگین و چون زنگه شاوران
</del>
</l>
<l n="2296">
<del>
چو گستهم و خراد جنگ‌آوران
</del>
</l>
<l n="2297">
<del>
چو برزین گردن‌کش تیغ زن
</del>
</l>
<l n="2298">
<del>
گرازه که بود افسر انجمن
</del>
</l>
<l n="2299">
<del>
ابا هر یك از مهتران مرد چند
</del>
</l>
<l n="2300">
<del>
یکی لشکر نامدار ارجمند
</del>
</l>
<l n="2301">
<del>
نیاسود لشکر زمانی ز کار
</del>
</l>
<l n="2302">
<del>
ز چوگان و تیر و نبید و شکار
</del>
</l>
<l n="2303">
<del>
چو چندی بدین سان گذر کرد روز
</del>
</l>
<l n="2304">
<del>
به شادی و رامش همه دلفروز
</del>
</l>
<l n="2305">
<del>
به مستی چنین گفت یك روز گیو
</del>
</l>
<l n="2306">
<del>
به رستم که ای نام‌بردار نیو
</del>
</l>
<l n="2307">
<del>
گر ایدون که رای شکار آیدت
</del>
</l>
<l n="2308">
<del>
چو یوز دونده به کار آیدت
</del>
</l>
<l n="2309">
<del>
به نخچیرگاه رد افراسیاب
</del>
</l>
<l n="2310">
<del>
بپوشیم تابان رخ آفتاب
</del>
</l>
<l n="2311">
<del>
ز گرد سواران و از یوز و باز
</del>
</l>
<l n="2312">
<del>
فرازیدن نیزهای دراز
</del>
</l>
<l n="2313">
<del>
به گور تگاور سمند افگنیم
</del>
</l>
<l n="2314">
<del>
به شمشیر بر شیر بند افگنیم
</del>
</l>
<l n="2315">
<del>
به ژوپین گراز و تذروان به باز
</del>
</l>
<l n="2316">
<del>
بگیریم یکسر به روز دراز
</del>
</l>
<l n="2317">
<del>
بر آن دشت توران شکاری کنیم
</del>
</l>
<l n="2318">
<del>
که اندر جهان یادگاری کنیم
</del>
</l>
<l n="2319">
<del>
بدو گفت رستم که با کام تو
</del>
</l>
<l n="2320">
<del>
جهان باد و نیکی سرانجام تو
</del>
</l>
<l n="2321">
<del>
سحرگه بدان دشت توران شویم
</del>
</l>
<l n="2322">
<del>
ز نخچیر و از تاختن نغنویم
</del>
</l>
<l n="2323">
<del>
ببودند یکسر بر این بر سخن
</del>
</l>
<l n="2324">
<del>
کسی رای دیگر نیفگند بن
</del>
</l>
<l n="2325">
<del>
سحرگه چو از خواب برخاستند
</del>
</l>
<l n="2326">
<del>
بر آن آرزو رفتن آراستند
</del>
</l>
<l n="2327">
<del>
برفتند با یوز و بازان و مهد
</del>
</l>
<l n="2328">
<del>
گرازان و تازان سوی رود شهد
</del>
</l>
<l n="2329">
<del>
به نخچیرگاه رد افراسیاب
</del>
</l>
<l n="2330">
<del>
ز یکدست کوه و دگر رود آب
</del>
</l>
<l n="2331">
<del>
دگر سو سرخس و بیابان به پیش
</del>
</l>
<l n="2332">
<del>
گله گشته بر دشت آهو و میش
</del>
</l>
<l n="2333">
<del>
فرود آمدند از لب رودبار
</del>
</l>
<l n="2334">
<del>
چنان سرخوش از بادهٔ خوشگوار
</del>
</l>
<l n="2335">
<del>
همه دشت پر خرگه و خیمه گشت
</del>
</l>
<l n="2336">
<del>
از انبوه آهو سراسیمه پشت
</del>
</l>
<l n="2337">
<del>
ز درنده شیران زمین شد تھی
</del>
</l>
<l n="2338">
<del>
به پرنده مرغان رسید آگهی
</del>
</l>
<l n="2339">
<del>
تلی مرغ و نخچیر هر سوی بود
</del>
</l>
<l n="2340">
<del>
اگر کشته‌ گر خستهٔ تیر بود
</del>
</l>
<l n="2341">
<del>
ببودند روشن دل و شادمان
</del>
</l>
<l n="2342">
<del>
ز خنده نیاسود لب یك زمان
</del>
</l>
<l n="2343">
<del>
نشستند و رامش بر آراستند
</del>
</l>
<l n="2344">
<del>
ز دل‌ها غم و رنج در كاستند
</del>
</l>
<l n="2345">
<del>
به کف جام و در گوش بانگ رباب
</del>
</l>
<l n="2346">
<del>
بر آتش سرون گوزنان کباب
</del>
</l>
<l n="2347">
<del>
چو یك هفته زین گونه با می به دست
</del>
</l>
<l n="2348">
<del>
ببردند شادان دل و می‌پرست
</del>
</l>
<l n="2349">
<del>
بهشتم تهمتن بیامد پناه
</del>
</l>
<l n="2350">
<del>
یکی رای شایسته زد با سپاه
</del>
</l>
<l n="2351">
<del>
چنین گفت با نامور مهتران
</del>
</l>
<l n="2352">
<del>
بزرگان و گردن‌کشان و سران
</del>
</l>
<l n="2353">
<del>
که از ما به افراسیاب این زمان
</del>
</l>
<l n="2354">
<del>
همانا شده آگهی بی گمان
</del>
</l>
<l n="2355">
<del>
نباید که آن ریمن بدنشان
</del>
</l>
<l n="2356">
<del>
زند رای با نامور سرکشان
</del>
</l>
<l n="2357">
<del>
یكی چاره سازد بیاید به جنگ
</del>
</l>
<l n="2358">
<del>
کند دشت نخچیر بر یوز تنگ
</del>
</l>
<l n="2359">
<del>
بباید طلایه بره بر یکی
</del>
</l>
<l n="2360">
<del>
که چون آگهی یابد او اندکی
</del>
</l>
<l n="2361">
<del>
بیاید دهد آگهی از سپاه
</del>
</l>
<l n="2362">
<del>
نباید که گیرد بداندیش راه
</del>
</l>
<l n="2363">
<del>
گرازه سر تخهه گیوگان
</del>
</l>
<l n="2364">
<del>
بیامد بدان کار بسته میان
</del>
</l>
<l n="2365">
<del>
چنین گفت با نامور پهلوان
</del>
</l>
<l n="2366">
<del>
که من رفت خواهم به روشن روان
</del>
</l>
<l n="2367">
<del>
بدو گفت رستم که ای نامدار
</del>
</l>
<l n="2368">
<del>
برو تازیان تا لب رودبار
</del>
</l>
<l n="2369">
<del>
به پاس اندران راه بیدار باش
</del>
</l>
<l n="2370">
<del>
سپه را همی خود نگهدار باش
</del>
</l>
<l n="2371">
<del>
گرازه شد آن نام بردار شیر
</del>
</l>
<l n="2372">
<del>
ابا چند نامی سوار دلیر
</del>
</l>
<l n="2373">
<del>
سپه را که چون او نگهدار بود
</del>
</l>
<l n="2374">
<del>
همه چارهٔ دشمنان خوار بود
</del>
</l>
<l n="2375">
<del>
به نخچیر کردن نهادند روی
</del>
</l>
<l n="2376">
<del>
نکردند کس یاد پرخاشجوی
</del>
</l>
<l n="2377">
<del>
پس آگاهی آمد به افراسیاب
</del>
</l>
<l n="2378">
<del>
از ایشان شب تیره هنگام خواب
</del>
</l>
<l n="2379">
<del>
ز لشکر جهان دیدگان را بخواند
</del>
</l>
<l n="2380">
<del>
ز رستم بسی داستان‌ها براند
</del>
</l>
<l n="2381">
<del>
وز آن هفت گرد سوار دلیر
</del>
</l>
<l n="2382">
<del>
که بودند هر یك به کردار شیر
</del>
</l>
<l n="2383">
<del>
چنین گفت با نامداران جنگ
</del>
</l>
<l n="2384">
<del>
که ما را کنون نیست جای درنگ
</del>
</l>
<l n="2385">
<del>
بباید کنون چاره‌ای ساختن
</del>
</l>
<l n="2386">
<del>
به ناگاه بردن یکی تاختن
</del>
</l>
<l n="2387">
<del>
گر این هفت یل را به چنگ آوریم
</del>
</l>
<l n="2388">
<del>
جهان پیش کاووس تنگ آوریم
</del>
</l>
<l n="2389">
<del>
به کردار نخچیر باید شدن
</del>
</l>
<l n="2390">
<del>
سپه را به ناگه بر ایشان زدن
</del>
</l>
<l n="2391">
<del>
گزین کرد شمشیرزن سی هزار
</del>
</l>
<l n="2392">
<del>
همه نامدار از در کارزار
</del>
</l>
<l n="2393">
<del>
چنین گفت کز راه یكسو شوید
</del>
</l>
<l n="2394">
<del>
شب و روز از تاختن نغنوید
</del>
</l>
<l n="2395">
<del>
به راه بیابان برون تاختند
</del>
</l>
<l n="2396">
<del>
همه جنگ را گردن افراختند
</del>
</l>
<l n="2397">
<del>
به هر سو فرستاد بی مر سپاه
</del>
</l>
<l n="2398">
<del>
بر آن سرکشان تا بگیرند راه
</del>
</l>
<l n="2399">
<del>
چو نزدیك نخچیرگاه آمدند
</del>
</l>
<l n="2400">
<del>
شتابان همه کینه خواه آمدند
</del>
</l>
<l n="2401">
<del>
گرازه چو گرد سپه را بدید
</del>
</l>
<l n="2402">
<del>
بیامد سپه را همه بنگرید
</del>
</l>
<l n="2403">
<del>
نگه کرد یکسر بدید آن سپاه
</del>
</l>
<l n="2404">
<del>
سپاهی که بد همچو ابر سیاه
</del>
</l>
<l n="2405">
<del>
بدیدش که از دشت برخاست گرد
</del>
</l>
<l n="2406">
<del>
درفشی پدید آمد از لاجورد
</del>
</l>
<l n="2407">
<del>
گرازه چو باد دمان بازگشت
</del>
</l>
<l n="2408">
<del>
ابا نعره و بانگ و آواز گشت
</del>
</l>
<l n="2409">
<del>
چو آمد به نزدیك نخچیرگاه
</del>
</l>
<l n="2410">
<del>
تهمتن همی خورد می با سپاه
</del>
</l>
<l n="2411">
<del>
چنین گفت کای رستم شیر مرد
</del>
</l>
<l n="2412">
<del>
از ایدر بدین خرمی باز گرد
</del>
</l>
<l n="2413">
<del>
که چندان سپاه‌ست کاندازه نیست
</del>
</l>
<l n="2414">
<del>
ز لشکر بلندی و هامون یکی‌ست
</del>
</l>
<l n="2415">
<del>
درفش جفاپیشه افراسیاب
</del>
</l>
<l n="2416">
<del>
همی تابد از گرد چون آفتاب
</del>
</l>
<l n="2417">
<del>
چو بشنید رستم بخندید سخت
</del>
</l>
<l n="2418">
<del>
بدو گفت با ماست پیروز بخت
</del>
</l>
<l n="2419">
<del>
تو از شاه ترکان چه ترسی چنین
</del>
</l>
<l n="2420">
<del>
ز گرد سواران توران زمین
</del>
</l>
<l n="2421">
<del>
سپاهش فزون نیست از صد هزار
</del>
</l>
<l n="2422">
<del>
عنان پیچ و برگستوان ور سوار
</del>
</l>
<l n="2423">
<del>
بدین دشت اگر ویژه تنها منم
</del>
</l>
<l n="2424">
<del>
که با گرز و با رخش و با جوشنم
</del>
</l>
<l n="2425">
<del>
نباشد پس اندیشه زافراسیاب
</del>
</l>
<l n="2426">
<del>
وز آن لشکر گشن و چندان شتاب
</del>
</l>
<l n="2427">
<del>
بدین دشت کینه گر از ما یکی‌ست
</del>
</l>
<l n="2428">
<del>
همه خیل توران به جنگ اندکی‌ست
</del>
</l>
<l n="2429">
<del>
چنین کینه‌گاهی بباید مرا
</del>
</l>
<l n="2430">
<del>
از ایران سپاهی نباید مرا
</del>
</l>
<l n="2431">
<del>
تو ای میگسار از می زابلی
</del>
</l>
<l n="2432">
<del>
بپیمای تا سر یکی بلبلی
</del>
</l>
<l n="2433">
<del>
بپیمود ساقی می و داد زود
</del>
</l>
<l n="2434">
<del>
تهمتن شد از دادنش شاد زود
</del>
</l>
<l n="2435">
<del>
به كف بر نهاد آن درخشنده جام
</del>
</l>
<l n="2436">
<del>
نخستین ز کاوس کی برد نام
</del>
</l>
<l n="2437">
<del>
که شاه زمانه مرا یاد باد
</del>
</l>
<l n="2438">
<del>
همیشه تن و جانش آباد باد
</del>
</l>
<l n="2439">
<del>
دگرباره بستد زمین داد بوس
</del>
</l>
<l n="2440">
<del>
چنین گفت کین باده بر روی طوس
</del>
</l>
<l n="2441">
<del>
سران جهاندار بر خاستند
</del>
</l>
<l n="2442">
<del>
ابر پهلوان خواهش آراستند
</del>
</l>
<l n="2443">
<del>
که ما را بدین جام می جای نیست
</del>
</l>
<l n="2444">
<del>
به می با تو ابلیس را پای نیست
</del>
</l>
<l n="2445">
<del>
می و گرز یك زخم و میدان جنگ
</del>
</l>
<l n="2446">
<del>
نیامد جز از تو کسی را به چنگ
</del>
</l>
<l n="2447">
<del>
می زابلی سرخ در جام زرد
</del>
</l>
<l n="2448">
<del>
تهمتن به روی زواره بخورد
</del>
</l>
<l n="2449">
<del>
زواره چو ساغر به کف بر نهاد
</del>
</l>
<l n="2450">
<del>
همان از شه نامور کرد یاد
</del>
</l>
<l n="2451">
<del>
بخورد و ببوسید روی زمین
</del>
</l>
<l n="2452">
<del>
تهمتن برو برگرفت آفرین
</del>
</l>
<l n="2453">
<del>
که جام برادر برادر خورد
</del>
</l>
<l n="2454">
<del>
هزبر آنکه او جام می بشکرد
</del>
</l>
<l n="2455">
<del>
چنین گفت پس گیو با پهلوان
</del>
</l>
<l n="2456">
<del>
که از نازش شهریار و گوان
</del>
</l>
<l n="2457">
<del>
شوم ره بگیرم بر افراسیاب
</del>
</l>
<l n="2458">
<del>
نمانم که آید بدین روی آب
</del>
</l>
<l n="2459">
<del>
سر پل بگیرم بدان بدگمان
</del>
</l>
<l n="2460">
<del>
بدارمش از آن روی پل یک‌زمان
</del>
</l>
<l n="2461">
<del>
بدان تا بپوشند گردان سلیح
</del>
</l>
<l n="2462">
<del>
که بر ما سر آمد نشاط و مزیح
</del>
</l>
<l n="2463">
<del>
بشد تازیان تا سر پل دمان
</del>
</l>
<l n="2464">
<del>
به زه بر نهاده دو زاغ کمان
</del>
</l>
<l n="2465">
<del>
چنین تا به نزدیکی پل رسید
</del>
</l>
<l n="2466">
<del>
چو آمد درفش جفاپیشه دید
</del>
</l>
<l n="2467">
<del>
که بگذشته بودش بر این روی آب
</del>
</l>
<l n="2468">
<del>
به پیش سپاه اندر افراسیاب
</del>
</l>
<l n="2469">
<del>
فرستاده‌ای کرد گیو سترگ
</del>
</l>
<l n="2470">
<del>
به آگاهی پهلوان بزرگ
</del>
</l>
<l n="2471">
<del>
تهمتن بپوشید ببربیان
</del>
</l>
<l n="2472">
<del>
نشست از بر ژنده پیل ژیان
</del>
</l>
<l n="2473">
<del>
بشد پیش توران سپه از به جنگ
</del>
</l>
<l n="2474">
<del>
بغرید همچون دمنده نهنگ
</del>
</l>
<l n="2475">
<del>
چو در جوشن افراسیابش بدید
</del>
</l>
<l n="2476">
<del>
تو گفتی که هوش از تن او رمید
</del>
</l>
<l n="2477">
<del>
ز  چنگ و بر و باز او و یال اوی
</del>
</l>
<l n="2478">
<del>
به گردن بر آورده گوپال اوی
</del>
</l>
<l n="2479">
<del>
چو طوس و چو گودرز نیز گذار
</del>
</l>
<l n="2480">
<del>
چو گرگین و چون گیو گرد سوار
</del>
</l>
<l n="2481">
<del>
چو بهرام و چون زنگهٔ شاوران
</del>
</l>
<l n="2482">
<del>
چو برزین و فرهاد جنگ آوران
</del>
</l>
<l n="2483">
<del>
چنان لشکر سرفرازان به جنگ
</del>
</l>
<l n="2484">
<del>
همه نیزه و تیغ هندی به چنگ
</del>
</l>
<l n="2485">
<del>
همه یكسر از جای برخاستند
</del>
</l>
<l n="2486">
<del>
بسان پلنگان بر آراستند
</del>
</l>
<l n="2487">
<del>
بدان گونه شد گیو در کارزار
</del>
</l>
<l n="2488">
<del>
چو شیری که گم کرده باشد شکار
</del>
</l>
<l n="2489">
<del>
پس و پیش هر سر همی کوفت گرز
</del>
</l>
<l n="2490">
<del>
دو تا کرد بسیار بالا و برز
</del>
</l>
<l n="2491">
<del>
ز توران فراوان سران کشته شد
</del>
</l>
<l n="2492">
<del>
ز نام‌آوران بخت برگشته شد
</del>
</l>
<l n="2493">
<del>
رمیدند از او رزم سازان چین
</del>
</l>
<l n="2494">
<del>
شده خیره سالار توران زمین
</del>
</l>
<l n="2495">
<del>
بدان سو که گرگین میلاد بود
</del>
</l>
<l n="2496">
<del>
که با گرز و با تیغ پولاد بود
</del>
</l>
<l n="2497">
<del>
یکی پهلوان بود نامش گرزم
</del>
</l>
<l n="2498">
<del>
ز توران سپه پیشش آمد به رزم
</del>
</l>
<l n="2499">
<del>
بغرید گرگین چو او را بدید
</del>
</l>
<l n="2500">
<del>
همان‌گه ز قربان کمان بر کشید
</del>
</l>
<l n="2501">
<del>
بر آن پهلوان تیر باران گرفت
</del>
</l>
<l n="2502">
<del>
هوا را چو ابر بهاران گرفت
</del>
</l>
<l n="2503">
<del>
گرزم دلاور چو زان گونه دید
</del>
</l>
<l n="2504">
<del>
سپر بر سر آورد و پیشش دوید
</del>
</l>
<l n="2505">
<del>
یکی نیزه زد بر سر اسپ اوی
</del>
</l>
<l n="2506">
<del>
بیفتاد گرگین پرخاش جوی
</del>
</l>
<l n="2507">
<del>
همانگاه گیو دلاور رسید
</del>
</l>
<l n="2508">
<del>
نگه کرد و او را پیاده بدید
</del>
</l>
<l n="2509">
<del>
بر آشفت بر سان غرنده شیر
</del>
</l>
<l n="2510">
<del>
یکی بانگ زد بر گرزم دلیر
</del>
</l>
<l n="2511">
<del>
کمربند او را گرفت و ز جای
</del>
</l>
<l n="2512">
<del>
بکند آن هنرمند فرخنده رای
</del>
</l>
<l n="2513">
<del>
میانش بب خنجر به دو نیم کرد
</del>
</l>
<l n="2514">
<del>
دل سرفرازان پر از بیم کرد
</del>
</l>
<l n="2515">
<del>
هم‌ایدون سپهبد شه نوذران
</del>
</l>
<l n="2516">
<del>
همی کوفتی سر به گرز گران
</del>
</l>
<l n="2517">
<del>
گرازه بسان گرازی دژم
</del>
</l>
<l n="2518">
<del>
همی حمله آورد با تیز دم
</del>
</l>
<l n="2519">
<del>
همی رزم از آن گونه گودرز کرد
</del>
</l>
<l n="2520">
<del>
که از جان ترکان برآورد گرد
</del>
</l>
<l n="2521">
<del>
زواره بیامد به‌کردار شیر
</del>
</l>
<l n="2522">
<del>
به بازو کمان اژدهائی به زیر
</del>
</l>
<l n="2523">
<del>
همی تاخت چون باد گرگین گو
</del>
</l>
<l n="2524">
<del>
ابا نامداران گردان نو
</del>
</l>
<l n="2525">
<del>
چو فرهاد و برزین نام آوران
</del>
</l>
<l n="2526">
<del>
کشیدند شمشیر و گرز گران
</del>
</l>
<l n="2527">
<del>
یکی نعره زد گیو در کارزار
</del>
</l>
<l n="2528">
<del>
به افراسیاب آن شه نامدار
</del>
</l>
<l n="2529">
<del>
که ای ترك بدبخت گم بوده نام
</del>
</l>
<l n="2530">
<del>
چرا رنجه گشتی بدین کار خام
</del>
</l>
<l n="2531">
<del>
فراموش کردی تو رزم سران
</del>
</l>
<l n="2532">
<del>
که باز آمدی با سپاهی گران
</del>
</l>
<l n="2533">
<del>
مگر آگه از پهلوانان نئی
</del>
</l>
<l n="2534">
<del>
از این نامداران ایران نئی
</del>
</l>
<l n="2535">
<del>
سپهدار چون رستم و طوس شیر
</del>
</l>
<l n="2536">
<del>
چو گودرز و گرگین سوار دلیر
</del>
</l>
<l n="2537">
<del>
بهم بر زنند این سپاه تو را
</del>
</l>
<l n="2538">
<del>
به خاك اندر آرند گاه تو را
</del>
</l>
<l n="2539">
<del>
وز آن‌سو تهمتن چو شیر ژیان
</del>
</l>
<l n="2540">
<del>
بغرید و گفت ای بد بدنشان
</del>
</l>
<l n="2541">
<del>
چرا تازیان پیش من تاختى
</del>
</l>
<l n="2542">
<del>
که چنین رزم با انجمن ساختی
</del>
</l>
<l n="2543">
<del>
به جایی که رستم بود کینه خواه
</del>
</l>
<l n="2544">
<del>
نه لشکر بماند نه تخت و نه شاه
</del>
</l>
<l n="2545">
<del>
مرا خود نباید بدین جنگ کس
</del>
</l>
<l n="2546">
<del>
یمن و گیو و تورانیان جمله بس
</del>
</l>
<l n="2547">
<del>
ز توران نگرانیم یك تن به مرد
</del>
</l>
<l n="2548">
<del>
که یکسر زنانند اندر نبرد
</del>
</l>
<l n="2549">
<del>
بگفت این رو بفراخت برنده تیغ
</del>
</l>
<l n="2550">
<del>
بغرید بر سان غرنده میغ
</del>
</l>
<l n="2551">
<del>
از آن پس دگر باره آواز داد
</del>
</l>
<l n="2552">
<del>
که ای ترك شوریدهٔ بدنژاد
</del>
</l>
<l n="2553">
<del>
تو در جنگ مردان بسنده نئی
</del>
</l>
<l n="2554">
<del>
که پژمرده‌ای هیچ زنده نئی
</del>
</l>
<l n="2555">
<del>
برو چون زنان پنبه و دوك گیر
</del>
</l>
<l n="2556">
<del>
پس پرده با دختران سوگ گیر
</del>
</l>
<l n="2557">
<del>
که کار تو اکنون به جایی رسید
</del>
</l>
<l n="2558">
<del>
که از جنگ چنگت بباید کشید
</del>
</l>
<l n="2559">
<del>
ببینی کنون تیغ مردان مرد
</del>
</l>
<l n="2560">
<del>
کز این پس به یادت نیاید نبرد
</del>
</l>
<l n="2561">
<del>
بدین تیغ هندی ببرم سرت
</del>
</l>
<l n="2562">
<del>
بگرید به تو جوشن و مغفرت
</del>
</l>
<l n="2563">
<del>
چو افراسیاب این سخن‌ها شنید
</del>
</l>
<l n="2564">
<del>
دلش گشت پر درد و دم در کشید
</del>
</l>
<l n="2565">
<del>
ز رستم بترسید افراسیاب
</del>
</l>
<l n="2566">
<del>
نکرد ایچ بر جنگ جستن شتاب
</del>
</l>
<l n="2567">
<del>
پس لشکر اندر همی راند نرم
</del>
</l>
<l n="2568">
<del>
مهان را ز هر سو همی خواند گرم
</del>
</l>
<l n="2569">
<del>
سبك ران به جنگ اندرون تیز کرد
</del>
</l>
<l n="2570">
<del>
بر آشفت و آهنگ آویز کرد
</del>
</l>
<l n="2571">
<del>
چو رستم چنان دید گرز گران
</del>
</l>
<l n="2572">
<del>
به گردن بر آورد و بفشرد ران
</del>
</l>
<l n="2573">
<del>
به پیش سپاه اندر آمد دلیر
</del>
</l>
<l n="2574">
<del>
بغرید بر سان غرنده شیر
</del>
</l>
<l n="2575">
<del>
پس پشت او پور کشواد بود
</del>
</l>
<l n="2576">
<del>
که با جوشن و گرز پولاد بود
</del>
</l>
<l n="2577">
<del>
سواران و گردان ایران دمان
</del>
</l>
<l n="2578">
<del>
به چنگ اندرون گرز و تیر و کمان
</del>
</l>
<l n="2579">
<del>
چو شد تیره تر چشم توران سپاه
</del>
</l>
<l n="2580">
<del>
به گردون بر افراخت رستم کلاه
</del>
</l>
<l n="2581">
<del>
به پیران ویسه چنین گفت شاه
</del>
</l>
<l n="2582">
<del>
که ای پر خرد مهتر نیکخواه
</del>
</l>
<l n="2583">
<del>
ز شیران توران خنیده توئی
</del>
</l>
<l n="2584">
<del>
جهان جوی و هم‌ رزم دیده توئی
</del>
</l>
<l n="2585">
<del>
عنان را به تندی یکی بر گرای
</del>
</l>
<l n="2586">
<del>
برو تیز از ایشان بپرداز جای
</del>
</l>
<l n="2587">
<del>
چو پیروزگر باشی ایران توراست
</del>
</l>
<l n="2588">
<del>
تن پیل و چنگال شیران توراست
</del>
</l>
<l n="2589">
<del>
چو پیران ز افراسیاب این شنید
</del>
</l>
<l n="2590">
<del>
چو باد دمان از میان بر دمید
</del>
</l>
<l n="2591">
<del>
بسیچید با نامور ده هزار
</del>
</l>
<l n="2592">
<del>
ز ترکان دلیران خنجرگذار
</del>
</l>
<l n="2593">
<del>
چو آتش بیامد بر پیلتن
</del>
</l>
<l n="2594">
<del>
کز او بود نیروی جنگ و شکن
</del>
</l>
<l n="2595">
<del>
تهمتن به لب‌ها برآورده کف
</del>
</l>
<l n="2596">
<del>
تو گفتی که بستد ز خورشید تف
</del>
</l>
<l n="2597">
<del>
بر انگیخت اسپ و بر آمد خروش
</del>
</l>
<l n="2598">
<del>
بر آن سان که دریا در آید به جوش
</del>
</l>
<l n="2599">
<del>
سپر بر سر و تیغ هندی به مشت
</del>
</l>
<l n="2600">
<del>
از آن نامداران دو بهره بکشت
</del>
</l>
<l n="2601">
<del>
نگه کرد افراسیاب از کران
</del>
</l>
<l n="2602">
<del>
چنین گفت با نامور مهتران
</del>
</l>
<l n="2603">
<del>
که گر تا شب این جنگی هم زین نشان
</del>
</l>
<l n="2604">
<del>
میان دلیران و گردنکشان
</del>
</l>
<l n="2605">
<del>
بماند نماند سواری به جای
</del>
</l>
<l n="2606">
<del>
نبایست کردن بدین جنگ رای
</del>
</l>
<l n="2607">
<del>
به رزم دلیران ایران شدیم
</del>
</l>
<l n="2608">
<del>
سگالش گرفتیم و شیران شدیم
</del>
</l>
<l n="2609">
<del>
کنون دشت روباه بینم همی
</del>
</l>
<l n="2610">
<del>
سر از رزم کوتاه بینم همی
</del>
</l>
<l n="2611">
<del>
دلیری که بد پیلسم نام اوی
</del>
</l>
<l n="2612">
<del>
گوی کی‌نژادی و یلی نامجوی
</del>
</l>
<l n="2613">
<del>
که ویسه بدش نام فرخ پدر
</del>
</l>
<l n="2614">
<del>
برادرش پیران پیروزگر
</del>
</l>
<l n="2615">
<del>
در ایران و توران هم آورد اوى
</del>
</l>
<l n="2616">
<del>
نبودی به جز رستم جنگجوی
</del>
</l>
<l n="2617">
<del>
چو بشنید یل پیلسم این چنین
</del>
</l>
<l n="2618">
<del>
بر ابرو بر آورد از خشم چین
</del>
</l>
<l n="2619">
<del>
بشد تیز نزدیک افراسیاب
</del>
</l>
<l n="2620">
<del>
سرش پر ز جنگ و دلش پر شتاب
</del>
</l>
<l n="2621">
<del>
چنین گفت با شاه توران که من
</del>
</l>
<l n="2622">
<del>
دلیر و جوانم از این انجمن
</del>
</l>
<l n="2623">
<del>
چه خاکست پیشم چه طوس دلیر
</del>
</l>
<l n="2624">
<del>
چه گیو یل آن نام بردار شیر
</del>
</l>
<l n="2625">
<del>
چه بهرام و چه زنگهٔ شاوران
</del>
</l>
<l n="2626">
<del>
گرازه که هست او ز جنگ آوران
</del>
</l>
<l n="2627">
<del>
همان سگزئی بدرگ تیره جان
</del>
</l>
<l n="2628">
<del>
که شاهش ستاید همی در زمان
</del>
</l>
<l n="2629">
<del>
اثر شاہ فرمان دهد همچو شیر
</del>
</l>
<l n="2630">
<del>
میان یلان اندر آیم دلیر
</del>
</l>
<l n="2631">
<del>
همه سروران را سر از تن به تیغ
</del>
</l>
<l n="2632">
<del>
ببرم کنم ماه شان زیر میغ
</del>
</l>
<l n="2633">
<del>
کشم افسر نامداران به گرد
</del>
</l>
<l n="2634">
<del>
سران شان ببرم به تیغ نبرد
</del>
</l>
<l n="2635">
<del>
بدو گفت شاه ای یل نامدار
</del>
</l>
<l n="2636">
<del>
تو پیروز بادی در این روزگار
</del>
</l>
<l n="2637">
<del>
بدین رزم فرخنده باید شدن
</del>
</l>
<l n="2638">
<del>
به پیروزی و نام باز آمدن
</del>
</l>
<l n="2639">
<del>
که یزدان نیکی‌ دهت یار باد
</del>
</l>
<l n="2640">
<del>
سر بدگمان تو بر دار باد
</del>
</l>
<l n="2641">
<del>
چو پوئی سوی رستم نامور
</del>
</l>
<l n="2642">
<del>
ابر کین او بست خواهی کمر
</del>
</l>
<l n="2643">
<del>
نگه کن که در کار ریمن بود
</del>
</l>
<l n="2644">
<del>
بداندیش و خونریز و پر فن بود
</del>
</l>
<l n="2645">
<del>
مگر دست یابی بدان نابکار
</del>
</l>
<l n="2646">
<del>
کز اوی است این پیچش کارزار
</del>
</l>
<l n="2647">
<del>
چو بشنید گفتار شه پیلسم
</del>
</l>
<l n="2648">
<del>
بغرید مانند روئینه خم
</del>
</l>
<l n="2649">
<del>
سوی قلب ایران سپه شد چو گرد
</del>
</l>
<l n="2650">
<del>
چپ و راست زد تیغ و گرز نبرد
</del>
</l>
<l n="2651">
<del>
چو باد اندر آمد به گرگین رسید
</del>
</l>
<l n="2652">
<del>
خروشی چو شیر ژیان بر کشید
</del>
</l>
<l n="2653">
<del>
یکی تیغ زد بر سر اسپ اوی
</del>
</l>
<l n="2654">
<del>
تگاور ز درد اندر آمد به روی
</del>
</l>
<l n="2655">
<del>
چو آن دید گستهم رزم آزمای
</del>
</l>
<l n="2656">
<del>
به کردار آتش بر آمد ز جای
</del>
</l>
<l n="2657">
<del>
چو شیر ژیان شد بر پیلسم
</del>
</l>
<l n="2658">
<del>
بر آویخت چون آتش تیزدم
</del>
</l>
<l n="2659">
<del>
یکی نیزه زد بر کمربند اوی
</del>
</l>
<l n="2660">
<del>
گزندی نیامد به پیوند اوی
</del>
</l>
<l n="2661">
<del>
به دست اندرش چوب نیزه شکست
</del>
</l>
<l n="2662">
<del>
بینداختش چوب نیزه ز دست
</del>
</l>
<l n="2663">
<del>
چو آن دید پس پیلسم تیغ تیز
</del>
</l>
<l n="2664">
<del>
کشید و در آمد دلی پر ستیز
</del>
</l>
<l n="2665">
<del>
یکی تیغ زد بر سر ترك اوى
</del>
</l>
<l n="2666">
<del>
ربود از سرش ترك برسان گوی
</del>
</l>
<l n="2667">
<del>
برهنه سر و نیزه افکنده خوار
</del>
</l>
<l n="2668">
<del>
فرو ماند بیچاره در کارزار
</del>
</l>
<l n="2669">
<del>
چو از میمنه زنگه شاوران
</del>
</l>
<l n="2670">
<del>
بدید آن دل و زور کندآوران
</del>
</l>
<l n="2671">
<del>
به یاری بیامد بر گستهم
</del>
</l>
<l n="2672">
<del>
ورا دید از آن گونه گشته دژم
</del>
</l>
<l n="2673">
<del>
پذیرفت حمله دلاور نهنگ
</del>
</l>
<l n="2674">
<del>
در آمد یکی تیغ هندی به چنگ
</del>
</l>
<l n="2675">
<del>
بزد تیغ و برگستوان کرد چاك
</del>
</l>
<l n="2676">
<del>
سر بارگی اندر آمد به خاك
</del>
</l>
<l n="2677">
<del>
دلاور بیفتاد و دامن زره
</del>
</l>
<l n="2678">
<del>
برآورد و زد بر کمرگه گره
</del>
</l>
<l n="2679">
<del>
پیاده بر آویخت با نامدار
</del>
</l>
<l n="2680">
<del>
به گرد اندرش همچو شیر شکار
</del>
</l>
<l n="2681">
<del>
یکی گرد تیره بر انگیختند
</del>
</l>
<l n="2682">
<del>
بدان گه که با هم در آویختند
</del>
</l>
<l n="2683">
<del>
ز قلب سپه گیو چون بنگرید
</del>
</l>
<l n="2684">
<del>
جهان پیش چشم یلان تیره دید
</del>
</l>
<l n="2685">
<del>
بغرید چون رعد در کوهسار
</del>
</l>
<l n="2686">
<del>
و یا شیر جنگی که کارزار
</del>
</l>
<l n="2687">
<del>
به یاری بیامد بر هر سه یار
</del>
</l>
<l n="2688">
<del>
بر آویخت با پیلسم هر چهار
</del>
</l>
<l n="2689">
<del>
دلاور نشد هیچ گونه زرنگ
</del>
</l>
<l n="2690">
<del>
میان دلیران در آمد به جنگ
</del>
</l>
<l n="2691">
<del>
گھی تیغ زد گاه گرز گران
</del>
</l>
<l n="2692">
<del>
چنین تا فرو ماند دست سران
</del>
</l>
<l n="2693">
<del>
چو پیران ز قلب سپه بنگرید
</del>
</l>
<l n="2694">
<del>
برادر بدان جای بی چاره دید
</del>
</l>
<l n="2695">
<del>
به یاری بیامد برش تازیان
</del>
</l>
<l n="2696">
<del>
خروشان و جوشان و نعره زنان
</del>
</l>
<l n="2697">
<del>
چنین گفت با گیو کای نامدار
</del>
</l>
<l n="2698">
<del>
شما را هنر نیست در کارزار
</del>
</l>
<l n="2699">
<del>
که با نامداری به کردار شیر
</del>
</l>
<l n="2700">
<del>
شده جنگجو چار گرد دلیر
</del>
</l>
<l n="2701">
<del>
بگفت این و بر سرکشان حمله کرد
</del>
</l>
<l n="2702">
<del>
بر آمد از آن رزمگه تیره گرد
</del>
</l>
<l n="2703">
<del>
وز آن روی رستم به کردار شیر
</del>
</l>
<l n="2704">
<del>
میان سپاه اندر آمد دلیر
</del>
</l>
<l n="2705">
<del>
به تیغ و به گوپال و گرز گران
</del>
</l>
<l n="2706">
<del>
بیفگند توران سپه را سران
</del>
</l>
<l n="2707">
<del>
گریزنده شد پیلسم ز اژدها
</del>
</l>
<l n="2708">
<del>
که دانست کز وی نیابد رها
</del>
</l>
<l n="2709">
<del>
دلیران ایران سراسر سران
</del>
</l>
<l n="2710">
<del>
به دست اندرون گرزهای گران
</del>
</l>
<l n="2711">
<del>
بکشتند چندان ز توران سپاه
</del>
</l>
<l n="2712">
<del>
که از کشته شد پشته تا چرخ ماه
</del>
</l>
<l n="2713">
<del>
نگه کرد افراسیاب آن بدید
</del>
</l>
<l n="2714">
<del>
یکی باد سرد از جگر بر کشید
</del>
</l>
<l n="2715">
<del>
بپرسید كالكوس جنگی کجاست
</del>
</l>
<l n="2716">
<del>
که چندین همی رزم شیران بخواست
</del>
</l>
<l n="2717">
<del>
به مستی همی گیو را خواستی
</del>
</l>
<l n="2718">
<del>
همه رزم با رستم آراستی
</del>
</l>
<l n="2719">
<del>
همیشه از ایران بدی یاد اوی
</del>
</l>
<l n="2720">
<del>
کجا شد کنون آتش و باد اوی
</del>
</l>
<l n="2721">
<del>
به الكوس شد آگھی زین سخن
</del>
</l>
<l n="2722">
<del>
که سالار ترکان چه افکند بن
</del>
</l>
<l n="2723">
<del>
بر انگیخت الكوس شبرنگ را
</del>
</l>
<l n="2724">
<del>
به خون شسته بد بی گمان چنگی را
</del>
</l>
<l n="2725">
<del>
بیامد دمان تا به قلب سپاه
</del>
</l>
<l n="2726">
<del>
بر شاه توران بپیمود راه
</del>
</l>
<l n="2727">
<del>
به آواز گفتا که جنگی منم
</del>
</l>
<l n="2728">
<del>
به پیش صف اندر درنگی کنم
</del>
</l>
<l n="2729">
<del>
چو فرمان دهد مر مرا شهریار
</del>
</l>
<l n="2730">
<del>
به تنها روم من بدین کارزار
</del>
</l>
<l n="2731">
<del>
چو بشنید از او شاه توران زمین
</del>
</l>
<l n="2732">
<del>
بگفتش لشکر سران برگزین
</del>
</l>
<l n="2733">
<del>
برون رفت با او ز لشكر سوار
</del>
</l>
<l n="2734">
<del>
ز مردان جنگی فزون از هزار
</del>
</l>
<l n="2735">
<del>
همه با سنان سرافشان شدند
</del>
</l>
<l n="2736">
<del>
چو ناهید و مرمر درخشان شدند
</del>
</l>
<l n="2737">
<del>
چو آمد به نزدیک ایران سپاه
</del>
</l>
<l n="2738">
<del>
بپوشید از گرد خورشید و ماه
</del>
</l>
<l n="2739">
<del>
زواره پدیدار بد جنگ جوی
</del>
</l>
<l n="2740">
<del>
بدو تیز الكوس بنهاد روی
</del>
</l>
<l n="2741">
<del>
گمانی چنان برد کو رستم‌ست
</del>
</l>
<l n="2742">
<del>
بدانست کز تخمه نیرم‌ست
</del>
</l>
<l n="2743">
<del>
زواره بر آویخت با او بهم
</del>
</l>
<l n="2744">
<del>
به نیزه به کردار شیر دژم
</del>
</l>
<l n="2745">
<del>
سناندار نیزه به دو نیم گشت
</del>
</l>
<l n="2746">
<del>
زواره ز الكوس پر بیم گشت
</del>
</l>
<l n="2747">
<del>
بزد دست و آن تیغ بران کشید
</del>
</l>
<l n="2748">
<del>
ز گرد سواران جهان ناپدید
</del>
</l>
<l n="2749">
<del>
به کین اندرون تیغ بر هم شکست
</del>
</l>
<l n="2750">
<del>
سوی گرز بردند چون باد دست
</del>
</l>
<l n="2751">
<del>
بینداخت الكوس گرزی چو کوه
</del>
</l>
<l n="2752">
<del>
که از زخم او شد زواره ستوه
</del>
</l>
<l n="2753">
<del>
به زین اندر از زخم بی هوش گشت
</del>
</l>
<l n="2754">
<del>
به خاک اندر افتاد و خاموش گشت
</del>
</l>
<l n="2755">
<del>
فرود آمد الكوس تیز از برش
</del>
</l>
<l n="2756">
<del>
همی خواست از تن بریدن سرش
</del>
</l>
<l n="2757">
<del>
چو رستم برادر بدان‌گونه یافت
</del>
</l>
<l n="2758">
<del>
به کردار آتش سوی او شتافت
</del>
</l>
<l n="2759">
<del>
به الکوس بر زد یکی بانگ تند
</del>
</l>
<l n="2760">
<del>
کجا دست شد سست و شمشیر کند
</del>
</l>
<l n="2761">
<del>
چو الكوس آواز رستم شنید
</del>
</l>
<l n="2762">
<del>
دلش گفتی از پوست آمد پدید
</del>
</l>
<l n="2763">
<del>
به زین اندر آمد به کردار باد
</del>
</l>
<l n="2764">
<del>
ز مردی به دل در نیامدش یاد
</del>
</l>
<l n="2765">
<del>
بدو گفت رستم که چنگال شیر
</del>
</l>
<l n="2766">
<del>
نه پیموده‌ای زان شدستی دلیر
</del>
</l>
<l n="2767">
<del>
زواره به درد از بر زین نشست
</del>
</l>
<l n="2768">
<del>
پر از خون دل آزرده از گرز پست
</del>
</l>
<l n="2769">
<del>
بر آویخت الكوس با پیلتن
</del>
</l>
<l n="2770">
<del>
بپوشید بر زین توزی کفن
</del>
</l>
<l n="2771">
<del>
یکی نیزه زد پر کمربند اوی
</del>
</l>
<l n="2772">
<del>
ز جوشن نیامد به پیوند اوی
</del>
</l>
<l n="2773">
<del>
تهمتن یکی نیزه زد بر سرش
</del>
</l>
<l n="2774">
<del>
به خون جگر غرقه شد مغفرش
</del>
</l>
<l n="2775">
<del>
به نیزه همیدون ز زین بر گرفت
</del>
</l>
<l n="2776">
<del>
دو لشکر بدو مانده اندر شگفت
</del>
</l>
<l n="2777">
<del>
زدش بر زمین همچو یك لخت کوه
</del>
</l>
<l n="2778">
<del>
پر از بیم شد جان توران گروه
</del>
</l>
<l n="2779">
<del>
بدین هم نشان هفت گرد دلیر
</del>
</l>
<l n="2780">
<del>
کشیدند شمشیر بر سان شیر
</del>
</l>
<l n="2781">
<del>
پس پشت ایشان دلاور سران
</del>
</l>
<l n="2782">
<del>
نهادند بر کتف گرز گران
</del>
</l>
<l n="2783">
<del>
چو افراسیاب آن شگفتی بدید
</del>
</l>
<l n="2784">
<del>
به سوی دلیران یکی بنگرید
</del>
</l>
<l n="2785">
<del>
چنین گفت افراسیاب آن زمان
</del>
</l>
<l n="2786">
<del>
که بر جنگ تان چیره شد بدگمان
</del>
</l>
<l n="2787">
<del>
بکوشید و رای پلنگ آورید
</del>
</l>
<l n="2788">
<del>
یکایک بدین کین درنگ آورید
</del>
</l>
<l n="2789">
<del>
چو لشکر شنیدند آواز اوی
</del>
</l>
<l n="2790">
<del>
به رستم نهادند یکباره روی
</del>
</l>
<l n="2791">
<del>
چو آن دید رستم ابا هفت گرد
</del>
</l>
<l n="2792">
<del>
به تندی بر ایشان یکی حمله برد
</del>
</l>
<l n="2793">
<del>
چنان بر گرفتند لشکر ز جای
</del>
</l>
<l n="2794">
<del>
که پیدا نیامد همی سر ز پای
</del>
</l>
<l n="2795">
<del>
بکشتند چندان ز کندآوران
</del>
</l>
<l n="2796">
<del>
که شد لعل خاك از کران تا کران
</del>
</l>
<l n="2797">
<del>
فگندند چندان به جای بر
</del>
</l>
<l n="2798">
<del>
چه با سر چه از تن جدا کرده سر
</del>
</l>
<l n="2799">
<del>
به آوردگه جای گشتن نماند
</del>
</l>
<l n="2800">
<del>
سپه را ره بر گذشتن نماند
</del>
</l>
<l n="2801">
<del>
سپهدار توران چو زان‌گونه دید
</del>
</l>
<l n="2802">
<del>
سبك سر از آن جنگ بیرون کشید
</del>
</l>
<l n="2803">
<del>
عنان را بپیچید و بگرفت راه
</del>
</l>
<l n="2804">
<del>
همی شد به تیزی چو ابر سیاه
</del>
</l>
<l n="2805">
<del>
تهمتن بر انگیخت رخش از شتاب
</del>
</l>
<l n="2806">
<del>
پس پشت جنگ آور افراسیاب
</del>
</l>
<l n="2807">
<del>
چنین گفت با رخش ای هوشیار
</del>
</l>
<l n="2808">
<del>
مکن سستی اندر گه کارزار
</del>
</l>
<l n="2809">
<del>
که من شاه را بر تو بی‌جان کنم
</del>
</l>
<l n="2810">
<del>
ز خون دشت را همچو مرجان کنم
</del>
</l>
<l n="2811">
<del>
چنان گرم شد رخش آتش گهر
</del>
</l>
<l n="2812">
<del>
که گفتی بر آمد ز پهلوش پر
</del>
</l>
<l n="2813">
<del>
ز فتراك بگشاد رستم کمند
</del>
</l>
<l n="2814">
<del>
همی خواست کآرد میانش به بند
</del>
</l>
<l n="2815">
<del>
به ترك اندر افتاد خم دوال
</del>
</l>
<l n="2816">
<del>
سپهدار ترکان بدزدید یال
</del>
</l>
<l n="2817">
<del>
دگر آنکه زیر اندرش بادپای
</del>
</l>
<l n="2818">
<del>
به کردار آتش بر آمد ز جای
</del>
</l>
<l n="2819">
<del>
بجست از کمند گو پیلتن
</del>
</l>
<l n="2820">
<del>
پر از آب رخ خشك مانده دهن
</del>
</l>
<l n="2821">
<del>
یکایك سواران پس اندر دمان
</del>
</l>
<l n="2822">
<del>
شکسته سلاح و گسسته روان
</del>
</l>
<l n="2823">
<del>
همی تاخت چون باد افراسیاب
</del>
</l>
<l n="2824">
<del>
شتابنده بگذشت از روی آب
</del>
</l>
<l n="2825">
<del>
دلش خسته و کشته لشکر دو بهر
</del>
</l>
<l n="2826">
<del>
همی نوش جست از جهان یافت زهر
</del>
</l>
<l n="2827">
<del>
ز لشکر هر آنکس که بد جنگ ساز
</del>
</l>
<l n="2828">
<del>
دو بهره نیامد به خرگاه باز
</del>
</l>
<l n="2829">
<del>
همه کشته بودند یا خسته تن
</del>
</l>
<l n="2830">
<del>
گرفتار در دست آن انجمن
</del>
</l>
<l n="2831">
<del>
ز گنج و ز تخت و کلاه و کمر
</del>
</l>
<l n="2832">
<del>
ز تیغ و ز خفتان و خود و گهر
</del>
</l>
<l n="2833">
<del>
ز پرمایه اسپان زرین ستام
</del>
</l>
<l n="2834">
<del>
ز ترك و ز شمشیر زرین نیام
</del>
</l>
<l n="2835">
<del>
جز این هرچه پرمایه تر بود نیز
</del>
</l>
<l n="2836">
<del>
به ایرانیان ماند بسیار چیز
</del>
</l>
<l n="2837">
<del>
همه گرد کردند ایران سپاه
</del>
</l>
<l n="2838">
<del>
به دل شادمان گشتة زان رزمگاه
</del>
</l>
<l n="2839">
<del>
میان باز نگشاد کس کشته را
</del>
</l>
<l n="2840">
<del>
نجستند مردان برگشته را
</del>
</l>
<l n="2841">
<del>
بدان دشت نخچیر باز آمدند
</del>
</l>
<l n="2842">
<del>
ز هر گونه با اسپ و ساز آمدند
</del>
</l>
<l n="2843">
<del>
نبشتند نامه به کاووس شاه
</del>
</l>
<l n="2844">
<del>
ز پیگار و از دشت نخچیرگاه
</del>
</l>
<l n="2845">
<del>
وز آن کز دلیران نشد کشته کس
</del>
</l>
<l n="2846">
<del>
زواره ز اسپ اندر افتاد و بس
</del>
</l>
<l n="2847">
<del>
به گرگین چنین گفت پس پهلوان
</del>
</l>
<l n="2848">
<del>
کز ایدر بر او شاد و روشن روان
</del>
</l>
<l n="2849">
<del>
ببر نامه نزدیك کاووس‌کی
</del>
</l>
<l n="2850">
<del>
بگو آنچه دوران بیفکند پی
</del>
</l>
<l n="2851">
<del>
همه هدیه ها را فرستاد نیز
</del>
</l>
<l n="2852">
<del>
به گردان گردن‌کشان داد چیز
</del>
</l>
<l n="2853">
<del>
بدان دشت فرخنده بر پهلوان
</del>
</l>
<l n="2854">
<del>
دو هفته همی بود روشن روان
</del>
</l>
<l n="2855">
<del>
سوم هفته نزدیك شاه آمدند
</del>
</l>
<l n="2856">
<del>
به دیدار فرخ کلاه آمدند
</del>
</l>
<l n="2857">
<del>
چنین‌ست رسم سرای سپنج
</del>
</l>
<l n="2858">
<del>
یکی زو تن آسان و دیگر به رنج
</del>
</l>
<l n="2859">
<del>
بر این و بر آن روز هم بگذرد
</del>
</l>
<l n="2860">
<del>
خردمند مردم چرا غم خورد
</del>
</l>
<l n="2861">
<del>
سخنها بدین داستان شد به بن
</del>
</l>
<l n="2862">
<del>
چنان‌چون در آمد بالا سخن
</del>
</l>
</div>
<div type="textpart" subtype="reading" n="13">
<head>Pizzi from 178 to 183</head>
<l n="2863">
<del>
به دستور فرمود تا ساروان
</del>
</l>
<l n="2864">
<del>
هیون آرد از دشت صد کاروان
</del>
</l>
<l n="2865">
<del>
هیونان به هیزم کشیدن شدند
</del>
</l>
<l n="2866">
<del>
همه شهر ایران به دیدن شدند
</del>
</l>
<l n="2867">
<del>
به صد کاروان اشتر سرخ موی
</del>
</l>
<l n="2868">
<del>
همی هیزم آورد پرخاش جوی
</del>
</l>
<l n="2869">
<del>
نهادند هیزم دو کوه بلند
</del>
</l>
<l n="2870">
<del>
شمارش گذر کرد بر چون و چند
</del>
</l>
<l n="2871">
<del>
به دور از دو فرسنگ هر کس بدید
</del>
</l>
<l n="2872">
<del>
چنین جست باید بلا را کلید
</del>
</l>
<l n="2873">
<del>
همی خواست دیدن سر راستی
</del>
</l>
<l n="2874">
<del>
به کار اندرون کژی و کاستی
</del>
</l>
<l n="2875">
<del>
چو این داستان سربه‌سر بشنوی
</del>
</l>
<l n="2876">
<del>
به آید تو را گر به زن نگروی
</del>
</l>
<l n="2877">
<del>
به گیتی بجز پارسا زن مجوی
</del>
</l>
<l n="2878">
<del>
زن بدکنش خواری آرد به روی
</del>
</l>
<l n="2879">
<del>
نهادند بر دشت هیزم دو کوه
</del>
</l>
<l n="2880">
<del>
جهانی نظاره شده هم گروه
</del>
</l>
<l n="2881">
<del>
گذر بود چندان که جنگی سوار
</del>
</l>
<l n="2882">
<del>
میانش به تنگی بکردی گذار
</del>
</l>
<l n="2883">
<del>
پس آنگاه فرمود پرمایه شاه
</del>
</l>
<l n="2884">
<del>
که بر چوب ریزند نفط سیاه
</del>
</l>
<l n="2885">
<del>
بیامد دو صد مرد آتش فروز
</del>
</l>
<l n="2886">
<del>
دمیدند گفتی شب آمد به روز
</del>
</l>
<l n="2887">
<del>
نخستین دمیدن سیه شد ز دود
</del>
</l>
<l n="2888">
<del>
زبانه برآمد پس دود زود
</del>
</l>
<l n="2889">
<del>
زمین گشت روشنتر از آسمان
</del>
</l>
<l n="2890">
<del>
جهانی خروشان و آتش دمان
</del>
</l>
<l n="2891">
<del>
سراسر همه دشت بریان شدند
</del>
</l>
<l n="2892">
<del>
بدان چهر خندانش گریان شدند
</del>
</l>
<l n="2893">
<del>
سیاوش بیامد به پیش پدر
</del>
</l>
<l n="2894">
<del>
یکی خود زرین نهاده به سر
</del>
</l>
<l n="2895">
<del>
هشیوار با جام‌های سپید
</del>
</l>
<l n="2896">
<del>
لبی پر ز خنده دلی پر امید
</del>
</l>
<l n="2897">
<del>
یکی بارگی بر نشسته سیاه
</del>
</l>
<l n="2898">
<del>
همی گرد نعلش برآمد به ماه
</del>
</l>
<l n="2899">
<del>
پراگند كافور بر خویشتن
</del>
</l>
<l n="2900">
<del>
چنان چون بود ساز و رسم کفن
</del>
</l>
<l n="2901">
<del>
تو گفتی به مینو همی جست راه
</del>
</l>
<l n="2902">
<del>
نه بر کوه آتش می رفت شاه
</del>
</l>
<l n="2903">
<del>
بدانگه که شد پیش کاووس باز
</del>
</l>
<l n="2904">
<del>
فرود آمد از اسپ و بردش نماز
</del>
</l>
<l n="2905">
<del>
رخ شاه کاوس پر شرم بود
</del>
</l>
<l n="2906">
<del>
سخن گفتنش با پسر نرم بود
</del>
</l>
<l n="2907">
<del>
سیاوش بدو گفت انده مدار
</del>
</l>
<l n="2908">
<del>
کز این سان بود گردش روزگار
</del>
</l>
<l n="2909">
<del>
سری پر ز شرم و تباهی مراست
</del>
</l>
<l n="2910">
<del>
اگر بیگناهم رهائی مراست
</del>
</l>
<l n="2911">
<del>
ور ایدون که زین کار هستم گناه
</del>
</l>
<l n="2912">
<del>
جهان آفرینم ندارد نگاه
</del>
</l>
<l n="2913">
<del>
به نیروی یزدان نیکی دهش
</del>
</l>
<l n="2914">
<del>
از این کوه آتش نیابم تپش
</del>
</l>
<l n="2915">
<del>
سیاوش چو آمد به آتش فراز
</del>
</l>
<l n="2916">
<del>
همی گفت با داور بی نیاز
</del>
</l>
<l n="2917">
<del>
مرا ده از این کوه آتش گذر
</del>
</l>
<l n="2918">
<del>
رها کن تنم را ز بند پدر
</del>
</l>
<l n="2919">
<del>
چو زین گونه بسیار زاری نمود
</del>
</l>
<l n="2920">
<del>
سیه را برانگیخت بر سان دود
</del>
</l>
<l n="2921">
<del>
خروشی برآمد ز دشت و ز شهر
</del>
</l>
<l n="2922">
<del>
غم آمد جهان را از آن کار بهر
</del>
</l>
<l n="2923">
<del>
از آن دشت سودابه آوا شنید
</del>
</l>
<l n="2924">
<del>
از ایوان به بام آمد آتش بدید
</del>
</l>
<l n="2925">
<del>
همی خواست کو را بد آید به روی
</del>
</l>
<l n="2926">
<del>
همی بود جوشان و با گفتگوی
</del>
</l>
<l n="2927">
<del>
جهانی نهاده به کاوس چشم
</del>
</l>
<l n="2928">
<del>
زبان پر ز گفتار و دل پر ز خشم
</del>
</l>
<l n="2929">
<del>
سیاوش سیه را بدان‌سان بتاخت
</del>
</l>
<l n="2930">
<del>
تو گفتی که اسپش به آتش بساخت
</del>
</l>
<l n="2931">
<del>
ز هر سو زبانه همی بر کشید
</del>
</l>
<l n="2932">
<del>
کسی خود و اسپ سیاوش ندید
</del>
</l>
<l n="2933">
<del>
یکی دشت با دیدگان پر ز خون
</del>
</l>
<l n="2934">
<del>
که تا او کی آید ز آتش برون
</del>
</l>
<l n="2935">
<del>
ز آتش برون آمد آزاد مرد
</del>
</l>
<l n="2936">
<del>
لبان پر ز خنده به رخ همچو ورد
</del>
</l>
<l n="2937">
<del>
چو او را بدیدند برخاست غو
</del>
</l>
<l n="2938">
<del>
که آمد ز آتش برون شاه نو
</del>
</l>
<l n="2939">
<del>
چنان آمد اسپ و قبای سوار
</del>
</l>
<l n="2940">
<del>
که گفتی سمن داشت اندر کنار
</del>
</l>
<l n="2941">
<del>
چو بخشایش پاك یزدان بود
</del>
</l>
<l n="2942">
<del>
دم آتش و باد یکسان بود
</del>
</l>
<l n="2943">
<del>
چو زان کوه آتش به هامون گذشت
</del>
</l>
<l n="2944">
<del>
خروشیدن آمد ز شهر و ز دشت
</del>
</l>
<l n="2945">
<del>
سواران لشکر برانگیختند
</del>
</l>
<l n="2946">
<del>
همه دشت پیشش درم ریختند
</del>
</l>
<l n="2947">
<del>
یکی شادمانی بد اندر جهان
</del>
</l>
<l n="2948">
<del>
میان کھان و میان مهان
</del>
</l>
<l n="2949">
<del>
همی داد مژده یکی را دگر
</del>
</l>
<l n="2950">
<del>
که بخشود بر بیگنه دادگر
</del>
</l>
<l n="2951">
<del>
همی کند سودابه از خشم موی
</del>
</l>
<l n="2952">
<del>
همی ریخت آب و همی خست روی
</del>
</l>
<l n="2953">
<del>
چو پیش پدر شد سیاوخش پاك
</del>
</l>
<l n="2954">
<del>
نه دود و نه آتش نه گرد و نه خاك
</del>
</l>
<l n="2955">
<del>
فرود آمد از اسپ کاوس شاه
</del>
</l>
<l n="2956">
<del>
پیاده سپهبد پیاده سپاه
</del>
</l>
<l n="2957">
<del>
سیاوش به پیش جهاندار پاك
</del>
</l>
<l n="2958">
<del>
بیامد بمالید رخ را به خاك
</del>
</l>
<l n="2959">
<del>
که از تف آن کوه آتش برست
</del>
</l>
<l n="2960">
<del>
همه کامه‌ٔ دشمنان کرد پست
</del>
</l>
<l n="2961">
<del>
بدو گفت شاه ای دلیر جوان
</del>
</l>
<l n="2962">
<del>
که پاکیزه تخمی و روشن روان
</del>
</l>
<l n="2963">
<del>
چنانی که از مادر پارسا
</del>
</l>
<l n="2964">
<del>
بزاید شود بر جهان پادشا
</del>
</l>
<l n="2965">
<del>
سیاوخش را تنگ در بر گرفت
</del>
</l>
<l n="2966">
<del>
ز کردار بد پوزش اندر گرفت
</del>
</l>
<l n="2967">
<del>
به ایوان خرامید و بنشست شاد
</del>
</l>
<l n="2968">
<del>
کلاه کیانی به سر بر نهاد
</del>
</l>
<l n="2969">
<del>
می آورد و رامشگران را بخواند
</del>
</l>
<l n="2970">
<del>
همه كام‌ها با سیاوش براند
</del>
</l>
<l n="2971">
<del>
سه روز اندر آن سور می در کشید
</del>
</l>
<l n="2972">
<del>
نبد بر در گنج بند و کلید
</del>
</l>
<l n="2973">
<del>
چهارم به تخت کئی بر نشست
</del>
</l>
<l n="2974">
<del>
یکی گرزهٔ گاوپیکر به دست
</del>
</l>
<l n="2975">
<del>
برآشفت و سودابه را پیش خواند
</del>
</l>
<l n="2976">
<del>
گذشته سخن‌ها بدون باز راند
</del>
</l>
<l n="2977">
<del>
و که بی شرمی و بد بسی کرده‌ای
</del>
</l>
<l n="2978">
<del>
فراوان دل من بیازرده‌ای
</del>
</l>
<l n="2979">
<del>
چه بازی نمودی به فرجام کار
</del>
</l>
<l n="2980">
<del>
که بر جان فرزند من زینهار
</del>
</l>
<l n="2981">
<del>
بخوردی و در آتش انداختی
</del>
</l>
<l n="2982">
<del>
بدین گونه بر جادوئی ساختی
</del>
</l>
<l n="2983">
<del>
نیاید تو را پوزش اکنون به کار
</del>
</l>
<l n="2984">
<del>
بپرداز جای و بر آرای کار
</del>
</l>
<l n="2985">
<del>
نشاید که باشی تو اندر زمین
</del>
</l>
<l n="2986">
<del>
جز آویختن نیست پاداش این
</del>
</l>
<l n="2987">
<del>
بدو گفت سودابه کای شهریار
</del>
</l>
<l n="2988">
<del>
تو آتش بر این تارك من مبار
</del>
</l>
<l n="2989">
<del>
مرا گر همی سر بباید برید
</del>
</l>
<l n="2990">
<del>
مكافات این بد که بر من رسید
</del>
</l>
<l n="2991">
<del>
بفرمای و من دل نهادم بر این
</del>
</l>
<l n="2992">
<del>
نخواهم که باشد دلت پر ز کین
</del>
</l>
<l n="2993">
<del>
سیاوش سخن راست گوید همی
</del>
</l>
<l n="2994">
<del>
دل شاه زآتش بشوید همی
</del>
</l>
<l n="2995">
<del>
همه جادوی زال کرد اندر این
</del>
</l>
<l n="2996">
<del>
نبود آتش تیز با او به کین
</del>
</l>
<l n="2997">
<del>
بدو گفت نیرنگ سازی هنوز
</del>
</l>
<l n="2998">
<del>
نگردد همی پشت شوخیت کوز
</del>
</l>
<l n="2999">
<del>
به ایرانیان گفت شاه جهان
</del>
</l>
<l n="3000">
<del>
از این بد که او ساخت اندر نهان
</del>
</l>
<l n="3001">
<del>
چه سازم چه باشد مکافات این
</del>
</l>
<l n="3002">
<del>
همه شاه را خواندند آفرین
</del>
</l>
<l n="3003">
<del>
که پاداش این آنکه بی‌جان شود
</del>
</l>
<l n="3004">
<del>
ز بد کردن خویش پیچان شود
</del>
</l>
<l n="3005">
<del>
به دژخیم فرمود کاین را بگوی
</del>
</l>
<l n="3006">
<del>
ز دار اندر آویز و بر تاب روی
</del>
</l>
<l n="3007">
<del>
چو سودابه را روی برگاشتند
</del>
</l>
<l n="3008">
<del>
شبستان همه نعره برداشتند
</del>
</l>
<l n="3009">
<del>
دل شاه کاوس پر درد شد
</del>
</l>
<l n="3010">
<del>
نهان داشت رنگ رخش زرد شد
</del>
</l>
<l n="3011">
<del>
چنین گفت سیاوش با شهریار
</del>
</l>
<l n="3012">
<del>
که دل را بدین کار رنجه مدار
</del>
</l>
<l n="3013">
<del>
به من بخش سودابه را زین گناه
</del>
</l>
<l n="3014">
<del>
پذیرد مگر پند و آید به راه
</del>
</l>
<l n="3015">
<del>
همی گفت با دل که بر دست شاه
</del>
</l>
<l n="3016">
<del>
گر ایدون که سودابه گردد تباه
</del>
</l>
<l n="3017">
<del>
به فرجام کار او پشیمان شود
</del>
</l>
<l n="3018">
<del>
ز من بیند این غم چو پیچان شود
</del>
</l>
<l n="3019">
<del>
بهانه همی جست زان کار شاه
</del>
</l>
<l n="3020">
<del>
بدان تا ببخشد گذشته گناه
</del>
</l>
<l n="3021">
<del>
سیاوخش را گفت بخشیدمت
</del>
</l>
<l n="3022">
<del>
از آن پس که بر راستی دیدمت
</del>
</l>
</div>
<div type="textpart" subtype="reading" n="14">
<head>Pizzi from 184 to 188</head>
<l n="3023">
<del>
چو یك بهره بگذشت از تیره شب
</del>
</l>
<l n="3024">
<del>
چنان‌چون کسی کان بلرزد به تب
</del>
</l>
<l n="3025">
<del>
خروشی بر آمد ز افراسیاب
</del>
</l>
<l n="3026">
<del>
بلرزید بر جای آرام و خواب
</del>
</l>
<l n="3027">
<del>
پرستندگان تیز برخاستند
</del>
</l>
<l n="3028">
<del>
به هر سو یکی غلغل آراستند
</del>
</l>
<l n="3029">
<del>
چو آمد به گرسیوز این آگهی
</del>
</l>
<l n="3030">
<del>
که شد تیره آئین شاهنشهی
</del>
</l>
<l n="3031">
<del>
به تیزی بیامد به نزدیك شاه
</del>
</l>
<l n="3032">
<del>
ورا دید خفته بر آن خاك راه
</del>
</l>
<l n="3033">
<del>
به بر در گرفتش بپرسید از اوی
</del>
</l>
<l n="3034">
<del>
که این داستان با برادر بگوی
</del>
</l>
<l n="3035">
<del>
چنین داد پاسخ که پرسش مکن
</del>
</l>
<l n="3036">
<del>
مگوی این زمان هیچ با من سخن
</del>
</l>
<l n="3037">
<del>
بدان تا خرد باز یابم یکی
</del>
</l>
<l n="3038">
<del>
به بر گیر و سختم بدار اندکی
</del>
</l>
<l n="3039">
<del>
زمانی بر آمد چو آمد به هوش
</del>
</l>
<l n="3040">
<del>
جهان دید با ناله و با خروش
</del>
</l>
<l n="3041">
<del>
نهادند شمع و بر آمد به تخت
</del>
</l>
<l n="3042">
<del>
همی بود لرزان چو شاخ درخت
</del>
</l>
<l n="3043">
<del>
بپرسید گرسیوز نامجوی
</del>
</l>
<l n="3044">
<del>
که بگشای لب وین شگفتی بگوی
</del>
</l>
<l n="3045">
<del>
چنین گفت پرمایه افراسیاب
</del>
</l>
<l n="3046">
<del>
که هرگز کسی این نبیند به خواب
</del>
</l>
<l n="3047">
<del>
چنان چون شب تیره من دیده ام
</del>
</l>
<l n="3048">
<del>
ز پیر و جوان نیز نشنیده ام
</del>
</l>
<l n="3049">
<del>
بیابان پر از مار دیدم به خواب
</del>
</l>
<l n="3050">
<del>
زمین پر ز گرد آسمان پر عقاب
</del>
</l>
<l n="3051">
<del>
زمین خشك شخی که گفتی سپهر
</del>
</l>
<l n="3052">
<del>
بدو تا جهان بود ننمود چهر
</del>
</l>
<l n="3053">
<del>
سراپردهٔ من زده بر کران
</del>
</l>
<l n="3054">
<del>
به گردش سپاهی ز کندآوران
</del>
</l>
<l n="3055">
<del>
یکی باد بر خاستی پر ز گرد
</del>
</l>
<l n="3056">
<del>
درفش مرا سر نگونسار کرد
</del>
</l>
<l n="3057">
<del>
برفتی ز هر سو یکی رود خون
</del>
</l>
<l n="3058">
<del>
سراپرده و خیمه گشتی نگون
</del>
</l>
<l n="3059">
<del>
وز این لشکر من فزون از شمار
</del>
</l>
<l n="3060">
<del>
بریده سران و تن افکنده خوار
</del>
</l>
<l n="3061">
<del>
سپاهی از ایران چو باد دمان
</del>
</l>
<l n="3062">
<del>
چه نیزه به دست و چه تیر و کمان
</del>
</l>
<l n="3063">
<del>
همه نیزهاشان سر آورده بار
</del>
</l>
<l n="3064">
<del>
وز آن هر سواری سری در کنار
</del>
</l>
<l n="3065">
<del>
بر تخت من تاختندی سوار
</del>
</l>
<l n="3066">
<del>
سیه‌پوش و نیزه‌وران صد هزار
</del>
</l>
<l n="3067">
<del>
بر انگیختندم ز جای نشست
</del>
</l>
<l n="3068">
<del>
همی تاختندی مرا بسته دست
</del>
</l>
<l n="3069">
<del>
نگه کردمی نیك هر سو بسی
</del>
</l>
<l n="3070">
<del>
ز پیوسته پیشم نبودی کسی
</del>
</l>
<l n="3071">
<del>
مرا پیش کاووس بردی دمان
</del>
</l>
<l n="3072">
<del>
یکی بادسر نامور پهلوان
</del>
</l>
<l n="3073">
<del>
یکی تخت بودی سرش نزد ماه
</del>
</l>
<l n="3074">
<del>
نشسته بر آن گرد کاوس شاه
</del>
</l>
<l n="3075">
<del>
جوانی دو رخساره مانند ماه
</del>
</l>
<l n="3076">
<del>
نشسته بدی نزد کاوس شاه
</del>
</l>
<l n="3077">
<del>
دو هفتش نبودی همی سال بیش
</del>
</l>
<l n="3078">
<del>
چو دیدی مرا بسته در پیش خویش
</del>
</l>
<l n="3079">
<del>
دمیدی به کردار غرنده میغ
</del>
</l>
<l n="3080">
<del>
میانم به دو نیم کردی به تیغ
</del>
</l>
<l n="3081">
<del>
خروشیدمی من فراوان ز درد
</del>
</l>
<l n="3082">
<del>
مرا ناله و درد بیدار کرد
</del>
</l>
<l n="3083">
<del>
بدو گفت گرسیوز این خواب شاه
</del>
</l>
<l n="3084">
<del>
نباشد بجز كامهء نیكخواه
</del>
</l>
<l n="3085">
<del>
همی کام دل باشد و تاج و تخت
</del>
</l>
<l n="3086">
<del>
نگون گشته بر بدسگال تو بخت
</del>
</l>
<l n="3087">
<del>
گزارندهٔ خواب باید کسی
</del>
</l>
<l n="3088">
<del>
کز این دانش اندیشه دارد بسی
</del>
</l>
<l n="3089">
<del>
بخوانیم بیدار دل موبدان
</del>
</l>
<l n="3090">
<del>
ز اخترشناسان و از بخردان
</del>
</l>
<l n="3091">
<del>
کسانی کز این دانش آگه بوند
</del>
</l>
<l n="3092">
<del>
پراکنده یا بر در شه بوند
</del>
</l>
<l n="3093">
<del>
شدند انجمن بر در شهریار
</del>
</l>
<l n="3094">
<del>
بدان تا چرا کردشان خواستار
</del>
</l>
<l n="3095">
<del>
بخواند و سزاوار بنشاند پیش
</del>
</l>
<l n="3096">
<del>
سخن راند با هر یك از کم وبیش
</del>
</l>
<l n="3097">
<del>
چنین گفت با نامور موبدان
</del>
</l>
<l n="3098">
<del>
به اخترشناسان و هم بخردان
</del>
</l>
<l n="3099">
<del>
که این خواب و گفتار من در جهان
</del>
</l>
<l n="3100">
<del>
کسی نشنود آشکار و نهان
</del>
</l>
<l n="3101">
<del>
یکی را نمانم سر و تن به هم
</del>
</l>
<l n="3102">
<del>
اگر زین سخن بر لب آرند دم
</del>
</l>
<l n="3103">
<del>
ببخشیدشان بی‌کران زر و سیم
</del>
</l>
<l n="3104">
<del>
بدان تا نباشد کسی زو به بیم
</del>
</l>
<l n="3105">
<del>
وز آن پس بگفت آنچه در خواب دید
</del>
</l>
<l n="3106">
<del>
چو موبد ز شاه آن سخن‌ها شنید
</del>
</l>
<l n="3107">
<del>
بترسید وز شاه زنهار خواست
</del>
</l>
<l n="3108">
<del>
که این خواب گفتن نداریم راست
</del>
</l>
<l n="3109">
<del>
مگر شاه با بنده پیمان کند
</del>
</l>
<l n="3110">
<del>
زبان را به پاسخ گروگان کند
</del>
</l>
<l n="3111">
<del>
کز این در سخن هرچه داریم یاد
</del>
</l>
<l n="3112">
<del>
گشائیم بر شاه و یابیم داد
</del>
</l>
<l n="3113">
<del>
به زنهار دادن زبان داد شاه
</del>
</l>
<l n="3114">
<del>
کز آن بد از ایشان نبیند گناه
</del>
</l>
<l n="3115">
<del>
زبان آوری بود بسیار مغز
</del>
</l>
<l n="3116">
<del>
که او بر گشادی سخن‌های نغز
</del>
</l>
<l n="3117">
<del>
چنین گفت کای پادشاه جهان
</del>
</l>
<l n="3118">
<del>
کنم آشکارا به تو بر نهان
</del>
</l>
<l n="3119">
<del>
به بیداری اکنون سپاهی گران
</del>
</l>
<l n="3120">
<del>
از ایران بیاید دلاور سران
</del>
</l>
<l n="3121">
<del>
یکی شاهزاده به پیش اندرون
</del>
</l>
<l n="3122">
<del>
جهان دیده با او بسی رهنمون
</del>
</l>
<l n="3123">
<del>
که بر طالعش بر کسی نیست شاه
</del>
</l>
<l n="3124">
<del>
کند بوم و بر را به ما بر تباه
</del>
</l>
<l n="3125">
<del>
اگر با سیاوش كند شاه جنگ
</del>
</l>
<l n="3126">
<del>
چو دیبه شود روی گیتی به رنگ
</del>
</l>
<l n="3127">
<del>
ز ترکان نماند کسی را بگاه
</del>
</l>
<l n="3128">
<del>
غمی گردد از جنگ او پادشاه
</del>
</l>
<l n="3129">
<del>
و گر او شود کشته بر دست شاه
</del>
</l>
<l n="3130">
<del>
به توران نماند سر و تختگاه
</del>
</l>
<l n="3131">
<del>
سراسر پر آشوب گردد زمین
</del>
</l>
<l n="3132">
<del>
ز بهر سیاوش به جنگ و به کین
</del>
</l>
<l n="3133">
<del>
بدان‌گاه یاد آیدت راستی
</del>
</l>
<l n="3134">
<del>
که ویران شود کشور از کاستی
</del>
</l>
<l n="3135">
<del>
جهاندار گر مرغ گردد به پر
</del>
</l>
<l n="3136">
<del>
بر این چرخ گردان نیابد گذر
</del>
</l>
<l n="3137">
<del>
بر این سان گذر کرد خواهد سپهر
</del>
</l>
<l n="3138">
<del>
گھی پر ز خشم و گھی پر ز مهر
</del>
</l>
</div>
<div type="textpart" subtype="reading" n="15">
<head>Pizzi from 190 to 194</head>
<head>Vullers from page 660; P.2, 402.404. ; C. 472.473.</head>
<l n="3139">
<del>
فرنگیس بشنید رخ را بخست
</del>
</l>
<l n="3140">
<del>
میان را به زنار خونین ببست
</del>
</l>
<l n="3141">
<del>
پیاده بیامد به نزدیك شاه
</del>
</l>
<l n="3142">
<del>
به خون رنگ داده رخان همچو ماه
</del>
</l>
<l n="3143">
<del>
به پیش پدر شد پر از ترس و باك
</del>
</l>
<l n="3144">
<del>
خروشان به سر بر هم ریخت خاك
</del>
</l>
<l n="3145">
<del>
بدو گفت کای پر هنر شهریار
</del>
</l>
<l n="3146">
<del>
چرا کرد خواهی مرا خاکسار
</del>
</l>
<l n="3147">
<del>
دلت را چرا بستی اندر فریب
</del>
</l>
<l n="3148">
<del>
همی از بلندی نبینی نشیب
</del>
</l>
<l n="3149">
<del>
سر تاجداری مبر بی‌گناه
</del>
</l>
<l n="3150">
<del>
که نپسندد این داور هور و ماه
</del>
</l>
<l n="3151">
<del>
سیاوش که بگذاشت ایران زمین
</del>
</l>
<l n="3152">
<del>
همی بر تو کرد از جهان آفرین
</del>
</l>
<l n="3153">
<del>
بیاورد از بهر تو شاه را
</del>
</l>
<l n="3154">
<del>
بماند افسر و گنج و هم گاه را
</del>
</l>
<l n="3155">
<del>
بیامد تو را کرد پشت و پناه
</del>
</l>
<l n="3156">
<del>
کنون زو چه دیدی که بردت ز راه
</del>
</l>
<l n="3157">
<del>
سر تاجداران نبرد کسی
</del>
</l>
<l n="3158">
<del>
که با تاج و بر تخت ماند بسی
</del>
</l>
<l n="3159">
<del>
مکن بی‌گنه بر تن من ستم
</del>
</l>
<l n="3160">
<del>
که گیتی سپنج‌ست و پر باد و دم
</del>
</l>
<l n="3161">
<del>
یکی را به چاه افکند با كلاه
</del>
</l>
<l n="3162">
<del>
یکی بی کله بر نشاند به گاه
</del>
</l>
<l n="3163">
<del>
سرانجام هر دو به خاك اندرند
</del>
</l>
<l n="3164">
<del>
ز اختر به چنگ مغاك اندرند
</del>
</l>
<l n="3165">
<del>
به گفتار گرسیوز بدگمان
</del>
</l>
<l n="3166">
<del>
درفشی مکن خویشتن در جهان
</del>
</l>
<l n="3167">
<del>
شنیدی کجا زافریدون گرد
</del>
</l>
<l n="3168">
<del>
ستمگاره ضحاک تازی چه برد
</del>
</l>
<l n="3169">
<del>
همان از منوچهر شاه بزرگ
</del>
</l>
<l n="3170">
<del>
چه آمد به سلم و به تور سترگ
</del>
</l>
<l n="3171">
<del>
کنون زنده بر گاه کاوس شاه
</del>
</l>
<l n="3172">
<del>
چو دستان و چون رستم کینه خواه
</del>
</l>
<l n="3173">
<del>
چو گودرز کشواد پولاد چنگ
</del>
</l>
<l n="3174">
<del>
بدرد دل شیر و چرم پلنگ
</del>
</l>
<l n="3175">
<del>
چو بهرام و چون زنگهٔ شاوران
</del>
</l>
<l n="3176">
<del>
که نندیشد از گرز کندآوران
</del>
</l>
<l n="3177">
<del>
همان گیو گودرز کو روز کین
</del>
</l>
<l n="3178">
<del>
به جنبش در آید ز سهمش زمین
</del>
</l>
<l n="3179">
<del>
به سوی سیاوش همی جوشد آب
</del>
</l>
<l n="3180">
<del>
کند چرخ نفرین بر افراسیاب
</del>
</l>
<l n="3181">
<del>
ستمگر شدی بر تن خویشتن
</del>
</l>
<l n="3182">
<del>
بسی یادت آید رفتار من
</del>
</l>
<l n="3183">
<del>
وه نه اندر شکاری که گور افگنی
</del>
</l>
<l n="3184">
<del>
دگر آهوان را به شور افگنی
</del>
</l>
<l n="3185">
<del>
همی شهریاری ربائی ز گاه
</del>
</l>
<l n="3186">
<del>
که نفرین کند بر تو خورشید و ماه
</del>
</l>
<l n="3187">
<del>
مده شهر توران به خیره به باد
</del>
</l>
<l n="3188">
<del>
مبادا که پند من آیدت یاد
</del>
</l>
<l n="3189">
<del>
بگفت این و روی سیاوش بدید
</del>
</l>
<l n="3190">
<del>
دو رخ را بکند و فغان برکشید
</del>
</l>
<l n="3191">
<del>
که شاها دلیرا گوا سرورا
</del>
</l>
<l n="3192">
<del>
سرافراز شیرا و كندآورا
</del>
</l>
<l n="3193">
<del>
به ایران بر و بوم بگذاشتی
</del>
</l>
<l n="3194">
<del>
سپهدار را باب پنداشتی
</del>
</l>
<l n="3195">
<del>
کنون دست بسته پیاده کشان
</del>
</l>
<l n="3196">
<del>
كجا افسر و گاه گردنکشان
</del>
</l>
<l n="3197">
<del>
کجا آن همه عهد و سوگند شاه
</del>
</l>
<l n="3198">
<del>
که لرزنده شد مهر و کیوان و ماه
</del>
</l>
<l n="3199">
<del>
کجا شاه کاوس و گردن‌کشان
</del>
</l>
<l n="3200">
<del>
که بینند این دم تو را زین نشان
</del>
</l>
<l n="3201">
<del>
کجا گیر و طوس و کجا پیلتن
</del>
</l>
<l n="3202">
<del>
فرامرز و دستان و آن انجمن
</del>
</l>
<l n="3203">
<del>
از این بد به ایران رسد آگهی
</del>
</l>
<l n="3204">
<del>
بر آشوبد آن روزگار بھی
</del>
</l>
<l n="3205">
<del>
گرسیوز آمد تو را بد به روی
</del>
</l>
<l n="3206">
<del>
که نفرین بر او با دمور و گروی
</del>
</l>
<l n="3207">
<del>
هر آنکس که یازد به بد بر تو دست
</del>
</l>
<l n="3208">
<del>
بریده سرش باد و افگنده پست
</del>
</l>
<l n="3209">
<del>
جهاندار این بر تو آسان کناد
</del>
</l>
<l n="3210">
<del>
دل دشمنانت هراسان کناد
</del>
</l>
<l n="3211">
<del>
مرا كاشکی دیده گشتی تباه
</del>
</l>
<l n="3212">
<del>
ندیدی بدین‌سان کشانت براه
</del>
</l>
<l n="3213">
<del>
مرا از پدر این کجا بد امید
</del>
</l>
<l n="3214">
<del>
که پردخته ماند کنارم زشید
</del>
</l>
<l n="3215">
<del>
چو گفتار فرزند بشنید شاه
</del>
</l>
<l n="3216">
<del>
جهان گشت در پیش چشمش سیاه
</del>
</l>
<l n="3217">
<del>
بدو گفت بر گرد و ایدر مپای
</del>
</l>
<l n="3218">
<del>
چه دانی که ایدر مرا چیست رای
</del>
</l>
<l n="3219">
<del>
دل شاه توران بر او بر بسوخت
</del>
</l>
<l n="3220">
<del>
همی خیره چشم خرد را بدوخت
</del>
</l>
<l n="3221">
<del>
به کاخ بلندش یکی خانه بود
</del>
</l>
<l n="3222">
<del>
فرنگیس از آن خانه بیگانه بود
</del>
</l>
<l n="3223">
<del>
بفرمود تا روزبانان کشان
</del>
</l>
<l n="3224">
<del>
مر او را کشیدند چون بیهشان
</del>
</l>
<l n="3225">
<del>
در آن تیرگیش اندر انداختند
</del>
</l>
<l n="3226">
<del>
در خانه را بند بر ساختند
</del>
</l>
<l n="3227">
<del>
بفرمود پس تا سیاوش را
</del>
</l>
<l n="3228">
<del>
چنان شاه بیدار و خاموش را
</del>
</l>
<l n="3229">
<del>
که این را بجائی بریدش که کس
</del>
</l>
<l n="3230">
<del>
نیابد چو گوید که فریادرس
</del>
</l>
<l n="3231">
<del>
نگه کرد گرسیوز اندر گروی
</del>
</l>
<l n="3232">
<del>
گروی ستمگر به پیچید روی
</del>
</l>
<l n="3233">
<del>
بیامد به پیش سیاوش رسید
</del>
</l>
<l n="3234">
<del>
جوانمردی و شرم شد ناپدید
</del>
</l>
<l n="3235">
<del>
بزد دست و ریش شهنشه گرفت
</del>
</l>
<l n="3236">
<del>
به خواری کشیدش به خاك ای شگفت
</del>
</l>
<l n="3237">
<del>
سیاوش بنالید بر کردگار
</del>
</l>
<l n="3238">
<del>
که ای برتر از گردش روزگار
</del>
</l>
<l n="3239">
<del>
یکی شاخ پیدا کن از تخم من
</del>
</l>
<l n="3240">
<del>
چو خورشید تابنده بر انجمن
</del>
</l>
<l n="3241">
<del>
که خواهد از این دشمنان کین من
</del>
</l>
<l n="3242">
<del>
کند در جهان تازه آئین من
</del>
</l>
<l n="3243">
<del>
هنرها و مردی به جای آورد
</del>
</l>
<l n="3244">
<del>
جهان را سراسر به پای آورد
</del>
</l>
<l n="3245">
<del>
همی شد پس پشت او پیلسم
</del>
</l>
<l n="3246">
<del>
دو دیده پر از خون و دل پر ز غم
</del>
</l>
<l n="3247">
<del>
سیاوش بدو گفت پدرود باش
</del>
</l>
<l n="3248">
<del>
جهان تار و تو جاودان پود باش
</del>
</l>
<l n="3249">
<del>
درودی ز من سوی پیران رسان
</del>
</l>
<l n="3250">
<del>
بگویش که گیتی دگر شد بسان
</del>
</l>
<l n="3251">
<del>
به پیران نه زین گونه بودم امید
</del>
</l>
<l n="3252">
<del>
همی پند او باد شد من چو بید
</del>
</l>
<l n="3253">
<del>
مرا گفته بود او که با صد هزار
</del>
</l>
<l n="3254">
<del>
زره دار و برگستوان ور سوار
</del>
</l>
<l n="3255">
<del>
چو برگرددت روز یار تو ام
</del>
</l>
<l n="3256">
<del>
به گاه چرا مرغزار تو ام
</del>
</l>
<l n="3257">
<del>
کنون پیش گرسیوز ایدر دمان
</del>
</l>
<l n="3258">
<del>
پیاده چنین خوار و تیره روان
</del>
</l>
<l n="3259">
<del>
نه بینم همی یار با من کسی
</del>
</l>
<l n="3260">
<del>
که بخروشدی زار بر من بسی
</del>
</l>
<l n="3261">
<del>
چو از شهر وز لشکر اندر گذشت
</del>
</l>
<l n="3262">
<del>
کشانش ببردند بسته به دشت
</del>
</l>
<l n="3263">
<del>
ز گرسیوز آن خنجر آبگون
</del>
</l>
<l n="3264">
<del>
گروی زره بستد از بهر خون
</del>
</l>
<l n="3265">
<del>
پیاده همی برد مویش کشان
</del>
</l>
<l n="3266">
<del>
چو آمد بدان جایگاه نشان
</del>
</l>
<l n="3267">
<del>
بیفتند پیل ژیان را به خاك
</del>
</l>
<l n="3268">
<del>
نه شرم آمدش زان سپهبد نه باك
</del>
</l>
<l n="3269">
<del>
یکی طشت بنهاد زرین گروی
</del>
</l>
<l n="3270">
<del>
بپیچید چون گوسپندانش روی
</del>
</l>
<l n="3271">
<del>
جدا کرد از سرو سیمین سرش
</del>
</l>
<l n="3272">
<del>
همی رفت در طشت خون از برش
</del>
</l>
<l n="3273">
<del>
كجا آنکه فرموده بد طشت خون
</del>
</l>
<l n="3274">
<del>
گروی زره برد و کردش نگون
</del>
</l>
<l n="3275">
<del>
گیاهی بر آمد همانگاه ز خون
</del>
</l>
<l n="3276">
<del>
بدانجا که آن طشت شد سرنگون
</del>
</l>
<l n="3277">
<del>
گیا را دهم من كنونت نشان
</del>
</l>
<l n="3278">
<del>
که خوانی همی خون اسیاوشان
</del>
</l>
<l n="3279">
<del>
چر از سروبن دور گشت آفتاب
</del>
</l>
<l n="3280">
<del>
سر شهریار اندر آمد به خواب
</del>
</l>
<l n="3281">
<del>
چه خوابی که چندین زمان بر گذشت
</del>
</l>
<l n="3282">
<del>
نه جنبید هرگز نه بیدار گشت
</del>
</l>
</div>
<div type="textpart" subtype="reading" n="16">
<head>Pizzi from 196 to 201</head>
<l n="3283">
<del>
همی رفت هر جای چون بیهشان
</del>
</l>
<l n="3284">
<del>
مگر یابد از شاهزاده نشان
</del>
</l>
<l n="3285">
<del>
چنین تا بر آمد بر این هفت سال
</del>
</l>
<l n="3286">
<del>
میان سوده از تیغ و بند دوال
</del>
</l>
<l n="3287">
<del>
خورش گور و پوشش هم از چرم گور
</del>
</l>
<l n="3288">
<del>
گیا خورد گاهی و گاه آب شور
</del>
</l>
<l n="3289">
<del>
همی گشت گرد بیابان و کوه
</del>
</l>
<l n="3290">
<del>
به رنج و به سختی و دور از گروه
</del>
</l>
<l n="3291">
<del>
بدانگه که رستم بر این روی آب
</del>
</l>
<l n="3292">
<del>
بیاورد لشکر هم اندر شتاب
</del>
</l>
<l n="3293">
<del>
سپهدار توران به کنگ آمده
</del>
</l>
<l n="3294">
<del>
دگر باره توران به جنگ آمده
</del>
</l>
<l n="3295">
<del>
به پیران بفرمود پس شهریار
</del>
</l>
<l n="3296">
<del>
که کیخسرو شوم را ایدر آر
</del>
</l>
<l n="3297">
<del>
ز ماچین بیاور به مادر دهش
</del>
</l>
<l n="3298">
<del>
برو هر سوئی دار بسته رهش
</del>
</l>
<l n="3299">
<del>
فرستاد پیران هم اندر زمان
</del>
</l>
<l n="3300">
<del>
فرستاده‌ای بر هیونی چمان
</del>
</l>
<l n="3301">
<del>
بیاورد پور سیاوخش را
</del>
</l>
<l n="3302">
<del>
جوان خردمند جان بخش را
</del>
</l>
<l n="3303">
<del>
سپردش به مادر بدان جایگاه
</del>
</l>
<l n="3304">
<del>
برآمد بر این نیز یك چند گاه
</del>
</l>
<l n="3305">
<del>
چو شیر دلاور به توران زمین
</del>
</l>
<l n="3306">
<del>
بدین‌سان همی گشت اندوهگین
</del>
</l>
<l n="3307">
<del>
چنان شد که روزی پر اندیشه شد
</del>
</l>
<l n="3308">
<del>
به نزدیکی نامور بیشه شد
</del>
</l>
<l n="3309">
<del>
بدان مرغزار اندر آمد دژم
</del>
</l>
<l n="3310">
<del>
جهان خرم و گیو را دل به غم
</del>
</l>
<l n="3311">
<del>
زمین سبز و جوی پر از آب دید
</del>
</l>
<l n="3312">
<del>
همه جای آرامش و خواب دید
</del>
</l>
<l n="3313">
<del>
فرود آمد و اسپ را در گذاشت
</del>
</l>
<l n="3314">
<del>
بخفت و همی دل پر اندیشه داشت
</del>
</l>
<l n="3315">
<del>
همی گفت مانا که دیو پلید
</del>
</l>
<l n="3316">
<del>
بر پهلوان بود كان خواب دید
</del>
</l>
<l n="3317">
<del>
ز کی‌خسرو ایدر نیابم نشان
</del>
</l>
<l n="3318">
<del>
چه دارم همی خویشتن را کشان
</del>
</l>
<l n="3319">
<del>
کنون گر به رزم‌اند یاران من
</del>
</l>
<l n="3320">
<del>
به بزم اندرون غمگساران من
</del>
</l>
<l n="3321">
<del>
یکی نامجوی و دگر شاد روز
</del>
</l>
<l n="3322">
<del>
مرا بخت بر گنبد افشاند كوز
</del>
</l>
<l n="3323">
<del>
همی بر فشانم به خیره روان
</del>
</l>
<l n="3324">
<del>
خمیده روانم چو خم كمان
</del>
</l>
<l n="3325">
<del>
همانا که خسرو ز مادر نزاد
</del>
</l>
<l n="3326">
<del>
و گر زاد دادش زمانه به باد
</del>
</l>
<l n="3327">
<del>
ز جستن مرا رنج و سختی‌ست بهر
</del>
</l>
<l n="3328">
<del>
انوشه کسی کو بمیرد به زهر
</del>
</l>
<l n="3329">
<del>
دل پر ز غم گرد آن مرغزار
</del>
</l>
<l n="3330">
<del>
همی گشت شه را شده خواستار
</del>
</l>
<l n="3331">
<del>
یکی چشمه‌ای دید رخشان ز دور
</del>
</l>
<l n="3332">
<del>
یکی سروبالا دلارم پور
</del>
</l>
<l n="3333">
<del>
یکی جام می برگرفته به چنگ
</del>
</l>
<l n="3334">
<del>
به سر بر زده دستهٔ بوی و رنگ
</del>
</l>
<l n="3335">
<del>
ز بالای او فرهٔ ایزدی
</del>
</l>
<l n="3336">
<del>
پدید آمد و رایت بخردی
</del>
</l>
<l n="3337">
<del>
تو گفتی سیاوخش بر تخت عاج
</del>
</l>
<l n="3338">
<del>
نشستست و بر سر ز پیروزه تاج
</del>
</l>
<l n="3339">
<del>
همی بری مهر آید از روی اوی
</del>
</l>
<l n="3340">
<del>
همی زیب تاج آید از موی اوی
</del>
</l>
<l n="3341">
<del>
به دل گفت گیو این بجز شاه نیست
</del>
</l>
<l n="3342">
<del>
ما چنین چهره جز درخور گاه نیست
</del>
</l>
<l n="3343">
<del>
پیاده بدو نیز بنهاد روی
</del>
</l>
<l n="3344">
<del>
چو تنگ اندر آمد به نزدیك اوى
</del>
</l>
<l n="3345">
<del>
گره سست شد بر در رنج اوی
</del>
</l>
<l n="3346">
<del>
پدید آمد آن نامور گنج اوى
</del>
</l>
<l n="3347">
<del>
چو از چشمه کی‌خسرو او را بدید
</del>
</l>
<l n="3348">
<del>
بخندید و شادان دلش بر دمید
</del>
</l>
<l n="3349">
<del>
بدل گفت كین گرد جز گیو نیست
</del>
</l>
<l n="3350">
<del>
بدین مرز خود زین نشان نیو نیست
</del>
</l>
<l n="3351">
<del>
مرا کرد خواهد همی خواستار
</del>
</l>
<l n="3352">
<del>
به ایران برد تا کند شهریار
</del>
</l>
<l n="3353">
<del>
چو تنگ اندر آمد گو نامدار
</del>
</l>
<l n="3354">
<del>
بر آمد ز جا خسرو شهریار
</del>
</l>
<l n="3355">
<del>
ورا گفت کای گیو شاد آمدی
</del>
</l>
<l n="3356">
<del>
خرد را چو شایسته داد آمدی
</del>
</l>
<l n="3357">
<del>
چگونه سپردی بر این مرز راه
</del>
</l>
<l n="3358">
<del>
ز طوس و ز گودرز و کاووس شاه
</del>
</l>
<l n="3359">
<del>
چه داری خبر جمله هستند شاد
</del>
</l>
<l n="3360">
<del>
همی در دل از خسرو آرند یاد
</del>
</l>
<l n="3361">
<del>
جهانجوی رستم گو پیلتن
</del>
</l>
<l n="3362">
<del>
چگونه است دستان و آن انجمن
</del>
</l>
<l n="3363">
<del>
چو بشنید گیو این سخن خیره ماند
</del>
</l>
<l n="3364">
<del>
زبان را به نام جهانبان براند
</del>
</l>
<l n="3365">
<del>
بدو گفت گیو ای سر سرفراز
</del>
</l>
<l n="3366">
<del>
جهان را به مهر تو آید نیاز
</del>
</l>
<l n="3367">
<del>
برانم که پور سیاوش توئی
</del>
</l>
<l n="3368">
<del>
ز تخم کیانی و با هش توئی
</del>
</l>
<l n="3369">
<del>
مرا یاد کن ای سر راستان
</del>
</l>
<l n="3370">
<del>
ز گودرز با تو که زد داستان
</del>
</l>
<l n="3371">
<del>
ز کشواد و گیوت که داد آگھی
</del>
</l>
<l n="3372">
<del>
که با خرمی بادی و فرھی
</del>
</l>
<l n="3373">
<del>
بدو گفت کی‌خسرو ای شیر مرد
</del>
</l>
<l n="3374">
<del>
مرا مادر این از پدر یاد کرد
</del>
</l>
<l n="3375">
<del>
که از فر یزدان گشادی سخن
</del>
</l>
<l n="3376">
<del>
بدانگه که اندرزش آمد به بن
</del>
</l>
<l n="3377">
<del>
همی گفت با نامور مادرم
</del>
</l>
<l n="3378">
<del>
کز ایدر چه آید ز بد بر سرم
</del>
</l>
<l n="3379">
<del>
سرانجام کیخسرو آید پدید
</del>
</l>
<l n="3380">
<del>
پدید آورد بندها را کلید
</del>
</l>
<l n="3381">
<del>
بدانگه كه گردد سرافراز نیو
</del>
</l>
<l n="3382">
<del>
از ایران بیاید هنرمند گیو
</del>
</l>
<l n="3383">
<del>
مر او را سوی تخت ایران برد
</del>
</l>
<l n="3384">
<del>
همان کین ما را به جای آورد
</del>
</l>
<l n="3385">
<del>
بدو گفت گیو ای سر سرکشان
</del>
</l>
<l n="3386">
<del>
ز فر بزرگی که داری نشان
</del>
</l>
<l n="3387">
<del>
نشان سیاوش پدیدار بود
</del>
</l>
<l n="3388">
<del>
چو بر گلستان نقطهٔ تار بود
</del>
</l>
<l n="3389">
<del>
تو بگشای و بنمای بازو به من
</del>
</l>
<l n="3390">
<del>
نشان تو پیداست بر انجمن
</del>
</l>
<l n="3391">
<del>
برهنه تن خویش بنمود شاه
</del>
</l>
<l n="3392">
<del>
نگه کرد گیو آن نشان سیاه
</del>
</l>
<l n="3393">
<del>
که میراث بود از گه کی‌قباد
</del>
</l>
<l n="3394">
<del>
درستی بدان به کیان را نژاد
</del>
</l>
<l n="3395">
<del>
چو گیو آن نشان دید بردش نماز
</del>
</l>
<l n="3396">
<del>
همی ریخت آب و همی گفت راز
</del>
</l>
<l n="3397">
<del>
گرفتش به بر شهریار زمین
</del>
</l>
<l n="3398">
<del>
ز شادی بر او بر گرفت آفرین
</del>
</l>
<l n="3399">
<del>
از ایران بپرسید وز تخت شاه
</del>
</l>
<l n="3400">
<del>
ز گودرز وز رستم رزمخواه
</del>
</l>
<l n="3401">
<del>
بدو گفت گیو ای جهاندار کی
</del>
</l>
<l n="3402">
<del>
سرافراز و بیدار و فرخنده پی
</del>
</l>
<l n="3403">
<del>
جهاندار دانندهٔ خوب و زشت
</del>
</l>
<l n="3404">
<del>
مرا گر سپردی سراسر بهشت
</del>
</l>
<l n="3405">
<del>
همان هفت کشور به شاهنشهی
</del>
</l>
<l n="3406">
<del>
نهاد بزرگی و تاج مهی
</del>
</l>
<l n="3407">
<del>
نبودی دل من بدین خرمی
</del>
</l>
<l n="3408">
<del>
که روی تو دیدم به توران زمی
</del>
</l>
<l n="3409">
<del>
که داند به ایران که من زنده ام
</del>
</l>
<l n="3410">
<del>
به خاکم وگر بآتش افکنده ام
</del>
</l>
<l n="3411">
<del>
سیاوخش را زنده گر دیدمی
</del>
</l>
<l n="3412">
<del>
ز تیمار و رنجش بپرسیدمی
</del>
</l>
<l n="3413">
<del>
سپاس از جهاندار کین رنج سخت
</del>
</l>
<l n="3414">
<del>
به شادی و خوبی سر آورد بخت
</del>
</l>
<l n="3415">
<del>
برفتند از آن بیشه هر دو به راه
</del>
</l>
<l n="3416">
<del>
بپرسید خسرو ز کاوس شاه
</del>
</l>
<l n="3417">
<del>
وز آن هفت ساله غم و درد اوی
</del>
</l>
<l n="3418">
<del>
ز گستردن و خواب وز خورد اوی
</del>
</l>
<l n="3419">
<del>
همی گفت با شاه گیو این سخن
</del>
</l>
<l n="3420">
<del>
که دادار گیتی چه افگند بن
</del>
</l>
<l n="3421">
<del>
همان خواب گودرز و رنج دراز
</del>
</l>
<l n="3422">
<del>
خور و پوشش و درد و آرام و ناز
</del>
</l>
<l n="3423">
<del>
ز کاوس کش سال بفگند فر
</del>
</l>
<l n="3424">
<del>
ز درد پسر گشت بی پا و سر
</del>
</l>
<l n="3425">
<del>
از ایوان پراگنده شد رنگ و بوی
</del>
</l>
<l n="3426">
<del>
سراسر به ویرانی آورد روی
</del>
</l>
<l n="3427">
<del>
دل خسرو از درد ایشان بسوخت
</del>
</l>
<l n="3428">
<del>
به کردار آتش رخش بر فروخت
</del>
</l>
<l n="3429">
<del>
بدو گفت اکنون ز رنج دراز
</del>
</l>
<l n="3430">
<del>
تو را بر دهم بخت آرام و ناز
</del>
</l>
<l n="3431">
<del>
مرا چون پدر باش و با کس مگوی
</del>
</l>
<l n="3432">
<del>
ببین تا زمانه چه آرد به روی
</del>
</l>
</div>
<div type="textpart" subtype="reading" n="17">
<head>Pizzi from 202 to 214</head>
<head>Vullers from page 857; P.2, 684. ; C. 611.612. Vullers ends at page 867; P.2, 698.700. ; C. 618.619.</head>
<l n="3433">
<del>
وز آن پس چو هر دو سپه آرمید
</del>
</l>
<l n="3434">
<del>
شب تیره یك بهره اندر کشید
</del>
</l>
<l n="3435">
<del>
دوان رفت بهرام پیش پدر
</del>
</l>
<l n="3436">
<del>
که ای باب نام‌آور پر هنر
</del>
</l>
<l n="3437">
<del>
بدانگه که آن تاج بر داشتم
</del>
</l>
<l n="3438">
<del>
به نیزه به ابر اندر افراشتم
</del>
</l>
<l n="3439">
<del>
یکی تازیانه ز من گم شده‌ست
</del>
</l>
<l n="3440">
<del>
چو گیرند بی مایه ترکان به دست
</del>
</l>
<l n="3441">
<del>
به بهرام پرمایه باشد فسوس
</del>
</l>
<l n="3442">
<del>
جهان پیش چشمم بود آبنوس
</del>
</l>
<l n="3443">
<del>
نبشته بر آن چرم نام من‌ست
</del>
</l>
<l n="3444">
<del>
سپهدار ترکان بگیرد به دست
</del>
</l>
<l n="3445">
<del>
شوم زود تازانه باز آورم
</del>
</l>
<l n="3446">
<del>
اگر چند رنج دراز آورم
</del>
</l>
<l n="3447">
<del>
مرا این بد از اختر آید همی
</del>
</l>
<l n="3448">
<del>
که نامم به خاك اندر آید همی
</del>
</l>
<l n="3449">
<del>
بدو گفت گودرز پیر ای پسر
</del>
</l>
<l n="3450">
<del>
همی بخت خویش اندر آری به سر
</del>
</l>
<l n="3451">
<del>
ز بهر یکی چوب بسته دوال
</del>
</l>
<l n="3452">
<del>
شوی خیره اندر دم بدسگال
</del>
</l>
<l n="3453">
<del>
چنین گفت بهرام جنگی که من
</del>
</l>
<l n="3454">
<del>
نیم بهتر از دوده و انجمن
</del>
</l>
<l n="3455">
<del>
به جائی توان مرد کاین زمان
</del>
</l>
<l n="3456">
<del>
به کژی چرا برد باید گمان
</del>
</l>
<l n="3457">
<del>
بدو گفت گیو ای برادر مرد
</del>
</l>
<l n="3458">
<del>
فراوان مرا تازیانه ست نو
</del>
</l>
<l n="3459">
<del>
یکی دسته را سیم و زر اندرست
</del>
</l>
<l n="3460">
<del>
دو دسته به خوشاب پر گوهرست
</del>
</l>
<l n="3461">
<del>
فرنگیس چون گنج بگشاد در
</del>
</l>
<l n="3462">
<del>
مرا داد چندان سلیح و کمر
</del>
</l>
<l n="3463">
<del>
من این درع و تازانه بر داشتم
</del>
</l>
<l n="3464">
<del>
به توران دگر خوار بگذاشتم
</del>
</l>
<l n="3465">
<del>
یکی نیز بخشید کاوس شاه
</del>
</l>
<l n="3466">
<del>
ز گوهر بسان فروزنده ماه
</del>
</l>
<l n="3467">
<del>
دگر پنج دارم همه زرنگار
</del>
</l>
<l n="3468">
<del>
بر او بافته گوھر شاهوار
</del>
</l>
<l n="3469">
<del>
تو را بخشم این هفت از ایدر مرو
</del>
</l>
<l n="3470">
<del>
یکی جنگ خیره میارای نو
</del>
</l>
<l n="3471">
<del>
چنین گفت با گیو بهرام گرد
</del>
</l>
<l n="3472">
<del>
که این ننگ را خوار نتوان شمرد
</del>
</l>
<l n="3473">
<del>
شما را زرنگ و نگارست گفت
</del>
</l>
<l n="3474">
<del>
مرا آنگه شد نام با ننگ جفت
</del>
</l>
<l n="3475">
<del>
گر ایدون که تازانه باز آورم
</del>
</l>
<l n="3476">
<del>
و یا سر به کوشش بكاز آورم
</del>
</l>
<l n="3477">
<del>
بر او رای یزدان دگر گونه بود
</del>
</l>
<l n="3478">
<del>
همه گردش بخت واژونه بود
</del>
</l>
<l n="3479">
<del>
هم آنگه که بخت اندر آید به خواب
</del>
</l>
<l n="3480">
<del>
سر مرد بیهوده گیرد شتاب
</del>
</l>
<l n="3481">
<del>
بزد اسپ و آمد بر آن رزمگاه
</del>
</l>
<l n="3482">
<del>
درخشان شده روی گیتی ز ماه
</del>
</l>
<l n="3483">
<del>
همى زار بگریست بر کشتگان
</del>
</l>
<l n="3484">
<del>
بر آن داغ دل بخت برگشتگان
</del>
</l>
<l n="3485">
<del>
تن ریونیز اندر آن خون و خاك
</del>
</l>
<l n="3486">
<del>
شده غرق و خفتان برو چاك چاك
</del>
</l>
<l n="3487">
<del>
بر او زار گریست بهرام شیر
</del>
</l>
<l n="3488">
<del>
که زار ای سوار و جوان دلیر
</del>
</l>
<l n="3489">
<del>
چو تو کشته اکنون چه یك مشت خاك
</del>
</l>
<l n="3490">
<del>
بزرگان به ایوان تو اندر مغاك
</del>
</l>
<l n="3491">
<del>
به گرد برادر یكایك بگشت
</del>
</l>
<l n="3492">
<del>
که بودند آفگنده بر پهن دشت
</del>
</l>
<l n="3493">
<del>
از آن نامداران یکی خسته بود
</del>
</l>
<l n="3494">
<del>
به شمشیر از ایشان به جان رسته بود
</del>
</l>
<l n="3495">
<del>
همی باز دانست بهرام را
</del>
</l>
<l n="3496">
<del>
بنالید و پرسید از او نام را
</del>
</l>
<l n="3497">
<del>
بدو گفت کای شیر من زنده ام
</del>
</l>
<l n="3498">
<del>
بر کشتگان اندر افگنده ام
</del>
</l>
<l n="3499">
<del>
دو روزست تا نان و آب آرزوست
</del>
</l>
<l n="3500">
<del>
مرا بر یکی جامه خواب آرزوست
</del>
</l>
<l n="3501">
<del>
بشد تیز بهرام تا پیش اوی
</del>
</l>
<l n="3502">
<del>
به جان مهربان و به دل خویش اوی
</del>
</l>
<l n="3503">
<del>
بر او گشت بریان و رخ را بخست
</del>
</l>
<l n="3504">
<del>
بدرید پیراهن او را ببست
</del>
</l>
<l n="3505">
<del>
بدو گفت مندیش کین خستگی‌ست
</del>
</l>
<l n="3506">
<del>
تبه بردن این ز نابستگی ست
</del>
</l>
<l n="3507">
<del>
چو بستم کنون سوى لشکر شوی
</del>
</l>
<l n="3508">
<del>
وز این خستگی زود بهتر شوی
</del>
</l>
<l n="3509">
<del>
یکی را ز گمراهی آورد باز
</del>
</l>
<l n="3510">
<del>
ز گمراهی خود ندانست راز
</del>
</l>
<l n="3511">
<del>
بدان خسته بهرام گفت ای جوان
</del>
</l>
<l n="3512">
<del>
بمان تا کنون باز آیم دوان
</del>
</l>
<l n="3513">
<del>
یکی تازیانه بر این رزمگاه
</del>
</l>
<l n="3514">
<del>
ز من گم شدست از پی تاج شاه
</del>
</l>
<l n="3515">
<del>
چو آن باز یابم بیایم برت
</del>
</l>
<l n="3516">
<del>
به زودی رسانم سوی لشکرت
</del>
</l>
<l n="3517">
<del>
وز آنجا سوی قلب لشکر شتافت
</del>
</l>
<l n="3518">
<del>
هی گشت تا تازیانه بیافت
</del>
</l>
<l n="3519">
<del>
میان تل خستگان اندرون
</del>
</l>
<l n="3520">
<del>
بر او ریخته خاك بسیار و خون
</del>
</l>
<l n="3521">
<del>
فرود آمد از اسپ و آن بر گرفت
</del>
</l>
<l n="3522">
<del>
وز اسپان خروشیدن اندر گرفت
</del>
</l>
<l n="3523">
<del>
خروش دم مادیان یافت اسپ
</del>
</l>
<l n="3524">
<del>
بجوشید بر سان آذرگشسپ
</del>
</l>
<l n="3525">
<del>
سوی مادیان روی بنهاد تفت
</del>
</l>
<l n="3526">
<del>
غمی گشت بهرام وز پس برفت
</del>
</l>
<l n="3527">
<del>
همی شد دمان تا رسید اندروی
</del>
</l>
<l n="3528">
<del>
ابا ترگ و خفتان پر از آب روی
</del>
</l>
<l n="3529">
<del>
چو بگرفتش اندر زمان بر نشست
</del>
</l>
<l n="3530">
<del>
گرفته یکی تیغ هندی به دست
</del>
</l>
<l n="3531">
<del>
چو بفشرد ران ایچ نگذارد پی
</del>
</l>
<l n="3532">
<del>
سوار و تن باره پر خاك و خوی
</del>
</l>
<l n="3533">
<del>
چنان تنگدل شد به یکبارگی
</del>
</l>
<l n="3534">
<del>
که شمشیر زد بر سر بارگی
</del>
</l>
<l n="3535">
<del>
وز آن جایگه تا بدان رزمگاه
</del>
</l>
<l n="3536">
<del>
پیاده بپیمود چون باد راه
</del>
</l>
<l n="3537">
<del>
سراسر همه دشت پر کشته بود
</del>
</l>
<l n="3538">
<del>
زمین چون گل ارغوان گشته بود
</del>
</l>
<l n="3539">
<del>
همی گفت اکنون چه سازیم روی
</del>
</l>
<l n="3540">
<del>
در این دشت بی بارهٔ راه جوی
</del>
</l>
<l n="3541">
<del>
از او سرکشان آگهی یافتند
</del>
</l>
<l n="3542">
<del>
سواری صد از قلب بشتافتند
</del>
</l>
<l n="3543">
<del>
که او را بگیرند از آن رزمگاه
</del>
</l>
<l n="3544">
<del>
برندش بر پهلوان سپاه
</del>
</l>
<l n="3545">
<del>
کمان را به زه کرد بهرام شیر
</del>
</l>
<l n="3546">
<del>
ببارید تیر از کمان آن دلیر
</del>
</l>
<l n="3547">
<del>
چو تیر یلی در کمان راندی
</del>
</l>
<l n="3548">
<del>
به پیرامنش کس کجا ماندی
</del>
</l>
<l n="3549">
<del>
از ایشان فراوان بکشت و بخست
</del>
</l>
<l n="3550">
<del>
چو شیر ژیان پیش دشمن بجست
</del>
</l>
<l n="3551">
<del>
سواران همه بازگشتند از اوی
</del>
</l>
<l n="3552">
<del>
به نزدیك پیران نهادند روی
</del>
</l>
<l n="3553">
<del>
بگفتند کاین‌ت هزبر دلیر
</del>
</l>
<l n="3554">
<del>
پیاده کند جنگ چون نره شیر
</del>
</l>
<l n="3555">
<del>
فراوان سخن رفت از آن رزم‌ساز
</del>
</l>
<l n="3556">
<del>
ز پیگار او آشکارا و راز
</del>
</l>
<l n="3557">
<del>
بپرسید پیران که این مرد کیست
</del>
</l>
<l n="3558">
<del>
وز این نامداران ورا نام چیست
</del>
</l>
<l n="3559">
<del>
یکی گفت بهرام شیراوژن است
</del>
</l>
<l n="3560">
<del>
که لشکر سراسر بر او روشن است
</del>
</l>
<l n="3561">
<del>
به روئین چنین گفت پیران که خیز
</del>
</l>
<l n="3562">
<del>
که بهرام را نیست جای گریز
</del>
</l>
<l n="3563">
<del>
مگر زنده او را به چنگ آوری
</del>
</l>
<l n="3564">
<del>
زمانه برآساید از داوری
</del>
</l>
<l n="3565">
<del>
ز لشکر کسانی که باید ببر
</del>
</l>
<l n="3566">
<del>
که او نامدارست و پرخاشگر
</del>
</l>
<l n="3567">
<del>
چو بشنید روئین بیامد دمان
</del>
</l>
<l n="3568">
<del>
نبودش جز اندیشهٔ بدگمان
</del>
</l>
<l n="3569">
<del>
چو بهرام دیدش به کردار گرد
</del>
</l>
<l n="3570">
<del>
بر او بر یکی تیر باران کرد
</del>
</l>
<l n="3571">
<del>
بر توده بنشسته بهرام شیر
</del>
</l>
<l n="3572">
<del>
نهاده سپر بر سر خود دلیر
</del>
</l>
<l n="3573">
<del>
چو روئین پیران ز تیرش بخست
</del>
</l>
<l n="3574">
<del>
یلان را همه کند شد پا و دست
</del>
</l>
<l n="3575">
<del>
به سستی بر پهلوان آمدند
</del>
</l>
<l n="3576">
<del>
پر از درد و تیره روان آمدند
</del>
</l>
<l n="3577">
<del>
که هرگز چنین کس نیامد به جنگ
</del>
</l>
<l n="3578">
<del>
به دریا ندیدیم جنگی نهنگ
</del>
</l>
<l n="3579">
<del>
چو بشنید پیران غمی گشت سخت
</del>
</l>
<l n="3580">
<del>
ساخت بلرزید بر سان برف درخت
</del>
</l>
<l n="3581">
<del>
نشست از بر بارهٔ تندتاز
</del>
</l>
<l n="3582">
<del>
همی رفت و با او بسی رزم ساز
</del>
</l>
<l n="3583">
<del>
بیامد بدو گفت کای نامدار
</del>
</l>
<l n="3584">
<del>
پیاده چرا ساختی کارزار
</del>
</l>
<l n="3585">
<del>
به توران تو تا با سیاوش بدی
</del>
</l>
<l n="3586">
<del>
خردمند و بیدار و خامش بدی
</del>
</l>
<l n="3587">
<del>
مرا با تو نان و نمك خوردن است
</del>
</l>
<l n="3588">
<del>
نشستن همان مهر پروردن است
</del>
</l>
<l n="3589">
<del>
نباید که با این نژاد و گهر
</del>
</l>
<l n="3590">
<del>
بدین شیرمردی و چندین هنر
</del>
</l>
<l n="3591">
<del>
ز بالا به خاك اندر آید سرت
</del>
</l>
<l n="3592">
<del>
بگرید به تو دوده و کشورت
</del>
</l>
<l n="3593">
<del>
بیا تا بسازیم سوگند و بند
</del>
</l>
<l n="3594">
<del>
برای که آید دلت را پسند
</del>
</l>
<l n="3595">
<del>
وز آن پس یکی با تو خویشی کنم
</del>
</l>
<l n="3596">
<del>
چو خویشی کنم رای بیشی کنم
</del>
</l>
<l n="3597">
<del>
پیاده تو با لشکر نامدار
</del>
</l>
<l n="3598">
<del>
نتابی مخور با تنت زینهار
</del>
</l>
<l n="3599">
<del>
بدو گفت بهرام كای پهلوان
</del>
</l>
<l n="3600">
<del>
خردمند و بینا و روشن روان
</del>
</l>
<l n="3601">
<del>
سه روزست تا ناچریده لبان
</del>
</l>
<l n="3602">
<del>
همی رزم سازم به روز و شبان
</del>
</l>
<l n="3603">
<del>
مرا حاجت از تو یکی بارگی‌ست
</del>
</l>
<l n="3604">
<del>
وگر نه مرا جنگ یكبارگی‌ست
</del>
</l>
<l n="3605">
<del>
برد مر مرا سوی آزادگان
</del>
</l>
<l n="3606">
<del>
بر پیر گودرز کشوادگان
</del>
</l>
<l n="3607">
<del>
بدو گفت پیران که ای نامجوی
</del>
</l>
<l n="3608">
<del>
ندانی که این رای را نیست روی
</del>
</l>
<l n="3609">
<del>
تو را آن به آید که گفتم سخن
</del>
</l>
<l n="3610">
<del>
دلیری و بر خیره تندی مکن
</del>
</l>
<l n="3611">
<del>
ببین تا سواران این انجمن
</del>
</l>
<l n="3612">
<del>
نهند این‌چنین ننگ بر خویشتن
</del>
</l>
<l n="3613">
<del>
که چندین تن از تخمه‌ٔ مهتران
</del>
</l>
<l n="3614">
<del>
ز دیهیم‌داران و جنگ‌آوران
</del>
</l>
<l n="3615">
<del>
پیکار تو خسته و کشته شد
</del>
</l>
<l n="3616">
<del>
بدین رزم در خاك آغشته شد
</del>
</l>
<l n="3617">
<del>
که جوید گذر سوی ایران کنون
</del>
</l>
<l n="3618">
<del>
مگر آنکه جوشد ورا مغز و خون
</del>
</l>
<l n="3619">
<del>
اگر نیستی بیم افراسیاب
</del>
</l>
<l n="3620">
<del>
که گردد دلش زین سخن پر شتاب
</del>
</l>
<l n="3621">
<del>
تو را بارگی دادمی ای جوان
</del>
</l>
<l n="3622">
<del>
بدان تات بردی بر پهلوان
</del>
</l>
<l n="3623">
<del>
بگفت این و برگشت و شد باز جای
</del>
</l>
<l n="3624">
<del>
دلی پر ز مهر و سری پر ز رای
</del>
</l>
<l n="3625">
<del>
ز لشکر بیامد بر او تژاو
</del>
</l>
<l n="3626">
<del>
ورا بیش بود از یکی پیل تاو
</del>
</l>
<l n="3627">
<del>
ز پیران بپرسید و پیران بگفت
</del>
</l>
<l n="3628">
<del>
که بهرام را از یلان نیست جفت
</del>
</l>
<l n="3629">
<del>
به مهرش بدادم بسی پند و خوب
</del>
</l>
<l n="3630">
<del>
نمودم بدو راه و پیوند خوب
</del>
</l>
<l n="3631">
<del>
سخن را نبد بر دلش هیچ راه
</del>
</l>
<l n="3632">
<del>
همی راه جوید به ایران سپاه
</del>
</l>
<l n="3633">
<del>
به پیران چنین گفت جنگی تژاو
</del>
</l>
<l n="3634">
<del>
که با مهر جان ورا نیست تاو
</del>
</l>
<l n="3635">
<del>
شوم گر پیاده به چنگ آرمش
</del>
</l>
<l n="3636">
<del>
هم اندر زمان زیر سنگ آرمش
</del>
</l>
<l n="3637">
<del>
بیامد شتابان بدان رزمگاه
</del>
</l>
<l n="3638">
<del>
کجا بود بهرام یل بی سپاه
</del>
</l>
<l n="3639">
<del>
چو بهرام را دید نیزه به دست
</del>
</l>
<l n="3640">
<del>
یکی بر خروشید چون پیل مست
</del>
</l>
<l n="3641">
<del>
بدو گفت ازین لشکر نامدار
</del>
</l>
<l n="3642">
<del>
رهائی نیابی درین کارزار
</del>
</l>
<l n="3643">
<del>
ایران گرازید خواهی همی
</del>
</l>
<l n="3644">
<del>
سرت را فرازید خواهی همی
</del>
</l>
<l n="3645">
<del>
سران را بریدی سر ایدر بمان
</del>
</l>
<l n="3646">
<del>
گه آمد که بر تو سر آید زمان
</del>
</l>
<l n="3647">
<del>
به یارانش فرمود كاندر نهید
</del>
</l>
<l n="3648">
<del>
به تیر و به ژوپین و خنجر دهید
</del>
</l>
<l n="3649">
<del>
بر او انجمن شد یکی لشکری
</del>
</l>
<l n="3650">
<del>
هر آنکس که بود از دلیران سری
</del>
</l>
<l n="3651">
<del>
کمان را بزه کرد بهرام گرد
</del>
</l>
<l n="3652">
<del>
به تیر از هوا روشنائی ببرد
</del>
</l>
<l n="3653">
<del>
چو تیر اسپری شد سوی نیزه گشت
</del>
</l>
<l n="3654">
<del>
چو دریای خون شد همه کوه و دشت
</del>
</l>
<l n="3655">
<del>
چر نیزه قلم شد به گرز و به تیغ
</del>
</l>
<l n="3656">
<del>
همی خون چکانید مانند میغ
</del>
</l>
<l n="3657">
<del>
چو رزمش بدین گونه پیوسته شد
</del>
</l>
<l n="3658">
<del>
ز تیر دلیران تنش خسته شد
</del>
</l>
<l n="3659">
<del>
چو بهرام یل گشت بی توش و تار
</del>
</l>
<l n="3660">
<del>
پس پشت او اندر آمد تژاو
</del>
</l>
<l n="3661">
<del>
یکی تیغ زد بر سر كنف اوی
</del>
</l>
<l n="3662">
<del>
دلیر اندر آمد ز بالا بر اوی
</del>
</l>
<l n="3663">
<del>
جدا شد ز تن دست خنجرگذار
</del>
</l>
<l n="3664">
<del>
فرو ماند از جنگ و برگشت کار
</del>
</l>
<l n="3665">
<del>
چو خورشید تابنده بنمود پشت
</del>
</l>
<l n="3666">
<del>
به دل گشت گیو از برادر درشت
</del>
</l>
<l n="3667">
<del>
به بیژن چنین گفت کای دلگشای
</del>
</l>
<l n="3668">
<del>
برادر همی نایدم باز جای
</del>
</l>
<l n="3669">
<del>
بباید شدن تا ورا کار چیست
</del>
</l>
<l n="3670">
<del>
نباید که بر کشته باید گریست
</del>
</l>
<l n="3671">
<del>
دلیران برفتند هر دو چو گرد
</del>
</l>
<l n="3672">
<del>
بر آن جای پرخاش و جای نبرد
</del>
</l>
<l n="3673">
<del>
به هر سو بگشتند و جستند باز
</del>
</l>
<l n="3674">
<del>
به دیدار بهرام شان بد نیاز
</del>
</l>
<l n="3675">
<del>
دلیران چو بهرام را یافتند
</del>
</l>
<l n="3676">
<del>
پر از آب و خون دیده بشتافتند
</del>
</l>
<l n="3677">
<del>
به خاك و به خون اندر افگنده خوار
</del>
</l>
<l n="3678">
<del>
جدا گشته زو دست و برگشته کار
</del>
</l>
<l n="3679">
<del>
ز اسپ اندر افتاد گیو دلیر
</del>
</l>
<l n="3680">
<del>
خروشی بر آورد چون نره شیر
</del>
</l>
<l n="3681">
<del>
بجنبید بهرام آواز اوی
</del>
</l>
<l n="3682">
<del>
بغلطید و با هوش شد باز اوی
</del>
</l>
<l n="3683">
<del>
چنین گفت با گیو كای نامجوی
</del>
</l>
<l n="3684">
<del>
مرا چون بپوشی به تابوت روی
</del>
</l>
<l n="3685">
<del>
تو کین برادر بخواه از تژاو
</del>
</l>
<l n="3686">
<del>
ندارد مگر گاو با شیر تاو
</del>
</l>
<l n="3687">
<del>
مرا دید پیران ویسه نخست
</del>
</l>
<l n="3688">
<del>
که با من بدش عهد و پیمان درست
</del>
</l>
<l n="3689">
<del>
همه نامداران و گردان چین
</del>
</l>
<l n="3690">
<del>
بجستند با من از آغاز کین
</del>
</l>
<l n="3691">
<del>
تن من تژاو جفاپیشه خست
</del>
</l>
<l n="3692">
<del>
نکرد ایچ یاد از نژاد و نشست
</del>
</l>
<l n="3693">
<del>
چو بهرام گرد این سخن یاد کرد
</del>
</l>
<l n="3694">
<del>
ببارید گیو از مژه آب زرد
</del>
</l>
<l n="3695">
<del>
به دادار دارنده سوگند خورد
</del>
</l>
<l n="3696">
<del>
به روز سپید و شب لاجورد
</del>
</l>
<l n="3697">
<del>
که جز ترگ رومی نبیند سرم
</del>
</l>
<l n="3698">
<del>
مگر کین بهرام باز آورم
</del>
</l>
<l n="3699">
<del>
پر از درد و کینه سبك بر نشست
</del>
</l>
<l n="3700">
<del>
گرفته یکی تیغ هندی به دست
</del>
</l>
<l n="3701">
<del>
بدانگه که شده روی گیتی سیاه
</del>
</l>
<l n="3702">
<del>
تژاو از طلایه بر آمد به راه
</del>
</l>
<l n="3703">
<del>
چو از دور گیو دلیرش بدید
</del>
</l>
<l n="3704">
<del>
عنان را بپیچید و دم در کشید
</del>
</l>
<l n="3705">
<del>
چو دانست کز لشکر اندر گذشت
</del>
</l>
<l n="3706">
<del>
ز گردان و گردنکشان دور گشت
</del>
</l>
<l n="3707">
<del>
ز فتراك بگشاد خم کمند
</del>
</l>
<l n="3708">
<del>
درآورد ناگه میانش به بند
</del>
</l>
<l n="3709">
<del>
بر آن اندر آورد و بنمود سفت
</del>
</l>
<l n="3710">
<del>
پس آسانش از پشت زین برگرفت
</del>
</l>
<l n="3711">
<del>
به خاك اندر افگند خوار و نژند
</del>
</l>
<l n="3712">
<del>
فرود آمد و دست کردش به بند
</del>
</l>
<l n="3713">
<del>
نشست از بر اسپ و او را کشان
</del>
</l>
<l n="3714">
<del>
پس اندر همی برد چون بیهشان
</del>
</l>
<l n="3715">
<del>
چنین گفت با او به خواهش تژاو
</del>
</l>
<l n="3716">
<del>
که با من نماند ای دلیر ایچ تاو
</del>
</l>
<l n="3717">
<del>
چه کردم که زین بی شمار انجمن
</del>
</l>
<l n="3718">
<del>
شب تیره دوزخ نمائی به من
</del>
</l>
<l n="3719">
<del>
بزد بر سرش تازیانه دویست
</del>
</l>
<l n="3720">
<del>
چنین گفت هین جای گفتار نیست
</del>
</l>
<l n="3721">
<del>
ندانی همی ای بد شوربخت
</del>
</l>
<l n="3722">
<del>
که در باغ کین تازه کشتی درخت
</del>
</l>
<l n="3723">
<del>
که بالاش با چرخ همسر شود
</del>
</l>
<l n="3724">
<del>
تنش خون خورد بار خنجر شود
</del>
</l>
<l n="3725">
<del>
شکار تو بهرام باید به چنگ
</del>
</l>
<l n="3726">
<del>
ببینی کنون تنگ کام نهنگ
</del>
</l>
<l n="3727">
<del>
بدان بد که بهرام بیجان شده‌ست
</del>
</l>
<l n="3728">
<del>
ز دردش دل گیر پیمان شده‌ست
</del>
</l>
<l n="3729">
<del>
چنین گفت با گیو جنگی تژاو
</del>
</l>
<l n="3730">
<del>
که تو چون عقابی و من چون چکاو
</del>
</l>
<l n="3731">
<del>
به بهرام بر بد نبردم گمان
</del>
</l>
<l n="3732">
<del>
نه او را به دست من آمد زمان
</del>
</l>
<l n="3733">
<del>
که من چون رسیدم سواران چین
</del>
</l>
<l n="3734">
<del>
ورا کشته بودند بر دشت کین
</del>
</l>
<l n="3735">
<del>
بدو گفت گیو ای جفاپیشه مرد
</del>
</l>
<l n="3736">
<del>
به پوزش مگر این سخنهای سرد
</del>
</l>
<l n="3737">
<del>
کشانش بیاورد گیو دلیر
</del>
</l>
<l n="3738">
<del>
به پیش جگرخسته بهرام شیر
</del>
</l>
<l n="3739">
<del>
بدو گفت کاینك سر بی وفا
</del>
</l>
<l n="3740">
<del>
مکافات سازم جفا را جفا
</del>
</l>
<l n="3741">
<del>
سپاس از جهان آفرین کردار
</del>
</l>
<l n="3742">
<del>
که چندان زمان بودم از روزگار
</del>
</l>
<l n="3743">
<del>
که پیش از تو جان بداندیش تو
</del>
</l>
<l n="3744">
<del>
بر آرم کنون از تنش پیش تو
</del>
</l>
<l n="3745">
<del>
همی کرد خواهش مر او را تژاو
</del>
</l>
<l n="3746">
<del>
همی خواست از کشتن خویش تاو
</del>
</l>
<l n="3747">
<del>
همی گفت کاین بودنی کار بود
</del>
</l>
<l n="3748">
<del>
سر من به خنجر درودن چه سود
</del>
</l>
<l n="3749">
<del>
بغلطید بر خاك و آواز کرد
</del>
</l>
<l n="3750">
<del>
به بهرام گفتا که ای راد مرد
</del>
</l>
<l n="3751">
<del>
یکی بنده باشم روان تو را
</del>
</l>
<l n="3752">
<del>
پرستش کنم گوربان ترا
</del>
</l>
<l n="3753">
<del>
به گیو آنگهی گفت بهرام گرد
</del>
</l>
<l n="3754">
<del>
که هر کو بزاید ببایدش مرد
</del>
</l>
<l n="3755">
<del>
گر ایدون که زو بر تنم بد رسید
</del>
</l>
<l n="3756">
<del>
همان درد مرگش نباید چشید
</del>
</l>
<l n="3757">
<del>
سر پر گناهش مبر تو ز تن
</del>
</l>
<l n="3758">
<del>
مبر تا کند در جهان یاد من
</del>
</l>
<l n="3759">
<del>
برادر برادر چنان خسته دید
</del>
</l>
<l n="3760">
<del>
تژاو جفاپیشه را بسته دید
</del>
</l>
<l n="3761">
<del>
خروشید و بگرفت ریش تژاو
</del>
</l>
<l n="3762">
<del>
سر از تن بریدش بسان چکاو
</del>
</l>
<l n="3763">
<del>
ز دو دیده بهرام پس خون براند
</del>
</l>
<l n="3764">
<del>
ز کار سپهری شگفتی بماند
</del>
</l>
<l n="3765">
<del>
خروشی برآورد کاندر جهان
</del>
</l>
<l n="3766">
<del>
که دید این شگفت آشکار و نهان
</del>
</l>
<l n="3767">
<del>
که گر من کشم یا کشی پیش من
</del>
</l>
<l n="3768">
<del>
برادر بود کشته یا خویش من
</del>
</l>
<l n="3769">
<del>
بگفت این و بهرام یل جان بداد
</del>
</l>
<l n="3770">
<del>
جهان را چنین است ساز و نهاد
</del>
</l>
<l n="3771">
<del>
عنان بزرگی هر آن کس که جست
</del>
</l>
<l n="3772">
<del>
نخستش بباید به خون دست شست
</del>
</l>
<l n="3773">
<del>
خروشید گیو دلیر از برش
</del>
</l>
<l n="3774">
<del>
همی ریخت خاک سیه بر سرش
</del>
</l>
<l n="3775">
<del>
خروشان بر اسپ تژاوش ببست
</del>
</l>
<l n="3776">
<del>
به بیژن سپرد آنگهی بر نشست
</del>
</l>
<l n="3777">
<del>
بیاوردش از جایگاه نبرد
</del>
</l>
<l n="3778">
<del>
به کردار شاهان ورا دخمه کرد
</del>
</l>
<l n="3779">
<del>
بیاگند مغزش به مشك و عبیر
</del>
</l>
<l n="3780">
<del>
بپوشید بر تنش چینی حریر
</del>
</l>
<l n="3781">
<del>
بر آئین شاهانش بر تخت عاج
</del>
</l>
<l n="3782">
<del>
بخواباند و آویخت از برش تاج
</del>
</l>
<l n="3783">
<del>
در دخمه کردند سرخ و کبود
</del>
</l>
<l n="3784">
<del>
تو گفتی که بهرام هرگز نبود
</del>
</l>
<l n="3785">
<del>
شد آن لشکر نامور سوگوار
</del>
</l>
<l n="3786">
<del>
ز بهرام وز گردش روزگار
</del>
</l>
</div>
<div type="textpart" subtype="reading" n="18">
<head>Pizzi from 216 to 222</head>
<l n="3787">
<del>
چو هوم آن سر و تاج شاهان بدید
</del>
</l>
<l n="3788">
<del>
بر ایشان به داد آفرین گسترید
</del>
</l>
<l n="3789">
<del>
همان شهریاران بدو آفرین
</del>
</l>
<l n="3790">
<del>
همی خواندند از جهان آفرین
</del>
</l>
<l n="3791">
<del>
چنین گفت با هوم كاووس شاه
</del>
</l>
<l n="3792">
<del>
به یزدان سپاس و بدویم پناه
</del>
</l>
<l n="3793">
<del>
که دیدیم رخ مرد یزدان پرست
</del>
</l>
<l n="3794">
<del>
توانا و با دانش و زور دست
</del>
</l>
<l n="3795">
<del>
چنین داد پاسخ پرستنده هوم
</del>
</l>
<l n="3796">
<del>
که آباد بادا به داد تو بوم
</del>
</l>
<l n="3797">
<del>
بدین شاه نو روز فرخنده باد
</del>
</l>
<l n="3798">
<del>
دل بدسگالان تو کنده باد
</del>
</l>
<l n="3799">
<del>
پرستنده بودم بدین کوهسار
</del>
</l>
<l n="3800">
<del>
که بگذشت بر کنگ‌دژ شهریار
</del>
</l>
<l n="3801">
<del>
همی خواستم تا جهان آفرین
</del>
</l>
<l n="3802">
<del>
بدو دارد آباد روی زمین
</del>
</l>
<l n="3803">
<del>
چو باز آمد او شاد و خندان شدم
</del>
</l>
<l n="3804">
<del>
نیایش کنان پیش یزدان شدم
</del>
</l>
<l n="3805">
<del>
سروش خجسته شبی ناگهان
</del>
</l>
<l n="3806">
<del>
بكرد آشکارا به من بر نهان
</del>
</l>
<l n="3807">
<del>
از آن غار بی بن بر آمد خروش
</del>
</l>
<l n="3808">
<del>
شنیدم نهادم به آواز گوش
</del>
</l>
<l n="3809">
<del>
کسی زار بگریست بر تخت عاج
</del>
</l>
<l n="3810">
<del>
چه بر لشکر و کشور و گاه و تاج
</del>
</l>
<l n="3811">
<del>
ز تیغ آمدم سوی آن غار تنگ
</del>
</l>
<l n="3812">
<del>
کمندی که زنّار دارم به چنگ
</del>
</l>
<l n="3813">
<del>
بدیدم سر و گوش افراسیاب
</del>
</l>
<l n="3814">
<del>
در او ساخته جای آرام و خواب
</del>
</l>
<l n="3815">
<del>
به بند کمندش ببستم چو سنگ
</del>
</l>
<l n="3816">
<del>
کشیدمش بیچاره از غار تنگ
</del>
</l>
<l n="3817">
<del>
یکی زار بگریست زان بند سخت
</del>
</l>
<l n="3818">
<del>
به زاری به من گفت ای نیکبخت
</del>
</l>
<l n="3819">
<del>
مر این بند را سست گردان ز تاب
</del>
</l>
<l n="3820">
<del>
چو کردم ز دستم فرو شد به آب
</del>
</l>
<l n="3821">
<del>
به آب اندر است او کنون ناپدید
</del>
</l>
<l n="3822">
<del>
پی او ز گیتی بباید برید
</del>
</l>
<l n="3823">
<del>
چو فرمان دهد شهریار بلند
</del>
</l>
<l n="3824">
<del>
برادرش را پای کرده به بند
</del>
</l>
<l n="3825">
<del>
بیارند و بر گردنش چرم گاو
</del>
</l>
<l n="3826">
<del>
بدوزند تا گم کند توش و تاو
</del>
</l>
<l n="3827">
<del>
چو آواز او یابد افراسیاب
</del>
</l>
<l n="3828">
<del>
هم آنگه برآید ز دریای آب
</del>
</l>
<l n="3829">
<del>
بفرمود تا روزبانان در
</del>
</l>
<l n="3830">
<del>
برفتند با تیغ و گیلی سپر
</del>
</l>
<l n="3831">
<del>
ببردند گرسیوز شوم را
</del>
</l>
<l n="3832">
<del>
که آشوب از او بد بر و بوم را
</del>
</l>
<l n="3833">
<del>
به دژخیم فرمود تا بر کشید
</del>
</l>
<l n="3834">
<del>
ز رخ پردهٔ شرم را بر درید
</del>
</l>
<l n="3835">
<del>
بکردند در گردنش چرم گاو
</del>
</l>
<l n="3836">
<del>
چنان چون نماندش به تن زور و تاو
</del>
</l>
<l n="3837">
<del>
بر او پوست بدرید و زنهار خواست
</del>
</l>
<l n="3838">
<del>
جهان آفرین را همی یار خواست
</del>
</l>
<l n="3839">
<del>
چو بشنید آوازش افراسیاب
</del>
</l>
<l n="3840">
<del>
هم آنگه بر آمد ز دریای آب
</del>
</l>
<l n="3841">
<del>
به دستش همی کرد و پای آشناه
</del>
</l>
<l n="3842">
<del>
بیامد به جای که بد پایگاه
</del>
</l>
<l n="3843">
<del>
ز خشکی چو بانگ برادر شنید
</del>
</l>
<l n="3844">
<del>
بدو بدتر آمد ز مرگ آنچه دید
</del>
</l>
<l n="3845">
<del>
چو گرسیوز او را بدید اندر آب
</del>
</l>
<l n="3846">
<del>
دو دیده پر از خون و دل پر شتاب
</del>
</l>
<l n="3847">
<del>
فغان کرد ای شهریار جهان
</del>
</l>
<l n="3848">
<del>
سر نامداران و تاج مهان
</del>
</l>
<l n="3849">
<del>
كجات آن همه رسم و آئین و راه
</del>
</l>
<l n="3850">
<del>
كجات آن سر و تاج و گنج و سپاه
</del>
</l>
<l n="3851">
<del>
كجات آن کمین و کمان و کمند
</del>
</l>
<l n="3852">
<del>
که کردی بدو دیو و جادو به بند
</del>
</l>
<l n="3853">
<del>
کجات آن سواری و میدان و گوی
</del>
</l>
<l n="3854">
<del>
که بودی ز چوگان تو گفت و گوی
</del>
</l>
<l n="3855">
<del>
كجات آن شبیخون ناگه چو شیر
</del>
</l>
<l n="3856">
<del>
که شیر ژیان آوریدی به زیر
</del>
</l>
<l n="3857">
<del>
کجات آن همه دانش و زور دست
</del>
</l>
<l n="3858">
<del>
کجات آن بزرگان خسروپرست
</del>
</l>
<l n="3859">
<del>
كجات آن به رزم اندرون فر و نام
</del>
</l>
<l n="3860">
<del>
كجات آن به بزم اندرون کام و جام
</del>
</l>
<l n="3861">
<del>
که اکنون به دریا نیاز آمدت
</del>
</l>
<l n="3862">
<del>
چنین اختر بد فراز آمدت
</del>
</l>
<l n="3863">
<del>
چو بشنید بگریست افراسیاب
</del>
</l>
<l n="3864">
<del>
همی ریخت خونین سرشك اندر آب
</del>
</l>
<l n="3865">
<del>
چنین داد پاسخ که گرد جهان
</del>
</l>
<l n="3866">
<del>
بگشتم بسی آشکار و نهان
</del>
</l>
<l n="3867">
<del>
کز این بخشش بد مگر بگذرم
</del>
</l>
<l n="3868">
<del>
ز بد بتّر آید همی بر سرم
</del>
</l>
<l n="3869">
<del>
مرا زندگانی کنون خار گشت
</del>
</l>
<l n="3870">
<del>
روانم ز تو پر ز تیمار گشت
</del>
</l>
<l n="3871">
<del>
نبیره فریدون و پور پشنگ
</del>
</l>
<l n="3872">
<del>
بر آویخت زین سان به دام نهنگ
</del>
</l>
<l n="3873">
<del>
زبان دو مهتر پر از گفت وگوی
</del>
</l>
<l n="3874">
<del>
روان پرستنده بر جست وجوی
</del>
</l>
<l n="3875">
<del>
ز راه جزیره در آمد یکی
</del>
</l>
<l n="3876">
<del>
چو دیدش مر او را ز دور اندکی
</del>
</l>
<l n="3877">
<del>
کشان آن کیانی کمند از میان
</del>
</l>
<l n="3878">
<del>
دوتائی بیامد چو شیر ژیان
</del>
</l>
<l n="3879">
<del>
بینداخت آن تاب داده کمند
</del>
</l>
<l n="3880">
<del>
سر شهریار اندر آمد به بند
</del>
</l>
<l n="3881">
<del>
به خواری ز دریا کشیدش به دشت
</del>
</l>
<l n="3882">
<del>
همه زندگانی بر او خوار گشت
</del>
</l>
<l n="3883">
<del>
سپردش به شاهان و خود بازگشت
</del>
</l>
<l n="3884">
<del>
تو گفتی که با باد انباز گشت
</del>
</l>
<l n="3885">
<del>
بیامد جهاندار با تیغ تیز
</del>
</l>
<l n="3886">
<del>
سری پر ز کینه دلی پر ستیز
</del>
</l>
<l n="3887">
<del>
چنین گفت بی‌دانش افراسیاب
</del>
</l>
<l n="3888">
<del>
که این روز خود دیده بودم به خواب
</del>
</l>
<l n="3889">
<del>
سپهر از بر من فراوان کشید
</del>
</l>
<l n="3890">
<del>
کنون پردهٔ رازها بر درید
</del>
</l>
<l n="3891">
<del>
به آواز گفت ای بد کینه جوی
</del>
</l>
<l n="3892">
<del>
چرا کشت خواهی نیا را بگوی
</del>
</l>
<l n="3893">
<del>
چنین داد پاسخ که ای بدکنش
</del>
</l>
<l n="3894">
<del>
سزاوار پیغاره و سرزنش
</del>
</l>
<l n="3895">
<del>
ز خون برادرت گویم نشست
</del>
</l>
<l n="3896">
<del>
که هرگز بدی مهان را نجست
</del>
</l>
<l n="3897">
<del>
دگر نوذر آن نامور شهریار
</del>
</l>
<l n="3898">
<del>
جهاندار وز ایرج یکی یادگار
</del>
</l>
<l n="3899">
<del>
زدی گردنش را به شمشیر تیز
</del>
</l>
<l n="3900">
<del>
بر انگیختی از جهان رستخیز
</del>
</l>
<l n="3901">
<del>
سه دیگر سیاوش که چون او سوار
</del>
</l>
<l n="3902">
<del>
نه بیند کسی از جهان یادگار
</del>
</l>
<l n="3903">
<del>
بریدی سرش چون سر گوسپند
</del>
</l>
<l n="3904">
<del>
همی بر گذشتی ز چرخ بلند
</del>
</l>
<l n="3905">
<del>
تو باب مرا از چه کردی تباه
</del>
</l>
<l n="3906">
<del>
چنین روز بد را نکردی نگاه
</del>
</l>
<l n="3907">
<del>
به کردار بد تیز بشتافتی
</del>
</l>
<l n="3908">
<del>
مكافات بد را بدی یافتی
</del>
</l>
<l n="3909">
<del>
بدو گفت شاها ببود آنچه بود
</del>
</l>
<l n="3910">
<del>
کنون داستانم بباید شنود
</del>
</l>
<l n="3911">
<del>
بمان تا مگر مادرت را رخان
</del>
</l>
<l n="3912">
<del>
به بینم پس این داستان‌ها بخوان
</del>
</l>
<l n="3913">
<del>
بدو گفت کز خواهش مادرم
</del>
</l>
<l n="3914">
<del>
نگر تا چه بد ساختی بر سرم
</del>
</l>
<l n="3915">
<del>
پدر بیگنه بود و من در نهان
</del>
</l>
<l n="3916">
<del>
چه رفت از گزند تو اندر جهان
</del>
</l>
<l n="3917">
<del>
سر شهریاری بریدی که تاج
</del>
</l>
<l n="3918">
<del>
بر او زار و گریان شد و تخت عاج
</del>
</l>
<l n="3919">
<del>
اگر بند خواهی ز من بی گزند
</del>
</l>
<l n="3920">
<del>
کسی آتش تیز کی کرد بند
</del>
</l>
<l n="3921">
<del>
شبان چون که بگرفت درنده گرگ
</del>
</l>
<l n="3922">
<del>
اگر زنده ماند نباشد سترگ
</del>
</l>
<l n="3923">
<del>
دلاور چو از بیشه بگرفت شیر
</del>
</l>
<l n="3924">
<del>
نشان ده كجا زنده ماندش دیر
</del>
</l>
<l n="3925">
<del>
و گر مهر بر خسته شیر آورد
</del>
</l>
<l n="3926">
<del>
همان شیر او را به زیر آورد
</del>
</l>
<l n="3927">
<del>
کنون روز بادافره ایزدی‌ست
</del>
</l>
<l n="3928">
<del>
مکافات بد را ز یزدان بدی‌ست
</del>
</l>
<l n="3929">
<del>
به شمشیر هندی بزد گردنش
</del>
</l>
<l n="3930">
<del>
به خاك اندر افکند تاری تنش
</del>
</l>
<l n="3931">
<del>
زخون لعل شد گوش و ریش سفید
</del>
</l>
<l n="3932">
<del>
برادرش گشت از جهان ناامید
</del>
</l>
<l n="3933">
<del>
به گرسیوز آمد ز کار نیا
</del>
</l>
<l n="3934">
<del>
دو رخ زرد و یکدل پر از کیمیا
</del>
</l>
<l n="3935">
<del>
کشیدندش از پیش دژخیم خوار
</del>
</l>
<l n="3936">
<del>
به بند گران و به بد روزگار
</del>
</l>
<l n="3937">
<del>
ابا روزبانان و مردمکشان
</del>
</l>
<l n="3938">
<del>
چنان چون بود مردم بدنشان
</del>
</l>
<l n="3939">
<del>
چو در پیش کیخسرو آمد به درد
</del>
</l>
<l n="3940">
<del>
ببارید خون بر رخ لاجورد
</del>
</l>
<l n="3941">
<del>
شهنشاه ایران زبان برگشاد
</del>
</l>
<l n="3942">
<del>
وز آن طشت و خنجر همی کرد یاد
</del>
</l>
<l n="3943">
<del>
ز تور فریدون و سلم سترگ
</del>
</l>
<l n="3944">
<del>
از ایرج که بد نامدار بزرگ
</del>
</l>
<l n="3945">
<del>
به دژخیم فرمود تا تیغ تیز
</del>
</l>
<l n="3946">
<del>
کشیده بیاید دلی پر ستیز
</del>
</l>
<l n="3947">
<del>
میان سپهبد به دو نیم کرد
</del>
</l>
<l n="3948">
<del>
سپه را همی دل پر از بیم کرد
</del>
</l>
<l n="3949">
<del>
بهم بر فگندندشان کوه کوه
</del>
</l>
<l n="3950">
<del>
ز هر سو به دور ایستاده گروه
</del>
</l>
<l n="3951">
<del>
جفاهای ایشان همی گفت شاه
</del>
</l>
<l n="3952">
<del>
همی کرد در هر دو کشته نگاه
</del>
</l>
<l n="3953">
<del>
از آن پس بفرمود تا رهنمون
</del>
</l>
<l n="3954">
<del>
بشوید تن شاه از خاك و خون
</del>
</l>
<l n="3955">
<del>
بپوشد از آن پس به دیبای چین
</del>
</l>
<l n="3956">
<del>
ز خز و ز ملحم كفن همچنین
</del>
</l>
<l n="3957">
<del>
به دخمه درون تخت زرین نهند
</del>
</l>
<l n="3958">
<del>
كله بر سرش عنبرآگین نهند
</del>
</l>
<l n="3959">
<del>
بخواباندش پس بر افراز تخت
</del>
</l>
<l n="3960">
<del>
بگرید فراوان بر آن شوربخت
</del>
</l>
</div>
<div type="textpart" subtype="reading" n="19">
<head>Pizzi from 223 to 228</head>
<l n="3961">
<del>
به لهراسپ فرمود تا بازگشت
</del>
</l>
<l n="3962">
<del>
بدو گفت روز من اندر گذشت
</del>
</l>
<l n="3963">
<del>
تو شو تخت شاهی به آیین بدار
</del>
</l>
<l n="3964">
<del>
به گیتی جز از تخم نیکی مکار
</del>
</l>
<l n="3965">
<del>
هر آنگه که باشی تن آسان ز رنج
</del>
</l>
<l n="3966">
<del>
ننازی به تاج و ننازی به گنج
</del>
</l>
<l n="3967">
<del>
چنان دان که روز تو تاریك شد
</del>
</l>
<l n="3968">
<del>
به یزدان تو را راه نزدیك شد
</del>
</l>
<l n="3969">
<del>
همه داد جوی و همه داد کن
</del>
</l>
<l n="3970">
<del>
ز گیتی تن مهتر آزاد کن
</del>
</l>
<l n="3971">
<del>
فرود آمد از اسپ لهراسپ زود
</del>
</l>
<l n="3972">
<del>
زمین را ببوسید و زاری نمود
</del>
</l>
<l n="3973">
<del>
بدو گفت خسرو که پدرود باش
</del>
</l>
<l n="3974">
<del>
به داد اندرون تار و هم پود باش
</del>
</l>
<l n="3975">
<del>
برفتند با او ز ایران سران
</del>
</l>
<l n="3976">
<del>
بزرگان بیدار و کندآوران
</del>
</l>
<l n="3977">
<del>
چو دستان و رستم چو گودرز و گیو
</del>
</l>
<l n="3978">
<del>
دگر بیژن گرد و گستهم نیو
</del>
</l>
<l n="3979">
<del>
بهفتم فریبرز کاوس بود
</del>
</l>
<l n="3980">
<del>
بهشتم کجا نامور طوس بود
</del>
</l>
<l n="3981">
<del>
همی رفت لشکر گروهاگروه
</del>
</l>
<l n="3982">
<del>
ز هامون بشد تا سر تیغ کوه
</del>
</l>
<l n="3983">
<del>
ببودند یك هفته دم بر زدند
</del>
</l>
<l n="3984">
<del>
یکی بر لب خشك نم بر زدند
</del>
</l>
<l n="3985">
<del>
خروشان و جوشان ز کردار شاه
</del>
</l>
<l n="3986">
<del>
کسی را نبد سوی آن رنج راه
</del>
</l>
<l n="3987">
<del>
همی گفت هر موبدی در نهفت
</del>
</l>
<l n="3988">
<del>
کزین سان سخن در جهان کس نگفت
</del>
</l>
<l n="3989">
<del>
چو خورشید برزد سر از تیغ کوه
</del>
</l>
<l n="3990">
<del>
ز گیتی بیامد ز هر سو گروه
</del>
</l>
<l n="3991">
<del>
زن و مرد ایرانیان صد هزار
</del>
</l>
<l n="3992">
<del>
خروشان برفتند با شهریار
</del>
</l>
<l n="3993">
<del>
همی کوه پر ناله و پر خروش
</del>
</l>
<l n="3994">
<del>
همی سنگ خارا بر آمد به جوش
</del>
</l>
<l n="3995">
<del>
همی گفت هرکس که شاها چه بود
</del>
</l>
<l n="3996">
<del>
که روشن دلت شد پر از داغ و دود
</del>
</l>
<l n="3997">
<del>
گر از لشکر آزار داری همی
</del>
</l>
<l n="3998">
<del>
مر این تاج را خوار داری همی
</del>
</l>
<l n="3999">
<del>
بگوی و تو از گاه ایران مرو
</del>
</l>
<l n="4000">
<del>
جهان کهن را مکن شاه نو
</del>
</l>
<l n="4001">
<del>
همه خاك باشیم اسپ تو را
</del>
</l>
<l n="4002">
<del>
پرستنده آذرگشسپ تو را
</del>
</l>
<l n="4003">
<del>
تو را کجا شد تو را دانش و رای و هوش
</del>
</l>
<l n="4004">
<del>
که نزد فریدون نیامد سروش
</del>
</l>
<l n="4005">
<del>
همه پیش یزدان ستایش کنیم
</del>
</l>
<l n="4006">
<del>
به آتشکده در نیایش کنیم
</del>
</l>
<l n="4007">
<del>
مگر پاك یزدان ببخشد به ما
</del>
</l>
<l n="4008">
<del>
دل موبدت بر درخشد به ما
</del>
</l>
<l n="4009">
<del>
شهنشاه از آن کار خیره بماند
</del>
</l>
<l n="4010">
<del>
وز آن انجمن موبدان را بخواند
</del>
</l>
<l n="4011">
<del>
چنین گفت کایدر همه نیکویی‌ست
</del>
</l>
<l n="4012">
<del>
بر این نیکویی‌ها نباید گریست
</del>
</l>
<l n="4013">
<del>
ز یزدان شناسید یک‌سر سپاس
</del>
</l>
<l n="4014">
<del>
مباشید جز شاد و یزدان شناس
</del>
</l>
<l n="4015">
<del>
که گرد آمدن زود باشد به هم
</del>
</l>
<l n="4016">
<del>
مباشید از این رفتن من دژم
</del>
</l>
<l n="4017">
<del>
بدان مهتران گفت از این کوهسار
</del>
</l>
<l n="4018">
<del>
همه باز گردید بی شهریار
</del>
</l>
<l n="4019">
<del>
که راهی دراز است و بی آب و سخت
</del>
</l>
<l n="4020">
<del>
نباشد گیاه و نه برگ درخت
</del>
</l>
<l n="4021">
<del>
به آمدشدن راه کوته کنید
</del>
</l>
<l n="4022">
<del>
روان را سوی روشنی ره کنید
</del>
</l>
<l n="4023">
<del>
بر این ریگ برنگذرد هر کسی
</del>
</l>
<l n="4024">
<del>
مگر فرّه و برز دارد بسی
</del>
</l>
<l n="4025">
<del>
سه گرد گرانمایه گردن فراز
</del>
</l>
<l n="4026">
<del>
شنیدند گفتار و گشتند باز
</del>
</l>
<l n="4027">
<del>
چو دستان و رستم چو گودرز پیر
</del>
</l>
<l n="4028">
<del>
جهانجوی و بیننده و یادگیر
</del>
</l>
<l n="4029">
<del>
نگشتند از او باز چون طوس و گیو
</del>
</l>
<l n="4030">
<del>
فریبرز با بیژن گرد نیو
</del>
</l>
<l n="4031">
<del>
برفتند یک‌روز و یک‌شب به هم
</del>
</l>
<l n="4032">
<del>
شدند از بیابان و خشکی دژم
</del>
</l>
<l n="4033">
<del>
به ره بر یکی چشمه آمد پدید
</del>
</l>
<l n="4034">
<del>
جهانجوی کیخسرو آنجا رسید
</del>
</l>
<l n="4035">
<del>
بر آب روشن فرود آمدند
</del>
</l>
<l n="4036">
<del>
بخوردند چیزی و دم بر زدند
</del>
</l>
<l n="4037">
<del>
بدان مرزبانان چنین گفت شاه
</del>
</l>
<l n="4038">
<del>
که امشب نرانیم از این جایگاه
</del>
</l>
<l n="4039">
<del>
بگوئیم کار گذشته بسی
</del>
</l>
<l n="4040">
<del>
کز این پس مرا خود نبیند کسی
</del>
</l>
<l n="4041">
<del>
چو خورشید تابان برآرد درفش
</del>
</l>
<l n="4042">
<del>
چو زرآب گردد زمین بنفش
</del>
</l>
<l n="4043">
<del>
مرا روزگار جدائی بود
</del>
</l>
<l n="4044">
<del>
مگر با سروش آشنائی بود
</del>
</l>
<l n="4045">
<del>
چو بھری ز تیره شب اندر چمید
</del>
</l>
<l n="4046">
<del>
کی نامور پیش یزدان خمید
</del>
</l>
<l n="4047">
<del>
به آن آب روشن سر و تن بشست
</del>
</l>
<l n="4048">
<del>
همی خواند اندر نهان ژندواست
</del>
</l>
<l n="4049">
<del>
چنین گفت با نامور بخردان
</del>
</l>
<l n="4050">
<del>
که باشید پدرود تا جاودان
</del>
</l>
<l n="4051">
<del>
کنون چون بر آرد سپهر آفتاب
</del>
</l>
<l n="4052">
<del>
نبینید از این پس مرا جز به خواب
</del>
</l>
<l n="4053">
<del>
شما نیز فردا بر این ریگ خشك
</del>
</l>
<l n="4054">
<del>
مباشید اگر بارد از ابر مشك
</del>
</l>
<l n="4055">
<del>
ز کوه اندر آید یکی باد ساخت
</del>
</l>
<l n="4056">
<del>
کز او بگسلد شاخ و برگ درخت
</del>
</l>
<l n="4057">
<del>
ببارد یکی برف از ابر سیاه
</del>
</l>
<l n="4058">
<del>
شما سوی ایران نیابید راه
</del>
</l>
<l n="4059">
<del>
سر مهتران آن ساکن شد گران
</del>
</l>
<l n="4060">
<del>
بخفتند با درد کندآوران
</del>
</l>
<l n="4061">
<del>
چو از کوه خورشید سر بر کشید
</del>
</l>
<l n="4062">
<del>
ز چشم مهان شاه شد ناپدید
</del>
</l>
<l n="4063">
<del>
بجستند از آن جایگه شاه جوی
</del>
</l>
<l n="4064">
<del>
به ریگ و بیابان نهادند روی
</del>
</l>
<l n="4065">
<del>
ز خسرو ندیدند جای نشان
</del>
</l>
<l n="4066">
<del>
زره بازگشتند چون بیهشان
</del>
</l>
<l n="4067">
<del>
همه تنگدل گشته و تافته
</del>
</l>
<l n="4068">
<del>
سپرده زمین شاه نایافته
</del>
</l>
<l n="4069">
<del>
خروشان بر آن چشمه باز آمدند
</del>
</l>
<l n="4070">
<del>
پر از غم دل و با گداز آمدند
</del>
</l>
<l n="4071">
<del>
همی داد شاه جهان را درود
</del>
</l>
<l n="4072">
<del>
بر آب هر کس که آمد فرود
</del>
</l>
<l n="4073">
<del>
فریبرز گفت آنچه خسرو بگفت
</del>
</l>
<l n="4074">
<del>
که با جان پاکش خرد باد جفت
</del>
</l>
<l n="4075">
<del>
یلان پیش او پاسخ آراستند
</del>
</l>
<l n="4076">
<del>
به گفتار او دل نپیراستند
</del>
</l>
<l n="4077">
<del>
زمین گرم و نرم است و روشن هوا
</del>
</l>
<l n="4078">
<del>
بر این ماندگی نیست رفتن روا
</del>
</l>
<l n="4079">
<del>
چو آسوده گردیم و چیزی خوریم
</del>
</l>
<l n="4080">
<del>
بخسپیم بر چشمه پس بگذریم
</del>
</l>
<l n="4081">
<del>
بر چشمه یکسر فرود آمدند
</del>
</l>
<l n="4082">
<del>
ز خسرو همی داستانها زدند
</del>
</l>
<l n="4083">
<del>
که چونین شگفتی نبیند کسی
</del>
</l>
<l n="4084">
<del>
و گر در زمانه بماند بسی
</del>
</l>
<l n="4085">
<del>
چنین رفتن شاه کی دیده ایم
</del>
</l>
<l n="4086">
<del>
ز گردنکشان نیز نشنیده ایم
</del>
</l>
<l n="4087">
<del>
دریغ آن بلند اختر و رای اوی
</del>
</l>
<l n="4088">
<del>
بزرگی و دیدار و بالای اوی
</del>
</l>
<l n="4089">
<del>
دریغ آن شهنشاه والا گھر
</del>
</l>
<l n="4090">
<del>
به مردی ز شاهان برآورده سر
</del>
</l>
<l n="4091">
<del>
خردمند از این کار خندان شود
</del>
</l>
<l n="4092">
<del>
که زنده کسی پیش یزدان شود
</del>
</l>
<l n="4093">
<del>
که داند ز گیتی که او را چه بود
</del>
</l>
<l n="4094">
<del>
چه گویم که گوش آن بیارد شنود
</del>
</l>
<l n="4095">
<del>
بدان نامداران چنین گفت گیو
</del>
</l>
<l n="4096">
<del>
که هرگز چون او نشنود گوش نیو
</del>
</l>
<l n="4097">
<del>
به مردی و بخشش به داد و هنر
</del>
</l>
<l n="4098">
<del>
به بالا و دیدار و نام و گهر
</del>
</l>
<l n="4099">
<del>
به رزم اندرون پیل بد با سپاه
</del>
</l>
<l n="4100">
<del>
به بزم اندرون ماه بد با کلاه
</del>
</l>
<l n="4101">
<del>
وز آن پس بخوردند چیزی که بود
</del>
</l>
<l n="4102">
<del>
ز خوردن سوی خواب رفتند زود
</del>
</l>
<l n="4103">
<del>
هم آنگه برآمد یکی باد و ابر
</del>
</l>
<l n="4104">
<del>
هوا گشت بر سان چرم هزبر
</del>
</l>
<l n="4105">
<del>
چو برف از زمین بادبان برکشید
</del>
</l>
<l n="4106">
<del>
نبد نیزهٔ نامداران پدید
</del>
</l>
<l n="4107">
<del>
یکایك به برف اندرون ماندند
</del>
</l>
<l n="4108">
<del>
ندانم بدان جای چون ماندند
</del>
</l>
<l n="4109">
<del>
زمانی طپیدند در زیر برف
</del>
</l>
<l n="4110">
<del>
یکی چاه شد کنده هر جای ژرف
</del>
</l>
<l n="4111">
<del>
نماند ایچ کس را از ایشان توان
</del>
</l>
<l n="4112">
<del>
بر آمد به فرجام شیرین روان
</del>
</l>
</div>
<div type="textpart" subtype="reading" n="20">
<head>Pizzi from 231 to 237</head>
<l n="4113">
<del>
بد اختر چو از شهر کابل برفت
</del>
</l>
<l n="4114">
<del>
بدان دشت نخچیر شد شاه تفت
</del>
</l>
<l n="4115">
<del>
ببرد از میان لشکری چاه کن
</del>
</l>
<l n="4116">
<del>
کجا نام بردند از آن انجمن
</del>
</l>
<l n="4117">
<del>
سراسر همه دشت نخچیرگاه
</del>
</l>
<l n="4118">
<del>
همه چاه کندند در زیر راه
</del>
</l>
<l n="4119">
<del>
زده حرب‌ها را بن اندر زمین
</del>
</l>
<l n="4120">
<del>
همان تیغ و ژوپین و شمشیر کین
</del>
</l>
<l n="4121">
<del>
به چاره سر چاه را کرد کور
</del>
</l>
<l n="4122">
<del>
که مردم ندیدی نه چشم ستور
</del>
</l>
<l n="4123">
<del>
چو رستم دمان سر به رفتن نهاد
</del>
</l>
<l n="4124">
<del>
سواری برافگند پویان شغاد
</del>
</l>
<l n="4125">
<del>
که آمد گو پیلتن بی سپاه
</del>
</l>
<l n="4126">
<del>
تو پیش آی و زان کرده زنهار خواه
</del>
</l>
<l n="4127">
<del>
سپهدار کابل برآمد ز شهر
</del>
</l>
<l n="4128">
<del>
زبان پر ز پوزش روان پر ز زهر
</del>
</l>
<l n="4129">
<del>
چو چشمش به روی تهمتن رسید
</del>
</l>
<l n="4130">
<del>
پیاده شد از اسپ کو را بدید
</del>
</l>
<l n="4131">
<del>
ز سر شارهٔ هندوی برگرفت
</del>
</l>
<l n="4132">
<del>
برهنه شد و دست بر سر گرفت
</del>
</l>
<l n="4133">
<del>
همان موزه از پای بیرون کشید
</del>
</l>
<l n="4134">
<del>
به زاری به مژگان ز دل خون کشید
</del>
</l>
<l n="4135">
<del>
دو رخ را به خاک سیه بر نهاد
</del>
</l>
<l n="4136">
<del>
همی کرد پوزش ز کار شغاد
</del>
</l>
<l n="4137">
<del>
که گر مست شد بنده از بیهشی
</del>
</l>
<l n="4138">
<del>
نمود اندران بیهشی سرکشی
</del>
</l>
<l n="4139">
<del>
سزد گر ببخشی گناه مرا
</del>
</l>
<l n="4140">
<del>
کنی تازه آئین و راه مرا
</del>
</l>
<l n="4141">
<del>
همی رفت پیشش برهنه دو پای
</del>
</l>
<l n="4142">
<del>
سری پر ز گرد و دلی پر ز رای
</del>
</l>
<l n="4143">
<del>
ببخشید رستم گناه ورا
</del>
</l>
<l n="4144">
<del>
فزون کرد از آن پایگاه ورا
</del>
</l>
<l n="4145">
<del>
بفرمود تا سر بپوشید و پای
</del>
</l>
<l n="4146">
<del>
به زین بر نشست و بیامد ز جای
</del>
</l>
<l n="4147">
<del>
بر شهر کابل یکی جای بود
</del>
</l>
<l n="4148">
<del>
ز سبزی زمینش دل آرای بود
</del>
</l>
<l n="4149">
<del>
بدو اندرون آب و چندی درخت
</del>
</l>
<l n="4150">
<del>
به شادی نهادند هر جای رخت
</del>
</l>
<l n="4151">
<del>
بسی خوردنیها بیاورد شاه
</del>
</l>
<l n="4152">
<del>
بیاراست خرّم یکی جشنگاه
</del>
</l>
<l n="4153">
<del>
می آورد و رامشگران را بخواند
</del>
</l>
<l n="4154">
<del>
مهان را به تخت مهی برنشاند
</del>
</l>
<l n="4155">
<del>
از آن پس به رستم چنین گفت شاه
</del>
</l>
<l n="4156">
<del>
که چون رایت آید به نخچیرگاه
</del>
</l>
<l n="4157">
<del>
که یکی جای دارم که بر دشت و کوه
</del>
</l>
<l n="4158">
<del>
به هر جای نخچیر گشته گروه
</del>
</l>
<l n="4159">
<del>
همه دشت غرم‌ست و آهو و گور
</del>
</l>
<l n="4160">
<del>
کسی را که باشد تگاور ستور
</del>
</l>
<l n="4161">
<del>
به چنگ آیدش گور و آهو به دشت
</del>
</l>
<l n="4162">
<del>
از آن دشت خرّم نشاید گذشت
</del>
</l>
<l n="4163">
<del>
ز گفتار او رستم آمد به شور
</del>
</l>
<l n="4164">
<del>
از آن دشت پر آب و نخچیر و گور
</del>
</l>
<l n="4165">
<del>
بفرمود تا اسپ را زین کنند
</del>
</l>
<l n="4166">
<del>
همه دشت پر باز و شاهین کنند
</del>
</l>
<l n="4167">
<del>
کمانی کیانی به ترکش نهاد
</del>
</l>
<l n="4168">
<del>
همی راند بر دست او بر شغاد
</del>
</l>
<l n="4169">
<del>
زواره همی رفت با پیلتن
</del>
</l>
<l n="4170">
<del>
تنی چند از آن نامدار انجمن
</del>
</l>
<l n="4171">
<del>
به نخچیر لشکر پراکنده شد
</del>
</l>
<l n="4172">
<del>
برابر به یکسو از آن کنده شد
</del>
</l>
<l n="4173">
<del>
زواره تهمتن بر آن راه بود
</del>
</l>
<l n="4174">
<del>
ز بهر زمان كاندر آن چاه بود
</del>
</l>
<l n="4175">
<del>
همی رخش از آن خاك نو یافت بوی
</del>
</l>
<l n="4176">
<del>
تن خویش را گرد کرده چو گوی
</del>
</l>
<l n="4177">
<del>
همی جست و ترسان شد از بوی خاك
</del>
</l>
<l n="4178">
<del>
زمین را به نعلش همی کرد چاك
</del>
</l>
<l n="4179">
<del>
بزد گام رخش تگاور به راه
</del>
</l>
<l n="4180">
<del>
چنین تا بیامد میان دو چاه
</del>
</l>
<l n="4181">
<del>
دل رستم از رخش شد پر ز خشم
</del>
</l>
<l n="4182">
<del>
زمانه خرد را بپوشید چشم
</del>
</l>
<l n="4183">
<del>
یکی تازیانه برآورد نرم
</del>
</l>
<l n="4184">
<del>
بود تنگدل رخش را کرد گرم
</del>
</l>
<l n="4185">
<del>
چو او تنگ شد در میان دو چاه
</del>
</l>
<l n="4186">
<del>
ز چنگ زمانه همی جست راه
</del>
</l>
<l n="4187">
<del>
دو پایش فرو شد به یك چاه‌سار
</del>
</l>
<l n="4188">
<del>
نبد جای آویزش و کارزار
</del>
</l>
<l n="4189">
<del>
بن چاه پر حربه و تیغ تیز
</del>
</l>
<l n="4190">
<del>
نبد جای مردی و راه گریز
</del>
</l>
<l n="4191">
<del>
بدرید پهلوی رخش بزرگی
</del>
</l>
<l n="4192">
<del>
بر و یال آن پهلوان سترگ
</del>
</l>
<l n="4193">
<del>
به مردی تن خویش را بر کشید
</del>
</l>
<l n="4194">
<del>
دلیر از بن چاه بر سر کشید
</del>
</l>
<l n="4195">
<del>
چو با خستگی چشم‌ها برگشاد
</del>
</l>
<l n="4196">
<del>
بدید آن بداندیش روی شغاد
</del>
</l>
<l n="4197">
<del>
بدانست کان چاره و راه اوست
</del>
</l>
<l n="4198">
<del>
شغاد فریبنده بدخواه اوست
</del>
</l>
<l n="4199">
<del>
بدو گفت کای مرد بدبخت شوم
</del>
</l>
<l n="4200">
<del>
ز کار تو ویران شد آباد بوم
</del>
</l>
<l n="4201">
<del>
پشیمانی این تو را زین سخن
</del>
</l>
<l n="4202">
<del>
به پیچی از این بد نگردی کهن
</del>
</l>
<l n="4203">
<del>
چنین پاسخ آورد ناكس شغاد
</del>
</l>
<l n="4204">
<del>
که گردون گردان تو را داد داد
</del>
</l>
<l n="4205">
<del>
تو چندین چه یازی به خون ریختن
</del>
</l>
<l n="4206">
<del>
به هر سو به تاراج و آویختن
</del>
</l>
<l n="4207">
<del>
گه آمد که بر تو سر آید زمان
</del>
</l>
<l n="4208">
<del>
شوی کشته بر دام آهرمنان
</del>
</l>
<l n="4209">
<del>
هم آنگه سپهدار کابل ز راه
</del>
</l>
<l n="4210">
<del>
بیامد بر آن دشت نخچیرگاه
</del>
</l>
<l n="4211">
<del>
گو پیلتن را چنین خسته دید
</del>
</l>
<l n="4212">
<del>
همه خستگی‌هاش نا بسته دید
</del>
</l>
<l n="4213">
<del>
بدو گفت ای نامدار سپاه
</del>
</l>
<l n="4214">
<del>
چه بودت بر این دشت نهچیرگاه
</del>
</l>
<l n="4215">
<del>
شوم زود چندی پژشك آورم
</del>
</l>
<l n="4216">
<del>
ز بهر تو خونین سرشك آورم
</del>
</l>
<l n="4217">
<del>
مگر خستگی‌هات گردد درست
</del>
</l>
<l n="4218">
<del>
نیامد مرا رخ به خوناب شست
</del>
</l>
<l n="4219">
<del>
تهمتن چنین داد پاسخ بدوی
</del>
</l>
<l n="4220">
<del>
که ای مرد بدگوھر چاره جوی
</del>
</l>
<l n="4221">
<del>
سر آمد مرا روزگار پژشك
</del>
</l>
<l n="4222">
<del>
تو بر من میالای خونین سرشك
</del>
</l>
<l n="4223">
<del>
فراوان نمانی سر آید زمان
</del>
</l>
<l n="4224">
<del>
کسی زنده بر نگذرد ز آسمان
</del>
</l>
<l n="4225">
<del>
نه من بیش دارم ز جمشید فرّ
</del>
</l>
<l n="4226">
<del>
که ببرید دشمن میانش به ارّ
</del>
</l>
<l n="4227">
<del>
همان از فریدون و از کی‌قباد
</del>
</l>
<l n="4228">
<del>
بزرگان شاهان فرخ نژاد
</del>
</l>
<l n="4229">
<del>
چو افراسیاب آن بداندیش مرد
</del>
</l>
<l n="4230">
<del>
که کیخسرو او را به دو نیم کرد
</del>
</l>
<l n="4231">
<del>
گلوی سیاوش به خنجر برید
</del>
</l>
<l n="4232">
<del>
گروی زره چون زمانش رسید
</del>
</l>
<l n="4233">
<del>
همه شهریاران ایران بدند
</del>
</l>
<l n="4234">
<del>
به رزم اندرون نره شیران بدند
</del>
</l>
<l n="4235">
<del>
برفتند و ما دیرتر ماندیم
</del>
</l>
<l n="4236">
<del>
چو شیر ژیان بر گذر ماندیم
</del>
</l>
<l n="4237">
<del>
فرامرز پور جهانبین من
</del>
</l>
<l n="4238">
<del>
بیاید بخواهد ز تو کین من
</del>
</l>
<l n="4239">
<del>
چنین گفت پس با شغاد پلید
</del>
</l>
<l n="4240">
<del>
که اکنون که بر من چنین بد رسید
</del>
</l>
<l n="4241">
<del>
ز ترکش بر آور کمان مرا
</del>
</l>
<l n="4242">
<del>
به کار آور آن ترجمان مرا
</del>
</l>
<l n="4243">
<del>
به زه کن بنه پیش من با دو تیر
</del>
</l>
<l n="4244">
<del>
نباید کجا شیر نخچیرگیر
</del>
</l>
<l n="4245">
<del>
به دشت اندر آید برای شکار
</del>
</l>
<l n="4246">
<del>
من اینجا فتاده چنان تن فگار
</del>
</l>
<l n="4247">
<del>
ببیند مرا زو گزند آیدم
</del>
</l>
<l n="4248">
<del>
کمان چون بود سودمند آیدم
</del>
</l>
<l n="4249">
<del>
ندرد مگر زنده شیران تنم
</del>
</l>
<l n="4250">
<del>
زمانی بود تن به خاك افگنم
</del>
</l>
<l n="4251">
<del>
شغاد آمد آن چرخ را برکشید
</del>
</l>
<l n="4252">
<del>
به زه کرد یکباره اندر کشید
</del>
</l>
<l n="4253">
<del>
بخندید و پیش تهمتن نهاد
</del>
</l>
<l n="4254">
<del>
به مرگ برادر همی بود شاد
</del>
</l>
<l n="4255">
<del>
تهمتن به سختی کمان بر گرفت
</del>
</l>
<l n="4256">
<del>
بدان خستگی پیچش اندر گرفت
</del>
</l>
<l n="4257">
<del>
برادر ز تیرش بترسید سخت
</del>
</l>
<l n="4258">
<del>
بیامد سپر کرد تن را درخت
</del>
</l>
<l n="4259">
<del>
درختی بد اندر بر او چنار
</del>
</l>
<l n="4260">
<del>
بر او بر گذشته بسی روزگار
</del>
</l>
<l n="4261">
<del>
میانش تھی شاخ و برگش به جای
</del>
</l>
<l n="4262">
<del>
نهان شد پسش مرد ناپاك رای
</del>
</l>
<l n="4263">
<del>
چو رستم چنان دید بفراخت دست
</del>
</l>
<l n="4264">
<del>
چنان خسته از تیر بگشاد شست
</del>
</l>
<l n="4265">
<del>
درخت و برادر به هم بر بدوخت
</del>
</l>
<l n="4266">
<del>
به هنگام رفتن دلش برفروخت
</del>
</l>
<l n="4267">
<del>
شغاد از پس زخم او آه کرد
</del>
</l>
<l n="4268">
<del>
تهمتن بر او درد کوتاه کرد
</del>
</l>
<l n="4269">
<del>
چنین گفت رستم که یزدان سپاس
</del>
</l>
<l n="4270">
<del>
که بودم همه ساله یزدان شناس
</del>
</l>
<l n="4271">
<del>
کز آن پس که جانم رسیده به لب
</del>
</l>
<l n="4272">
<del>
بر این کین من روز نامد به شب
</del>
</l>
<l n="4273">
<del>
مرا زور دادی که از مرگ پیش
</del>
</l>
<l n="4274">
<del>
از این بی وفا بستدم کین خویش
</del>
</l>
<l n="4275">
<del>
گناهم بیامرز و پوزش پذیر
</del>
</l>
<l n="4276">
<del>
که هستی تو بخشنده و دستگیر
</del>
</l>
<l n="4277">
<del>
همان راه پیغمبر و دین تو
</del>
</l>
<l n="4278">
<del>
پذیرفتم و راه و آئین تو
</del>
</l>
<l n="4279">
<del>
چو دارم ره دین و آئین پاك
</del>
</l>
<l n="4280">
<del>
روانم کنون گر برآید چه باك
</del>
</l>
<l n="4281">
<del>
به مینو بر افروز جان مرا
</del>
</l>
<l n="4282">
<del>
به توست آشکارا نهان مرا
</del>
</l>
<l n="4283">
<del>
بگفت و جانش بر آمد ز تن
</del>
</l>
<l n="4284">
<del>
بر او زار و گریان شدند انجمن
</del>
</l>
<l n="4285">
<del>
زواره به چاه دگر در بمرد
</del>
</l>
<l n="4286">
<del>
سواری نماند از بزرگان و خرد
</del>
</l>
</div>
</body>